Në ditën ndërkombëtare të Spanjës, kërcimtarja Lopes paraqiti për publikun shqiptar spektaklin “A mi manera” (Sipas mënyrës sime) ku përzihen mjeshtërisht flamengo, tango dhe muzika klasike spanjolle, me forcë, shije dhe elegancë.
Belen Lopes filloi të kërcente në mënyrë profesionale që në moshën 5 vjeç. Qysh prej asaj moshe karriera e saj ka qenë brilante, pasi u shndërrua në një artiste –gjetje të botës së flamengos duke dhënë shfaqje në teatrot më të mira të Spanjës dhe jashtë saj. Aftësitë e saj teknike të jashtëzakonshme dhe pasioni i madh për muzikën i hapën dyert për të punuar me artistët më të mirë të flamengos si Pitingo apo Jorge Padro, si dhe të nderohet me Çmimin Kombëtar të Flamengos që në moshën 17 vjeç. Ka vite që ajo drejton kompaninë e saj dhe sot për sot është një nga talentet më të rëndësishme të kërcimit të flamengos. Në Ditën Ndërkombëtare të Spanjës, kërcimtarja Lopes paraqiti mbrëmjen e djeshme për publikun shqiptar spektaklin “A mi manera” ( Sipas mënyrës sime) ku përzihen mjeshtërisht flamengo, tango dhe muzika klasike spanjolle, me forcë, shije dhe elegancë. Pjesë e këtij spektakli ishte dhe vallëzimi “Tiempos” (Kohë), ku flamengo, tango dhe muzika kombinohen me mençuri me fuqinë, shijen dhe elegancën. “Kohë” është më shumë se një shfaqje, është një mënyrë e të ndjerit të flamengos, të muzikës…mënyra perfekte e shprehjes së ndjenjave të panumërta që lulëzojnë kur dëgjojmë një këngë flamengo, apo një kitare… Belén López shoqërohej nga Saúl Quirós dhe Pedro Jiménez “Perrete” (këngëtare), Rafael Jiménez “El Chispas” (perkusion), Carlos Jiménez (kitarë), Thomas Potiron (violinë) dhe Marina Sorin (violonçel). Para se të fillonte provat për shfaqjen, kërcimtarja spanjolle shprehu dje para mediave emocionet dhe diçka më shumë për karrierën.
Cili është emocioni që ndieni duke qenë se kjo është vizita juaj e parë në Shqipëri?
Për mua është shumë kënaqësi që jam sot në Shqipëri. Është një moment i rëndësishëm në karrierën time si kërcimtare e flamengos. Ndihem shumë mirë këtu, sepse njerëzit janë shumë të dashur, veçanërisht publiku i Tiranës. Për mua është një popull shumë i veçantë dhe shumë i përbashkët me atë në Spanjë.
Çfarë do të sillni për publikun shqiptar në shfaqje?
Do të ketë ritëm mjaftueshëm. Ne bëjmë gjithmonë flamengo të pastër siç përdoret në Spanjë, por sot do të ketë në disa momente pak xhaz, flamengo, do të ndërthuren disa zhanre së bashku, të cilat shprehin ndjenja, dhimbje dhe gëzimin e flamengos. Do të rikthehemi në flamengon e disa viteve mbrapa. Por do të sjellim edhe kohët e reja, plot ritëm, pse jo edhe vështirësi brenda. Do ta fillojmë shfaqjen me një kërcim flamengo të fortë, si për të përshëndetur publikun dhe për t’i thënë që jemi këtu. Më vonë do të kërcehet tango e cila është edhe pak më e gëzuar dhe festive. Gjithashtu, do të ketë edhe muzikë klasike e cila është më e vetmuar, është si të jesh në një dhomë të vetme duke kërcyer, është muzika e vetmisë. Nuk do të mungojë edhe boleroja. Rëndësi ka që do të kërcejnë të gjithë. Besoj se do të jetë shfaqje emocionuese dhe nëse dikush do të qajë, kjo do të jetë një sinjal i mirë.
Si jeni pritur nëpër koncerte të tjera jashtë Spanjës?
Unë pothuajse jam pritur gjithmonë mirë kudo që kam shkuar, sepse njerëzit janë shumë zemërhapur dhe mendjehapur. Kjo është më e lehtë për ne për të bërë atë që duam.
Çfarë është flamengo për ty?
Flamengo për mua është jeta ime. Unë nuk mund të qëndroj asnjë ditë pa kërcyer, pa dëgjuar muzikë.
Qëkur keni filluar të kërceni?
Që tre vjeç kam filluar të kërcej.
Sa e vështirë është të jesh një kërcimtare e flamengos?
Është shumë e vështirë të jesh një kërcimtare flamengoje, sepse ky profesion duhet bërë me zemër, duhet pasion për të kërcyer. Nëse t’i nuk do ta bësh, kjo duket automatikisht, sepse po nuk e ndjeve nuk mund ta bësh. Diçka e tillë duket gjatë kërcimit. Ndërsa kur e ndien këtë thirrje të brendshme të lind dëshira për të studiuar, do të dish çdo gjë mbi flamengon, për origjinën e tij. Të gjitha këto janë të nevojshme për të bërë këtë që unë bëj tani dhe për ta bërë në mënyrë profesionale. Dua të theksoj që për të kërcyer flamengo është shumë e rëndësishme të dish origjinën e tij që para se të lindësh, sepse ndryshe nuk e kupton se ç’po bën. Vështirësia ekziston, sepse mes njerëzve ka shumë zili. Prandaj them se duhet ta bësh me zemër që të ecësh përpara dhe të kesh sukses. Unë e respektoj shumë shoqërinë, miqësinë dhe vlerat e këtij kërcimi. Në jetë, gjëja kryesore për mua është të ecësh para pa i bërë keq njeriu.
Cila është ftesa që i bëni publikut për të parë spektaklin në Teatrin Kombëtar?
Duhet të vini sonte. Nuk ju premtoj dot shumë, sepse nuk e di si do shkojë shfaqja, por për një gjë jam e sigurt. Në fund të shfaqjes, të gjithë ato që do e shikojnë do të dalin nga salla duke qeshur ose duke qarë, pra secili do të emocionohet. Nuk do të ketë asnjë të pranishëm që do të rrijë urtë gjatë shfaqjes, por do ta ndiejnë ritmin dhe nuk do rrinë sikur nuk ka ndodhur asgjë, do kërcejnë bashkë me mua. Dua t’i them faleminderit Shqipërisë që na priti dhe na dhuroi këtë moment për t’u prezantuar.
No comments:
Post a Comment