Në foto : Vera Istrefaj
Vera Istrefaj është lindur në Kukës më 1 nëntor 1975. Që në vegjëli ka botuar vjersha dhe skica në shtypin e kohës.
Në vitin 1991 është paraqitur në një Almanak të krijuesve me 76 poezi dhe me një skicë.
Që prej asaj kohe ka botuar herë pas here brenda dhe jashtë Shqipërisë në shumë media të shkruara.
Ka qenë pjesëmarrëse në shumë konkurse letrare ku edhe është nderuar me çmime.
Eshtë juriste në profesion dhe është aktiviste e shoqërisë civile, avokate e të drejtave të njeriut me nje experience 20- vjecare.
Eshte koordinatore e rrjetit “ Barazi ne vendimmarje” per Qarkun Kukes.
Në vitin 2009 është nderuar me “Mirënjohje për kontributin e dhënë në komunitet” dhe është përzgjedhur një ndër 10 personat më aktivë në rang kombëtar.
Është e martuar dhe është nënë e dy djemve. Punon e jeton në Kukës, ku eshte kryetare e “Lidhjes se Shkrimtareve dhe Artisteve te Shqiperise” – Dega Kukes.
Ka botuar librat:
"Shiu i fundit",
"Nënqeshja e ëmbël",
"Në akuj digjem",
“U jepem udhëve" ,
“Qielli I shpirtit tim”,
“Vese shpirti” dhe
“Lirikat e Pikellimes”
Blirët paskan veshur mantelin e bardhë, ashtu si shpresa ime gjallon nën mentelin prej ëndërrash. Kjo bardhësi… Kjo heshtje… Kjo ftohtësi .
Avujt e frymëmarrjes fashiten shpejt para vështrimit tim të mjegullt
Kristalet dëborë rrezëllijne ngado
Rrezëllim i ftohtë e zjarrmi mendimesh
Hej Zot, ç’është kjo mendja ime! As që do të dijë se akullishtja ka zaptuar qytetin bashkë me mua! Këto trotuare e dinë zjarrin që ndezin mendimet e mia rebele! Një krrokatje sorre apo dridhje dege bliri përthyen rutinën time të mendimeve, rutinë torturuese . Zbrazëtia e rrugës është prezente, nuk ka lidhje me hapat e përshpejtuar të njerëzve apo kollitjet e tyre. Zbrazëti e bardhë që nga çasti në çast pret të përhimet.
Dhe unë… Unë prapë vetëm me mendimet!
Keq janë ngatërruar këto dreq mendimesh si degët e thata të blirëve mes tyre.
Eshtë i çuditshëm ky qyteti im! Në të shumtën e rasteve është gri, më së shumti prej mjegullës apo prej dëborës .
Vështrimi përplaset drejt horizontit me Gjalicën e përplasja soset me Pashtrikun para se të rrjedhë mbi Dri.
Trishtili i vetëm mbi pemë më kthen mendjen me cicërimën e tij.
Shpejtoj hapat , por rënduar! Eshtë i rëndë manteli i ëndërrave! Të rëndon në zemër, të rëndon në shpirt! Ngushëllohem me faktin se nuk i lë zjarri i mendimeve të akullohen këto ëndërra.
I lë degët akulluar të blirëve tek shtrihen gjatë gjithë gjatësisë së rrugës dhe sërisht shpejtoj hapat. Dihatja më mundon, por sërisht… Sërisht mirë!
Hapat e fundit para derës së shtëpisë ndiejnë peshën e mantelit të ëndërrt.
Përqafimi i djemve zbut hendekun e zjarrmisë së mendimeve me akullsinë gri.
Nxitoj të jem e vlefshme për djemtë dhe… Dhe mantelin e ëndërrave të mia nuk e heq nga supet. Kam moshën prej nëne që ka nevojë për mantel, kam shpirtin mbushur plot shpresë me ëndërrat e mia të hershme dhe me ëndërrat e reja për djemtë.
Nxitoj të hap dritaren për të nxjerrë jashtë avujt e gatimit!
Qyteti prapë gri, e manteli i ëndërrave, supeve më rri!
Shtoj një buzëqeshje para djemve të mi! Asgjë tjetër nuk ka rëndësi!
Vera Istrefaj
