Galeria kornizon në mënyrë të parashikueshme ekspozitën e saj të re rreth artit modern rreth Cézanne, Gauguin dhe Van Gogh. Por kishte gra që pikturonin në atë kohë – pra ku janë kontributet e tyre?

Grafiku është përqeshur gjerësisht për përshkrimin e lehtë për t’u ndjekur të lëvizjeve të artit që evoluojnë në një progresion fiks, pa marrë parasysh asnjë artist që punon jashtë avantgardës pariziane. Ekspozita e re e Galerisë Kombëtare, Pas Impresionizmit: Shpikja e Artit Modern, ndihet si të ecësh nëpër këtë diagram të zhdukur. Kur galeria shpalli ekspozitën vitin e kaluar, përdoruesit e Twitter kritikuan inkuadrimin e saj rreth tre “figurave kryesore” të Paul Cézanne, Paul Gauguin dhe Vincent van Gogh, dhe mungesën e punës së saj nga gratë. Galeria u përgjigj me një pretendim se më shumë vepra “të mëdha” nga gratë do të shpalleshin në kohën e duhur. Në ekspozitën përfundimtare janë gjithsej pesë vepra të grave: piktura nga Paula Modersohn-Becker, Sonia Delaunay dhe Broncia Koller-Pinell, dhe skulptura nga Camille Claudel dhe Käthe Kollwitz. Ekspozita përfshin gjithsej 94 piktura dhe skulptura, që do të thotë se 5% e ekspozitës është nga gra – në fakt një përmirësim pesëfish i koleksionit të përhershëm të Galerisë Kombëtare, nga të cilat 1% e objekteve janë bërë nga gra. Përfshirja e punës nga artistet femra vetëm për të shënuar kutitë nuk është një arsye e mjaftueshme për ta bërë këtë; në fakt, është një arsye e keqe. Por kjo shfaqje ka të bëjë me periudhën 1886-1914, në të cilën gratë ishin më shumë se burrat në shkollat e artit në të gjithë Evropën dhe Britaninë dhe në të cilën ato morën pjesë gjithnjë e më shumë në ekspozita, si avangarde, ashtu edhe të sponsorizuara nga shteti. Ekspozita e Galerisë Kombëtare është e paplotë pa përfaqësuar këta artistë. Duke e inkuadruar rreth tre gjenive meshkuj, duke përfshirë një ngacmues të fëmijëve (Gauguin), kuratorët kanë përjetësuar narrativën tradicionale dhe patriarkale të historisë së artit që e sheh atë si një histori të artistëve individualë që punojnë në izolim të shkëlqyer, duke nxjerrë në pah gjuhë pamore krejtësisht origjinale që papritmas prishin mënyrën e krijimit të artit. Vetë impresionistët, në ndikimin e jashtëzakonshëm të të cilëve kjo shfaqje, dhe arti modern në përgjithësi, vendoset vazhdimisht, punuan në bashkëpunim dhe kolektivisht – dhe ekspozitat e tyre përfshinin punë nga tre gra: Berthe Morisot, Marie Bracquemond dhe Mary Cassatt.