Tiranë, 25 qershor 2011
Qershori i Çamërisë vjen me shume eho. Me shumë dhimbje. Me shumë pengje njerëzorë. Me shumë plagë që janë ende të pashëruara. Në trup e në shpirt.
Në valle e në këngë. Duket se plagët e gjyshërve që vdiqën me amanetet e thëna e të pathëna, i kemi në supe si ikanakët e një rruge, por që shpejt a vonë do të ketë një ndalim të shumëpritur.
Një spirancë ku të vihet e drejta jonë e madhe. Të gjithë e prekim si diellin që na hedh në supe rrezet mëngjesore. Si qiellin që matet me shpirtërat tanë. ...
Qershori vjen me një eho fëmijesh që i rrit më shpejt jo vetëm ëndrrën, por edhe dashurinë për një prag që të parët e tyre e kanë lënë dhe kërkojnë që t’ua heqin fijen e barit.
Për një oxhak që pret të mbushet me frymë njerëzore. Për një furrë që kërkon të ketë zjarr për të pjekur kuleçët e Festës së Kthimit. Për një varr që është shkrirë me palcën e dheut....Le ta marrë POEZIA misionin e Kujtesës dhe të Mallit për të.
NGA NAMIK SELMANI
1.Fari i fjalës çame Çamëri, më mori malli Për ti më digjet kufari Ditë e shkretë më bëhet sterrë Dua të vdes ku kam lerë Ku kam nënën e babanë Atje dua dhe u varrë. Këngë popullore O, ky det me drita, thellë gjoksit fshehur Ç’thotë Çamëria në kufi të ëndrrës? O vend i bekuar, mbushur me musht vere , Sythi i sythuar, në degë pranvere. Deti qënka grurë , mbjellë në tokë të blertë, Hapna portën , Nënë, hidh në furrë kuleçë! Na bëj kapitenë, ku na prek magjia Ndrij Farin e Fjalës dehur nga liria! Ndrij Farin e Jetës, të ndriçojë çdo breg, Ç’të të them më parë kur me shpirt e prek? Ç’po them vallë me vete, goja mos m’u thaftë! Po them amanete , farë për ugar. O ky far i fjalës ,rrugën time ndrin, Dilni në dritare, puthni kaltërsinë! 2. Gjyshi nga Koska Kur të bëhet djali Abaz gjysh i thinjur në Koskë* Ia nxirrni nga palcë e Saraqinit* tre burime të reja Do të lodhet më shpejt nga hapi, kënga e ugari plisngrohtë, Në gjunjë kur të bjerë, nga currilat e kaltër t’i shuhet etja. Kur të bëhet djali Abaz gjysh i Koskës së largët Bëjani një djep të ri me lisat më të mirë të malit, Nipave t’iu këndojë me zërin kalëruar si kuajt e dasmës Tamam si lulet që shpërthejnë nga dielli i majit. Kur të bëhet gjysh ky djalë mustaqepadirsur Bëjani për të një këngë të mbrame si shtrat kujtese! Me një ulli kokërrmbushur hijëzojani zhegun e piskut Tek t’i zbresin ndër buzë përrenjtë me musht djerse. E kur gjysh Abazi të mos jetë më gjysh i gjyshëruar…… Numëroni për të tespihet nga nata në agim! E shihni, se do ta takoni sërish të bukur, të malluar, Herë si vogëlush, herë si lis i ri në blerim. *Koska- fshat i madh çam, vendlindja e kapedanit Muharrem Rushiti, që ndodhet vetëm disa kilometra larg kufirit shqiptar , në tokën greke. *Saraqini-mal i madh në zonën e Konispolit që është edhe në afërsi të fshatit Koskë. 3. Do të bëhem lëng i blertë
Motiv çam Në një degë të trëndafilit Do të bënem lëng i blertë Të spërkas detin e sirit T’i largoj tutje rrufetë. Në petalet kuq si gjaku Do të bënem lumë e krua Në s’të mbjell, moj, dot te pragu, Tërë natën do rri zgjuar . Nëpër buzët qershikuqe, Do të bëhem bahçevan. Të mbaj këngët përmbi supe Si një pjergull krahët zgjat. Nënë gjoksin tënd zjarrmuar , Do thërras të vijë pranvera. Në ke ftohtë, të ngrohësh duart, Në ke nxehtë, të puthë era. Me purtekë të sirit shkruar Pa mëshirë më ke rrahur Hij e dal i ëmbëltuar, Në një det që nglan si laku. Shkoj në udhët bukurore Si kalorës që s’njeh prehje. Përmes ditëve klumushtore Moj, t’u bëfsha Diell jete! Me sëpatë prite degën Premë e futmë thellë në si! Nikoqire të pashë vetëm Pse mos bëhemi sonte di ? O moj, lule trëndafili, E bashkuar glëmb e gjethe A t’i them të flasë ulliri Të kërrejë sevdanë prej zemre? 4. Dhimbje çame Udhë e nisur, pa bitisur, Sy i hapur, arratisur, Hell i gjatë , i përvëluar Kaltërsinë ma ka verbuar. Gluhë e bukur, zëburimi. Dhëndërr bëmë, të marr urimin. Ta heq vallen me mandile Në odanë me ibërshime. Moj bajamja e stolisur, bardhësi magjiujdisur, Çelu, moj, për sytë e lodhur. Mos rrudhos faqet e motrës ! Tutje, tutje mjegull-o! Mos ma fshih ti majën-o! Mos më merr kordele lumi! Mos më mbaj në flatra gjumi! Oo, ç’u bëra qyq i Natës Si një zog në Urë të Artës. Karvanar që kërkon rrugë, Si qiri që s’ ndizet kurrë . Mbeta, mbeta kurrizvrarë, Po mbaj djepe, po mbaj farë. Zgjoj ninulla thellë gërmadhës Se po ftohet palcë e vlagës . Mbeta, mbeta sy e veshë , Nga një mal e nga një breg. Gjunjëulur po pres Ditën, Buzë agimit të puth DRITËN. 5. Zëri i Çamërisë Zë i saj është sokëllimë, Tramundanë e drithërimë, Borzilok që sjell aromën Majë që kurrë s’e heq dëborën. * Zë i saj është prag beteje , shpirti yt në të gjen dehje , Zë i saj është portë malli fjalëgdhendur piedestali Zë i saj është puthje deti Të sjell pranë duhmë tërmeti Të jep forcë kur ecën rrugës Ta bën mjaltë copën e bukës . * Zë i saj është ninananë Lum kush mund ta ketë pranë. Zë i saj është Çelës përralle Ku lavdia prek thesare. * Zë i saj është dashuria Që nuk thinjet nga stuhia Sy i ngrohtë që mund verbimin Sup që kurrë s’e ndjen rëndimin . * Zë i saj është urim nëne Fjalë e mençur ,fjalë zëmre Amanet që s’e djeg zjarri Pranë një pragu,bri një varri . * Zë i saj është dritë mëngjesi mençuri që përcjell brezi. Gjoks që mban një valle burri Det që skuqet nga flamuri. Zë i saj është Dita tjetër Fjalë ku drita i merr rrezet Zjarr që djeg me mijëra shkresa Ku gjallon Harresa ,Heshtja . * Është vullkan që mban thellë llavën Për ta nxjerrë si deti dallgën . Breg i artë që pret spirancën, Dritë agimi që zbardh Natën. * Zë i saj është dritë magjie Larë me ar fisnikërie Si kurorë që nuk than lulet Si një hark që diellit sulet . 6.Festë poetike në Dodonë Ia bëtë ftesat Filozofëve ilirë ushqyer me kulloshtrën e fjalëve Ushqyer me damarët e burimeve thesprote? Ia bëtë ftesat zogjve, pelikanëve Tek hepohen në lisharset e Ikjes? O, sa të dehur janë nga Dëshira e pamatë e Kthimit, Të gdhendur bukurisht si hyjnesha të gjalla,anonime ilire.! Mos keni harruar diku djemtë e nënat që u kacavirrën trarëve të djegur? Mbase s’kanë lexuar kurrë poezi, Po testamentet poetikë të botës veniten para ndarjes se dhimbjes. Dodona zgjoka në këtë Festë tragjeditë antike E , në një garë i futka poetët Për të shkruar elegji për Vdekjen e himne për Lindjen. Me kalin e kësaj ere detare Ia bëni një zë Vajzës së Valëve diku në shkëmbin që rënkon! Një thinjë më pak do të ketë në këtë breg të Ringjalljes Tek të dëgjojë poetët zëbajrakë Krushq të kahershëm të Diellit e Jehonës Kapërthyer në currilat e pambaruar të fjalës. Mos keni harruar Poetët anonimë pellazgë të mbledhur te Ura e Artës*? Akoma s’keni ndarë Kurorat me gjethe ulliri kokërrmbushur!!?? Kush tha se s’janë më të florinjta se emblemat e Kohës buzëplasur? Kush gjykon për drejtësi Jurinë nobeliste në shkallën e Dodonës ulur? I thoni Bukuroshes Dora D’Istria T’i krehë sërish flokët në një pasqyrë ujëvarash! Kopetë e reve qiellore Ta mbajnë si monument ku e ardhmja gdhendet . Kur nisi Festa? A,mos pyet se kur ngrihet dollia e fundit! Të gjithë Peshkatarët e Shpirtrave të Botës këtu ulin velat. Këtu stisin urat . Këtu hapin portat e këngëve. Mos harroni një ftesë Për De Radën 200- vjeçar, më i thinjur se të thinjurit! Sirenat e Dodonës Në Odise e paskan kthyer Plakun e Makit mes ullinjve të largët.* Le të marrë për dore si Kryegjysh Kalabrie gjithë fëmijët e lindur , E trastën me vargjet e rinj për Çamërinë Të na e hedhë vëllazërisht në Sofrën e Festës së Fjalës. Me Bajronin Ta pimë një kafe shqiptarçe, në shilte ulur këmbëkryq. Fjalët e pathëna për Sulin Në shkallë të Dodonës të na i thotë sërish i lumturuar . Më tej, t’ia marrim një valleje trimash Me puthadorën e Tokës ku Jugu fryn e fryn Gjunjët t’i shplodhim Nën hijen e Lisit* ku agimi na gjen syprushëruar. Po mos harroni Stambollin ku këngën merr Bosfori Më këmbë do të vijë Profesor Tahsini * Në supe ngarkuar me shkronja. Mbreti Pirro sot e ka lënë një çast në mill shpatën trimërore E nis të dëgjojë poetët e truallit ku lavdia thur kurora. Ia bëni dhe një ftesë Fatos Vlonjatit* ku Joni psherëtin! Po si i rrihet pa mbledhur një këngë të re, Po si i rrihet në shtrat pa dollinë e këngës çame? Shihni Bilal Bukurinë * Se si plagët ia than melhemi i poezisë Shihni se si kapërcen oqeanet me baladën e re për dore. Pa pyetur për thika tehgjakosura e tufane. ………………………………………………… Eeeej, kaq shpejt mbaruan ftesat !!!!!! *Dora D’Istria-rilindase e shquar me origjina nga Parga e Çamërisë, qytet i rëndësishëm i kësaj krahine *Sipas studimeve të fundit për mitologjinë udhëtimi i Odesesë për në Itakë i rrëfyer poetikisht në veprën “Odiseja” të Homerit mendohet të ketë kaluar në Çamëri_(Shih veprën e Vaso Toles!) *Tahsini-Profesori Hasan Tahsini lindur në Ninat të Konispolit e që më vonë u bë Rektori i parë i Univerisitetit të Stambollit *Fatos Vlonjati- bëhet fjalë për mbledhësin e talentuar të folklorit çam në dhjetra vite Fatos Mero Rrapaj *Bilal Bukuria –poeti disident çam Bilal Xhaferri ,i cili vdiq tragjikisht në SHBA 7. Hesht, se fjala s’vlen më! Në radhët njerëzore drejt Diellit Ti qënke Greminë ku vdekja rrëzohet Thyen këmbët, Kërcet dhëmbët. Po ti, Çamëri,qënke kështjellë Ku shkërmoqen gurët nga Prushi i Kujtesës. Po ti qënke vetë heshtja kur fjala s’vlen më Para foshnjës së shqyer në barkun e nënës Para Murtajës , Me pamjen makabre të Antijetës. Po ti qënke përrallë Ku Kuçedrat hanë ullinj të lashtë Pijnë dete me dallgë ta larta, Qiejve hedhin çarçafë me mjegulla Brejnë kocka varresh me baltë, E çative ua paskan shkrirë trarë e tjegulla. HESHT sërish, se fjala s’vlen më, Kur me fuçitë e verës së vjetër Ngren dollinë e Natës vdekja. 8. E gjatë rruga për tek ti…… E gjatë rruga për tek ti, Çamëri. E gjatë. Fort e gjatë. Metër për të s’ka e syri nuk e mat. Vetëm zëra ehosh malli Përpëliten në dërrasa kraharorësh të thatë, Me to deshifroj saktësinë vënë ndershmërisht në kandar. Të lodhka rruga për tek ti, Çamëri. Të lodhka. Fort të lodhka. A ka mbetur nën gërmadha Një pikë vaj nga ullinjtë e lashtë, more miq ? Trupin e foshnjës së posalindur Do ta ngjyej me të sapo të arrij. Nga Anija e Fjalës jehonë malesh do të sjell e iso pa mbarim E bukur rruga për tek ti, Çamëri. E bukur.Fort e bukur. Do të marr me vete nga stiva Një jorgan të ngrohtë për supet e zbuluar. Do jetë djegur jorgani i gjyshes diku në varre strukur. E duart e saj, Si duar Rozafe s’mund të më përkundin në gjumin e trazuar. E ëmbël rruga për tek ti , Çamëri. E ëmbël si mjalti i parë i hojeve Të marrin për të vesh zjarret e….kongjinjtë kuqohen. Të marrin vesh krojet e ….sërish të zgjohen. Të marrin vesh lulet e …brigjet të lulohen Të marrin vesh udhët e…. të zmadhohen. Mjegullat të marrin vesh e…të largohen. Minaret të dëgjojnë e…të lartësohen. E gjatë rruga për tek ti,Çamëri! Sa një poezi në buzët shkrumb të djalit -poet. Sa një stinë në kapërcyell të Ndërrimit. Sa një dallgë që lind e shuhet në det. Sa një këngë në pragun e Zgjimit. Sa një agim në pragun e zbardhimit, Sa një baladë në prag të jetërsimit. E gjatë rruga për tek ti, Çamëri ! E tri herë Duhet ndërruar tagjia e kalit të shalës . E pesë herë Duhen ndërruar patkonjtë e ngrënë mes gurit e baltës. E miq të rinj Duhen gjetur për shtigjet, miq besnikë Për të ndërruar bukën në burimin e udhës së largët. Në trastën e rrugës do ta marr me vete një patericë. Kaçakët modernë me zëra celularësh Brinjët e njoma mund të m’i thyejnë si qelqe. Po rruga DUHET BËRË Se Çamëria pret diku në Volë, Prevezë a Gumenicë Me ilaçin e limonave të stërgjyshit Më ka bërë melhemin e Rilindjes në jetë të jetëve. E gjatë rruga për tek ti,Çamëri! Sa një krisëm dielli Që hap kanat më kanat portat e ëndrrave. Sa një hap kënge Që i bie si këmbanë sirenave të zemrave. Sa një fjalë fëmije Me burrërinë e një gjyshi fjalëmençur. Sa një heshtje pendartë Në Ditën e Pjalmimit filiz të çelur. E çka do të gdhend për ty në Monumentin e Nisjes Ku fjala Përuron para kohe Mbërritjen e lumtur pa kthim? A të vë ca lule të thara që sytë i vrasin pa i parë? A të vë një kurorë dafine me nderim? Çka? Çka? Mërmërij e sokëllij…. Ndërsa prapë……… rrugëtoj Nga agimi në muzg e nga muzgu në agim. 9. Dallandyshet e Çamërisë Dalandyshe bukuroshe që thua me mijëra fjalë ……………………………………………………… A mos vjen nga Shqipëria? Eni vjen pej Çamërie Me këto milëra fjalë e me gluhë Perëndie? Naim Frashëri Dhjetra gjuhë sillte Bosfori Nëpër brigje në pranverë. Kishte ftohtë Kryepoeti Kishte mall për lisa, fletë. Kur gjëmonte mbarë Stambolli Kur zhurmonte mali, deti. Gluhë e bukur, mjaltë Joni Dehje fort zemër Poeti. I dhe Diell për netët sterrë I dhe krahë për vargun, mallin Sytë me dritë që rroknin qiej Digjnin-o si xixa stërralli. -Dallandyshe që vjen larg nga Filati e Janina, Folmë moj, folmë një fjalë Ta dëgjojë perëndia! Pa trokitje nëpër porta Të dëgjojë palcë e burimit Çamëria zgjoka kohëra Ndizka prushin thellë gjirit. Nëpër udhën e pasosur Eni vjen prej Çamërise? Prekmë pak te ballë i lodhur Se kam mall për shkronjën shqipe. Se kam mall pë fustanellë Larë me drita farfurie Folmë, moj, folmë me fjalët mjaltë, Fjalë nga gluhë Perëndie Dallandyshe pendëndriçuar Që vjen larg nga Mal i Sulit Thama plag’n e pashëruar Thama lotin thellë syrit! Bëj një çerdhe brenda gjoksit Mbushe plot me cicërima Sillmë fjalë nga shpate Joni Ku ka folur Perëndia .. Kur zhurmonte mbarë Stambolli Kur gjëmonte mali, deti. Gluhë e bukur, mjaltë Joni dehje zemrën e poetit… 10. Lirikë çame Do vë grykënxehtën mbi bistak në lule të shoh faqekuqen kur mbi kroin ulet. Kur e vë bucelën, të puthë sylynjarë nga sevdaja ime vesa bëhet zjarr. Nga sevda e saj skuqet furra e prushtë Dielli përtej malit për ne harron udhë.. Kur plisat e ngrohtë avullojnë si buajt vetmitar me duar po i numëroj duajt. Ndjej hapa dasmorësh tek më vijnë së largu toka e gjërë lehonë ninullon te pragu. Duan miell të zgjedhur për dasmën e parë teksa xhixho Malo prek mjekrrën e bardhë. Në një fushë me yje hëna drapëron sy i saj me xixa, udhën ma verbon. Do ta vë martinën në një fole zogu se më dehu fort kjo erë borziloku. Se më dehu puthja, më bëri si fllad pranveron dhjetë dimra, nëpër fushë e mal…. Mërmërij pa fjalë ku çurgon currili pres edhe përcjell vezullime ylli. Do ta mbush bucelen në krua të sirit O, ç’më dridhet dora si gjethe e blirit. Po më thahet dega kërcell më kërcell qenkam bërë si bujk që nuk di se ç’mbjell. Qënkam si bulkth nate që ka humbur këngën Ndaj kam ngjyer fjalën në palcë të ëndrrës. 11. Dil te shtegu i këngës! Zbret e ngjit ca brigje Joni E diellit-o ia merrke rrezen., Kur të puthen zogjtë te kroi, Të sitë e tu do ta bëj çerdhen. Tek hedh një valle zonjërie Në ca petale trëndafili. O borzilok prej Çamërie Më çerdhëron pa fund te siri. Me sitë e tu s’lakmoj thesaret Me ty largoj natën e sertë. O pikë e këngës që sjell beharet Ma kokërrzon ullinjtë e blertë. Me vallen –o nëpër konakë Sikur pranverën e qëndis. Te shteg i këngës të pres, moj Tanë Ku Çamëria po ndjen rizgjim. Dil, moj dil, te shteg i këngës …! 12. Makabriteti i pabesisë Në muajin mars 1913, vetëm pas pak kohësh të përfshirjes në territorin grek të Çamërisë, andartët grekë vranë në Selan të Paramithisë 72 burrat më të zgjedhur të kësaj krahine 1. Trokëllinin mbyturazi Hapat e burrave që mund të ishin 72 kapedanë a dhëndurrë lirie. Në duart e tyre Çamëria donte të shtronte bujarisht bakllavatë e kuleçët. Po ata mbetën aty, në Selan, Kufoma të pavarrosura nga ca pushkë pabesie Për të mbjellë Ulurima që trondisnin thekshëm vitet, qiejt, fletët. 2.Mund të punonn sërish Të mbillnin farë, të vilnin ullinj, portokalle e të stisnin oda. E fjalën Ta vinin paprerë në Peshoren e Pagabuar të Kohës së Sertë. Po ata mbetën aty, në Selan, Ku nuk kishte kamera, gazetarë, kronikanë e diktofona Për të treguar Se pabesia mund të shembë një ditë edhe malet majëmprehtë. 3. Mund të çanin detin e sterenë Si Odise të rinj të ecnin drejt Filatit, Volës, drejt krojeve çame. Pa patur nevojë për busull Në Kthimin e shumëpritur mbi gjemitë që çanin detet Nimfat e litarët e gjatë Nuk ua lidhnin dot ëndrrën e blertë fitimtare E nëpër gjokse S’ua thanin kurrë shpirtin e paqtë si një borë që tretet. 4.Ata ishin aty Me duar të zgjatura drejt vendlindjes, pragjeve të Paramithisë Mbase kërkonin Të zgjonin nga mermerët e ftohtë Perënditë e lashta greke Me një fjalë amanet “ Ju nuk mund të vrisni dot kurrë ëndrrën e Çamërisë!” Me një mallkim Mbi sy vrasësish, mbi tehe sëpatash a vezullim bajonete 5.Ç’do t’i thonin Çamërisë Që përcillte në atë pranverë këta bistakë të vrarë? Ç’do t’u thonin fëmijëve Duarmbledhur grusht nën peshën e rëndë të lotit të syrit? Ç’do t’u thonin nënave Kur t’iu sillnin ca kokë të prera si gurë të care? Ç’do t’u thonin nuseve Që sytë do t’iu mbesnin përherë nga shtegu i kthmit? 6.Ata ishin aty
Të bërë vëllamër me zogjtë, me qyqet, me korbat pendëzinj. E Përroi i Selanit Ndërronte udhë para Detit të Gjakut ku nuk rrezonte dielli. Po ç’kishin bërë vallë Që në një shekull modern shkonin të gjithë në gijotinë? Ku ishin orakujt grekë Të ritregonin tragjeditë më klithshëm se vetë Eskili? 7.E plagët Flakërinin si ca hojëza në këta trupa të bukur, të sakatuar Vetë Zoti Dëgjnte mallkimin që çante dete e shpate të thepisura mali. Joni i kristaltë Fshihte lotin e kripur nën valë a mbi dallgët lartuar E gluha çame Thërriste mençurinë për kujtesën si pllakë e përjetshme lapidari. 8.Ata ishin aty, në Selan… 13. Te Qafa e Botës* Duke ndjekur marshimin e mijëra çamëve në muajin qershor në kujtim të genocidit grek mbi Çamërinë Këtu filloka Bota Ta thënka kjo Qafë me moshën e qiellit dhe detit. Trarëve të pangritur të doganës S’i mjaftoka pafajësia ime gjer në madhështi? S’i mjaftoka pasaporta e re e varreve të gjyshërve Ku firmën dhe vulën e vënë shekujt ??!! S’i mjaftoka loti i gjyshes sime tumanbardhë Me amanetin për ta varrosor pranë detit, Diku, në Gumenicë ku hapin e parë hodhi???!! S’i mjaftoka klithma e ullinjve jetimë? Ku jeni juuuuuu? Kuuu? I numëroni vitet që jemi ndarë prej kohësh?? S’i mjaftoka blegërima e deleve Që edhe kokëprera vrapojnë e kërkojnë barinjtë??? S’i mjaftoka zëri i burimeve të Çamërisë Cipërrrënqethura nga dashuritë që lindin sërish?? E ç’kërkojnë më tepër trarët???!!!! * Qafa e Botës- vendkalimi kufitar mes Shqipërisë dhe Greqisë në afërsi të Konispolit Te Qafa e Botës* Duke ndjekur marshimin e mijëra çamëve në muajin qershor në kujtim të genocidit grek mbi Çamërinë Këtu filloka Bota Ta thënka kjo Qafë me moshën e qiellit dhe detit. Trarëve të pangritur të doganës S’i mjaftoka pafajësia ime gjer në madhështi? S’i mjaftoka pasaporta e re e varreve të gjyshërve Ku firmën dhe vulën e vënë shekujt ??!! S’i mjaftoka loti i gjyshes sime tumanbardhë Me amanetin për ta varrosor pranë detit, Diku, në Gumenicë ku hapin e parë hodhi???!! S’i mjaftoka klithma e ullinjve jetimë? Ku jeni juuuuuu? Kuuu? I numëroni vitet që jemi ndarë prej kohësh?? S’i mjaftoka blegërima e deleve Që edhe kokëprera vrapojnë e kërkojnë barinjtë??? S’i mjaftoka zëri i burimeve të Çamërisë Cipërrrënqethura nga dashuritë që lindin sërish?? E ç’kërkojnë më tepër trarët???!!!! * Qafa e Botës- vendkalimi kufitar mes Shqipërisë dhe Greqisë në afërsi të Konispolit
