Hyqmet Hasko ka lindur ne golem te lushnjes me 5 janar 1954. Ka të mbaruar shkollën e mesme mjekësore në Korçë si dhe arsimin e lartë për mësues të ciklit fillor ...Punoi si pedagog shkolle në vendlindje,me pas oficer policie në qytetin e Tiranës. Punoi si trainer futbolli për fëmijë ne Klubin futbollistik Tirana.
Filloi të shkruaje poezi në shkollën e mesme me pas bëri tekste këngësh në festivaliet e Radio Televizionit Shqiptar .Ka botuar poezi në gazetën ''Zëri i rinisë'',''Drita'' ,"Floripress",Brilant metnet"etj.
''E përhershme dashuria'' është përmbledhja e parë me poezi...Ka përgatitur për botim edhe disa libra tjerë.
Cikël poetik nga Hyqmet Hasko
TI JE POEZI - BUKURIA, O SHQIPËRI !
Ti je madheshtia perendia zot,
Ti je kenga qe kendohet perher.
Bukuria e një shpirti që duam fort,
Me të gjitha lulet që çelin në pranverë.
Ti je kaq e bukur, sa veten përherë pyes,
mos je thesari mbushur me art ?
Të ngjaj nga ti, qiellin do te ngjise,
Se kur të kam ty, zemra me ndizet flak.
Ti qëndron në gjithë qenien time,
tek ti unë botës, të fshehtat ia mësoj,
se ti je ëndërr e një zemre,
që se rrahuri kurrë s’do pushojë.
Ti je motivi i bukur që unë kërkova,
liria e shpirtit që përherë më dhe,
shkëlqimi i një emri me madhështi,
Ti je poezi - bukuria ime, o Shqipëri!
NËNË - EMËR QË PUSHTON GLOBIN
Është e pakët dashuria në tokën ku jetojmë,
S’ka peshën e duhur fjala, kur shprehemi për ty,
Të dua nëna ime, por këto fjalë nuk mjaftojnë,
I treta gjithë ndjenjat dhe më mbeti jotja dashuri.
Kur ti fjalën nxjerr, ajo ka bekimin e zotit ,
Para saj fjalët e tjera nuk kanë kuptim.
Nënë, emri yt që ka pushtuar gjithë globin,
Ngulur në rrënjët e jetës ka madhështinë.
Na mbërthen shpesh një shqetësim,
O nënë, je e vetmja, dashuri e arrirë,
Për gjithë të lindurit je i vetmi sublim
Që ti bën në emër të jetës me dëshirë.
Ti je buzëqeshja e madhe që sjell gëzim,
Në shpirtin tonë, më e shtrenjta dashuri,
Kush thotë: “Nënë” ka tërë gjithësinë,
Sepse te çdo fjalë jotja, lumturia rri.
Në çdo moshë të jetës për ty jemi fëmijë,
Në çdo frymëmarrje tonën, jotja frymon,
Në çdo pulsim zemre, je brenda dhe ti,
Shqetësim i shqetësimeve, që s’pushon.
Kur themi, “Nënë” gjithë kohërat mbajnë vesh,
Të gjithë detet, oqeanet, dallgët pushojnë.
Nënë, ti je dielli që përherë buzëqesh,
Je mbretëria, ku ne fëmijët mbretërojmë.
JE MË E BUKURA NË TOKË
Shikimi, dritë e derdhur,
shigjetë tek zemra ime,
buza më është ndezur,
me zjarr e flakërime.
Folmë, moj, një fjalë,
si valëza e lumit,
se dallga më ka marrë,
prej syve gjumin.
Të prita dhe të pres,
si lulen me pikë vesë,
ëndërr m’u be jeta,
pa ty jetim mbeta.
Pa ty jam si nata,
me errësirë mbuluar,
nga ti dhe nga vapa,
zjarri më është shtuar.
Folmë ti një fjalë,
me erë trëndeline,
për ty kam shumë mall,
zemër e zemrës sime.
Fol ti veç një fjalë,
të ndez mijëra këngë.
detit t’i jap dallgë,
diellin t’i jap zënë.
Në gji dhe në zemër,
Të të mbaj si zog,
Se po të zbres dhe hënën,
je më bukura në tokë.
RIVDEKJA E BABALLARËVE
Po vij baba i dashur,
tek ti me dashuri,
pranë varrit tënd të hershëm
të mbjell sot një ulli.
Se pisha e blerte,
u tha krejt këtë verë
një dorë tinëzare,
me sëpatë e ka prerë,
Nga vapa e një korriku,
loti im krejt u zhurit,
për varrin tënd të dhunuar,
me këtë rivdekje të dytë.
Por të dhunosh varrin
është më i ulëti masakrim.
Të tallesh me te vdekurin,
është gulçim pambarim.
Se te mbetesh mbi varr,
thjesht për pronësinë
vdekja ringjallet prapë
për të kërkuar shpagim.
Për një copë toke u vranë
mes miqsh e farefis,
dhe një varr nuk kanë,
nga shpirti i fëlliqësisë.
Ju o njerëz jepni varrit
tokën që dikur ka pasur,
se një ditë do të kërkoni,
prindërit tuaj të dashur.
TI O DET ME VALËZIME
Unë nga ti pak metra larg,
Ti vallëzon, përmbi dallgë,
Vala shkumë ta prek gjirin,
Kaltërsia ta tretë syrin.
Të afrohem, e them një fjalë,
Lozim, bashkë, me këtë dallgë,
Por ti qesh e s'kthen përgjigje,
Një flakë zemre, seç më ndizet.
Flakë e shpirtit, dallgë-trazuar,
Që me detin më bën xheloz,
Kur një valëz, e valëzuar,
Bashkë me ty qesh e loz.
Ti o det me valëzime,
Merrmë dhe mua më bëjë dallgë,
T’ia puth buzën, t’ia puth synë,
Mikes dritë, pak metra larg.
TROKITJE PRANVERORE
Era lëshoj shushurimën në gjethe,
Agimi pikoj aromën për mbi lule,
Dielli derdhi ngrohtësinë me rreze.
Ndjej pranverën në zemrën time ulet.
Zogjtë nisen përgatitjet për koncerte,
Gratë nisën shkundjen e tapeteve,
Qielli largoj retë dhe i hapi rrugë diellit,
Lumenjtë ja çojnë borën të pastër detit.
Toka e punuar aromë jete kundërmon,
Gjoksin e bujkut e mbush me kënaqësi,
Çdo lendinë qilimin e blertë nis e shtron,
Manushaqja kokulur në sy e vështron.
Nis të arratiset ftohtësia dimërore,
Qetësisht nis trokitja e butë pranverore,
Vajzat nisin e zbulojnë gjoksin e bardhë,
Magnet dashurie lëshojnë për çdo djalë.
Gjallërim jete kjo trokitje pranverore,
Puna le pikëzën e djersës përmbi ballë,
Jeta lëngëzon kulloshtër në buzët e njoma,
E nesërmja zë fillin e ri tek e sotmja.
LUNDRIMI I VARFËRISË
Kthehen barkat nga peshkimi,
deti dremit mbi valët varg,
në horizont skuq perëndimi,
si flamuj mijëra kilometra larg.
Janë atë e bir të lodhur nga dallgët
për një grusht peshq të kapur me rrjet,
që jetës mos i mbetet mangët
ky ushqim për të varfër e për mbret.
Zbresin dhe shpirtin e detit kanë marrë,
valët kanë themelin e shtëpisë,
erën e kanë motër të pandarë,
sa shkelin tokën, syri fillon t’u ndris.
Dhe fillon pazari për një peshk të artë,
benza foristrada, nisen turra vrap,
dhe zihen me peshkatarin për një lekë kusur,
u nxiftë ky lloj fitimi e mos ardhtë kurrë.
Djali i peshkatarit me sytë të përlotur,
qindarkat mban në dorë si gëzimin e shtëpisë.
Dikush fshin benzin se pak i është ndotur.
Djali dhe peshkatari nisin lundrimin e varfërisë.
PËR TY MIKJA IME
Nuk të premtova vila të kristalta,
mos më kërko atë që s'mund të ta jap.
Por unë të kam dhënë netët e gjata
për të qenë kurdoherë me ty në çdo hap.
As ti s’më kërkove qellin e shtatë të lumturisë,
nuk më kërkove asgjë të pa mundur,
më kërkove veç zemrën garanci të dashurisë,
që të jemi përherë bashkë të lumtur.
Nuk të premtova dashurinë ideale,
mos më kërko gjëra që më japin dhembje.
Por unë të mëkova me ëndrra të guximshme,
qetësinë e ndershme të çlodhjes në mbrëmje.
Dhe tani këto çaste bashkë t’i jetojmë,
e njëtrajtshme të jetë frymëmarrja,
të na respektojmë, t’i dashurojmë,
se në jetë s’ka kurrë dashuri ideale.
Vëre pak pëllëmbën e dorës mbi ballë,
se kohë për çlodhje të gjatë nuk ka,
ç'i dhamë njëri-tjetrit jeta na mësoi,
dhe për dashurinë tonë na dha gjithçka.
LINDA PËR DASHURINË
S’i kam parë buzët që më puthen sot.
Ndjeva duart që zemrën ma flakërinë.
Syrin që me joshi, mbushur me dritë plotë,
...Në këtë jetë unë linda veç për dashurinë.
Për zërin muzikor, për të bukurën melodi,
Rroj me ndjenjën tënde e diellta dashuri.
Pa fshehtësira dhe pa të errëtin mister,
Linda për dashurinë dhe të bukurin diell.
Në këtë zemrën time, kaltërsi qiellore,
Rron dhe nuk vdes një dashuri njerëzore.
Në korale vese ti qëndron si magjepsje,
Për ty dashuri linda dhe nuk kam vdekje.
EJA ME FLLADIN E MËNGJESIT
Të më vish me flladin e mëngjesit
dhe shpirtin të ma lagësh me vesim,
jo me lotin që të derdhet prej stresit,
se dua në zemrat tona të ketë pajtim.
Këtë gjoksin tim që digjet zjarr,
shuaje me lot të valë dashurie,
se unë ndoshta jam fillestar.
dhe të lodh me fjalë marrëzie.
Do desha të jem prapë me ty,
se vitet na ikin e nuk kthehen më,
se dua të më shohësh përherë në sy.
dhe zemra te flasë përherë pa zë.
Pra, eja me flladin e mëngjesit,
aromë lulesh me dashuri më sill,
se dua te kem gjelbërimin e gjethit,
dhe zemrat tona të mos kenë trill.
Të vish me sy nga qiell kaltërsie,
të vish me flladin butë të mëngjesit,
të kesh zjarr, por jo duf marrëzie,
të më sjellësh frymëzimin e poetit.
UDHËTARJA E PËRJETSHME
Nga gjithë burimet dashuria,
është një gurrë që nuk shteron,
pranverë lulesh që ledhaton stuhia,
dhe errësira kurrë nuk e verbon.
Kjo brengë e ëmbël, hyjni qiellore,
qe shpreh ndjenjën e së bukurës,
tek çdo zemër nis e shkon prore,
dhe fluturon me krahët e fluturës.
Dashuria udhëton për tek të gjithë,
ajo inatit ia zgjidh nga fyti lakun,
në sytë e njerëzve shpërthen dritë,
zemrave u ndez flakën e gjakut.
Dashuria i sjell lumturinë çdo brezi,
çel lulet dhe këngët në çdo prag,
udhëtarja e përjetshme bashkon njerëzit
nis tek një i ri, mbaron tek një plak.
KUR DËGJOJ ZËRIN TËND
Kur dëgjoj zërin tënd,
Që gurgullon në burime,
me ndez buza mijëra këngë,
me merr zjarr kjo zemra ime;
Më sjell dita fllade në fjalë,
më sjellin yjet dritë në sy.
Tek një lule aromë ka marrë,
nur e dritë dashuria për ty.
Tek një zgjua mori mjaltin
dhe e derdhi në shpirtin tim,
tek një pyll mori flladin,
fllad e mall ne sy më rrinë.
Për pak kohë më je larg,
dhe po të pres të më vish.
Zëri yt pikon ndjesi e mall,
dallgë mbi dallgë detin prish.
Se është zëri i motrës sime,
që ma vjen me metafora.
Mijëra vjet dritë dhe yje,
shpërndan motra nëpër kohëra.
S’TË KËRKOVA SHUMË
S’të kërkova shumë,
veç zemër dhe buzë
dhe nja dy mollë,
nën të hollën bluzë.
Nuk dua asgjë tjetër,
se s’lakmoj më tepër,
po ndeza dashurinë,
me zjarrin vetëtimë.
Kur s'të kam ty pranë,
sytë seç m’i thanë.
Zemra të çon lutje,
të mos ikësh tutje.
Pse, moj, u mërzite,
s'të kërkova shumë,
hëna kur të ndritë,
të zbulohesh në gjumë;
Që të ndjej me dorë,
janë dy kokrra mollë,
apo dy kokrra ftua,
që aromë më japin mua.
Vetëm ty në zemër,
s'kërkova gjë tjetër,
të kem ty në ëndërr
dhe të jemi mbretër.
NJOH NJË NJERI.
Njoh dikë që ka pasaportë me shumë vula,
Por vula si njeri atij i ka humbur.
Kakaris shpesh si gjeli mes pulash,
Në avionë me pasagjerë të përgjumur.
S’ka vende të botës që nuk njeh,
Dhe për to me shumë pasion flet,
Nga pyetja e te birit ai u zbeh:
Në vendlindje pse s’ke shkuar kaq vjet?
Në çdo udhëtim të njohurit i shton,
Afaristë, emra biznesmenësh me zë,
Për fëmijërinë e uritur mendja s’i shkon,
Dhe shokët i largon një nga një.
Njoh një njeri që është përherë në udhëtim,
njoh një njeri qe emrin e tij e ka harruar,
Se vetëm paratë ka në jetë si shpëtim,
Vulëhumbur njeri me diell të perënduar.
Njoh një njeri por se njoh për njeri,
Se ikën në maj dhe kthehet në prill,
Një nënë e një baba ku i ka nuk e di,
Ata luten:“O zot na e kthe të vetmin bir!”
ERË TEPELENE
Derdhur fjalë pas fjale me erë Tepelene,
ky motiv më erdhi, qëndroi mbi bedene,
melodi violine në buzët e tua,
malli përvëlues kurrë nuk mu shua.
Erë Tepelene, erë trëndeline,
ky Tafil Buzi flakë vetëtime,
gjëmimi i Aliut përmbi kala,
tokë prej graniti qe kurrë s’u ça.
Vanë i prenë kokën porsi lisit majën,
trupi trung rrapi poshtë zgjeroi rrënjët,
porsi vargje malesh përzhitur nga vetëtimat,
gjoksin me zjarr baruti plot e kanë trimat.
Erë e Tepelenës mbi petale lulesh,
nëpër zemra nënash fjalë dhimbsurie,
dora nëpër qiell, dielli në tokë të ulet,
Erë Tepelene dorë e ngrohte miqësie.
Kohe pas kohe ky motiv më erdhi,
derdhur nëpër shpate, nëpër gryka lumi,
koha tundi këngët, pushkën dhe djepin,
koha ime mallin e viteve përkundi.
Ç’I BËRE SHPIRITIT QË MORI ARRATINË
Po kërkoj shpirtin se më ka ikur,
bredh si vetmitar në këtë natë,
pa ty kish mbetur si vatër e fikur,
vrapon për tek ti në rrugë të gjatë.
Ç’i bëre shpirtit që më mori arratinë,
si pupël përplaset cep me cep nëpër mure,
vrapon pas teje për të gjetur shpëtim,
lakuriq përmes dimrit në shi dhe furtunë.
Ktheje kokën te ky shpirt që prapa të ndjek,
i lagur i rraskapitur, dridhet si purtekë.
Mua më ka tradhtuar, më iku kur flija,
kërkova gjithkund, po se vinte pas teje s’e dija.
E pata mbyllur në kafaz me hekura,
por i shkatërroj me forcë dhe u largua.
Ai rend pas teje dhe unë pa të mbeta,
se qëkur të pa ty, menjëherë u tjetërsua.
Ç’i bëre shpirtit që më mori arratinë,
mos vallë me syrin tënd i fute magjinë?
Normale që e bëri, po mua pse s'më tha,
se unë di që pa shpirt dashuri nuk ka...
TË DASHUROJ TY, O DIELL I PAPERËNDUAR
Kjo dashuria jonë lindi thjesht e krejt pa pritur,
në një takim ku deti na solli të dyve freskinë.
Vështrimi i syve të tu më dha një të dridhur
dhe zemra jote më trokiti në zemër dashurinë.
Te dashuroj ty dhe s'kërkoj shumë gjëra,
Thjesht vetëm të dua në jetë pa largim.
Zemrën ma lehtëso nga pesha të tjera,
nga dashuria jeta të më ndryshoj drejtim.
Te dashuroj ty dhe harrova moshën time,
thur këngë te reja dhe gris shumë kujtime,
se dua të tjera ritme, marr të tjera fluturime,
për të ardhur te ti me fuqinë e zemrës sime.
Te dashuroj ty e kam fituar më shumë rregullsi,
dhe jam bërë më i sjellshëm e më i duruar.
Si qenka dashuria, te bën krejt tjetër njeri !
Të dashuroj ty, o diell im i pa perënduar.
SOT PIVA NJE GOTË ME VESË
Në pijetoren e mëngjesit
sot piva një gotë me vesë,
të njoh kulmin tim të qejfit
dhe në zemër të më mbesë.
Mbusha gotën shurup trëndafili
dhe e ngroha me rreze drite.
Në buzë më këndoi bilbili,
dhe ia nisa këngën zemrës mike.
Pijetorja u mbush me miq
kur thëllëza këngën mori.
Në daç rri, ose në daç ik,
mall i zëmrës, zemrat ndolli.
Unë u deha me lëng lulje
dhe syri dritë më lëshoi.
Mike zërin ç’ma këpute,
këngën mali ma dëgjoi,
Këngën mali ç’ma dëgjoi
dhe zuri vesën të vesojë.
U mblodhën zogjtë nëpër rima,
mikja u afrua, u bë imja !...
KUR ZEMRA GJETI ZEMRËN
Në ëndërr pashë mbrëmë,
deti kish marrë flakë,
një yll e një hënë,
shiheshin pa merak,
Unë i lebetitur,
kërkova detin të shuaj,
me lot syri të ndritur,
me zemër po vuaj.
mëngjesi më zgjoi,
merakun e ëndrrës,
syri lartë shikoi
bukurinë e hënës
Ndrite menjëherë,
dhe mbeta pa mendje,
që s’e kisha ndjerë,
flakën e buzës tënde.
Ishim ndezur ne të dy
jo lumi dhe deti,
ti flisje vetëm me sy,
më kish marrë sikleti.
Më thoshe ca fjalë,
asnjëherë të thëna,
ne ishim ndezur zjarr,
jo ylli dhe hëna.
Zemra ndezi diellin,
pasi fiku ëndrrën
dhe na lindi dita,
kur zemra gjeti zemrën.
AJO ISHTE YLL NGA QIELLI LARGUAR
Në zemër pa dashje, rëndova një grua,
S’e dija që më donte marrëzisht,
Ajo ishe yll nga qielli larguar,
Në zemrën time hyri rastësisht.
E putha në faqe në një natë pa drita,
Pastaj në ballë një puthje të dytë.
Më puthi në buzë, kur doja të ikja,
Loti kristalin, iu derdh nga sytë.
Dhe iku në qiell nga ishte larguar,
Tek unë mbeti në ëndërr pa kuptuar,
Në qiell e kërkoj si një zog i hutuar,
Puthjen e saj, me yjet yllësuar.
NË ATHINË
Vjeshta sapo ka hyrë me muajin shtator.
Qyteti i bardhë si vetë drita,
lakuriqësi antike tek çdo përmendore,
Athina mrekullia e një jete që unë s’e dita.
Lum njerëzish të lumtur dhe të trishtuar,
disa rrinë, të tjerët për jetën duke vrapuar,
zhurme motorash, makinash, trafik që s'pushon,
një qytet qe ditët dhe netët kurrë s’i numëron.
Atje te një përmendore një vajzë s’di pse qan,
ndofta nga gëzimi i bukur për te bukurën,
ndofta nga zilia e larte për te lartën në zemër mban,
ndofta mediton për këto statuja që kurrë nuk zhduken.
E kam si tani para syve, një fëmijë që përshëndeti,
në sytë e tij kaltërsinë kishte derdhur deti.
Oh ajo grua me atë fëmijë qe sytë s'm’i ndante,
ndoshta ne shpirt kish një mall e dot s’e mbante.
Unë fëmijën përshëndeta me gjuhën e nënës,
ajo grua për pak u hutua, lart vështroi dhe tha, o zot,
la fëmijën që për pak i shpëtoi gjëmës,
vrapoj , më tha, unë jam Fatmira Ëndrra dhe Lotë.
Ajo ishte mikja ime shqiptare, shpirt bukur,
që në atë çast unë për të isha atdheu,
qe e ndjente prej kohësh e shkëputur,
dhe për të unë isha i madh si Prometeu.
E djeshme dhe e sotmja Athina është e bukur,
po pse mikja ime lotët i derdhi përmbi supin tim?
Qenka e vështirë një jetë me fjalë në mes këputur,
nuk ta jep i huaji, shpirtin për lartësim.
Në Athine unë mora dhe lash mall e dashuri.
akoma i kam te bukura puthjet nga ai fëmi,
me mbeti shpirti tek ajo qe s’e them dot,
dhe mora nga ai qytet shkëlqimin e një ëndrre të kotë.
DRITA E KOHËS
Dhe kur rri e shkruaj vjersha,
dhe kur jam me shoqërinë,
zërat e fëmijëve që shumë i desha,
ne shtator me cicërijnë.
Zëra qe si harroj kurrë,
ne zemër te kohës hyjnë,
lotohesha nga lulet ne ato duar,
për kohërat e dijeve qe vine.
Ishin gëzimi i jetës sime.
dhe dritë për sytë e mi,
unë dije u dhashë nga dija ime
për kohëra me madhështi.
O ju të vegjël e të rritur,
vend dua t’ju bej në këtë poezi,
se tek abetarja nga germat ndritur,
është drita e kohës ku unë rri.
Në shtator u thonë mirë se vini.
tek një bankë a tek një klasë,
nis një jetë me kohë blerimi,
ju në ballë dhe koha u vjen pas.
Tashme unë nuk ja më mësues,
se vitet më kanë renduar,
por dot tu them mirëmëngjes,
me varg drite peshuar.
ZEMRËN KAM PROVË
Me sytë e saj, qiell i përlotur,
me shpirtin dallgë në stuhi,
i betohej se trupin se ka ndotur,
zemrën kam provë në dashuri.
Por atij hapur i shfaqej zemërimi,
me muzgje të errët, dimër e tufan,
nga mendja i kish ikur arsyetimi
rrufe në sy e fjalë bubullima mban.
Ajo betohej, loti pikonte në sytë e saj,
dridhej, si një varkë nga stuhia:
me ty ç'po ndodh, unë s’të kam faj,
qenien tënde e ka mbuluar xhelozia.
Si pasqyrë magjike vështrimin s'ia ndan
lotët e saj kërkojnë një liman,
zemrën kam provë i thotë përherë,
do shpirtin t’ia zbus me puthje pranvere.
Zemrën besoma, e kam dëshmitare nga here
se rreh me dalldisje si oqean dallgëgjerë
është e vetmja që kurrë nuk di të gënjejë
se nuk di përralla dhe ka ç’të rrëfejë.
Një çast era e dashurisë largoi xhelozinë,
prova e zemrës solli në shpirt dashurinë.
Mes tyre një tis i kaltër u derdh në çdo skaj,
xhelozia e tij ra si gjethe pylli në lisnajë.
S’KA FAJ ZEMRA QË TË DO
Kënga buzën ma ngacmon,
vargu im fillon e flet,
vjen një flutur dhe me zgjon,
nis një ditë e nis një jetë.
Nis një jetë mbetur në pritë,
S’ka faj zemra që të do fort,
çelur lule margaritë,
derdhur syrit një pik lot.
Nuk ka faj dashuria,
tek një zemër si një flutur,
margaritë emrin s’ta dija,
dhe pse je kaq e bukur.
S'ka faj zemra qe të do,
me thua ik, por s’më iket,
drit’ e syrit thotë, mos shko,
zemra ndizet kurrë s'më fiket.
Me ato buzët e tua,
pse më bën kaq të vuaj,
zjarrin zemrës mos ia shuaj,
aman, ik, mos me thuaj.
Këmbën mbaj të mos ngutet,
zemra ime tek ti futet,
dashurisë i them të rritet,
nuk ka kohë, me ikën vitet.
Nuk kam kohe me ikën vitet,
mos më thuaj prit dhe pak,
margaritë lulja që rritet,
ma hap zemrën, ta ndez flakë.
S’ka faj zemra që të do,
kënga buzën ma ngacmon,
margaritë zemrën dëgjo,
kush do jetën, dashuron.
ZEMRA S'ËSHTË SI AUTOBUZI I RADHËS
Me një zënkë të pa kuptuar,
U zemërova me një mikun tim,
Nga një mllef shpirt ngushtuar,
Për pak kohë humbëm miqësinë.
Kur ndodheshim përballë në rrugë
Mjaftoheshim me salutim të kokës
Dhe shpesh nënqeshnim nën buzë,
Për miqësinë e shuar kot prej kohës.
Shumë ditë pa folur me njëri-tjetrin,
Shumë ditë pa pirë kafen bashkë,
Rrethin e krijuar me njerëzit,
Ndjeja të ngushtuar gjer në ankth.
Një zbrazëti më ishte krijuar brenda vetes,
Që s’mund ta mbushja me miq te rinj,
Se zemra s'është si autobusi i radhës,
Ku njeri ikën e tjetri vjen në vend të tij.
Në rrugë përsëri ne u përballëm,
Fola i pari si në kohën e miqësisë,
Dorën i dhashë dhe u çmallëm,
Premtuam përjetësimin e shoqërisë.
Përgatiti:Flori Bruqi
