Vullnet Mato
ROMJA QË MË DESHI
Në djalëri ndjeva
se nuk isha aspak racist,
kur zjarri i gjakut
m’u ndez keq për vajza.
Te një kumbull rome
befas m’u ngjitën sytë,
aq sa u çmenda
për ato kokrrat e saja.
Ajo qe e para ku desha
të kalibroj djalërinë
dhe rashë me kokë
në thellësinë që nxinte.
Thashë më mirë
të mbytesha tek ajo rominë,
të ma shuante tërësisht
atë prush që më digjte...
Ajo drithërohej si gjethja
kur e fëshfërin flladi,
dhe afshin përvëlues
ma gurgullonte në gjoks.
Kazani i piteve,
ku hojet kullojnë mjaltin,
nga rrotullimi i fuqishëm,
nuk shkundet më fort...
Pranoja dhe në kasolle
të braktisur nga çobenjtë,
të jetoja me atë rome
që shpirtin ma shpërthente,
sikur ai romi plak
që martoi të bijën shpejtë,
gaxhonjtë e bardhë
aq shumë mos t'i urrente...
