Rudina Merkuri
Ajo është e lindur në qytetin bregdetar të Vlorës më 10.06.1970. Pasioni i saj për botën e letrave e ka shoqëruar që nga fëmijëria saj e hershme e deri më sot. E rritur dhe edukuar në një familje të shkolluar dhe mjaft të kulturuar, Rudina është kultivuar me dashurinë për librin. Aty ajo në çdo frazë e gjen vetveten, E ndërton atë botë që në realitetin e sotëm nuk e gjen, duke rikrijuar një realitet tjetër atë që vetëm shpirti artistik i saj mund ta bëjë. Profesioni e lidhën me njerëz të ndryshëm e në çdonjërin prej tyre Rudina gjen grimcat e duhura të cilat me pas i shërbejnë si muza frymëzimi. Ne krijimtarinë letrare të saj gjen të verbalizuara vargje poetike dedikuar mrekullisë natyrore të qytetit te saj të lindjes,traditave kombëtare, bukurisë femërore dhe vlerave njerëzore. Lexuesi depërton në çdo varg duke u mrekulluar dhe magjepsur nga pena poetike e Rudinës e cila kristalizohet në vargje të lira që zgjojnë tek lexuesi një lloj meditimi që imponon admirim. Shumë prej krijimeve të Rudina Merkurit janë botuar në gazeta dhe revista prestigjioze dhe me dy libra është vlerësuar dhe me çmime speciale.
Gazetat dhe revistat në të cilat janë botuar poezitë e Rudina Merkurit: Antologjia“Sa-Kra-CH“, Antologjia Maja Cajupiane, Antologjia Rumune, Gazeta ‘Bota Press‘, Gazeta ‘Telegraf‘, Gazeta ‚‘ALB-DREAMS‘, Gazeta,‘Kritike Letersi,Rumune, Gazeta ,‘Poezi nga autore Vlonjat“, Fituese e Konkursit ‚‘Maja Cajupiane‘. Gjithashtu botime në revistën: Dituria - Suedi, Obelisk -Tirane etj....
PREJ ATIJ ÇASTI…
Prej atij çasti,
orgjitë e marrëzisë njerzore dalin,
statujat shkrehin botet e padukshme,
i varin ne nje peme te virgjer,
Pa çukitje zogjesh.
Ka mbjellje,
Vjelje ne vaj ledhatar,
ka zjarr lisash ne pasqyra bolero.
Mirazhe te fshehura,
Ne dhome me shigjete te harkuar,
gure te zmeralte,
Te mbledhur ne bilete non stop,
sy misterioz,
Ne thyerje gjumi,
te varur nga prehri AFERDITE..
MOHIMI…
Ne nje teritor,
u shfaq mohimi,
etje monstruoze,
e bijes,
Nga lindi vellai perendimi.
U dalldisen frymerat,
Nga gjiri qumesht-ndjellesh,
u shfaq pendimi,
u cmenden arterjet,
Nje mije here u deshirua fara,
E te nesermen gjak i shprishur.
Foli dhe kujtesa,
Ne nje cark ngrehine,
I morren identitetin,
e quajten mohim…
SI NJE USHTAR I PABINDUR…
Mendova i lodhur sot ne fushe,
Braktisjen e kolonive,
Si nje ushtar i pabindur,
Kafshoj udhet e largeta,
Akullin qe godet si thike prehistorike,
Dhimbjet e mia.
Gjithe shkretetirat e gjurmeve te gjakut,
I nenshtrova,
Qe vulen i vetem ta vija.
Ushqeva dhe pikat,
Fijet me te padukshme,
Qe ulurasin ne trurin tim.
Pastaj i ngujuar ne shtepine e mallit,
Hap kujtesen,
Qe dhe zukatjen e nje mize te zboj.
Me keni zili ju qe shtriheni nen toke,
Jam gjalle,
Mbi lotet e kabareve fallco,
Mbi te qeshurat mediokre,
Mbi fundin e nje termeti ne rrenje gjaku,
JETOJ
mbi ajrin “sos”,
Puth nokdaut,
Çastin e lumtur.
DIKU MEMORJA FLISTE…
Une jam fryma,
qe percelloj fytyren tende,
Jam kurmi yt i fshehur,
ngelem vajza jote e trembur,
Guri yt i embel.
E ti,
ti qesh i lumtur nen jorgan,
Se dashuria trazonte,
Shtratin-magji ne nate,
Kish zbritur shkallet,
Djerse e buleza ne asfalt,
Kish ngecur ne memorje,
Nga shiu i baltosur ate nate.
Nga dyer e dritare,
Metamorfozat u fryne,
Ish prek imazhi i botes,
tronditje e orgji..
KANE NISUR TE SHPRISHEN DITET..
Kanë nisur të shprishen ditët,
pemët pa ajrosje shumë,
një akull shuajti zjarrin,
bota ka dhimbje shumë.
Ka nisur të trembet jugu dhe veriu,
shqepje deri në katrahurë,
po hapet vrimë e gjerë,
retina tjerur shumë.
Me kot grimoheni ,
në gushën e një pëllumbi,
kallami pret të tërhiqet,
vaj medet kusuri.
Ndaj mbrapsht kthehuni,
lyhuni mirë me pomadë,
të fshihen vragat në gjumë,
dhe kolla e thatë.....
***
TI DHIMBJE....
Ti dhimbje,
je det i kripur qe shfryn,
ne vule perandorake,
ne gjëmimin e rrashnaltave që gulcojnë,
ne ishujt e vetmuar ne katarakte.
Je zhveshur ne minutat qe shkojnë,
ne sekondat që përflasin,
në sinonimet më të cuditshme njerzore,
në orët biblike që dridhen nga shenjtëria.
Për të hequr vargonjt e padukshëm,
pastrova shpirtin në ene gjaku,
i dashuruar u dorzova,
në zemra të hutuara,
në një plevicë malli....
***
I NJOMUR -NË DJEP TE LASHTË
Brumrat jetësor u ndanë,
ne mish e tru që zjejnë,
ne grepat e algat qelizor,
ne dridhërimat kockore,
që si tjegulla te renduara,
mbajnë një thes me halle.
Ne ëndrrat kukafsheh,
qe zbresin matanë pllajave.
Ndaj sa jam i gjalle,
nyjën endacake,
shtrëngoj fort,
si nokdaut pres grushtet,
që i huaji me jep.
I mbledh gjuhët enigmatike,
i bëj zap,
qe nesër kontinenti te vishet,
i njomur, me djep të lashtë.
PO SHKOJ TE THEM-KETU ESHTE NGROHTE….
Gdhihemi me kercime,
ecim ne lekure portokalli,
per pak arome,
ngarkojme thase mendimi,
pastrojme dritaret ne koral zanor.
E rasim qiellin ne koke,
per pake start e mendim hyjnor.
Mbremja xhunglen ditore e vrapon,
ne kodrat pa formule magjike,
perqafon.
Rrjedhin endrat shtratore,
plot zhurme;
amfetamine ne koke.
Po shkoj te them,
se kjo eshte toka,
tramvaj ushqimi,
lumturi cmendurore,
ne shtrat epshor,
dridhje ngasherimi,
per pak krahe te hapur fort….
JE E IMJA…
Nese ke ngjyra per mua;
eja,
si nje flutur plot ar,
si nje mengjes ku vishen,
rrezet krizalde;
si nje zabel ku shkundet,
harku im i kulluar,
Ku preket nje varke,
nga nje dallgezim i haruar.
Je e imja,
pas rrekezes gurgulluese,
ku luajne hijet kolorite.
Fli ketu e cuditshmja ime;
Capkenia,
metafora rreshqitse,
ku derdhet fjala e shkruar.
Bej c duash,
vetem lajmerohu,
agimi vjen duke kenduar….
JUGA E BARDHE….
Ka nje pyll te blerte,
aty ku zbret perroi duke qeshur,
ku trendafilat prekin fshehurazi,
faqet e asaj,
ka nje drite buzeqeshje,
ne thellesi te poreve,
ku fundoset hiri i merzive,
ku gjymtyra dridhet,
nga zemra e ngrohte.
Ka nje ere ciltersie,
ku gezimi sapo lindi,
nga “Juga e bardhe”..
NGA DASHURIA PER TE….
Kaq e embel ishte ajo vajze,
sa stinet u bene nje me pranveren,
kaq e bardhe ishte ajo vajze,
sa lulet e qershive,
bene pakt me eren.
Kaq lehte fluturoi,
sa iku u be ere,
mes kraheve dhe debores.
Nga dashuria per te,
endrat paguan shpirtin,
qe iluzionet te zgjoheshin;
vetem ne mengjes…..
PASTRIM-NGA AMULLI E NATES..
Ne lindem ne strehet e nje manteli,
u rritem nga thupra fati e akulli,
u ushqyem me grimca lumturie,
ngritur mbi pyllin e dendur.
Biseduam me njerzit,
ne parfazin e fatit,
rruget i shkelem pa ndrotje,
mes pastrimit nga amullia e nates.
Neser kur gjemime te ndihen,
me sy te kuq largoni “Astemen”,
kompozim thikash,
ne shpirterat e ngrira….
DUEL I QIELLIT ME TOKEN..
Duke germezuar eren e qiellit,
te munduarit hoqen barerat e verbera,
qe kishin mbire si gjuhe thike,
ne shpine te detit.
U desh te grisej dhe mali,
qe si brisk u pergjysmonte jeten.
Brenda pikes se nje uji ,
me mijera shigjeta,
shpuan gjethet e trendafilit,
ne britma kercelli.
Kur u pa se gjak e qelb po rrithte,
u zhvillua dueli,
hena nudo u zhduk,
per te mos pare,
kamzhikun ne shkembenjt e verdhe..
Zemrën ia ktheu në lule
Kur ti je pranverë,
copat e ditës,
derdhen në ujëra të ëmbla,
zgjohet shpirti i lëmuar,
i një dallge të haruar,
që derdh në breg,
udhëkryqe,
erë lozonjare,
violinat e harruara,
afër një bacë plot simfoni,
sytë erëmbushur,
nga një dallgë e fuqishme,
që zemrën ia ktheu në lule.
Kur të zbrisni afër saj,
mos e zgjoni,
sythin e një dege të njomë,
afroni duar,
ka të puthura,
flutura të dashuruara,
që freskojnë sytë e një mëngjesi…
ECJE NË RRËNJË DRITE
Ti
ngele njeri sentimental,
buzëqeshe
kur të vodhën emrin e mirë,
hodhe diell,
kur ata zbrazën stuhinë,
ece ballëlart,
kur deshën të të shkelnin,
brënda hijeve të lodhura,
hodhe rrënjë drite.
Braktise shekullin mediokër,
i u ngjite pemës jetësore,
në shumëfishimin,
e rrëfenjave të ulkonjës.
Kur të rrokulliset pabesia,
shirat e dimrit intrigues,
do enden greminave të shkretëtirës..
JU MË MORRËT FRYMËZIMIN
Ju më morrët frymëzimin,
në të përditshmen,
lidhët trishtimin,
vizatuat tatuazhe të lodhura,
në diafragma jetësorë,
aty ku njerëzit për pak jetë,
për bukën e fëmijëve,
ulet dhe lutet,
në rituale skllavëruese.
Harruat!
se nuk ma morrët dot shpirtin,
rrjedhën e ditëve të çëlura,
pranverat që era i shpërndan në lastar,
për ujitje jete,
Thurra buzëqeshjen me dimrin,
që pas saj të lind,
një baladë dhimbjes,
dashurisë,
puthjeve...
LINDE TI - E PAKONCEPTUESHMJA
Nën përpëlitjet e një dielli plot oazë,
linde ti-e pakonceptueshmja,
irealja,
fshehur brënda nesh,
loz e qesh,
me qënien tonë,
në trysninë e ndjenjave që bërtasin,
në hijëzimet e kuajve rebëlues,
në trokun e çmendur të ithtarve,
porsi si jago,
tregton shpirtrat tanë,
lirinë poshtë shtegut të një pylli,
kamuflon etjen e një endacaku,
për verën e falur pranë një parajse,
buzën e përgjakur,
për pak lumturi,
ashtu i lodhur,
pi lotin e kripur,
që syrit të pagabushëm i falet...
BRËNDA PASQYRËS
Brënda pasqyrës,
udhëtoi shpirti,
dhe pluhuri i çasteve të palumtura,
nuk mund të jetonin gjatë,
sepse pak nga pak,
copat e pasqyrës u shkërmoqën,
dhë shkruan vijë melodi të bardhë.
Kur era e ngrohtë,
të fryj andej nga ju,
zhvisheni këmishën,
që zgjimet mëngjezore,
të trazojnë jetët e fshehura...
MOS E QORTONI - SOT LINDI
Midis qiellit e tokës,
ka tejet borxh,
mjegulla të ulura,
në prehërin e maleve,
xhepa të shqyera hapësirash,
me stuhi tërbimi,
nga kokriza të koklavitura,
nyje dielli të përdredhur,
mes tërrit dhe lindjes.
U lodh hapësira boshe,
ngatëruar
në shpirtërat e njerëzve,
gulçon,
ngeli e çalë,
për çudi nata duket e vogël fare,
me gjurmë të papastra,
me ëndjë molepsje,
nga hije udhëtimesh pa vela.
Ajri erdhi e u ul egoist,
në rrjedhën e ditevë përtace,
freskoi sytë e skleruar,
hodhi disa petale,
vjedhurazi,
në zemrën e një vogëlushi,
që nesër të zgjohej,
me puthje,
me qumësht,
afër një bliri të porsalindur.
Mos e qortoni,
është ende i parritur,
ai sot lindi...
SOT TI LINDE - PA KUPTUAR
Në shtratin e një lumi të tharë,
ti dole nga guacka empirike,
qave dhe qeshe,
ç’ironi,
mbyte shkretëtirën që flinte haruar,
çave tokën me hone të thella,
hoqe buzë rrugës,
thatësirën e shkurreve,
u zgjua e bukura,
mbështjellë me aq kujdes,
kishtë mbetur e vogël,
qysh kur ishe 20 vjeçe,
u kujtua ta zgjonte dremitjen,
dhe dallgët që rënkonin thellë,
shpresonte degjimë të reja,
të mblithte gurët rreth shtratit të vet.
Kujtohu pranvera çeli në dimër sivjet,
e lumturuar,
këndonte këngën në vazon relikë atje tej,
e hoqe dhe mjekrën si rasë e zezë,
largove një perde që të shponte tej.
Sot rilinde,
nga re të tilla ,
dolën frymëmarje aromatike,
zogj fluturakë,
që në mërgimin e natës,
lajmëruan agimin,
ashtu pa kuptuar te dera,
trokasin pa rreshtur,
ej zgjohuni,
andej nga vimë ne,
banojnë ëndrrat,
banon lumturia,
banojnë erërat,
që solli të puthurat e mia...
IKONAT TREGUAN...
Kërkohet pak jetë,
në një ishull të shkatërruar,
duhet kompozim tingujsh,
që gjaku në dejtë i ngrohtë të rrjedhë,
mes ashpërsisë,
në një diell të vonuar,
që dallgët
të mbushen me nimfa njerëzore,
të tjetërsohen,
të lindin bregun e harruar.
U përgojua jeta,
se gjoja mbi tokë,
kish taksuar,
se gjoja mbi dhimbjen,
derdhi lot të ftohtë,
dhe njerëzit buzë rrugës,
i kish mohuar.
Një mëngjes,
dëshmimtarët mbi tavolinën e Zeusit,
përkthyen listën e emrave,
se flaka në mesin ë janarit,
i kish tradhëtuar,
në mes të stoikëve,
ikonat treguan....
AJRI QENKA CENZURUES
Ajri qenka cenzurues,
këtu në tokën e huaj,
më kanë hequr oksigjenin,
ndihem pa krahë,
i rëzuar.
Ndihem i gremisur në faltore,
e në dëbim,
dikush ma rëzoi ëndrrën,
ngela përsëri jetim,
një tjetër më hoqi rezet,
aty dhe kaltërsinë,
tani mbështetem i tulatur,
si zog i zënë në bëfasi.
Ç’mendon Toka ime,
ku vajtën bijtë e saj,
i qorton ëmbël,
malli i djeg për ta.
Toka ime,
më dërgo shallin e mallit,
që brinjët fort të m’i mbajë,
ditës rëmbëji ylbërin,
që me sy të shikoj nga larg.
Ndaj eci me fytyrën nga ty,
shihem në pasqyrë,
e shpërthej të qara,
qaj si i marrë,
pa kurrfarë ndrojtjeje,
ej ti i huaj,
mos më gjyko,
është dheu që më lindi,
është buka që më ngjiti,
janë të gjitha kaltërsitë,
aty fshihen ,
gjithë madhështitë....
DUART E TOKËS…
Duart ë tokës,
shumë dhimbje kanë,
janë mavijosur në shekuj,
c pëshë që mbajnë,
janë tërhequr krahët,
në ecjë tokësorësh,
janë mbajtur shënime,
është prekur kaq gjatë,
dikush i preu damarët,
dhe toka ,
s’mërr frymë rehat,
dikush i shtypi brinjët,
e dheu u bë bajat,
një tjetër i mblodhi të qarët,
në shpirtin që mbante një hartë.
A e dini ç’është zemra e një toke?
Frymarrja juaj e gjatë,
është rrënja,
ku ti tokësor hodhe dashurinë,
në ajrin që i çvat çdo çast,
është mali i ngjitjes,
është deti i parë,
qysh në kohëra ti tokësor,
nuk do hidhje asnjë hap.
Është pragu ku ti qesh,
dhe qave si i marrë,
me tokën i ndave dertet,
dhe pranverën aty pranë....
DITËT TONA TË LODHURA
U lodh mendimi ynë,
heshti,
në murosjen e ngrehinës,
hon-hienash,
u vranë ditët tona,
ç’veshët lëkurën,
në poren e një qelizë jete,
helm mbollët.
Atë ditë fytyra djall,
qeshi,
vrau ditët tona,
u bë shumë ftohtë,
shumë ngricë mendimi.
Të ngrirë si akujt,
u futët në rrëpirat e gurëzat,
e mpleksur,
të vrazhdë e të hidhur,
si rrahja e një shuplake burri.
Kjo jetë e mprapshtë,
më e ndrydhura,
në nervin e paralizës
Ah ditët tona,
pa jetë,
me gjak që çfryn,
e zverdhur,
e zhubravitur,
në kolapsin ngatërestar.
Ngushticë e tij ,
mbetën,
pjesëza,
rrotulla që lëvizin,
si për inerci,
në vorbullën e jetës.
Ecim,
varg gjurmë gjaku,
të rradhës lëmë,
ndoshta dielli i shpresës,
rëzëllen në supet e rënduara,
nga pesha e gjatë...
Përgatiti :Flori Bruqi
No comments:
Post a Comment