2012-02-05

Duke dëgjuar Namik Ibrahim Selmanin...

...E ua mora dritën gjithë fareve të botës, i lashë përjetësisht si vuvër. Hej, këndon Pagarusha... e thyhen pasqyrat e vitrinave në shitoret dritëmagje. E shkrihen akujt, që të vijnë nëpër këmbë si kone e zbutur...

Namik Ibrahim Selmani lindi më 18 nëntor 1950 në fshatin Ninat të rrethit të Sarandës.


 Ka mbaruar shkollën e mesme pedagogjike “Luigj Gurakuqi” më 1968 në qytetin e Elbasanit dhe më tej ka mbaruar studimet e larta në Fakultetin e Historisë dhe Filologjisë, në degën gjuhë-letërsi shqipe pranë Univeritetit të Tiranës.


 Ka punuar mbi 35 vjet si mësues i gjuhës e letërsisë shqipe në disa shkolla të mesme, kryesisht në rrethin e Beratit. Aktualisht është mësues i gjuhës e letërsisë shqipe në shkollën e mesme pedagogjike “Kristo Isak” në qytetin e Beratit.


Krijimtaria letrare e tij është shumë e pasur dhe e larmishme, ka shkruar gjashtë vëllime me poezi, disa libra publicistikë, monografi, libra për kulturën e të folurit e të të shkruarit në shkolla të mesme, libra të karakterit fetar, etj. Ka botuar me qindra shkrime të karakterit studimor, kryesisht të fushës së kulturës kombëtare, opinone të ndryshme në organe të shumta të shtypit shqiptar e të huaj. Pra, prej disa vitesh ai është një autor, i cili me botimet e tij është përfaqësuar denjësisht edhe në disa vende të botës si në SHBA, Zvicër, Maqedoni, Kosovë, etj.


Në krimtarinë e tij zë vend edhe publicistika. Ka punuar si kryeredaktor i gazetës “E vërteta” në qytetin e Beratit, ka qenë edhe bashkëpunëtor i disa gazetave kombëtare.


 Namik Selmani ka patur shumë suksese edhe në lëmin e fotografisë artitike duke hapur disa ekspozita vetjake në Shqipëri, Itali, Maqedoni, Kosovë, etj. Është fitues i disa çmimeve kombëtare në letërsi e në publicistikë. Ka marrë pjesë në disa tubime krijuesish në shkallë kombëtare.


Namik Selmani është anëtar kryesie në OJQ Shoqata Kulturore "Bilal Xhaferri" dhe zëvendëskryeredaktor i revistës “Krahu i shqiponjës”. Është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë dhe anëtar i Klubit të Shkrimtarëve “Kostandin Kristoforidhi” me qendër në qytetin e Elbasanit, etj.

Tituj të veprave

  • “Vatra e mallit”, poezi, 2000
  • “Zërat e brigjeve të mia”, poezi, 2003
  • “Dallandyshet e Çamërisë”, proza, 2004
  • “Kroi i këngës çame”, poezi, 2005
  • “Trokitje në Dodonë”, proza, 2006, ISBN 99943-855-6-9
  • “Filizët e fjalës gjimnaziste”, botim pedagogjik , 2006
  • “Abaz Dojaka - Mjeshtër i Kulturës popullore”, monografi, 2006, ISBN 99943-33-82-8
  • “Fari çam”, poezi, 2006
  • “Kërkoj monumentet”, proza, 2007, ISBN 978-99956-621-0-3
  • “Shpirti çam”, antologji personale me poezi, 2007, ISBN 978-99943-967-8-8
  • “Dritaret e besimit”, poezi fetare për rininë islame, 2007, ISBN 978-99956-652-3-4
  • “Rruga e një shkolle”, monografi për shkollën mesme profesionale “Stiliano Bandilli”, Berat, 2007, ISBN 9789994396795
  • “Arkivi i fjalës”, botim pedagogjik për kulturën e të shkruarit në shkollat e mesme, 2008

Redaktor i librave:

  • “Noos”, poezi nga Rizvan Nepravishta, Berat, 1998
  • “Më fal, ëndrra ime!”, poezi nga Drita Braho, Berat, 2000
  • “Në krahët e ëndrrës”, poezi nga Esmerlada Mile, Tiranë, 2007, ISBN 978-9943-967-7-1
  • “Fjongoja e pranverës”, poezi nga Fabiola Abazi, Tiranë, 2007, ISBN 978-99943-967-3-3
  • “Dollia e dashurisë”, poezi nga Laura Selmani, Tiranë , 2008
  • “Fluturim”, poezi nga Hanife Hoxhallari,Tiranë, 2008, ISBN 9789995622206
  • “Pranë njerëzve”, sprovë për një punonjës social”, Andi Selmani, Tiranë, 2008
  • “Hapësira të kulturës islame”, (Berati), redaktor i fotografisë, Berat, 1999
  • “Këngët e Beratit”, Studim, (redaktor i fotografisë), Berat, 2004

Burime të dhënash

Duke dëgjuar pooezitë e  Namik Ibrahim Selmanit...

 
 AKADEMIA E PREHËRIT TË NËNËS
 
 1.
 Do të kemi lindur
 Që kur këngët e dasmës suaj thureshin ndër oda
 Jemi shfaqur nën ca qerpikë 
 Ku pasqyrosej ëndrra e vajzërisë qerpikfshehur
 Ca burra 
 Uronin e ndërronin kutitë e duhanit në sofra.
 Pa harruar 
 Se të nesërmen do të niseshin pas farës së hedhur.
 
 2.
 Në prehërin tuaj, nëna 
 U bëmë Akademikë me diplomë përjetësie
 Tak, tak, tak 
 Trokëllinin në sy legjenda, ninana e amanete
 Rrudheshit para syve fëmijërorë
 Si shtëllunga të leshta që ktheheshin në fije
 E hapnit sinorë malli
 Q nuk i njomte, breshëri, shiu e as i rrëzonin tërmete.
 
 3.
 E gjilpëra e vogël
 Sillte mes nesh një botë të madhe pa gjerdhe
 Ku ta dinim ne 
 Se sa det detëronte në gjoksin tuaj ëmbëltor?
 Silleshim rreth fustanit, 
 Çuçurinim fjalët si burim pranvere.
 E bëheshim mbretër të vërtetë 
 Në atë prehër të ngrohtë me vështrimin hyjor.
 
 4.
 Nga duart bujare 
 Merrnim bukën e ngjyer e vraponim në rrugë
 Pa e parë 
 Se si kërruseshit e iu thinjej bukurisht pala e flokut
 Mëngjeseve
 Ju nxitonit të hidhnit pelenat në telat e mbushur
 E në vazot e luleve 
 Të rimbillnit farën e re të borzilokut.


Poetëve të Kosovës


Krahët e gjëmbuar
S'i pyetën malet ngjyrë gjaku.
Nuk vrapuan të shkruanin testamente të mermerta.
Do ta thonë më mirë:
Kullat e djepet, 
Magjet e kengët majëkrahu
Do ta thonë 
Monumentet që kishin gdhendur në Netët e errta.


Kacekët e Dertit
Mblodhën pikëlat e lotit të gazmuar në dasma.
Po si të mbeste sofra
Pa djersën e valles e kulaçin e fjalës?
Po si të mbesnim
në supet e një Nate ku na rëndonin hapat?
Po si të mos shkruanim ftesa
ku kryefjalë ishte E ardhmja?


E çka shkruat
Kur dielli sterronte
Kur qielli gardhohej nga Pyjet e Dhimbjes?
E çka shkruat
Kur tokat futeshin ne trasta diplomatësh
E në Prevezën çame loti thahej në gjokse burrash?


Vëllezër poetë të Kosovës!
Libra të hapur me ballina dashurie,
Krisma të fshehura në gurë themelesh kullash.


LOKJA E KËNGËS
 
 Duke dëgjuar Nexhmije Pagarushën
 
 1.
Duke dëgjuar Pagarushën
 Ia gjeta burimin lotit të gaztë që derdhet në sofra.
 Dyert e shpirtit
 Për besë, një nga një, si gardian dashurie i hapa
 Për fajin e vjetër
 Gjykatësin e munguar që nga nëntë malet e solla.
 Amëshimin
 E preka si gjethe në miliona tinguj rrezore, të kaltra.
 
 2.
 E frymë më frymë
 I trazova lumnueshëm gjithë drurët e lulet e Sharrit
 Fushë Kosova
 Po më duket si lëndinë e fëmijërisë, si shtegu i lojës
 E heshta i memecëruar
 Kur një ujëvarë ma mbyti kurmin në rrëzë të malit.
 E u fëmijërova
 Me bastunin në duar që nuk ka statusin e lodrës.
 
 3.
 E lisat,
 I ngrita në duar si të ishin të gjithë kukulla.
 Më Ante se Anteu
 Në fjalët e Lokes gjeta palcë nga palcë toke.
 Duke dëgjuar Pagarushën
 Qiellit tim ia gjeta tetë shkallë të bukura
 Një balon
 Me tinguj tupanash më shtrëngonte gishtërinjtë e dorës.
 
 4.
 E u verbërova
 Si garues pa kundërshtar qoftë edhe të vetëm, në lirishte.
 E ua mora dritën
 Gjithë fareve të botës, i lashë përjetësisht si vuvër
 Hej, këndon Pagarusha
 E thyhen pasqyrat e vitrinave në shitoret dritëmagje.
 E shkrihen akujt
 Që të vijnë nëpër këmbë si kone e zbutur.
 
 5.
 Ia gjeta
 krahët e munguar zogut trupdridhur mes dëborës
 Ia gjeta
 Farën dhe ujin plisit të tharë për pikën e dritës.
 Këmbët m’u ndalën
 Tek shihja akrepat e ndaluara të orës
 E në udhëkryqet njerëzore
 Po bëhem me Loken e Këngës semafor rrezëllitës.
 
 6.
 E Kosova 
 Po më vjen si Zamabak në piedestalin lulëror
 E nuk kam gojë 
 Të flas me shtiranakët në Mbretërinë e Fjalëve
 Dora 
 Po më mbeska pak e tharë, si ta kish bërë një skulptor
 E nuk po gjej dot një ekran
 T’ua përcjell miqve të gjitha adresat e mesazhet
 
 Duke dëgjuar Pagarushën…




ALFABETI I LISAVE
 
 Shkrova fjalë në një trung lisi
 Si pëllumba dashurie
 M’u gjakos dora e gishti
 M’u bë zemra si anije.
 M’u bë syri det e shkrumb 
 Ty të kisha vënë në maja
 Pa m’u dridhur dora kurrë.
 Pa më ndalur era dallga.
 
 2.
 Po druvarët ma prenë lisin 
 Emrin tim e mori zjarri
 Ku ta gjej një ditë prili
 Kur m’i ndezi sytë masati?
 Kisha vënë në radhë libra
 Ditë pas dite, vit pas viti
 Veç një fjalë gdhendur në lisa 
 Ma kish vjedhur rreze dielli.
 
 3.
 Kisha parë nga bedena
 Kisha folur fjalë me mijëra
 Po aty, në klasë mbeta
 Kur pashë zjarrin me shkëndija 
 Më kish mbetur alfabeti
 Që kish nisur në një trung
 Si një varkë që shkon te deti
 Pa një busull nëpër muzg.
 
 4.
 Kisha mbetur fytyrëskuqur
 Para emrit që thosh zemra
 Lis i blertë me degë mbushur
 Fle e zgjohet sa vetë jeta.
 Ku ta gjej lëvore lisi
 Ta vë fjalën që s’e thashë
 Si thengjill fshehur te hiri
 Mbete ti, moj gushëbardhë.
 
 5.
 Fle e zgjohet vit pas viti
Alfabet shkruar te lisi…


Po vijnë Don Kishotët...


Po vijnë nga larg ca Don Kishotë
Zezon një shall përmes sherrnajës
Qyqon një derë, një shpat, një hon
Garojnë pa fund përmes piskamës


Piskon kjo kohë e verbëruar
Që kërkon sy e kërkon veshë
Mbi zjarr sheh djepin e shkrumbuar
Mbi det po mbyten libra, fletë.


E Sançot e ndërrojnë pa fund kollaret 
se Donët duan madhështi
Nuk di ku janë Rosinantët
Tek shoh një vile, një benz të ri...


Po vijnë ata me vrap galopi
Pa një patkua e kapistall
E dora ngrirë mbet nga të ftohtit
E gjaku si përrua pa ujë u tha.


Po vijnë e shkojnë nëpër avionë 
Në çdo hotel i pret Dylinja
Ca celurarë po cicërojnë
Në tavolinë ku vret vetmia.


Po vijnë serish ca Don Kishotë 
Gërdallur mes dhimbjes së ëndrrës
U thyen e humbën purtekat e lodrës
U terratis në det profecia e këngës.


Në zjarr Prometeu ndez shkrepsen
Të mos shuhet ky qiell, kjo dritë
Ata vijnë e shkojnë mes njerëzve
E njerëz s'u bënë kurrë një ditë


S'ia ndalkan turrin dallga, vala
S'ia mbyllin udhën gjerdhe, frerra.
Po vijnë pa fund ca Donë gërdalle...
Mes nesh po mblidhet dhimja, heshtja...


Po vijnë pa fund ca Don Kishotë...






Sytë e mallit


Mes nesh një det me nimfa malli
Një lot që fsheh qerpik i njomë.
Po sa i lartë na qënka mali
Që nuk na lë të kuvendojmë?


I gjatë, i gjatë litar i udhës.
Asnjë së patë nuk e pret.
Në ç'jastëk i vë ti sytë e bukur?
ç'mendon pas grile kur mbrëmja vjen?


I lartë ky mur, si gardh i hekurt, 
Pelin i fortë kjo ndarje detesh.
Po si ta marr një përkëdhelje
e si ta jap një fjalë që tretet?


Një drithërimë shpirti zien në gjokse.
Një thinjë, një rrudhë flet si njeri.
Në sytë e tu si mijëra kroje
do ndez një zjarr me dashuri.


Si të të vë një fjongo lulesh
Mbi flokë të thinjur nga mundimi?
O, c'barrë që mbajtëm përmbi supe
Po kurrë s'u lodhëm nga rënkimi.


Kur trungjet, shkarpat të mbarohen,
Një malet me dallgë do prushëroj...
Të kesh vec gaz në sy, moj motër,
Ndër hapa diellin do ndaloj.


Jam bërë, vëllea, si një memec.
Si një fëmijë i burrëruar.
E zemra dridhet si në rrebesh
..dhe dora s'hesht, po shkruan, shkruan...


Mes nesh një det me nimfa malli
Një lot që fsheh qerpik i njomë.
Po sa i lartë na qënka mali
Që nuk na lë të kuvendojmë???
Kur dëgjoj këngën e Shkodrës…

Pak dritë kënge, vëlla, për të mundur trishtimin e lumenjve që na mbyllën
pragjet!


Këtu ka vetëm dritë, fllad maji e sy të dashuruar
 Ka rreze, urime dasmorësh, tinguj drithërimë
 Pa nxjerr duhmë e vlug shpirti kalaja gurbekuar
 E jarja çel dhe mbi sythe në gonxhe të trëndafiltë.






Këtu shpërthen gazmueshëm fjala shkodranishte
 Që ta heq rrudhën, lodhjen e t’i dëboka thinja
 Prag më prag garojnë brezat në një rrugë lavdie
 E pranverohen mes këngësh ditët e pambarimta.


Baçallëku po na vë me të menjëherë në radhë
 Teksa lulet mbijnë e rriten edhe mes greminës
 Këtu nuk ka ushtarë, komandantë e gjeneralë
 Ka vetëm zogj që i bien e i bien pa fund violinës


Këtu dorë e vashës prek malin, valën e gurin
 Këmbë e vogël sjell beharin edhe më shpejt
 O këngë shkodranishte që zgjon edhe drurin,
 Na mbyt të gjithëve në parfume urimesh përjetë.


Këtu dimri ndal frymën e mbytet mes tingujve
 Mbi bisk të drurëve kurorën si fitimtar e prek.
 Luleborat mbysin ditët e njëqind dimrave
 Shatërvanët e gazit mbulojnë diell, qiell e det


Këtu Buna rri përqafuar aq fort me Drinin
 Nën dritë hëne puthet me të pa droje fjalësh
 E kënga shkodrane, mbush sofra e sjell agimin
 E det i lumturisë rizgjohet si Poseidoni mes dallgësh




Në bedanat e tingujve vëmë fjongon e këngës e zemrën
 Zgjojmë Rozafën tek tund malluar djepin e foshnjës
 Vdesim e ringjallemi mes saj të tërë vrik njëherësh
 Si në asnjë skenë, prag shtëpie a në një qytet të botës



Lavërtar të parë të fjalës të duam, Baca Din!


1
Hej Baca Din,
Ma flatro atë mandile Juniku thinjur ndër ortekë!
Ma thuaj njat kangë të pathënë
Ta kall Mandatën që tinëzisht më vjen kah mote.
Kur drita derdhet,
Qiriri i fjalës tande bahet mal apo çetinë bjeshke
Bahet piskamë e pëllumb
Në këto gryka e në këtë qiell të lirë Kosove.




2.
Mos hesht bre, Baca Din,
Mas ia baj askurrë qejfin Ujkut të Heshtjes vrastare
Mbahu pas Parmendës së Fjalës
Se lavërtar të parë të duam tash sa shekuj shqiptarie.
Trimërohu ndër oda
Se fjala na mrrolet nga Myku i Ngrehosjes vdekatare
Bajrakrohu
Në rudinat e poezisë ku mbijnë filizë pavdekësie.




3.
Bahu fluger shpirtërash Baca Din,
Mos të të shuhet kurrë ai zjarrm i lisnajtë i votrës.
Tymtarët
Të mos prajnë së nxjerrë pa fund shtëllunga jete.
E pelenat e bardha
Një dekik mos mbetshin pa të qarat e fosnjës.
E lavdia
Të mos mbesë jetime pa fjalët e poetëve


4.
Mos hesht, o Bard i Gjuhës së Zogjve
Që fort bukur po i ditke gjuhën e luleve të globit.
Me kreni
Na gurro tinguj e gurra të reja që solli liria!
Na shkundullo në ujëvarat e Junikut
Që gëlojnë gazmueshëm mes gjoksit
Për të na thënë
Se kurrë s’po u thakan këngët si flakaresha fisnike.


5.
Fjala mos të vdektë, baca Din!


Zinxhirët e mallit


Bëj të zë me vrap erën e luleve në vendlindje
Me një bastun të fshehur dikur nëpër ferra
Po ajo më tretet në disa ëndrra që vetëm thinjen e thinjen
E më mbeten në duar vetëm luleshqerra.


Bëj të zë ca tinguj këngësh të gjyshërve të lashtë
Nga turravrapi amerikan marr fuqi prej divi
Po ato shpesh bëhen si tespihet e qelibarta të babait
Shkërmoqur në një sofre, shkëputur nga filli.


Bëj të puth atë prag të shkollës së parë
Ku zilja na thërriste si zogjtë e klloçkës
O, ku ta dinin sytë e menduar në pikëlotin e tharë
Se një ditë do preknim trastëngarkuar doganat e botës


Ku ta gjej puthjen e parë pranë një pishe të njomë
[ Pyllin që më rriti putrën e vogël, të zbathëruar
Dritat këtu m’i verbojnë sytë e bëhem si ciklop
Tek eci semaforëve me këmbë, me gjunjë e me duar.


E mbledh pëllëmbën e shukosur me dollarë
Që të blej një vilë, një Leksus * të ri, mbase një avion.
Po ku ta gjej lëndinën, hirin e vatrës, abetaren e parë
Që më dha sy për të parë botën që gjallon.


E malli më ndjek si hija e trupit të kërrusur
Jo si një kone që një ditë mbetet në kuvli pa lehur.
Kështu mbetëm ne, udhëtarë të udhës mallmbrujtur
Me një lëmsh lotësh thellë gjoksit, të fshehur


E bëhem dallandyshe që nuk njeh stinimin
Për të trokitur te malli me frymën e fjalën-behar.
Kështu mbetëm ne, drurë që s’njohin zverdhimin
Kudo ku ecim, kudo ku do të kemi një ditë një varr…


* Leksus – markë e mirë makinash luksoze bashkëkohore që preferohet shumë nga amerikanët


Kur shkruajmë për ty !


(Kushtuar mikut tone të mirë, poetit e shkrimtarit, aktivistit më të dalluar
shqiptar ne Skandinavi ,z. Remzi Basha)


Kur shkruaj per ty më bëhet më i ëmbël gruri dhe guri
E më vjen ne mend një fjalë burri e lokehe që më ngroh.
Në odën e largët zemra më bëhet bash si flamuri
E fjala më peshon si të kisha në duar mbarë një botë.


Kur shkruaj për ty kujtoj shtigjet, malet e rudinat
E urtia e një bace atje larg në Suhareke më vjen në sy.
Një oxhak të ri kulle ndez si të ndizja vetëtimat
Dhe loket e bjeshkëve një nga një i takoj aty.


E më vjen aq pranë nëna jonë e madhe Tereza,
Si një mal të lartë, që bora s’e thinj kurrë
Kujtoj vatanin që na lindi e na dha gjuhëshqipen në breza,
Kujtoj një amanet që më duket si një zjarr i prushtë.


E ulem në një Sofer nderimi, që më bën edhe më mentar,
Se të kam ty pranë, o vëlla i vëllezërve të mirë.
Në bujarinë tënde skuqem dhe hesht, si një fëmijë syzjarr
Dhe arin e fjalës me malet e Sharrit, a me lumenjtë ujëdlirë.


Me trup ti bredh në këto drita të forta, ndër semaforë,
Po shpirti yt fluturon në atë baltë të ëmbël Kosove
Dhe kur qepallat të mbyllen në një dhomëz të ngrohtë,
Ti je atje, ku trimat e lirisë flasin për gjurmë kohe.


Ti je këtu ku krenia jonë, na ngroh zemrat njerëzore,
Ti je me ne dhe lumnia na mbush të ardhmen dhe jetën,
O vëlla i mirë, ndizna sërsish një flakadan Kosove
Dhe je bash si një krua që kurrë s’e faron rrjedhën.


NË MOSHËN TËNDE
 
 Në moshën tënde vërtet nuk e rrëzoja malin
 Po lumin e fjalës e bëja turbinë me eho, me lule
 E erës nuk ia ndalja dot me duar turravrapin
 Po lesën e oborrit për mikun nuk e mbylla me shule.
 
 Në moshën tënde vërtet kam qarë si fëmijë i rritur
 E në dritarezën e lotit mund të prekje sa e sa drithërima
 Në vend të celularëve ca letra fluturonin si zogj krahëdridhur.
 Para qiellit kaltërosh nxirrja fytyrën plaguar nga dhimbja.
 
 Atëherë, besomë, s’i dija gjithë këngët e gjuhët e globit
 Po me valsin e erërave garoja në valsin tim hyjnor.
 Buka e palosur shpesh njomej me pikën kristalore të lotit
 E kalldrëmet e gurëzuar më prisnin me urimin qumështor.
 
 Në moshën tënde gjithë arat doja t’i mbillja me shkronja
 E sytë prisnin agimin që të etur të pinin në kroje diturie
 Falmëni për heshtjen e fjalës kur na vrastonte koha.
 Falmëni që foshnjat s’i ngopëm me aq shumë filizë drite
 
 Pranë zjarrit thamë këmishën e larë për ditën që vinte
Pranë gjurit të grisur librat mbulonin arnat e qepura
 Lapidarët me yje na i morën të gjitha lulet e lëndinave
 Në dorën e lodhur rrudhat vraponin të linin vraga të egra.


KUAJT
 
 1.
 Mbi shpinën e tyre janë krekosur perandorë dhe mbretër
 Princeshat nazike kanë tundur flokët e gjerdanët e florinjtë
 Si garues të përjetshëm ata ecin balldjersitur ndër shekuj
 Pa u mburrur kurrë në tribunat me buzëqeshje të ngrirë.
 
 2.
 Me atë trok hyjnor kanë pritur shira, muzgje, agime.
 Pa bërë peticione proteste për urinë e këmbët e lodhura.
 Mbi shpinën fisnike kalorësit rreshtuan fletë lavdie.
 Ndërsa ata rrëmihnin dheun për udhë të pasosura.
 
 3.
 Mbi atë shalë të stolisur ka ecur një nuse sydritë.
 Me qiejt e lumturisë aty dhëndurrët janë matur
 Mbi to, të gjthë jemi bërë pak Hektorë e Akilë
 E një kurorë mbretërish na ka ardhur në ëndrrën syhapur.
 
 4.
 E kënga i ka marrw në supe më shumë se kalorësit e dehur
 Kronikanët përherë kanë lënë për ta një rresht të pathënë 
 Hyjnë e dalin elegjive e baladave si zjarre të ndezur.
 Pa lakmuar para, dekorata e flamuj hijerëndë.
 
 5.
 Shkëlqejnë sytë qelqorë të kuajve në atë pafajësi hyjnore
 E vargjet e poetëve në atë thellësi tërheqin kapistallin
 Qielli i fëmijërisë mblidhet në një spango tw holw balone. 
 Teksa këmbët e kuajve në rrugë ta pashkelura hedhin hapin.
 
 6.
 Dolli për besën e florinjtë të kuajve do të ngre pa drojë
 Kur kokën e gjurin e ulin te kalorësi truprrëzuar.
 E pragu i shtëpisë së largët bëhet udhë pa semaforë
 E gjuha memece sjell fjalë me përkëdhelje të pambaruar.

 NË URËN E BRUKLINIT, NË NJU JORK
 
 Në Urën e Bruklinit do thërras tupanxhinj e lahutarë teltendosur
 Sup më sup një valle Rugove të marrim shqiptarçe
 Nga Çamëria do thërras Osman Takën gjoks-sofër
 Nga Dibra do të pres që në agim karvanarë dasme.
 
 Pres zërin magjik të Vaçe Zelës nga Zvicra me Alpe
 Nga Prishtina Pagarusha do të më vijë patjetër
 Me serenatat korçare do ta mbaj Njy Jorku zgjuar nw dritare
 Me ison e labit, oqean të ri do të sjell këtu aq i etur.
 
 Do të jetë ngritur nga Valë e Bregut Neço Himarioti
 I ka ardhur nga Parisi një pllakë e re e ujdisur.
 Vetë Rozafa e gurtë paska lënë një çast foshnjën 
 Tek dëgjon më gjunjë Usta Laverin e thinjur.
 
 Po më vjen Tefta engjëllore të zgjojë të tjerë syylynjarë
 Lasgushi paska sjellë një shami kaltërore liqeri
 Çetinat përcjellin thirrjen majekrahu bash si njw ujëvarë
 Si një mollë dasme që sjell nëna mes reve nga deti
 ………………………………………………….
 
 Kanë hedhur bastunët e gdhendur në det gjyshërit e mi
 E s’duan t’ia dinë për semaforë që shuhen e ndizen
 Një vello ullishtore e mbushur me fëshfërimë
 Po iu zgjon në këtë Urë të lartë damarët e shqipes.
 
 E s’pyesin gjyshërit për litarët e shiut që bien si kamxhikë
 Po iu rizgjohet gjuha, kënga gjer në thoin e këmbës
 Ooo, mos më thuaj, poet, se kënga nuk është orteku me vrik
 Mos më thuaj kurrë, bre, se isha në flatrat e ëndrrës.



at

Vdiç shkrimtari dhe avokati i njohur dardan Zeqir Berdynaj (1934-2025)

Zeqir A. Berdynaj, u lind më 6 qershor 1934, në Firzë, ish katundi i Ri i komunës së Pejës.  Shkollën fillore dhe të mesmen e kreu në vendli...