R R Ë S H Q I T J E
Afrova pakëz buzët
te buza jote e ëmbël,
krejt instinktivisht
dhe pothuaj fare kot,
ndjeva një dridhmë
nga koka të këmbët,
dhe atë çast padashur
rrëshqita më poshtë.
Aty gjeta ato lodra
që më kishin munguar
dhe lodrova pakëz
me ngazëllim të plotë,
po më shkundi rryma
trupin e dridhmuar,
dhe atë çast padashur
rrëshqita më poshtë.
Pastaj më zunë befas
ca ethe me gjëmime,
që më rrëzuan përmbys
te këmbët në agoni,
ku një shkrepje e fortë
me shkarkim vetëtime
më shkriu e na saldoi
së bashku të dy!...
Truall trupi me kaq
pjerrësi rrëshqitëse,
nuk besoj se ka
femër tjetër në botë,
me rënkime bubullime
humnerave të rrezikshme,
siç rashë brenda tek ti
dhe nuk dola më dot!...
NGJYRAT E DIKURSHME
Kam ëndërruar dikur
të bëhesha një ylber,
të shtrija brezin purpurak
tejpërtej përmbi brigje,
të zgjatja krahët e ngjyrosur
largësive nëpër erë,
të ndaloja në qiell
retë e bardha të çdo grigje.
Mblodha tubeta ngjyrash,
nuanca për çdo njollë,
kuajve azganë u shkula
qimet nga bishti,
dhe i ngjita në shkopinj
prej bredhi të hollë,
për telajot e gatitura
me pëlhura liri.
Pastaj i zbrita retë
të mërzenin në vathë si dele,
pyjet nëpër korniza
i vura të shushurinin,
lumenjtë i ndala të rridhnin
në zallishte bezje,
futa detin në kuadrat
me gjithë dallgë e shkëmbinj.
Mbusha salla me krahina
nga veriu në jug,
me njerëz të çdo moshe,
fytyra të çdo forme
dhe fillova të shes troje,
fusha, diell në muzg,
male të thepisur, dete,
banesa me kulme bore.
Ato që mbetën, i nxora
nga kafazët ku flinin,
të fluturonin ku i mora,
andej nga më erdhën,
reve, lumenjve, deteve,
u hapa burgjet të lëviznin.
Se më erdhi mesazhi i shenjtë
të kalëroja penën...
NUK JAM UNË...
Mbrëmë në një ëndërr
tejet të habitshme,
njerëzit kishin të gjithë
një pamje në fytyrë,
ishin të tërë njësoj
në përmasat fizike,
dhe me zërin identik
në një timbër të shtrirë.
Burri shikonte gruan
tek puthej në buzë,
apo e gjente nudo,
nën një mashkull tjetër
dhe ajo i shfrynte serbes:
Jot shoqe nuk jam unë,
shko gjej tënden,
ke ngatërruar adresën!...
Kësisoj nuk shpërfaqej
xhelozia ndër çifte,
tradhtia ishte në modë
njëlloj si te kafshët;
delet bjonde bënin kopilë
në tufën kolektive,
deshtë brun ndërzenin
kopenë e përbashkët.
Vogëlushët të një stampe
gëlonin në maternitet,
si zogj të sapodalë
nga vezët e një klloçke.
Për të mos u ngatërruar
nga prindërit e vërtetë,
rriteshin së bashku
në çerdhe e kopshte.
Dalloheshin nga etiketa
varur në qafë me emrin,
ku të rriturit shkruanin
ndonjë emër të ri,
kur nga nevoja braktisnin
për ca kohë vendin
dhe pagëzoheshin kishave
diku larg në Greqi.
Jetohej në pasigurinë
më kaotike të një kombi,
ku nuk gjendej lehtë
autori ekzakt i krimit.
Rendi nuk faktonte dot
identitetin e personit
Drejtësia nuk siguronte
provat e burgimit.
Kriminelët me vetura luksi
bënin ligjin ku të donin,
policia dhe gjyqet,
me rraskapitësen punë,
zinin çdo specie “peshqish”
dhe sërish i lëshonin,
pas shprehjes shpëtimtare:
“Nuk jam unë!”...
E bombardova ëndrrën
me pyetje gjer në mesnatë,
pasi nuk mora përgjigje
nga asnjë i shurdhuar,
për bëmat e palogjikshme
të asaj jete të llahtartë,
brofa nga gjumi përpjetë,
duke klithur i tmerruar:
Uh, shyqyr, o zot, që s’jemi
si pikat e ujit në lumë,
se vaj halli, po të thoshim
të gjithë: “Nuk jam unë!”...
