Dy poezi nga Flori Bruqi

Flori Bruqi

Vështroj  diellin me sy

Horizonti sot është hidhëruar

Në njollën  e kuqe të Diellit,

Në shikimin  tim  lakmitar

Syjtë  vezullojnë  shlirshëm,

diku përtej Thepave

Shoh me Shekuj  një  Pikë të madhe - të Zezë! 

Pareshtur mes meje, Diellit e Hyjit,

atje përtej Thepave të Zinj

Vezullon Kuçedra  futë,

E di, ajo është  kob, kobi ynë!

E unë si i marrë sodis Diellin,

Mendoj Luftën e Lavdinë-

E trimave ndër mote!

 Për tim bir dëshmor

(Të gjitha nënat vuajnë kështu si unë).

Mollëzat  i kishte të zbehta…

Fytyrën  e kishte të përhumbur 

Nga frushullimat e plumbave ...

Nga larg dëgjohej cicërima  e zogjëve  të malit 

Ata kërkonin një kokërr  grurë  

Sepse ata  ishin të uritur...

***

Nëna në ëndrra  shpesh të   puth

duart  tua të  njoma 

shpesh  bisedon  me ty çdo natë

Qeshët me qeleshën  tënde  të  bardhë 

me duçat e duhanit  që i ruan në gji…

Verat   shpejtë  po shkojnë, bir

u bënë hiq më pak se  17 –të!

-Me thoshe:

Nënë,shpejt do të vjen Pranvera ...

Tok me Lirinë !!!

Dhe dimri tash erdhi,

Koha është të shtrihem në  shtratin tend bir !

Vetëm jam –e mbi gjoksin tend,

Bijë, shpeshëherë  i dashuri Bir.

Dëgjojë  oshëtimen e Tokës -

Në  dhoma  hynë heshtja …

Vallë athue ku je?

-Ku është zëri yt,bir    ?!