VETËVETËS I VËMI KUSHINETË
– Mitrovica veriore –
I thashë vëllautim tim mos e shit banesën o njeri i mire, paah përendinë
Dhe pse cegma na ngrinë në veri, ky hileqar i ri
E di, mbase e di s’do t’shesë kjo punë s’do meçuri
Dhe heshti si bulkthi ne vërri.
Premtimet u shkrinë si akullore
e kishte shitur banesën dhe doctor Fevziu
po, po, pasatj Naseri, Skënderi
eh syve më kaploi terri
Unë në betime besova,
dhe ngula guri në mezhde
Pa ferexhe
Atje ne veri
ku mollotovet bëjnë zhurmë
autumatiket bubullijnë
Fitili i dritës u dogjë
qielli që përshkëllirë tmerr ërrsirë
Erdhi dhe kjo e pa mire ngjyrë në këllirë
I shitën Drita e para e dyta Nerxhivani
na e vyshkën shpresën
Si të ma venin në fyt kmesën
Kur i s’dhitën dyrët e konakut,
pritja qe ishte aq e përzemërt
Ne bisht trakut mu zë fryma,
djersitëm dridhëm kërcellijë dhëmbeti,
qartur tamli, a hije vatani, unë mjerani
Kot kishim folurë për qendresë,
gjithçka e përthekoi e pa dukshmja kmesë.
Po more a e dini ju
se fëmijët tanë aty lëshonin shtat,
e ne Plëqëri te thinjosur, agraisur e sosurë.
Po a tregohet përallë secila ngjarje e vërtetë,¨
vetëvetës i vemi kushinetë,
po tani si të fëmijët tanë
për lojra ne Kala
Vetë frikacakë, hata,
e hëna na përqesh pa nda
S’do të këtë ënderrë kush po e çel atje
më as musafir s’jemi më tjetër veç gabel,
rrush qeni i kalbur nëpër zabel.
A ka Rashka hise këtu
a ne jemi trumcakë atje,
këtu pëherë
Hej flokët na i qeth secili bërber,
po djersa na mbetet në atë preg tonin,
në atë derë,
dhe prapë se prapë potere
Kthehuni se tjetër kund si aty nuk ka pranverë,
veç fantazma e mjerë
U shit u stërshit,
u dogj skelet nga kjo verë
varret e tanëve, eja atje
na i vrasin sketerrë,
droj ato varre
do i heqin me bulozherë
– o të mjerë.
S’LIHET KONAKU
Si duket ura e veriut po kërkon erë dheu,
kokë njerzish, frymë e tymë
Sërish hapat trokasin rrugëve në asfalt mbi dritare
Si duket s’lihet konaku, oborri, kështjellë bëhet shpirti,
pa kur fare zori
Erë dheu si pas orëve të fat thënave,
do gufojë parmakëve te dritarëve, koridorëve
Se assesi e jona s’bët kurrë e huaja, sarkazme,
tenxhere tjetër serirëtfrymë, tym,
dikuj do i hapë sytë, dikën do ta qorrojë te vona.
Se frusturimet s’falen, s’mashtrohet sa kërthia vë kot thërrasin
Të mykyrat te mjerat mendje Se shqip lind foshnja,
shqip ecën kërthia
Ne u deshtë erë dheu jemi ne gati e gjithë Shqipëria…
SHIPOLI
Nga fabrika
Ne Shipol,
Rimorkio e traktor
Tremijë edhe pesëqind
Ishin te rrethuar-me gjind.
Në kolonë ecnin
Zbathurë,
Pa ujë
Dhe pa hasra.
Mbi koka
Mitralozi,
Shtatin ua prente
Thika e mprehurë.
Etja ua shtrengonte buzët
Marsi ua rendonte bluzet.
Këmbët bëheshin
Kopujë,
Udhë e jona
Gjakpirësit e huaj.
Edhe turma
Ngjante gjarpër,
Truallin tonë
Dimër i acart
Na saoste vapa.
Skaj një molle
Tytatë me gojë bolle.
Në rresht fëmija
Nëna(digjej) flakë
Dhe këputi e bija
Si lulet kur hedh qershija.
Ti, ti – bënin më gisht
Jepni deklerat qart e sakt, shkurtimisht.
Bluzat e përhirta
Na rrini gati
Të gjykuar ishim
Të na marrte xhelati.
Në Runikë
S’na lanë
As një metelik.
Hej, nofka ishte
Shipoli,
Dil nga rreshti
Kush foli.
Eh të përpinin
Plumbat e mitralozi
Fatëprerë kush ishin
Arkat me sy
I mbushnin Syla e Kastratoviçi
Ai farë hiqi – dobiçi.
Më këtej, për ju
S’ka kthim-prapa
Kjo tokë është e jona
S’ka tokë më, toka te lasht
Nuhaste xhelati
Me gjak njeriu i spërkaturë
Më shami në koka
Si nëpërka në boka.
2.
dhe drita e re fesku
Shipoli u kthye,
Në vartat e veta
Margaritaret e vet
Si treti jeta.
Kudo shtëpi e kopshte
Sërish lulëzoi jeta…
DRITËROI
Ju më vargjet e tuaja i bête te shkëqyera prozhektoret gëzimi
Nëpër uzinat e atdheut, arat n’flori gruri, hambarët plotë e përplotë
Devollit i ke dhënë dhe i more urtësitë xhavahiri
Hënën ia vëne medalion tokës, shfarose dergjë vampire
Skaj më skaj fushve u nxorre parmendën flori. Gëzim dielli
Po dhe dyeret i çele i mbylle për njeriun e përditëshmërisë. Gaditë.
Kolorit u dhe lumenjëve, maleve madheshti. Bukuri.
Bosforit i dhe lëmeri, qetësi si dashnor i rryër, maturi
Fisnikeri e Krujës i fale korife e pedisestal. Madhëri.
Tash kallëzit e tuaj radhitë sipë çdo sofre, çdo porte, çdo epike
Etje përplotë kolorit mahnitëse.
CELEBRIM
– Opozitës e poztiës –
Frymë për frymë
E ngatërrova
Shpretkën.
Shih tash
Kut t’i dal
Flaka çatisë.
2.
Kush po përmjerr
Mbi kredinë.
E kush në celebrim
Ballin po e pështyjnë
Bulec 26.2.2016
ARDHJA E TJETRIT
Lehja e qenit
Ishte ne te majtë
Ardhja e tjetrit
Ishte ne te djathtë
Veshur kish lesh këmbëve
Ecje te buta
Me fytyrë terri
Qeni ikte ne te djathtë
Ne te majtë vinte cijatja.
Sa herë binte acari
E sa herë rritej vapa…
MËNGJESI A DO FEKS MË TJETRIN
E pati buzën vra lije
Hundë rrjepacakë nga acari,
Shpinën e kusur gungë
nga aksioni i armeve
dhe mëngjesi i mëngjesit
a do feks më tjetrin
tepricat e drithi
a do i lënë
cullët barkthatë
nata ha fshehtas
as gjak as gjymtyrë
mbi dhe s’lënë ngjyrë
dhe zagaret nuhasin
s’kanë qafë as hallkë as zinxhirë…
Bulec, 2011
MOS HIP KALI
Dita vjen
Netët shkojnë,
Përherë
Gjithçka harrojmë.
Secilit kali
Mos i hip,
T’i thyen eshtrat
Ballin ta nxinë.
Te shkojmë me vrap
Apo trok.
Ne qiellin
E hapur,
Sorrat krrokatin.
Ulemi e pushojmë.
Cerga
Nga leshi i dhisë
Cergën ta shtrojmë.
Darken
Ta mbarojmë.
Lumenjtë
Drangohen.
Përrallat
Gufojnë.
Tepricën e rrafshojmë
Mbi kikë te fushës
Mos t’ këtë shkozë
Arkitekturë e përsosur
Na vihet në kurriz.
Dalin ca dardha
Ikin ca bishta.
Me t’ holluese
Tepricën rrafshojmë.
U LAG U PËRLAGË THEKRËS
U lag u për lagë thekrës
Deri përtej zverku
Trokiti në dritare
E në derë
Një shpurë njerëzish
Po vijnë me potere, oh.
2.
U avullua thekra
Përvëlonte dielli,
Kapërcelli u vyshk
Deri erdhi t(d)erri.
Grua e gjora i tha
Ti s’ke faj
Po bajga kuajsh
Si dregëza i mban.
Se po te sosi dielli
Mbi kokë
Hirra çanak
Shteret
Qefini i hoxhës
T’i kuturis borxhet…
TE TREGOVA MIKU IM
Te tregova miku im
Për klloçkat e trenta
As nuk zënë dot more vend
As nuk ikin nga vendi.
Sot retë
Të hidhëruara
I bënë paçavure ato
Paçavure plehu
Paçavure myk.
Se pakë ato kanë inat
Se ti ke pak më shumë se ato
Kur te përlakun shirat
Kur përmjerrsh trenta.
UJË
Ujë ka s’a nuk ka sa tokë
Një bokall i shterur
Dergjet kot…
Zjarrmi ka autonomia
Po bokalli thermi, thermi.
As bokall, as ujë në tokë
Shira veremi nëpër botë….
NGA HIRËT DHEUT
Kur mijëra bukuroshe
E kanë mantelin te tyre
Si mantelin tënd,
Si ta harroja pra
ku në një bankë parku
është skalitur emir im
me penjtë te dylltë.
S’i t’i harroja
Vetëtimat e qiellit
Strukeshe atëherë
Në guvën e gjoksit tim.
Pa pra grimconin lajthia
Më gishtërinjtë tanë,
I krihnim njëri tjetrit
Flokët, flokët kallinj
Atëherë kur harrojë
Se është kalbur mishi
E kocat janë ndryshkur
Nga uji i stinëve i hirtë dheut.
TE TREGOVA MIKU IM
Te tregova miku im
Për klloçkat e trenta,
Që as nuk zënë vend
As nuk ikin nga strofka.
E sot retë
Të hidhëruara,
I bënë paçavure ato
Paçavure plehu
Paçavure myku.
Se pak ato kanë inat
Se pak ti ke më shumë inat,
Kur të përlagun shirat
Kur përmjerrësh trenta…
RETË KALËROJA ME YZENGJI
Retë kalëroja
Me yzengji,
Ta haja shpirtin
Kur ma fale
O ti njeri.
Retë me yzengji
Kur u shkapërderdhën
(s’mbeti as hi)
Ishe ne shesh
Hiç gjë, as mi…
U ZURA ME TY…
Unë u zura me ty,
siç zihet me cjapin kasapi
Më shave me ke thërmuar,
unë ngrita bajrak qendrese
Me dritë dielli, jo shkrepëse.
U zure më mua si erërat e marra,
që zihen më pishat idilike
As një cep të saj nuk i heqët hala,
ty ta fika dritën pa te fala.
Gurrave u vëre shëmti si dergja e keqe,
si shëmtira Unën’preherin e ajrit,
në dritën më ngjyra,
ta vëra duvakun përplotë shëmtira.
Rrugën e bëre më llageme më frra,
më rrëshqitje,
vrinkthi i vëra kunjat,
bazën ia përtërira,
e i hapa ujë bledhës fatmirave,
as kund rrëpirat.
Më ty u zura të deeputeti përplotë dredhira,
ndërskamca, pështirje
Ti ishe një afekt zahire,
kukull ë lënë shesh dynjaje për sehire.
Ti doje te jepje një vulë të myket,
me çime urithi po s’di kush të stamposi
Më coftinë stabile, pa hile.
Se shekujt më s’vriten me shoqi shojnë,
as terr as në agime, po kishin përmallime.
Eh dita rrezoi më te arta zgjime…
VETËM
Kurvën e lash vetëm në shtëpi të saj,
qe t’i haj thonjtë e vet pa krip
Udha ishte lakaderedhur e keqe,
me ujëra të fëlliqura deri ne fyt,
por që nuk të plasë,
Përhiturë të lë si një glasë.
Dita pastaj humbet,
është aq e gjatë,
e gjatë sa përi i tjerrur,
jo përi i fatit tëcubit e viktimës
Nën trysnin e diellit të fortë,
që s’lë pa e tha as buzë pështymën,
e kripa, kripa në vë sekëlladi
E etjës me nerava të ngrime.
Nga ballkani shikojn me tejqyrë precize
dhe kopjojnë më aq besnikëri fjalët e thime
Si zog që shpurth në gulqime,
pa arrest përpikërije njërzëve që të kujtojnë
nëpër kujtime si Mizevir
a si leshko mbrëmbjeve a në agime
– që dëshirojnë te shtypinin më thëmbra
a më dhëmbë Në kohë intime.
Si bleta që roit nëpër zguara shelgjesh të konvertuara në kthina,
që nuk te njeh kush, as nuk te
Kujton për trupin që të ka shkuar për shpenzime,
pa pasë tjera detyrime.
Mbetesh i humbur në pikëllim
veç ai që të ka njohtë në shpirt dhe timbrin,
paq e past këtë jetë lundrimin.
VRRAGË UJË
Vrragë ujë mbeti llërave gjoksit,
kur ishte i nxehtë mbeteshin banjove,
hamaxhikave si beduini stepave
A kokë zhapini.
Lum kush e kishte gishtin e vogël
e shtije në ujë se i madhi ishte thy’ për seri,
si plepi fund e krye.
Sapun nuk duhej se kahmot
na njinin lëkurën dhe pështymën e shurrën.
S’kishte nevojë analiza ekzaminime,
ishin të tepërta,
veç gri shiqimi,
erë hudhër buzëqeshja,
majdanoz pendimi,
dhe as njëri i vetëm hetimi.
Lum kush e kishte gishtin e vogël
dhe pse firmosnin nënshkrimin,
për një akt të veçant,
lypsej Dekor vënja e gishtit,
sepse gjithçka instiktit i ikte ndërgjëgjsimit.
Dhe aktet që ti i nënshkruaje,
dilte se vet e ke bërë kamuflimin,
jo që ata kishin zierë e përzierë amshimin.
Lum ai që kishte gisht të vogël dhe i ikte përdëllimit.
QYTETI
A zbrazët nga rrugaët nga trafikantet,
nga shëlbimi a mizëria e shtunakëve te pa cipëve erë jarge,
erë katundari,çezmja nuk u del kur vijnë t’i lajnë fytyrat,
durët deri llëra dhe këmbët e mykyra
që besa më këpucë te lustruara
ama dergjë pluhuri e rraptima,
që zonjat i lakmojnë
Prodhimet e tyre e disa i shtinë dhomave
për hise abuzimi pak kush mbetet pa sharë e përgojime.
Në sitë të siturë si cingla-mingla minjëje e kalojnë durimin.
Dita tjetër është diçka më e lehtë
Pak zëra bjeshkatarësh,
por nën pëlqyrin e dritarës
akuza të rënda rryma të rreme,
që zihën më Melmesa meliniumeve e betime,
qyteti e ka pasqyrën e vet si rinia me thinja.
Nata e dita nuk ndyshojnë në ankime,
thi i egër ne fushë derdëllimi…
SHPRESA
Shpresen e vari era e çmendur ne degën e saj.
Shiu ra sigjim, vera na sosi manin e shelegjen
Te përrocka i tha picrrakut berit shumë o i lum,
se balta nuk shurdhohet, as një katund.
Kumbullat perzhegre gati ranë për tokë
me okë te kalbura më okë
Oh medet nanë për ty e për mua,
kund mriz nuk ka qellue,
as streh guri me u strehu’
Sa andej sa kendej na endin
për dy lek pleqërie,
ajme makutëria, kohë bushtre, zie
Selishten si ta e lëmi sheterpë,
pa fare, shterp qellimi.
Qielli hi shkymbur.
NE SHKUPIN E PËRGJAKUR
Përrenj te rrëmbyeshëm
Po zdirgjen me gjak
Vardarit vërtik
Po zgjohet një dardani
Me dardha e plisa antik.
Dhe vërtik derdhet gjaku
E njomë tokë e lashtësisë,
Ti burim i historisë
Mos sosë pergamenën
E ilirisë
Se te vret gjaku yt
Më s’durohet
Laku i huaj
Nëpër fyt.
Diell e pjergull
Nuk lanë mjegull…
KRIMI
Krimin do ta prangos
Me flokët e tij
Assesi me tjetër pranga
Do ta pëlcas more
Me këlbazën e tij
Siç kopë zorra nëpër prush.
E larg do ta tres ne dhe
E larg do ta përpijnë
Gropat e vullkaneve
Më s’do të këtë brymë
Veç lule bajame pranverave…
ORA RA DYMBËDHJETË…
Ora ra
Dymbëdhjetë të natës
Kush te shty moj derë,
Kush te shty
E di që Dardanisë
Derdhet upri
Po bubullimë
Po vije
Po vije,
Me shqelma
Me kondak
Jargësit
Që shkumojnë
Më gojën shpellë
Nata thonë s’ka besë
Dhe nata
Hata pjell.
Derës kush i ra
Ora ra dymbëdhjetë
Hafijet me ta
Me xhaketë te zezë.
Në korridor
Përplasën lulet,
Karriget hidhen
Për dritare.
Në ora dymbëdhjetë
Vranë natën e zezë,
Vampirët
Sedrën e vogëlushes
Pesë vjeç.
Me çizme siç ishin
Kalbësirë erë kishin,
Në orën dymbëdhjetë
Pa shi ishin retë.
I shqyen fletoret
I thyen vizoret,
Në orën dymbëdhjetë
Mizoret.
Gjyshja me paralizë
I trua shqip
Ata s’ishin trup njeriu
Ishin hije nate
Ishin ortodoks biskup.
Në orën dymbëdhjetë
U trembën veç e veç,
Ma takravate në shpinë
Ata që veç zi,
Gjë tjetër nuk dinë.
Nata iku
Gjumi s’u rehatua,
Serialet serish
Përsëritën, serish.
Jeta herë, herë
Tabanin e vet
Marrka ne thua.
Në orën dymbëdhjetë
Për t’u kthye
Serish
Ikën si shigjetë….
VEÇ BURRËRI GURI
Vaksincë
Ti e vakët
Njëqindë gradë.
I lë retë
Prangave.
Kur të duash
Dil
Pranverë.
E di se
Me kthen
Tim eti
Në jermi.
Soll
Mos më
Përthuar
Në rrjetin
E aligjynit.
Se të bëjë be
S’ke kurrë
Stinë ndryshimi.
Veç
Burrëri
Guri.
Te Dielli
Te Djerësa,
Të gjaku
Votër
Kështjellë
Flamuri
Vaksincë
Ku
N’ ball
Nuri…
RAJA E GJALLË
më dyzetë e pestën
na thanë,
qiti te gjitha
ç’kani përpara.
dyqind kuintal grurë
për secilin,
e gjalpin e tundur.
Ja hodhëm pushtetit
se na i nxori
dhembët me dara.
Na thanë pastaj
t’i qitni lesh,
dhie të kuqe
dhe lesh dele të bardhë.
Ne ia hodhëm
prapë pushtetit,
thonjtët e durëve
na i lanë te çarë.
Kush mbeti fajtor
veç raja e gjallë…
HIRIT TËND GUFIM
– martirit Tahir Hasan Tahiraj –
Tahir
Pse ne ëndrra
Me flet aq sertë.
Bulecin nuk e lash
Në shtet rrethim
As gjumë as ne zgjim.
I prita në të
Iku shtreza
Acari
Ne pa kthim.
2.
Ti je bust
I ngjallur
Në shpirt tanë
Po ne zjarrin
E shpirtit tim.
Lule fushë luadheve
Nuk u thanë,
Siç nuk u tha
As loti im.
Nga vijmë
Nga shkojmë,
Shohim fytyrën
Tënde.
Në përqafim
Lindje, perëndim.
Buleci s’pranon
Tjetër kujtim,
Për veç
Hiri tënd
gufim…
HIJA NA MERR NË HIJE
Hija që nën te jam më ka përthekuar duarë e këmbë
Një gjallëri e fortë, krejt e tharë taze, hiç bajat
Katruvë pa ujë, thatë, zjarrmi e përdalurë kalk
Kokë derr ne më thënçin fatmjerë
Udha ka tregusin e saj përfekt, fyti lëmek
Shurrë shkëlqyese e kërmillit, direkt.
Pastaj kur bitisim udhën dihasim – s’ia gjëjmi fundin
I lëvarim veshtë, kryeulurë rrimi në shesh.
Hija që na i ka përthekuar fjalët, arsyet, dritat e qarta
Mendimet, e më një kafshore buke-tebdil na i bënë tejqyrat
Po jemi profesionist tepër të zotët, llomotitës, e kudo
Kafeneve, sokaqeve, truma zogjësh. E koha fshehët në kosmos.
Lëre të bëjë si te duan vet,
ne cakun tonë-në llagemin e huaj
Këmbët diçka si kosë po na i pretë,
as gjëja në bebëza te fatit na zbretë
Mulliru bluarjë e qetë të sertë.
Që moti paska tufuar kallamboqi i borxhit vet
e trazojmi këngën, e thyër e kemi poqin
Kokë kungull merr vesh hapat ec zvarr nëpër shesh,
hija nuk është pshtirërorse e minutat na i cek me kanar.
Faturë e kallamboqit pa afat e dalë, lëre se gojët tona flasin – s’ka më zagar…
PO E MATIN TOKËN…
Si gjithkund në Kosovë po e matin tokën,
nuk cenohet guri pretej tepricës e vogëla
nuk është as gjë-hiç bash as gjë
Sa një trup i mizës, në sy te gjithëve,
pa hiri ndoshta bëhët sehiri
E kur do të matet trualli i varrit tim,
ta njohë këtë biçim.
Si në kadastër komunale ku të mbjellë pezmin
ku ta ujisë i pa hise dalur kukuvriq
Po matet toka ishte e matur më saktë
kur ne shtoheshim në bashkëjetës
Si tuma bubrrecash e dukshim si pare e kuqe,
dikush ngjitej malit, dikush hynte ëmbëltorëve qytetit
Të gjithë të njejtë, barazi as kush, zagar e lepurush.
Qelepir na dilte dita, tokat po matën, si gjithkund në Kosovë,
hapësiira po zvogëlohet, trumcakët po shtohën
Udhë më shumë udhë-sa krejt ecjet e botës, lëmsh i kuotës
Një i krekosur ofshan e thotë
-unë matjet t’i pëshurrë vet këtu në mezhde jam guri.
Po matësi digjital lidhet më satelit, e jo me sepatë,
s’çanë kokën nuk i shurohen veshtë
Si kardiologjia i rradhitë vijat dhe zhurmat pshurrën nga hiçët.
Po për shtëpinë time ku është parcela,
numëri saj retë i pështjellinë, e penjtë.
Kemi prova të moçme Dhe guri i mezhdës rrenë,
s’matët toka natën po dielli po nxenë në defter
numëri lakohet Gjithçka te vona terr vjen…
NË PËRRUA TE KEQ
Në përrua të keq as gjë më shumë se risi,
as gjë më pak se llafe
Një izbë shtëpi, kërsheri, për seri,
për sy, midis gjetheve te malit samar i kalit
Fati sjell broçkulla aty shkarkohet djali
e i moshuari nga epshi e sperma,
mes gjetheve mes degëve të përdala.
Përroi i keq është tepër i art fokëkuqe,
syzeza, pikë dardha nën dardha,
ah dil o shpirt, po kofshe te bardha
Currilat e përrnjëve cucërrohën,
ninulla shtrati, badivokja te kasapi –
mëshoj djal deri të lëshon takati
Dielli bie në kokë e s’njehë orë,
hija se njehë sahatin
Si ne samar kali mes fletësh përralltari
dhe në humbësh kokën, dije te ka shituar djalli, por se mbari
Ec e gjej currilat kur thahët nga boa damari…
ME DHJETËRA PRANGA T’I VËNË
E Këlcyrën,
Si do ta kalosh, Këlcyrën,
Më dhjetëra pranga
Do t’i vënë,
Vetëm njëra do të sëkëlldisë
(kur fort shpirti dhembë)
E shemb.
Sytë e tu te shkruar
Ne tezgjah,
Do te endin pëlhurë.
Atëherë është kohë
Kur piqen qershitë,
Nuk thartohet tambli
Veç zëri i ikë tradhtisë.
Me dhjetëra pranga çlirohen
Veç njëra të sëkëlldisë,
Kush tjetër ka faj
Veç lule bliri
E shelgjet te përrenjtë.
Që na vlon damarëve
Gjak,
Veç gjak
Si turbina avullin ahmak.
Me dhjetëra pranga shkatërrohen
Veç njërën e kemi hak,
Shpirti e do, shpirtin
S’lëshon udhë, veç lyp te vetin cak…
NË KËRHANË
Unë ty s’te harroj
E dielli s’perendon
Le te rrembehet uji I lumit
Shtjella ne vorbull
Na çon
Le të mos lind hëna
Unë ty, ne gjum te permendi
E gjarpërinjet do të hanë
Deri sa te lulon
E mistreshmja thanë.
Do te lenuremi
Ne kërhanë…
KOLIBJA
E di se ky
Çurg uji,
Nuk pihet.
As ky qen
Qe leh,
S’është qen.
Kolibja s’është
E Bashkallëkut.
Njeri
Po përmjerr,
A po me jep
Mend.
2.
Luadhi s’është
Pastruar
Dhe pse pranvera
S’është pranvere.
Distinktivin akoma
E kanë laureuar
Përball dritareve
As një kornize çel.
Dhjam i shkrirë
Pasqyre.
As durimin tepër
S’duhet duruar,
Defterët veç janë
E s’janë shkurtuar.
3.
Molepse, kotet ne gjumë
Qe ve buzave
Karmin.
Qeni qe leh
S’e njeh dashnorin,
E njeh krimin, për krim
Tëlanat
E rriskat
I ka kombinim.
4.
Atëherë ne çurg uji
Burbuj
Kush s’i lan sytë,
As qaf e ndytë
Si një thëllëze torollake
Rrokulliset nëpër shpate.
5.
Cipa mezi duket
As ferra s’ishin
Kush dreqi
I shpie mu
Te dera.
Kolibja e bashkallëkut.
Afera…
Ti i dikurshmi
——————-
Kur te trokitja
Zyrave,
S’ më flisje
Batërdisje.
Herë, herë
Fytyrës,
Ngjyrat të
Vinin e shkonin.
Dikush në vesh
Te namatiste.
E more kërpesh.
2.
Kur unë
Në tavolinë,
Tí tregoja
Dokumentet
Bazike.
Ik, lërmë rehat
Ose nuk jam
Kësaj pasdite.
Ti edhe veten
Nëse e ngulfat,
Më atë kërpesh
Kurrkush s’të
Ka në qafë.
Nga një lartësi virane
Poshtë sheh vetëm shpatë…
QENTË
Sa të shkëlqyer
E kanë lëkuren,
shpurën sa te butë
si lule pylli
si taçes pambuku
enden fushës.
Turinjtë sa
I kanë acarues.
Zhdryhen
Nga pleshtat
Me vithe
Te kërlesha.
Sa bukur
U shndrit sytë
Gaca nëpër hi
Rrotë bishtin
Acarimin
E kanë leverdi.
Ec e rri
Ulur
E thuaj s’hanë
Sa pervajshem
Ulurin
Ec e thuaj
Qeni ka besim.
Sa te bukur veshët
Si dy maje pishe
Sa acarues
I ka jargët
Beso
Nuk leh
Kafshon pa pritur.
Ç’ farë gjoksi ka
Shkëmb i buhavitur.
Llava e tyre
Është e mahnitur.
Qeni s’pritet
Pa shkop,
Mos u bë i koritur.
Sa te acartë
Janë kur ndërzehen
Te shqyejnë si pite.
Ne dresi sa
Janë te përgatitur.
Qençe jetën
Shumë njerëz
E kanë venitur…”
Përgatiti:Flori Bruqi
