Neki Lulaj, Agim Gashi, Rrustem Geci, Kozeta Nushi, Arjan Kallco, Bajram Muharrem Bistrica, se bashku ne Sofren Poetike te DIELLIT/
Neki Lulaj/Gjermani/
LUGINA E KRENARISË/
Ato ditë/
Isha si në endërr/
Zjarr pas zjarri e ëndërr pas ëndrre/
Në Muzeun e Arteve Historike/
Preka me buzë shpatën e stërgjyshit në Vienë/
Në shtëpinë e Lidhjes plaku nga Ulqini po kthen
Në qytetin e konsujve të Alfabetit të Manastirit
Gjuha ime po dritëron si hyjneshë e bekuar
U çmalla gjatë në Rrugën e Kombit kreshnik
Dhe pushova në pragun e folesë së Flamurit
Nga duart e Nënës së Shejtë mora bekimin
Në Velani pranë shallit të shekullit të urtë
Bëra betimin
Erdha me Bogdanin në Luginën e Krenarisë
E bartëm gurin e ndarjes nga rrasa e Kosharës
U ndalëm ne Devë e në Gllogjan
Uruam jetëgjatësi dëshmorve në Likoshan
Konakun e bëmë në Kullën e Jasharajve
Në Oborrin e Krenarisë së Kombit
Mbi secilin mermer shkruante nga një epigram
Lavdi atyre që i dhuruan Atdheut
Pajën e shpirtit – testamentin e Skënderbeut
ME DASHURI
Dikurë u mboll fara hyjnore
Në tokën e babës, gjyshit, babëgjyshit
Dhe stërgjyshit plak
E ujitën farën shpirtërore
Me ujin e bekuar o im at
Nga ai fryt u gatuan
Bogdani e Fishta dhe Kadareja
Agani Tereza e Rugova
E shumë e shumë të tjerë
Ajka e kombit urtak la nderë
Kohërat u strukën nën hijet e fisit
Me sytë e shqiponjës e fjalët si flori
Zërin e patën krismë pushke e buzëqeshjen ylber
Mendjen teh shpatë qëndrimin gacë bungu
Kurrë si plaku koha Rilindësit tanë
Ndale o lumë vrapimin ndale o kohë shtegtimin
Ta shuajnë etjen krojet buzë bregut në stom
Jeta ka baticat si deti uturimat e shungullimat
Jemi shkëmbinj të thepisur atje buzë detit Jon
IMAZHE KUJTIMESH
Imazhe mbi shkronja
Zanoret po m’i mbyllin shtigjet e vetmisë
Mbi shtratin e faqeve të librit
Po i kullos sytë mbi shkronja e vargje
E shpirti shpesh po thehet si xham i zifisë
Historia e pasuroi me brumin e lavdisë
Këto po më sjellin kështu si një trok kali
Sa në Krujë Lezhë Vlorë Prishtinë e Janinë
Herë në Prevezë, Preshevë e Jeni Pazar
Mes valëve të Detit të tërbuar bubullimë
Atje mbi gjysmë shekulli zërat po vijnë
67 vjet notojnë katërmijë lulëkuqe gjaku
Në Tivarn e heshtur pa lapidar në monopati
Nuk u ngopa me librin e Barletit
Kur më përforcoi heroizmi i shkodranëve të mi
Përjetimet prekëse të engjëjve që vdiqën si njerëz
Të atyre që qëndruan si truproje të At Zef Plumit
Më solli në Boston Nasho Jorgaqi i pavdekshëm
Që të çmallem me At Fan Nolin e përjetshëm
Dhe me Vatranët e vyer të Nju Jorkut
Imazhe kujtimesh për miqtë e mi
ADOLESHENCË RINIE
U deshëm atëherë
Sepse ishte koha për dashuri
Duke i dhuruar njëri-tjetrit
Buzëqeshjen e brishtë
E diçka më shumë kur ishim të ri
Dje i besuam vetëvetes
Se jemi të pjekur para kohe
Për shtigjet e mundimshme
Që i sjellë jeta bashkë me marshue
Gabuam sa keq ishim mashtrue
Dje ishim shumë të lumtur
Fluturonim si zogjtë e lirë
Në qiellin pa re
Fantazuam papra
Që çerdhen e ëndërrave
Ta bejmë Kala
E jeta ka fantazmat e veta
Me lugetër e muza dhe zana
Që e ndërtuam në kohë studimesh
Para shërbimit ushtarak
Na i rrënoi ndarja si një plak
E ti qanë e qanë moj zanë
Unë qeshë e kënaqem
Se tradhëtia më ke pas thënë
Një herë, herët apo vonë
“Pret gjyqin e Dantes”
Agim Gashi
MOJ KOSOVË
Moj Kosovë e mjera ti
Spo t´blun ma asnji mulli,
Politikajt parat në çanta
Popullata koken n´kanta!
Hajmedet për këtë shtet,
Na mjel mirë haraç na qet,
Sa shumë shtohet kjo varfëri
Milionerat përditë tuj bi.
Po qan populli nga varfënia
Mbretnon krimi dhe hajnia,
Nuk ka barna në spitale
Shtohen firmat që mbjellin varre.
Po qohu ma popull i shkretë
Se për vete je Zoti vetë,
Kerko buk, kerko liri,
Udhëheqës të drejtë e jo mafi.
Sa të rrish kështu si je
Kan me të lanë edhe pa atdhe,
Kan me të lënë pa buk e kryp
Çdo gjë kombtare t´u ta mbytë.
Kan ngulfat jetën e re
Lëngon keq i lumi atdhe,
Kërkon popullin ku ka mbetë
Krenaria ku i ka tretë?
03.03.2o14
Düren-
Cikel poetic nga RRUSTEM GECI/Gjermani/
Himni për token
Shqipëri në çdo shtëpi
është detyrë e shtëpisë
është arbërim i të folmes
është përparim i shkrimit
Ky zë i afsht për gjuhën
që ka zënë në çdo shtëpi
krahët i ka nga sintaksa
dhe zemrën nga flamuri
Shqipëri në çdo shtëpi
është betimi për gjuhën
është çasti ynë i sotëm
për një shqipe poetike
Shqipëri në çdo shtëpi
është urdhër kulturimi
dhe detyrë e çdoditshme
për gjithsecilin shqiptar
Trojeve të mia
Tërë uji i lumit Vardar
është ujë i Kosovës
ujë i bardhë i maleve
ujë i bardhë i borës
Tërë uji i lumit Vardar
është ujë i Kosovës
ujë i dhéut të zemrës
ujë me Shkup e Iliri
Tërë uji i lumit Vardar
është ujë i Kosovës
uji ynë i përëndishëm
ujë që derdhet ilirisë
Tërë uji i lumit Vardar
është ujë i kombit
ujë i réve të rimta
ujë i shkriftë i gurrave
LUTJA E ÇAMIT
A më lë o tokë të qaj
unë dua tek t´i një varr
unë dua këtu të rritem
gjaku im të mos thajë
Gurë gjyshi kam këtu
në beteja i ka mbjellë
brenda kam disa këngë
gjyshi im i ka shkruar
Toka ime, shumë të dua
më prano të vde s këtu
të betohem kam ardhë
tek shtëpia ku kam jetu
Çamëri o zemra ime
zëri i nënës më troket
guri gjyshit atje brenda
ngritu o bir, më thërret!
Trokitje Çame
Këngëve me Çamëri
fjalës i bien drithma
djersë të ftohta kohe
të rëna të përgjakëta
Këngëve me Çamëri
populli i vogël çam
çdo ditë i bie daulles
se popull i saj s´ flë
Në këngët me Çamëri
të trojeve të ilirisë
çami tregon Greqinë
lirinë e tij të shkelur
Këngëve me Çamëri
prej ku nis Çamëria
Plot lule të gjakut
me këngë Çame çelin
Ç A M Ë R I
Shqipe e vendit Çamëri
ke kraharorin me flori
I ke krojet bar me ves
Tek ulliri po të pres
Shqipe e vendit Çamëri
plot të vrara ke në gji
tri të korra në një pemë
tri të vjela në një lëmë!
Shqipe e vendit Çamëri
tremijë vjet moj i l i r i
populli ynë është burrë
është gjaku në flamur
Shqipe e vendit Çamëri
ti je moj njëmijë hijeshi
kënga çame s´do të thaj
gjaku ynë do ta mbaj
Gjuha në luftë
Unë flas gjuhën shqipe
i pat thënë mikut të tij
Aristidh Kola – Arbani
para se grekët ta vrisnin
Asgjë nuk ka mbaruar
më duhen 4 shekuj jetë
për ta kthyer mbarë, të
kaluarën tonë të shkelur
Nën atë qiell të Greqisë
të të vërtetave përmbys
gjuha bën luftën e saj
Çamëria të mos bjerë
Homeri shkruante shqip
në shqipen e pellazgëve
O ju, ndihmojeni çamin
gjuhën mbajeni në luftë!..
Mali i gjyshit
Te lisi i gjyshit në Thevi
tek ullinjtë e plagosur
çami ka 13 mijë vjet
që e mbjellë tokën e tij
Bijë e kuqe e gjakut
bijë e kuqe e betejave
trokitjet tuaja për liri
i kam thellë në zemër
Çamëri o tokë e çamit
në u plagostë kënga jote
Gjuha do të jet në luftë
që çami të vetmbrohet
O diell i lashtë i çamit
O Iliri e para Krishtit
Çamëria s´ di të jepet
Çamëria s ´ di të falet!..
P R E V E Z A
Kam një lutje Çamëri
Kam një fjalë amanet
Kam një lutje Çamëri
Zot të fatit të jemi vetë
Kam një lutje Çamëri
Kam një fjalë amanet
Kam një lutje Çamëri
Shqipëri jam tokë e det
Kam një lutje Çamëri
Kam një fjalë amanet
Babë dielli dhe flamuri
Çamërisë i japin shëndet
Kam një lutje Çamëri
Kam një fjalë amanet
S´ ka Greqi në Çamëri
Tokë e Çamit Shqipëri!..
Kënga e K´lumshtit
Mëmë e gjakut
Mëmë Shqipëri
Zemra më digjet
Të jem me ty
Loti i diellit
Në pemë pikon
Çami e çamja
Gjëmë lëshojnë
Qiellit të gjerë
Ndodhë ka re
Jo rrallë erërat
Fshehin rrufe
Në tokën çame
Homerit plak
Emri e sytë
I kullojnë gjak
2 )
Shkruan Janina
jam Prishtinë
jem Tiranë
e jem një himn
Trapi i çamit
traget me nam
mijëra vjet
lundron n´këto anë
Qan Janina
gjakun e saj
nën Greqi
pema do thaj
Dheu i çamëve
një dhe flori
sa jam Çam
aq jam Shqipëria e bashkuar
Aristidh Kola
Tek një lis në T h e v i
Aristidhi mblodhi veten
ndezi një q i r i në gur
në kujtim të gjyshërve
Bari i çamit në Thevi
foli sikur të ish njeri
ai mirëpriti birin e saj
d j a l i n mendjeshumë
O i bukuri A r b a n i t
o biri im i Çamërisë
këndoma këngën trim
që bari të bëhet pemë
Jam gjak i juaj o Thevi
Jam gjak i pastërt çam
unë i kam dy z e m r a
të dyja i kam Shqipëri
GJUHA SHQIPE
Jam nënë e disa gjuhëve
mëmën e kam pellazge
ajo mua më trashëgoi
të jem e gjithmonshme
Ky mesazh i shekujve
10 mijë vjet pellazgji
dhe 3 mijë vjet Iliri
është gjuha jonë shqipe
Kosovë, Iliridë, Çamëri
flamuj të gjuhës shqipe
me ju unë jam shqiptar
me ju unë jam Shqipëri
Jam nënë e disa gjuhëve
folni bija të gjuhës sime
Sa gjuhë nga gjuha jonë
u bënë gjuhë më vete
R I L I N D J E
Rend Prishtinë rend
Rend shpirt i kombit
Rend Prishtinë rend
Rend e mos pusho
Rend Prishtinë rend
Me flakët në gji
Rend Prishtinë rend
Flamurit Kuq e Zi
Rend Prishtinë rend
Me Preshevën rend
Rend Prishtinë rend
Me Tetovën rend
Rend Prishtinë rend
Me T i r a n ë n rend
Rend Prishtinë rend
Rend atdheut tënd
ÇKA THA LIRIA ?
Zemrën e kam të fortë
po trupin në pesë pjesë
e v r o p a t më copëtuan
kur Evropa s´ish e drejtë
Kosovës shumë po flitet
se bisedat s ´ janë mirë
Kosovën e duam tamam
pa pranga e pa mynxyrë
Imja është kjo tokë
foli liria, vetëtima e saj
unë jam e juaja, sa të më
mbroni, dhe të më mbani
Zemrën e kam të fortë
po trupin në pesë pjesë
më shumë se një shekull
jam nën degë të rrufesë!..
Konti i Roganës
Poeti e thotë me gojë
shkruan edhe në letër
se poezia do të rrojë
aq sa do të rrojë njeriu
Krijimet me shkronja
mbetet maja e gjuhës
pasqyra e pëjetimeve
udha nga duhet të eci
Ky diell në gjelbërim
është nga duart tona
është një diell vendas
që banon te gjithsecili
Poeti e thotë egzaktë
të bukurën gjeje vetë
jam Konti yt i këngës
Jam konti yt i fjalës
AMANETI I PRINDËRVE
Pjesë të tokës së pushtuar
toka të Shqipërisë së lashtë
të mbytura nga fqinjët tanë
na thërrasin ti shpëtojmë
Pellazgji, jam mbetja jote e
lashtë, Jam n´tokën që më
ka mbetë. Jam 13 mijë vjeç
në dhéun tim të zvogëluar
Në këtë truall të atdheut
një flamur në diell e kam
m´u në kodër ku veton
m´u në kodër ku bubullon
Shqipëri, Kosovë, Çamëri
trashëgimtare të të lashtëve
amanet tokat e pushtuara
amanet, bëjeni vet gjeniun!..
Cikli : Kontradikta jete nga ARJAN KALLCO
DRITA E PAVARËSISË
Po bien lodrat e kushtrimit
Anembanë Kosovës,
po bien,
Por jo më për luftë! Ajo tashmë
Ka mbetur një fjalë e dalë
Nga fjalori edhe pse zhurma
E saj ende krejt nuk është shuar.
Fillikate tingëllon në memorien
E zhveshur nga harrimi që në çdo
Përvjetor zgjohet gjithmonë e para
Dhe jep lajmin e madh të lirisë.
E pas saj në një paradë të përndritur
Rrethuar me aureola lavdie,
Krah për krah, ecin heronjtë e heshtur
Në figurat e gjalla mes portretesh
Dhe bijtë e tyre të paepur.
Etër e bij, siç e do zakoni ynë
I të parëve, në një rresht bashkuar.
Jo ky nuk është mort, nuk është
Përlotje e zakontë! Një jetë
E dhuruar për atdheun
Vlen me mijëra jetë nën robëri.
Koha do të fluturojë mes pëllumbash
Të bardhë që sillen rrotull, mbi ty Kosovë,
Engjëll mbrojtës në pavarësi.
Kështjella e Selanikut
Shekullore sot dergjesh e harruar
majë kodrës, e plagosur rëndë,
kështjellë e pamposhtur ngadhnjimtare,
që pushtuesit rrob dot s’të bënë.
Muret e tua, ah sa keq,
s’janë më veç një grumbull gurësh
mbetur në këmbë,
nga tërmetet e kohës së shkuar
që i goditën furishëm, e
verbërisht skërmitën dhe dhëmbët.
Tashmë nuk kanë as forcë të flasin,
janë tepër të lodhur nga heshtja e gjatë,
që copëza jete martirësh të tregojnë,
që betejave të ashpra shpatat vringëlluan,
e bëmat e tyre i ngjizën në këngë.
E këngët, janë vetëm për heronjtë,
që trupat e tyre i derdhën në mure,
e zotër të saj u bënë.
Dëshmimtar i gjallë është ai,
deti përballë,
ku hija e saj edhe pse rrënojë e çalë,
si fantazmë e përjetshme vigjilente,
ngrihet madhështore mbi valë.
Të mposhtësh një komb,
duhet të shëmbësh muret e gurtë
në fillim,
që thellë kanë ngritur në zëmër.
Rruga Egnatia
Kjo rrugë tash llamburit
nga dritat shumëngjyrshe
që mes vezullimesh të kristalta xhamesh
të mbajnë pre’ tundimesh nga
reklamat luksoze dhe
mallrat firmato.
Përgjumja nuk i ka më hije
në kohët moderne.
Dikur zbrazëtia e udhëtarëve
që në të vozitnin rrallë
fshihej pas tingujve të zileve
kapriçoze të kuajve që shpesh
trokisnin me jehonë,
shpërndanin jehonë kobndjellëse
kur hapat e lodhur zvarriteshin
mbi dhe’ e të hareshme kur
troku melodioz
të shtynte jashtë dere që
heshtur ta shijoje.
E mora dikur edhe unë
këtë rrugë nga larg me trastën
e kohës ngarkuar
se historia nuk është zonjë leone
e papërvojë
që lind për herë të parë,
por matkë e pafat shenjtore.
Hiseja e saj kurrë ka fund,
e vetme qëndron e hipur mbi kalë.
Errësira është maska e ndarjes
nga dita dhe udhëtarët s’janë
më të parët.
Bisedë e heshtur me Harkun
Edhe pse pamja jote e cunguar
duket sikur s’i jep kuptim
Triumfit,
nuk të bën të pashpresë.
Pa më thuaj, prej sa vitesh
qëndron aty i patundur?
Epokat erdhën, ikën,
ndërtuan tempuj të shumtë.
Ndoshta më joshës.
Sot ku janë? Ku shkoi krenaria
e tyre e përkohshme? Po prepotenca
foshnjarake veshur me naivitet?
Varrosur diku
nën këmbët e tua gjigande,
të tretur si dhe’,
përbuzur nga lavdia boshe
që dot s’të rrëzoi,
por që e qetë nuk fle.
Dhe vetë ringjallja ka mbetur e ve,
pa asnjë thirrje grishëse legjendash,
pa të lartin atdhe.
Fati s’merret me gurë,
plagët koha t’i shëron,
edhe sikur bota të vidhiset,
idealet e shenjtë nuk shuhen,
aty pranë teje, në këmbë,
do të mbretëroni gjithmon’.
Në ditën e shenjtërimit
Skënder Sallakut
Provoni t’ia hiqni lirinë një populli, por dijeni,
herët a vonë do ta kërkojë derisa ta arrijë.
Provoni t’ia hiqni humorin, e
do të shihni se shpirti do të plaket plotësisht.
Nëse nuk e kërkon në sheshe si liria, Zoti
i plotfuqishëm qoftë me të,
u preftë përgjithmonë në paqe.
Ylli i agimeve
(Kryebilbileshës sonë)
Lajmi i hidhur
prej dheut të huaj
ma zbardhi mëngjesin e përlotur
të shkurtit shtatanik.
Një zë i dashur u arratis
prej rrumbullakësisë së burgosur
mes shtresash të pajeta
që të kumbojë i lirë në hapësirë.
Nuk e duronte më
robërinë hipokrite të qytetërimeve
në asfiksim e që tash po i mbyt
vetë bijtë e saj.
Një këngë e largët më vjen
ndërmend në këtë vajtim
për yjet që kurrë s’perëndojnë, e
sytë më njomen me lotë.
Edhe 1000 bilbila që dot s’pushojnë
janë në zi, ndërsa po thurrim qindra vargje
dhe dhurojmë miliona karafila.
6 shkurt…..
Meditim…
Pak aromë miqsh
po e marr me vete në udhëtim,
pa emra të bujshëm, pa piedestale.
Eh, do të vijë ndoshta ajo kohë,
kur njëri-tjetrin do ta kërkojmë
në labirinthet e letrave, të fshehur
diku nëpër rafte bibliotekash,
në të vërtetat e paprekshme universale.
Pa Cicërimat e tua…
Cicërimat e ëmbla të klarinetës
në këtë të dielë të ftohtë janari,
tash që më shumë se kurrë
kishim nevojë për ngrohtësi të shpirtit,
ashtu papritur na braktisen. Na thanë
një lamtumirë të përlotur dhe drejt një
udhëtimi të pavdekshëm po flatërojnë.
Në buzët që dridhen prej vajit
të qindra klarinetave që ti i mësove
si të cicërojnë, notat e tua buçasin.
Tingujt i shpërthyen akujt e pathyeshëm
të akullnajave gjigande të pandjeshme,
zërin tonë në një këngë të vetme e bashkuam.
Bilbilat plot vesë mund të rrinë të qetë
në vendet ku kanë shtegtuar.
26 janar 2014
Jeta nuk është lodër
Bulevardi “Dëshmorët e Kombit”
Sot duhet të heshtë, asnjë
Zhurmë të mos e zgjojë gjëmën
Që shqiptarisht e ngritën në kurth
Bajlozë të sakatosur e të pangopur.
Bulevardi sot duhet vetëm
Të kujtojë të shkuarën e afërt,
Të vajtojë jetën që si një lodër
E përdorën.
Eh, Bulevardi.. sot duhet larë me lot,
Po, po, me lot të tharë, sepse
Edhe këtë herë historinë
Dot s’e kuptuam. Mbetëm
Fanatikë të instikteve djallëzore,
Kujtuam se heronjtë
Duhen vetëm një herë, e, më pas,
Paqja do të mbretërojë.
Fati është shpagimi i sakrificave
Në emër të dinjitetit.
21 janar 2014
Muzgu në lartësi
Sa shumë u enda muzgjeve magjike
Në tokën tonë:
Lindje – Veri – Jug – Perëndim
Për të kapur sensin e së natyrshmes.
Sa më shumë i afrohesha dogmës
Ajo papritur më largohej, si për të thënë
Se gjetiu duhet ta kërkoja, diku lart
Në qiejt e ndarë në kufij, ku njeriu dot
Nuk u qas. Nuk gabonte në profecinë
e vet, tek po përskuqeshin horizontet e zbehta
Dhe retë e egërsuara lundronin mbi çdo breg.
Poshte toka po ngrysej me hap të penguar
Kalërimi, Hëna e pakët si kandili në shterim
Këtu sipër duket objekt i pavlefshëm;
Retë ia kanë zënë rrugën ku të
Shihet, ku të nazetojë mbi të kaltrin det.
E kur dita në këtë pjesë
Të universit po merr fund, ditënata nuk
Merr më të tjera koloritë, pika loti e lagin
Ajrin, e takimin e nesërm pret.
Me qindra muzgje do më shoqërojnë
Në rrugën tonë të panjohur, por
Muzgu në qiejt lart mbetet përrallor, e duke ecur
Si këmbësor i pangopur mbi re
Vetja të duket mbret.
1 shkurt 2014, në lartësi
Koha që s’na u bë mike
Vesa ambrore m’i trazojnë kujtimet
e një kohe që asnjëherë s’u bë
mikja jonë. Më mirë ta kemi
kundërshtare tek ikën fodulle,
vitet pa na i kursyer. Mike
le ta bëjnë frikacakët që për
të mos u harruar, i lëpihen çdo ditë
në foltoret memece të historisë. Në skajet
e zhurritura të xhaketës, fijet e zhderitura
nga përplasjet e paevitueshme, valëviten të lodhura,
si kallinjtë e thatë qe mezi
presin drapërin e pastaj të përfundojnë
në ndonjë hambar të mykur, ku askujt
s’i bie ndërmend t’i bluajë, megjithatë
miell do të përfundojë në ndonjë magje,
por nikoqiret e mira duart s’do t’i ndyjnë
e me kot do të presë të bëhet bukë,
askush s’ka për ta gatuar.
20 shkurt….
Mjegull
Mjegulla e bardhë mbi liqen
Si retë puplore tek derdhen
Vrapthi në qiellin e ngrysur
I lëpihet vjedhurazi sipërfaqes
Në përpjekjen që t’i shqitet sadopak
Pasqyrës së shëmtuar
Që për çudi nuk ia tregon më fytyrën.
Nëpër mjegull kudo heshtje, asnjë peshkatar
Asnjë rrjetë hedhur, bile dhe
Peshqit nuk e kryejnë më krcimin hopthi
Për pak ajër të mjegulluar. E qetë mbi liqen
Një pulëbardhë e pashqetësuar
Po fluturon qorrazi.
Janar 2014
Pak frymëzim prej tëndit
(Migjenit në këtë përvjetor)
Jehona e lashtësisë së klithjeve
E lutjeve të dëshpëruara të njerëzve
Për pak bukë në tryeza që kurrë
Të mos mungonte, e kishte grishur
Etjen tënde për një botë të re.
Edhe lotët e fëmijëve tek qanin
Lagjeve të varfëra të kontinenteve
Duke ecur këmbëzbathur ,
Ta kishte mprehur shikimin,
Ta kishte sosur durimin. Diku më afër
Një tjetër këmbanë alarmi binte
Në mendjen tënde, i godiste fort
Në zemër ndjenjat dhe i shkundte
Shpirtat e trazuar mes “ të birve
Të shekullit të ri”,
Në kacafytjet e përditëshme
Me Fatin tonë të mbrapshtë që s’donte
Të na shqitej dot.
Këmbanat shqiptare s’e ndalnin vajin
Të tërhequr zvarrë nga pas
Në shekuj, gjithmonë e më të ngjirur, dhe
Si për çudi askush nuk e dëgjonte më.
Barqe të stërmëdhenj çaheshin
Nga lukset e shfrenuara nëpër lokale nate
Dendeshin ngijshëm shtëpive madhështore
Por prej tyre nuk tepronte asgjë.
Po ti, barqet e vegjëlisë nuk i le të thaheshin
Të rrudheshin dhe rreshkeshin më kot:
I ushqeve me tjetër bukë, me tjetër dashuri.
Me to mjerimi e pa dritën e shpëtimit të agonte
Me to skamja foli shqip.
12/10/2013
Bajram Muharrem Bistrica
MUHARREM BISTRICA I HYPI ”ATIT”
(Gjyshit tim-Muharrem Bistricës)
Trim e burra ka pasë Kosova!
Kanë qenë shtyllë në votrat toan,
Trima në luftë, n`oda për pleqni,
Janë mbetë emna në histori!
Krejt këta burra Kosovar
Të gjithë me zemër e shpirt-shqiptar
Si pikësynim dhe qëllim të parë,
E kanåe pasë bahkimin Kombëtar!
Ka pasë ”krenë” e ”bajraktar”
Si n`cdo vend ku ka shqiptarë,
Në shpirt e zemer e kanë ruajt traditën,
Janåe frikësuar mos p okoriten!
Ruajtën fortë traditën e shqiptarit,
E quen në vend amanetin e t`parit,
Djalë mbas djali e korë mbas kore,
Kurrë Kosovën pa e lkëshue prej dore!
Ndër këta trima e burra të kosovës,
Shtyllë e vendit dhe e votrës
I ka takue gjithmonë “Balli I Odës”
Sherif Vocës prej ”Shalës Bajgorës”!
Ky burr-trim zemër bujari!
Djalë maësorje e bir shqiptari,
N`mexhlis* t`burrave ishte i par
Për Komunë t`Shalës-kryetar.
Me shkrue krejt për këtë njeri,
Pak një libër, po një histori,
Po tregojmë për një vaki,
Që i ka ban ë jetëne tij!
Hic Sherifi nuk është kujtue,
Ka dashtë miqt`me I nderue,
“Selamin” e tyne n^vend m`I cue,
E ka nijet n`dasmë me shkue!
Sherfi Voca I hypi “atit”,
Ja dha majës ja dha shpatit,
Frenin ”atit” ja kish hstërngue
Gojë t`atit
Ka mësy Llapin në dasmë me shkue!
N`derë të mikut kur ka mbërrijt`
I dalin përpara burrat m`prit`
T`tanë të zgjedhun burra ”llapjan”
-Mirë se vjen o burrë ”shaljan”!
Sherif Voca si djalë petriti
Mirë se ju gjejë, jut ha Sherifi,
Prej zinxhisë kambën e hici,
Këcej prej shale e n`tokë zbriti.
U fal`me burra dorë për dorë
I prinë përpara e cuen në Odë,
E ulën Sherifin në ”Ballë të oxhakut”
Ishte vendim I t`zotit t`konakut!
”Përhajr” dasmën Sherifi po ja u ban,
I qitën kafe dhe duhan,
Po e dvesin e po e llafojnë
Një adet t`dasmës po ia kallxojnë!
Këtë ”adet” Llapi e ka trashegue,
”bakshishin e dasmës” për me fitur?
Kush din “atit” me I ndejt “binxhi”
”Shtate zjarmie” duhet me i kapercy!
E kuptoj Sherifi ”adetin llapjan”
Burrë I mëncur Sherifi a kan`
I ra n`mend për një djalë ”shaljan”
Me shkue e m`i marrë, Sherifi kërkon!
Sherfi Voca në këmbë u cue,
Nja dy djem më m`I shtërngue,
Deri n^Bistricë ata kanë me shkue,
Muharrem Bistricën këtu me ma pru`!
Du djem`llapjan`i kanë shtërngue,
Mirë Sherifi ua ka kallxue,
Deri në Bistricë ju me shkue
”Selamin” Muharremit me ja cue.
-Sherfi Voca po pret në Lllap,
Hypi atit e hajde vrap
Dogri djemt n`Bistricë janë shkue!
Shpin`e Muharremit e kanë kërkue,
Muharrem Bistricën e kanë takue,
Fjalët e Sherfiti ja kanë kallxue:
Me ”selam” Sherifi na ka cue,
N`mujsh ma shpejt, mos me na vonue
Betë Sherifi na I ka mbledh`për krye!
Pa tu n`Llap s`guxojmë me u kthye!
Hala fjalët ata pa I marue,
Mirë Muharremi i ka kuptue!
OPritmni djem`vec dy dakika,
Shkova shpejt ”atit” i hypa!
S`vonoi hic, Muharremi erdh`
Drejt për Llap, ata janë dredh`
Aman Zot “atat” tuj nga,
Tim e mjegull, s`shihte gja!
Ati I Muharremit, me t`mëdhajat hapa,
Dy llapjant`mbte¨ne shumë mprapa,
I vinte keq se ishin me ta miq,
Se nuk pat me i pritë hic!
Krejt ai ”milet” po bajnë cudi,
”Pa hesap shpejt djemt`janë kthy`
Muharremi n e muerr n`gryk Sherifi!
Dhe ia nisi me I kallxue:
Këtë #adet” Llapi e kish trashëgue,
“Bakshishin e dasmës” për me e fitue?
Kush din “atit” me I ndje “binxhi”
”Shtate zjarrmie” duhet me i kapercye
Po ja ban Muharremi me sy,
Sherif Aga dert mos ki!
Ja nisën “llpajant” tuj u lavdue,
T`tanë me rtend ”atat” tuj i ladrue,
Merrshin turr se jo mahi,
Po asnjo`zjarmet s`mujti me i kapërcy`
Fill mbas tyne edh do si t`parë,
Disa ”kren” e shumë ”bajraktar”
T`tanë me ”ata” turr tuj marrë,
I ngajshin ”atat” si t`pakrye,
Asnj`zjarmet me i kapercye.
Muharrem Bistrica mbet ma i mrami,
Po viket sa i mujti zani!
Muharremi ky djal dai
Bertet t`madhe, o ju tupanxhi!
Rrehne, rrehne fort tupanin,
Tash e shihni ju ”shaljanin”!
Ja ka shtërngue ” atit” frenin t`atit,
U skejuan e ja lëshuan vendin,
Aman Zot`”ati” tuj e nga
Thojshe fryma me t`u da,
Kur iu afrua zjermit t`parë,
Sa fuqi “atit” I ka ardhë
Përmbi zjarmie ”ati” a gjue,
Thojshe ti tuj fluturue!
Porta e “ t`shtati zjarm” a fërëllue.
Sherfi Aga, dert mos ki
Po t`baj be në perendi
“Shtatë zjarmie” t`I kam kapercye
Ja s`i tham vetit ” binxhi”!
S´ta marr ftyrën në këtë mledhi.
Për fjalë t`ande, une n`zjarm hi!
Se koriti veten as ty!
S`e unë jam nji djalë shaljanë,
Kan me m^gjoftë sod këta llapjanë!
Histori n`Llap kem`me lanë!
Fort sherifit p ona i vjen mirë,
Për q`ata i kam cue me t`thirrë!
Mire e di, që ti sna koritë,
Nji za të madh në Shalë m`i qitë!
Ta marrin vesh këta llapjanë
S`e cfarë miku kanë t`shaljanë!
Nuk vonoi e erdh`” vakti”
Tash po i vjen Muhharemit ”sahati”
Muharremi po bahet gati
I gjue n`shpinåe q`ati ”ati”
Ishin mbledh populli ”bytevi”
Po bajnë dajre shume dajrexhi
Po I bijnë tupanave do tupanxhi
Ish ba ai vend me t`ardhë cudi!
I kishin kale “shtatë truca zjarmi”
Ja nisën ”llapjant`” tuj u lavdue,
T`tanë mer end ”atat” tuj i ladrue,
Merrshin turr se jo mahi,
Po asnjo`zjarmet s`mujti me I kapërcy`
Filla mbas tyne edhe do si t`parë,
Disa ”kren´” e shumë ”bajraktar`”
T`tan me ”ata” turr tuj marrë
I ngajshin ”atat” si t`pa krye,
Asnjo`zharmet me i kapërcye!
Muharrem Bistrica mbet ma i mrami,
Po viket sa i mujti zani!
Bertet t`madhe, o ju tupanxhi!
Rrehne, rrehne fort tupanin,
Tash e shihni ju ”shaljanin”!
Ja ka shtërngue ” atit” frenin t`atit
U skejuan e ja leshuan vendin,
Aman Zot` ”ati” tuj e nga,
Thojshe fryma me t`u da,
Kur iu afrue zjermit t`parë,
Sa fuqi “atit” I ka ardhë
Përmbi zjarmie ” ati” a gjue,
Thojshe ti tuj fluturue!
Perte “t`shtati zjarm” a färfëllue,
Muharremi djal drangue,
Frenin “ atit” j aka shtërngue,
Se dojke ” ati” me fluturue!
Krejt ai popull po bajke seri
Qysh ”shtatë zjarmie” i kapërcei kly njeri!
Fluturojke me ”at” si zog skyfteri,
S`kemi pa n`Llap kësi beteri.
Kësi beteri s`ska ba vaki,
S`kemi pa kurrë me sy!
Me I kapërcye “shtatë zjarmi”
Sherif Voca u gëzue shumë,
E po ban për veti lum,
Asnje fjalë s`po e flet`,
Nxuerr mamxerrën përpjetë po qet!
Krejt ai ”hallk” po bajne cudi,
Kurrë në Llap s`ka ba vaku
Muharrem Bistrica ky djalë i ri,
Sod në Llap bani t`madhen cudi!
I kapërcej me at`”shtatë zjarmi”
Le ta dijn ë pleq`e t`ri
Nji djalë shaljanë bani n`Llap histori!
Muharrem Bistrica po i thoijshin atij!
Fluturojke me krah`ati I tij!
Me pas kanë edhe ”shtatë zjarmi” tjera
I kish kapërcy`Muharremi me arin si era!
Kush janë kanë aty janë kapë për kry`
Thojshin: Q`esi dragoni s`kemi pa me sy!
Si vetëtima I kapërcej “shtatë zjarmi”!
E fitoj ”Bakshishin e t`zotit të shtëpisë”
Ia zbradhi fytyrën Sherif Agë-Zotnis!
Muharrem Bistricës, aferim I qoftë
Sa Bjeshët e Shalës Muharremi rrnif`!
Sa t`jenë jeta mos u harroft`!
Sa për n`fund, edhe kjo lavdi!
Sherif Voca, o burrë dai!
I lumi ti për këta djemni`
Që në Llap bajnë histori!
Sod krejt Llapi ndiejnë kënaqësi
Me ”shaljanë” që kanë miqësi
KOZETA NUSHI/ BRESCIA – ITALY/
ME DIELLIN NË QIELLIN E ZOTIT U NGRITA
NJë ditë iku me shiun.
U çudita.
Një ditë iku me bardhësinë dhe Diellin.
Psherëtita.
Një ditë iku me dashurinë.
Ulërita.
Një ditë iku me harresën e gjakut
Të derdhur për Kosovën dhe Çamërinë.
Me Diellin në qiellin e Zotit u ngrita
duke folur me vargjet e të parëve të mi:
Zgjohuni politikan, prej gjumit, zgjohuni!
Me shkrimet e Prof.Dr. Eshref Ymerit bashkohuni!
Dhe mos shikoni kolltuqe e salltanete!
Se Nëna Shqipëri shumë po vuan.
Dhe ka shumë derte.
Dhe nëse me bekimin e Zotit
Do ta doni si Ai lirinë
Në piedestal do ta ngrinit veten dhe Shqipërinë.
26 SHKURT 2014
- See more at: http://gazetadielli.com/i-bashkon-sofra-poetike-e-diellit/#sthash.Yilh4zaA.dpuf
