AGIM SPAHIU
FËMIJËT E SHKOLLËS SË FSHATIT
FËMIJËT E SHKOLLËS SË FSHATIT
Në oborrin e shkollës heqin viza
me gurë e shkumës të bardhë.
Dhe pastaj... një rrasë
me një këmbë e shtyjnë me radhë.
Asgjë s'kërkojnë për lodrën e tyre
fëmijët e shkollës sime.
Kështu para fillimit të mësimit,
kështu në pushimin e gjatë...
Gëzim fëmijës iu bëkan
edhe pak viza të drejta e një rrasë...
KËNGË DËSHPRIMI
Jam bërë si këto rroba të palara në çantën e zezë
të udhës,
si këto rroba të pista që mbajnë erë ndyrësi,
ku s'ka mbetur asnjë këmishë e pastër,
as edhe një shami.
Në çantën e zezë t'udhës java dhe viti,
jeta ime e ghertanishme,-
unë- i gjithi,
dhe kjo këngë dëshprimi.
Po fytyrën ku ta çoj? Kush më thotë?!
Nuk dua kurrsesi ta fus në çantën e zezë të udhës!
Ngrihem
dhe hedh ujë me dorën e djathtë,
me dorën e majtë,
me të dyja duart bashkë,
ujë, ujë - dy Drina dhe një Valbonë-
në fytyrën time të gjorë
me shikim të zemëruar
që nga çantë e zezë e udhës me zor dua ta shpëtoj...
Dhe s'e di a do ta shpëtoj.
