Nga ALBAN BALA
Nuk jeton më mësuesja ime e parë.
Kujtesa tani mbjell lule mbi një fletore mermeri
Dhe unë bukurshkrimin e humba.
E mbaj mend si më tërhiqte rrugëve të panjohura
Nga zëri
Që i shkëlqente mes gishtave të çarë;
Në xhep - një gurabie të tharë dhe shkumsa.
Më donte shumë, por ma tha ndryshe botës.
Vinte erë të mirë, vishej pastër dhe krihej kujdesshëm
Ishte e varfër, e bukur dhe qeshur
Si dita e parë e pranverës.
Iku papritur si dashuritë e mëdha.
La mbrapa vetëm një fletore mermeri
Dhe shumë lule...
Tani kam droje të kthehem tek klasa e parë
Kujtesa mund të mos dijë ta shkruajë aq bukur
Fjalën mësuese.
