Myrvete Osmani lindi në Smrekovnicë fshat afër Vushtrrisë ku edhe filloi shkollimin e vet e njëherit që si fëmi krijonte vargje të cilat nuk i dërgonte për botim gjer këtë vit (2012) kurr edhe publikoi librin e parë "Rënkimet e vjeshtës". Tani ajo ka përgatitur vëllimin tjetër dhe ai së shpejti do të del nga shtypi, me redaktor poetin e mirënjohur Prof.Dr. Agim Vinca.
Myrvetja jeton dhe punon në Vushtrri e njëherit vazhdon studimet juridike në Prishtinë.
Këtu zgjodhëm për adhuruesit e vargut disa poezi të mrekullueshme të Myrvetes:
NË SYTË E HËNËS MË KËRKO!
I dashur sa herë nuk jam me ty
vështroje hënën pushoj në sytë e saj
Sa herë emrin tënd e mallin thërras
petale lulesh do shkëputen mbi ty
si shkëputen pikat e shiut qetë qetë
nga i njejti qiell mbi ne të dy
I dashur sa herë jam me ty
vështroi sytë e mi,
aty pushojne ëndërrat e pagjuma...
Emrin tim kur e thërret,
mos e fol mendueshëm,
petalet do te ikin, do te tremben,
as nga qielli nuk do ket më shi!
***
Nuk dua të ikësh,
kam frikë
Kujtesa do më kafshoj
për vdekje
Ti ngjashë trishtimit
të zogjve netve pa çerdhe
ç'te duhet!?
Të shkelësh mbi liqenin
shtrat i ndritur i hënës
Mbi akullin vezullues
të shtrirë si det i mardhët
Nuk dua të mi trazosh
yjet e mi të ndezur
Ti zgjosh mallkimet
e fjetura përsëri
tu falësh lotin e njelmët!
Aty ku nuk takon
jeta asnjëher,
ku shirat
kalben në grushte lotësh
të qiellit
dhe kurrë nuk zbresin
Larg ëndrrëva të mia,
mos ik,
me varkën e ngecur
në shteg ,kuçur në rrënjët
e një lisi pa gjeth e degë
Larg bekimit tim
të tretesh
Aty ku nuk gjenë
strehë dashuria
fatkeq nuk dua të mbetesh.
KUJTIM!
Ndodh të ndrydhet shpirti
Djalli nën imazhin e tij dhe,
Në çast gjarpri heq lekuren
Shfaqet lakuriq në sytë e mi...
Gjakoset buza e puthur...
Kujtimi i hidhur,
përhumbur mes trishtimit
Një grua, dy e tri...!
UNË DHE HIJA IME!
Brenda dhomës time,
hije e trishtë rend pas meje...
Here zhduket në qoshkezen e saj,
nën dritën e dridhur të qiririt,
përbrenda flakës së tij merr krahët
dhe digjet bashke me mallin tim...
Këtu muret fillojnë të shemben tani,
ne ëndrra qe u mplakën e në pritje thyhen!
Drithërimë mes natës verbuese kaplon,
dhe prehet pa ty shpirti qe ne mall shqyhet
PETALE SHPIRTI
Përvëluar nga malli që kam,
deri në mbrëmje dhimbja,
do të shkrihet mbi nurin tim!
Numeroj orët që isha me ty,
dhe mu thyen vargjet,
penda mes tyre ne robërim!
Ne pritje te zërit tënd sot,
petalet e shpirtit shkëputen papritur!
Nga zemërimi u dergjen ne heshtje,
ne rrugicat e kohes duke u çapitur...
MERRMË TË TË DUA....
Ti thua se jam ajo,
mes ëndrrave te tua që regjur i ka nata!
Veshur me fustanin mëndafsh të bardhë,
qe yjet e qiellit si perendeshe arrija ti mbaja...
Jam aty merrmë, pse pret!?
Zgjoje ëndrrën nga gjumi i moçëm lëkunde!
Me afshet e tua çdo mesnatë jeto i përflakur,
Lundro në lumin tim dhe vdekjen shkunde...
SHIRAT NGRIJNË....
Dera hollake gjysmë e hapur,
sonte nuk troket si duket!
Rrugët kane mbetur te boshatisura,
Shirat kane ngrirë në acarë,
si çastet e mia,
si zgjimi im i pazgjuar,
që nga ai Tetor i zymtë vjeshte!
Dhe ëndërrat e bardha si duket jane trembur,
gremisur jane që në nisje, kthyer ne heshtje!
NE JEMI JETA!
Dëgjoni tingujt e saj ata jemi ne
Ne jemi kënga, vaji dhe qeshja
Lutja,pendimi,dashuria,
Ëndrra dhe zhgënjimi,
Erërat kur fryejn stuhi,
Ne jemi dhembja, tundimi, rizgjim!
Ndalojmë, rrëzohemi, ecim, ikim, vrapojmë
Kalorsë të denjë nëpër lindje dhe vdekje,
Pranverë qoftë apo dimër, Ne prape jetojmë!
NË SE ...
Nëse më ik’
E fortuna mbrëmjesh
pas detrash ngrihen?
Hënën më dysh do ta këpus,
Me buzët që të preka ty
do te puthë rënkimin e saj.
Me duart e lodhura,
yjet e qiellit do ti zhubros
Zërin e qetë në klithmë nate,
do ta liroj jehonave të pa fund,
dhe tempuj hyjnishë do të rrënoj!
TI VESA IME!
Sa iki nga Ty tretem,
si përplasje vale në shkumëzim...
Liqenit të trazuar i kthehem,
të dergjem në shtratin e tij!
Unë si trëndafil i mardhur,
edhe në vapën e gushtit mërdhi..
Kur mbi petalet e mia të djegura,
si një pikë vese rrokullisesh Ti!
DUA TË TE KEM PRANË
Dua të te kem pranë
edhe kur shkëputem e në tokë të bi!
Edhe kur lumi do me bartë
përpalsur fort nëpër shkëmbinjë
Dhembjen as vdekjen sdo i kem frikë'
sa shkëlqimin e syve tu
e vjedh nën tëndin qerpik
AKUAREL I FTOHTË
Errësirë !Nuk shof veten sonte
As në pasqyrën tuaj të kristaltë
Ku yjet prushnin syçkat e tyre nuk jan më!
Veç drita neonesh
Të krisura ,akuarel i ftohtë
Dritëzinë nëpër mjegull sonte
Ndoshta fytyrën time të zbehur
Shohin vetëm ato....përtej mjegullimit verbues !
Në këndin e vet hëna qenka zhdukur
Në përvëlimin e vetmuar të saj!
Kam frikë sytë e strehuar të natës
Që mbijnë magji shkretëtire kudo
Pika shiu zbresin ngadalë si fluska të ngrira
Udha ime përtej rrufesh ka daljen
E unë, me duar të dridhura tërheq veten time
Si një trup të vdekur
Në harkun e një varri pa emër!
NË MUNGESËN TËNDE
Shpirti në kujtesë
i falet vetvetes
gjakut uluritës,
ankthit magjepës
frymës që bartë
bashk me mua gjethet...!
Endërroj mbi pyllishte
ti ngjitem flatrimit
të shkruhem në vargje,pse jo!?
Një zanore në vargun e shtrirë
bashtingëllore e pa zë !
Penda jote të më ngris
lapidarë dashurie
me kostumin tend
ti mbulosh krahët e saj
kur i ngrinë i ftohti acarë.
Q'është vdekja
frika e saj tani
më thuaj pyes veten!?
Nga se kam harruar
ate ndjesi,ka kohë
Sado në kilometra
përhumbet imazhi Yt
dhe erërat rrëzojnë
me shtrëngatë rikthimin tënd
Pluhur akulli fryen
gjatesinë e rrugës sime
q'ti bej dashurisë
armatosur gjer në dhëmbë!
