Dritëro Agolli
Nusja nga Kosova
Kam dashur t’i gjeja dhe nipit tim të vogë një nuse
Andej nga Kosova në fshatrat e thella,
Po kjo ka qenë një ëndërr pas zjarrit me flakë të kuqe
Si valë e flamurit tek shpella.
Ka qenë vërtet një ëndërr në viset e mia me gurra,
Ku rrjedhin ujrat, por unë etjen e verës zor se e shuaj.
Kam dashur nusen e nipit të mos e marr me vetura,
Po veçsi qëmoti me kuaj.
Një muaj të tërë le të zgjaste udhëtimi me kalë,
Me pluhur mbi velo të vinte nusja e nipit tek unë,
Me dorën time t’ia shkundja duvakun palë mbi palë
Atje tek oxhaku, ku kfja në xhezve bën shkumbë.
Dhe s’kishte gjë, le të binte pluhur i udhës së largët
Në vatrëm time të vjetër sa përralla,
Po kjo nuk ndodhi mes botës së ligë e të varfër,
Ku rron ky fisi ynë i ndarë në dysh plot andralla.
Ku s’merr dot një nuse për nip a për djalë,
Se fisin e ndan kufiri me dy pashaporta ;
Këto pashaporta s’të lenë të marrësh nuse me kalë,
As me vetura, as me trena dhe as me aviona ndofta…
Kam ëndërruar t’i gjeja një nuse tim nipi të dashur
Në fshatrat e thella andej nga Kosova,
Se s’desha të shkoja në tjetrën botë me buzë të plasur,
Ta shuaja etjen e mallit për aq sa të rroja.
