Ma.sc Leonora N.Lokaj : " Vrapoj gjurmëve të diellit"

“Vrapoj gjurmëve të diellit” është libri i autores Leonora Lokaj i cili doli në shitje para pak ditësh. Librin mund ta gjeni te Shtëpia Botuese ANITUS, shkruan Botapress.

Autore: Leonora Lokaj

Titulli: Vrapoj gjurmëve të diellit

Redaktore: Hasije Selishta-Kryeziu

Recensent : Agron Shele

Lektore: Rita Hoxha

Arti grafik : Niman Lokaj

ISBN : 9789951624893

Shtypshkronja ” Lena grafik”

Shtëpia Botuese ATUNIS

Kur shkruaj për ty

Dielli largon dorën nga harku

Më përkëdhel me ngrohtësi

Yjet duartrokasin

Hëna më shikon me zili

Malet vallëzojnë

Me ritmin e melodisë së zemrës

Kur shkruaj për ty

Edhe lumenjtë e ndarë

Bashkohen.

Të dua

Edhe kur të jesh stuhi janari

E lumi i shpirtit të trazohet

Çdo pemë ndjenjash përmbysë

Nëse bëhesh rrebesh shiu

Do të vetosh mbi ëndrra

S’më tremb bubullima

Zemër mbërthyer me kopsa

Unë sërish do të dua.

Trazimi

Retë ikin qetë

Edhe mbi malet

Mjekër bardha

Terri duke çaluar

Bie muzgut

Dita shuhet ngadalë

Qielli gëzofin ndërron

Nata vjen hijerëndë

Plot hyjni

Me ritëm kalërues

Përvidhet brenda zemrës.

Trazimi nga dashuria e tij.

Kam etje

Jam e etshme

Të flas me ty

Ti heshtë

Rrufe të egra qajnë qiellin

Mbi kokën time

Flas me ty

Ti kotesh

Pika shiu plot vrull

Vërshojnë nga sytë e mi

Flas me ty

Ti asnjë fjalë

Stuhi të dalldisura

Rrahin shpirtin tim

Më vjen të çmendem

Të braktisë çdo ëndërr

Që krijova për ty

Të vdes bashkë me to heshtur

Ashtu siç ike edhe ti.

Dashuria

Atë se shuajnë

As më të çmendurat

Beteja të jetës

Stuhi as mote

Është vullkan shpirti

Nuk njeh kufi

Është kryefjalë e jetës

Mbyll vetëdijen

Në një shishe vere.

Të prisja në një ulëse malli

Si një lis i gjatë gjymtyrë këputur

Të prisja gjithmonë në një ulëse malli

Kur muzgu hapte krahët, qytetin përqafonte

Edhe në psherëtimat e natës të prisja

Derisa delli tek shuhej veten kafshonte

Sytë e muzgut thyheshin nga pritja ime

Ajo vinte hipur mbi krahët e erës

Nata me fliste në vesh dhe pështynte me zili

Derisa hëna na i fshinte djersët

Nga rëra e bregdetit ndërtohej perandoria ime për ty

Valët ofshanin, drithëroheshin nga ledhatimet…

Në atë çast hutie grisej çmenduria e natës

Ajo hipur mbi krahët e erës tretej ngadalë

Agim i i dritës lidhte plagët e mija

Koha përqeshte hapat e pritjes sime plot mall.


Përgatiti :F.Bruqi