Fati po na ndan sot pa mëshirë
Mikja ime e shtrenjtë,
Lamtumirë!
Ty këtu në shpirt të kam ta dish!
Fati po na ndan sot pa mëshirë
po diku do të shihemi sërish.
Lamtumirë, mike, pa fjalë e lotë!
Vetullat t'i ngrysesh s'ke përse:
Vdekja s'është e re në ketë botë
As të rrosh nuk është gje e re!
Ç'me vjen për të qeshur!
Ti më puth sot : i akullt unë, eakullt ti.
Ndjenja ime, për dreq është rreshkur.
Ndjenja jote të çel nuk di.
Ah, në atë zhurmim sikur t'isha
Si një herë e një kohë, edhe sot
Si çunak në padi të humbisja,
T'ëndërroja me tym ashtu kot.
Të ëndërroja, po veç diçka tjetër
Që as toka, as bari s'e njeh,
Që nuk di si ta quash me emër
se me fjalë dot zemra s'e shpreh.
Kujtoj me mall një çast gëzimi
Përpara sysh mu shfaqe ti
Si vezullim i nje vëgimi
Si engjëll plot me bukuri.
N'andralla jete zhurmëkote
Me dhimbje brengash e mërzi
Me grishte larg fytyra jote
Dhe zëri yt plot ëmbëlsi.
Nga rrjedha e kohërave që shkuan
Kështjell' e ëndrrave mu shemb
Me mjegull vitet ma mbuluan
Fytyrën tënde, zërin tend.
Ç'i ngrysa ditët gjithë brengë
I zymtë dhe në shkretëti
Pa perendi, pa shpresë e këngë
Pa lotë, jetë e dashuri.
Por ja! Më shkrepi prap agimi
Se përseri u shfaqe ti
Si vëzullim i një vëgimi
Si engjëll plot me bukuri
Dhe rreh me gaz kjo zemra ime
Sepse ju kthyen përsëri
Dhe perendi, dhe frymëzime
Dhe lotë, e jetë, e dashuri.
Letra
Nga një tryezë poste që kurrë s’mbetet shkretë
ku rrinë kujtimi, brenga zemra dhe heshtja vetë,
posi pëllumba letrat degdisen që me natë.
I ndiej tek flatrojnë për në shtegtim të gjatë.
Dhe ja, ku jam rrethuar me burra e me gra,
plagosur nga mungesat, nga ndarjet e mëdha.
Letra, pusulla, fjalë: që nisen në hapësirë, ëndrra ende pa çelur,
mendime ende pa gdhirë,
të gjitha marrin rrugën drejt vatrës e drejt pragut,
si ndjenjë dërguar ndjenjës,si gjak dërguar gjakut.
Dhe po të jem nën tokë,
që vdiqa ti mos thuaj,
më shkruaj dhe nën tokë,
se unë do të të shkruaj.
Një shtresë e trashë pluhuri mbulon letrat që s’duhen,
aty u zverdhën faqet,aty gërmat u shuhen,
aty humbasin radhët.
Ku mallet derdhur qenë,aty jep shpirt gëzimi.
Pasi cepat u brenë,aty rropaten thellë
(ç’varrezë e lahtarshme!)
hem ndjenjat e kaluara,hem dashuritë e tashme
Dhe po të jem nën tokë,që vdiqa ti mos thuaj,
më shkruaj dhe nën tokë,
se unë do të të shkruaj.
Po kur të shkruaj unë do dridhet kallamari:
do skuqet bojë e zezë, me flakërima zjarri.
Se kur të shkruaj unë, do shkruajnë eshtrat e mia:
do shkruaj gjaku im gjithë gulç nga dashuria
Do marrë letra udhë,si shpend në zjarr kalitur,
me dy flatra të forta dhe një adresë të ndritur.
Si zog që për fole qiell- ajër do të ketë,
mishin, gishtërinjtë e tu dhe frymëmarrjen vetë.
Do mbetesh ti e zhveshur tek dridhesh me ngadalë,
e gatshme ta ndiesh letrën pas gjoksit tënd të valë.
Dhe po të jem nën tokë, që vdiqa ti mos thuaj,
më shkruaj dhe nën tokë,
se unë do të të shkruaj.
Një letër dje kam parë sesi mbeti pa zot,
mbi sy tek i flatëronte dikujt që s’ngrihej dot.
Letrat që mbesin gjallë dhe për të rënë tregojnë:
që regëtijnë si njerëz,veç sy s’kanë të shikojnë.
Kur dhëmbëqenzit rriten,unë ndiej pranë veshit tim
ërmimn’ e letrës sate tamam si një gjëmim.
Dhe mos e marsha zgjuar,në gjumë do e marr atë letër.
Soneti i vjeshtës
I dashuri im i çuditshëm, ç’meritë kam për ty në k’të jetë”
Sytë e tu të qartë si kristal, sikur më shohin e më thonë:
-Bëmë të magjepsem e hesht! Zemra ime që ti po ngacmon,
Përveç ndjesisë së një kafshe antike plot sinqeritet,
Në duart e tua e përkundur dhe e ftuar në të ëmblin gjumë,
Nga sekreti i saj i skëterrshëm, asgjë s’ka për të treguar,
As legjendën tënde të zezë, në gërma zjarri s’ka për ta shkruar,
Oh, se unë pasionin e urrej e shpirti më dhëmb aq shumë!
Le të duhemi ëmbëlsisht. Dashuria, një rojtare e drobitur,
Në mes të errësirës, në pusi, tendos harkun e saj fatal.
Po unë ia njoh mirë veglat e të vjetrit arsenal.
Krimin, tmerrin dhe marrëzinë! – O margaritë e nemitur!
Pse, njësoj si unë, një diell vjeshtak nuk je vallë ti,
Margarita ime e akullt, e imja e panjollosura bardhësi
Ëndrrat e mija ....
Sa herë ënderrova, nje ënderr per çudi,
Nje grua te panjohur që më do dhe e dua
E që prore me duket jo krejt si ajo grua
Po jo dhe krejt si tjeter, e me do pa kufi.
Sepse me kupton e me njeh e me di,
Misteri i zemres sime veç prej saj u zbulua
Veç ajo, duke derdhur çurke lotesh mbi mua
Ma freskon zjarr' e ballit e me deh me magji.
S'e di eshte ezmere apo flokearte
Emri i saj? Me kujtohet, i embel, tingull i qarte,
Si i njerezve tane dikur te ikur ne mergim.
Syte: veshtrimin e ngulur te statujave i kane
Dhe zeri i vjen i larget, i qete e gjithe trishtim
Si nje kenge prej zerash te dashur qe me s'jane.
Ajo...
Kjo ishte në një lagje të qytetit Prishtinë
Ku bën gjithnjë terr e ku ajër ska asnjëherë
E si në dimër e në verë aty bën saherë dimër
Ajo ishte në shkallë
Ai pranë saj ajo pranë tij
Ishte natë
Binte një erë squfuri
Se dikush kishte vrarë qimka gjithë pasditen
E ajo i thoshte
Këtu bën gjithmonë terr
Ska as ajër
Si në dimër e në verë dimri s’të hiqet asnjëherë
Dielli i zotit zemërmirë nuk shndrit nga krahu ynë
Është shumë i zënë me lagjet e pasura
Më shtrëngo pra në krahë
Më përqafo
Më përqafo gjatë
Më përqafo
Më vonë do të jetë shumë vonë
Jeta jonë është tani
Këtu ngordh për gjithçka
Për të nxehtë e për të ftohtë
Bëhesh akull e zihesh fryme
Ska as ajër
E po të pushoje së më përqafuari
Më duket se do të mbytesha e të vdisja
Je pesëmbëdhjetë vjeç e jam pesëmbëdhjetë
Bashkë i bëjmë tridhjetë
E tridhjetë nuk jemi më fëmijë
Jemi në moshë të punojmë
E në moshë të përqafojmë
Më vonë do të jetë shumë vonë
E jeta jonë është tani
Atëherë më përqafo !
Mirupafshim në amshim!
Mirupafshim, por ti do të jesh
e pranishme tek unë, brenda
një pike gjaku që më qarkullon në damarë
ose jashtë, puthje zjarri mbi fytyrën time
ose brez përvëlues i shtrënguar në mes.
Pranoje, o e ëmbël,
dashurinë e madhe që ia beh në jetën time
dhe që s’gjente tek ty një truall
si një zbulues i humbur
në ishujt e bukës dhe mjaltit.
Të kam takuar njëherë
në të mbaruar shtrëngata,
shiu e kishte larë ajrin
dhe në ujë
këmbët e tua të buta shndrisnin si peshq.
E adhuruar, ja ku iu jam rikthyer luftrave të mia.
Do të gërvish dheun që aty të ndërtoj
një shpellë ku Kapiteni yt
do të të presë në një shtrat lulesh.
Harroje, e ëmbla ime,
atë vuajtje
që si një ndriçim fosfori
kaloi mes ne të dyve
duke na e lënë mbase djegien.
Edhe paqja rikthehet, e ajo bën që të kthehem
të luftoj në truallin tim,
dhe meqë ti ke shtuar
njëherë e përgjithmonë
në zemrën time dozën e gjakut që e mbush
dhe meqë
e kam në duar lakuriqësinë tënde,
vështromë mua,
vështromë,
vështromë mbi këtë det ku rrezatues eci përpara,
vështromë sonte ku lundroj,
dhe ku deti dhe nata janë sytë e tu.
Nuk kam dalë jashtë teje kur largohem.
Tani do të ta them :
toka ime do të jetë e jotja,
po nisem ta pushtoj,
jo vetëm për ty
por për të gjithë,
për tërë popullin tim.
Një ditë zaptuesi do ta braktisë kullën.
Do ta shporrim pushtuesin.
Të gjitha frytet e jetës
do të rriten në të miat duar
që më parë njihnin vetëm barutin.
Dhe do të di të përkëdhel çdo lule të re
falë mësimeve të tua të dashurisë.
E ëmbël, e adhuruara ime,
ti do të vish me mua të luftosh trup më trup :
puthjet e tua jetojnë në zemrën time
si çarçafë të kuq
dhe nëse unë bie, do të ketë
dhé për të më mbuluar
por do të jetë dhe ajo dashuria e madhe që ma solle
dhe që do të ketë jetuar në gjakun tim.
Ti do të vish me mua,
të pres në këtë orë,
në atë orë, në çdo orë,
të pres në të gjitha orët.
Dhe kur të dëgjosh trishtimin e urryer
duke trokitur në kanatin tënd,
thuaji se unë po të pres,
dhe kur vetmia do të dojë që ti ta ndërrosh
unazën ku është shkruar emri im,
thuaji që të vijë të më flasë,
se më është dashur të shkoj sepse jam një ushtar
dhe se aty ku jam,
nën shi apo
zjarr,
dashuria ime, unë po të pres.
Të pres në shkretëtirën më të mundimshme,
të pres pranë limonit në lule,
ngado ku jeta do të mbahet e fortë
dhe ku lind pranvera,
dashuria ime, unë po të pres.
Dhe kur të të thonë : « Ky njeri
nuk të do », oh ! kujtohu pak
që këmbët e mia janë të vetmuara në terr, në kërkim
të këmbëve të buta të vogla që i adhuroj.
Dashuria ime, kur të të thonë
se të kam harruar, edhe po
të jem unë që ta thotë këtë,
edhe kur të ta them unë
mos më beso,
e kush do të mundej, si do të mundej
të të shkëpusnin nga gjoksi im,
e kush do ta merrte atëherë
gjakun e damarëve të mi që rrjedh drejt teje ?
Por unë s’mund ta harroj
popullin tim.
Do të luftoj në çdo rrugë
dhe i fshehur pas çdo guri.
Edhe dashuria jote më mbështet :
ajo është një lule në gonxhe
që më mbush me aromën e saj
dhe që befas, si një yll i stërmadh,
shpërthen tek unë.
Dashuria ime, është natë.
Uji i zi përreth meje
dhe bota në gjumë.
Por dita do të zbardhë,
e ndërkohë po të shkruaj
për të të thënë : « Të dua. »
Për të të thënë « Të dua », ruaje,
pastroje, ngrije,
mbroje
dashurinë tonë, zemrën time.
Po ta besoj ty ashtu siç lëmë
një grusht dhé me farërat e veta.
Nga dashuria jonë jetë të tjera do të lindin.
Nga dashuria jonë do të pijmë ujë.
E një ditë ndoshta
një burrë
dhe një grua
si ne të dy
do ta prekin këtë dashuri që do ta ketë ruajtur forcën
t’i djegë duart që e prekin.
E kush do të kemi qenë ne ? E ç’rëndësi ka ?
Ata do ta prekin këtë zjarr
dhe zjarri, e ëmbla ime, do të thotë thjesht emrin tënd
dhe timin, emrin që vetëm ti
do ta kesh ditur sepse vetëm ti
mbi këtë tokë e di
kush jam, dhe se askush s’do të më ketë njohur si ti,
si njërën prej duarve të tua,
dhe askush
s’do të ketë ditur as si as kur
zemra ime ndezi vetëm
sytë e tu të mëdhenj e të kaftë,
gojën tënde të gjerë,
lëkurën tënde, gjinjtë e tu,
barkun tënd, rropullitë e tua
dhe atë zemër që unë e kam zgjuar
të këndojë
deri në ditën e fundit të jetës tënde.
Dashuria ime, po të pres.
Mirupafshim, dashuri, po të pres.
Dashuri, e imja dashuri, po të pres.
Po e mbyll tani këtë letër
pa trishtim, aspak : këmbët e mia
janë aty, të ngulura mirë në tokë,
dhe dora ime të shkruan në udhë :
në mes të jetës, gjithmonë
do të mbahem
përkrah mikut, përballë armikut,
me në gojë emrin tënd,
me një puthje që kurrë
s’i është shmangur tëndes.
Mosbesimi !
Nuk besoj më në fjalët e poemave,
sepse nuk ngrejnë asgjë
e asgjë nuk bëjnë.
Dikur kishte poema që e dërgonin një luftëtar t’ia shqyenin grykën,
por me grykë të shqyer
luftëtari ishte i vdekur,
e ç’i mbetej pastaj nga lavdia ?
E kam fjalën, nga zelli i vet ?
Asgjë.
Ishte i vdekur,
e kjo shërbente për të edukuar nëpër klasa gomerët dhe të bijtë e gomerëve që do të vinin pas tij e
që kanë shkuar në luftra të reja
atomikisht të kurdisura,
më duket se ka një gjendje ku luftëtari
me grykë të shqyer
dhe i vdekur, qëndron aty
vazhdon të luftojë
dhe të bëjë përpara,
nuk ka vdekur ai,
ec përpara për përjetësinë.
Por kush do të donte kështu
përveç meje
E mua, le të vijë pra ai që do të ma shqyejë grykën
po e pres.
Dashuri që vjen aq vonë
Dashuri që vjen aq vonë,
më sill të paktën prehje :
ti dashuri e vonuar, nga ç’udhë
endacake vjen tek vetmia ime ?
Dashuri që më ke kërkuar pa të kërkuar,
nuk di kush vlen më shumë :
fjala që do të më thuash
apo ajo që unë s’e them dot…
Dashuri… Nuk ke ftohtë ti ? Jam Hëna :
Kam vdekjen e bardhë dhe të vërtetën
e largët… Mos m’i jep trëndafilat e tu të freskët ;
jam shumë e ngrysur për trëndafila. Më jep detin…
Dashuri që vjen aq vonë, ti s’më ke parë
dje kur këndoja në fushën me grurë…
Dashuri e heshtjes dhe lodhjes sime
Të paktën sot, mos më bëj të qaj.
Epshi në gosti
Rri urtë o brenga ime dhe falmë qetësinë
Ti mbrëmjen e kërkoje, ja tek po zbret tani
Pëlhurën mbi qytet të mugëtit po e shtrin,
Disave u sjell paqe, të tjerëve mërzi.
Kur turma e ndyrë e njerzve, që veç dëfrime dinë,
Të fshikur nga kamxhiku i Epshit në gosti
Të poshtër zhgryhen krejt ndërsa pendime u vinë,
O Brengë, nëma dorën, me mua eja e rri
Larg tyre. Shih si kërrusen gjith'vjetët e harruar
Lart nga ballkoni i qiellit me petka të vjetruar,
Si ngrihet Mall' i hidhur nga ujrat buzëgaz
Nën urë Diell i mekur si bje kur vjen ndajnata
Dhe, si qefin ne Lindje, nga hijet ndjekur pas,
Dëgjo, dëgjo, e dashur, si ecë e ëmbël Nata.
I lumtur n’për natyrë
N’për mbrëmjet verore do shkoj unë shteg më shteg,
Duke shkelur barin, nga gruri i pickuar,
Ëndërrues, do ndjej freskinë, me këmbë do t’i prek,
Do lë erën t’më vadisë kokën e zbuluar.
Nuk do mendoj asgjë, nuk do të flas aspak,
Por dashuri e pafund do m’mbushë shpirtin mua,
E do t’shkoj, larg, larg, si ndonjë endacak,
I lumtur n’për natyrë si t’isha me një grua.
Përplitje
E dua trupin tim kur është me trupin tend.
Eshtë diçka fantastike.
Muskuj të tendosur e voluptet.
e dua trupin tend, i dua lëvizjet e tij,
dua atë çka bën, më pëlqen të ndjej
shtyllën kurrizore të trupit tend e gjithë
dridhjen e embel të eshtrave
e atë vibrim të skajit te tij që dua ta
puth, ta puth, ta puth papushim.
të puth plot zjarr çdo pjesë të trupit tend,
e dua atë përkëdhelje të bute të cikjes
me pushin e gëzofit tend elektrik e
mishin që hapet e sytë e tu plot shkëndija,
e për më tepër dua përplitjen tende
poshte meje një gjë kaq fantastike !
Flori Bruqi
Prishtinë 8 maj 2017
