KRISTAQ TURTULLI
PËR SHKAK TË MËRISË
Për shkak të mërisë
Ndaj varferisë.
Iku udhës së poshtme.
Kanati i deres u perplas me zhurme.
Floket e verdhe i qene mbeshtjelle me shamine e brymte.
Nuk dëgjoi kur iu lutën, i thirrën të qëndronte.
Nuk kish më përflakje të gjetheve,
Por veçse degë të thata dhe trungje.
Buzembrëmja dimërore
U mbështet në patericat e ngrëna.
Thërrmoi qetesisht sekonda dhe minuta.
Plaka fqinjë shkuli faqet e rrudhura
Dhe me zhurmë shkundi teshat e vjetra.
Era e paduruar cimbiste rrugicat e ngushta.
Me vrundull bërrylin ktheu
Iku.
Në sy kish rrëmbushje shiu.
Me thikë marrazi çdo fjalë preu.
Si një kartolinë e vjetër bardhë e zi
Buzëqeshja në pasqyrë e ngrirë i ngeli .
Të lutem, mos shko, dëgjonte pas të nënës pëshpërimë.
Pa buke nuk jem,i i kemi dy pensione.
I ati godiste bastunin ne dysheme.
Për shkak të mërisë
Ndaj varferise
Nga syte kembet,
Iku,
Shtepia kerciste, ish vjetersire...
Harroi të mblidhte në shami bekimin e nënës,
Si thërrimet e bukës.
Të mbushte xhepat me frymën e ngrohtë të shtëpisë.
Të merrte me vete disa ndërresa të vajzërisë
Fotografinë e vogel me gërsheta të fëmijërisë
Dhe arushin e bardhe.
Iku për shkak...
Dritarja e dhimbjes
hapur mbeti, pas,
Mbështjellë me mugëtirë.
Iku
Drejt shtegut te joshjeve dhe mistereve.
Mërmërimat treteshin monopateve
Nën zhurmërimën e karthjeve,
Nën lojën e verbër të hijeve.
Si e verbër nuk shihte ku shkelte.
Vraponte.
Ujqit pritë i kishin zënë.
Te veshur me kostume dhe frakë.
Me thonj duke çjerrë
Xixëllonjat e natës
Dhe yllin e bardhe.
Iku dhe la gjurmë,
Udhës së fundme.
Nata shkundej,
Vajtueshëm varej
Në dhembët e ujkonjës.
Mbuluar me kristale bore
Vërtitej si kokete në parmakët e misterit.
Krihej në zbehtësinë e hënës.
Lahej në lagështinë e rreme të ëndrrës.
Pas orgjisë se mesnatës.
E mërdhirë prej ftohtësisë.
E lodhur ndaj mërisë,
Ktheu koken pas.
Ishte mjegullinë.
Në pellgjet e rrugës
Atje ku hena dhembet zberdhte
Pa shëmbëllimin e një plake.
