Pjetër Jaku lindi në fshatin Mollë Kuqe të Mirditës është shkrimtar shqiptar.
Ka mbaruar studimet në Universitetin “Luigj Gurakuqi” të Shkodrës, në degën Gjuhë dhe letërsi shqipe. Ka punuar disa vite si mësues në rrethin e Lezhës, drejtues shkolle dhe kryetar i Degës së Librit për këtë rreth (mbas viteve 90-të).
Ka botuar që në moshë të re në gazetat letrare të asaj periudhe, duke fituar edhe çmime në konkurse kombëtare. Në vitin 1994 ka krijuar Shoqërinë Botuese “Kuvendi”, në qytetin e Lezhës që, deri më sot ka afro 60 tituj të botuar.
Është autor i disa librave poetik “Harrimi i vetes” “Ankthe”, “ Mungesë e hirtë”etj, librave studimor e publicistik dhe romanëve “ Dalina” e “ Polici me Kuran”.
Është përgaditës i librit voluminoz "Shqiptarët në Detroit" i disa librave studimor e publicistik si dhe botues i Revistës së përmuajshme, informative dhe kulturore "Kuvendi", e cila del në Detroit që nga muaj Maj i vitit 2001.Në internet (www.facebook.com)është editor dhe redaktor https://www.facebook.com/revistakuvendi.net
Vitet
Vitet jane vetem numra
qe na pelqen t'i themi
sa me gjate.
Jeta, sikur te kishim
lindur dje
dhe tw duhej
te shkonim sot!
Dhe vjen një çast…
( Zef Lleshit )
Dhe vjen një çast
Që frymë e fundit
Prej gjoksit del
Pa u kthyer më.
I rëndë si guri
Në fund të lumit
Nuk del një fjalë,
As dhe një zë.
Qepallat dhimbjet
I mbulojnë
E trupi prehet
në qetësi
Por afër teje
Lotët shkojnë
Si një rrebesh
I madh me shi.
Dhe ti s’i di
Dhe ti s’i ndjen
Se si qan Lili
Edhe Ela,
Si therret Bani
Duke ecur
Më prit o babi
Se unë erdha!
Dhe ti s’e di
Se t’kanë rrethuar
Aq shokë e miq
Me sytë përlotur,
Sepse kjo që të
Ndodhi ty
Të shkuarve njëherë
U ka ndodhur!
Por, ti nuk shkove
I dashur Zef
Se gjithçka kishe
E le te fmijtë
Ata na thonë
Se Zefi është
Kur ne t’i shohim
Ndonjë ditë!
Pusho i qetë
O mik i dashur
Dhe shok i mirë
Sa s’ka ku shkon
As një prej nesh
Dhe gjithë të
Gjallët
Përjetësisht
Nuk do të rrojnë!
Por ti nuk shkove
Si u desh
Na tradhëtove
I dashur Zef!
Leximi i njeriut
Kur thyhet syri mbi sytë e tij
Kur leviz gjaku shumë më shpejt
Aq herë më duket se një njeri
Është vetëm shëmbëlltyra e vet.
S’di pse unë i besoj vetes
Se çdo fytyrë mund ta lexoj
Sa dhe fshehjen e genjeshtres
As vet genjeshtra se mbuloi.
Besoj çdonjërin unë e di
Se çka në mendje dhe kur hesht
T’lexosh njeriun si njeri
Për të nuk ka asgjë të fshehtë!
Tjetër gjë se luajn role
Mbulojnë fytyrën tash e parë
Nëse në sy ti e lexove
E ke qëlluar si me zjarr.
Por ne durojmë edhe durojmë
Dhe kur flasim, dhe kur rrimë
Që në fillim ne e lexojmë
Se sa është pranë ky me njerinë!
Dhe ky, dhe kjo, dhe gjithësecili
Janë të lexueshëm gjithësesi
Mua s’më është trembur syri
Sa herë më ke lexuar ti!
Thyrje
Nuk thyhet vetëm nata,
As mendja nuk thyhet,
Dita thyhet në mesditë.
Njeriu thyhet sa here,
Miqësia s’ka dritë !
Nuk kam njohur thyrje
Më të vështirë,
Se thyrjen e miqësisë
Në mëngjes.
Sidomos, kur përsëritet
Shpesh!
Dialogu i Marës me mamin
Rubini është vëllau im
Me të se kam të njëjtën nënë
Me dorë më puth në ballin tim
Kur gjumi mua më ka zënë!
Motra ime është Monela
As me atë se kam një nënë.
Por nga e hëna te e hëna
Gjithnjë me mua është e zënë.
Për Stelen më tha babi mbrëmë
Se motër e kisha Stelen unë
Këtë as ti s’ma kishe thënë.
Kevinin nip, një v’lla më shumë!
Ti nuk e din se sa i dua
Jetojnë të gjithë ata me mua
Dhe motra Stelë që është martuar.
Ti nuk e di sa më zemron
Disa herë ta kam thënë
Kur zërin ndonjë mbrëmje çon
Me vllain tim kështu nuk bën!
Tani, ti duhet ta dish saktë
Nuk je Elinda, po je nënë
Rubini është vëlla i paktë
Monela motër më ke thënë.
Se Stela ka një burrë të mirë
Ka një Kevin dhe një Elton
Diku më larg kanë një shtëpi
Ku motra Marë i viziton!
Orakulli
Qershia më e vjetër në Mollë të Kuqe
Parashikuesja e vetme e dimrave që vinin
Fytyren e tokës ditë për ditë e rrudhte
Në brinjën bri kodrës ku erërat flinin.
Aty faleshin të moçmit të lexonin degtë
Shihnin rrudhat në lëkurën e lëmuar të saj
Nëse veriu e kish rrahur më shumë se vjet
Thonin se dimri i vështirë s’do të mbaj!
Kur rrënjët ia zbulonte ndonjë shi i rrëmbyer,
Ose kur nga perëndimi i thahej ndonjë degë
Një fat i keq fshatin do e kishte mbërthyer
Një ditë e ftohtë kerkonte njërin nga pleqtë!
Nëse një degë e vetme nga lindja ishte krisur
Pleqët filozofë thonin se e keqja kish kaluar
Në ndonjerën nga kullat dimri i harlisur
Do martonte diellin me erën e pashtruar.
Edhe për luftrat ajo u thonte atyre shumëçka
Kur panverës së ngathtë gjethet rrinin drejt
Njerëzit mund të thirreshin n’beteja t’mëdha
Pak më herët se të futeshim në vjeshtë.
Lum dimrat thonte qershia në Mollë të Kuqe
Stina e vetme për dasma, koha e vetme për nuse!
Kullat
Kullat:
Më të vjetra janë se gurët
Shtigjet:
Më të reja janë se udhët!
Gjuha:
Më e shpejtë është se zemra
Mund të thotë çka se ka brenda!
Gurët:
Më të vjetër janë se toka
U bënë tokë,
U bënë kala
Nga një kullë
Në gjoksin tonë
Historia na e la!
Fshesarët
Si vizitor i shkuar
Në kryeqytetin grek,
Më zuri syri shumë fshesarë.
Nga që isha zgjuar shpejt
M’u dha e dola në Pazar.
Dikush i tha një shokt t’vet
“ Një ky do jetë
bash sak shqiptar!”
Në vend u ndala në asfalt
Mbi disa pllaka dhimbjesh larë
Ashtu u thashë, në të vërtetë
Se unë e ju qenkna shqiptar!
M’u erren sytë, m’u bë më natë
Dhe mendt më kthyen në Shqipëri
Sa herë m’kujtohen mua fshesartë
Aq herë mallkoj çdo qeveri!
Vrasja e ushtarit
(Vrasjet e 89-tës në kufi)
Një rrufe shurdhuese
shkarkoi në shkëmb
malet u thinjën
krojet u ndalen
e mbeten pa mend!
Lisat udhëtuan veç e veç
Me vetëm një shpresë
T’i jepnin frymë
ushtarit të rënë!
Të mallkuarit
Vëllezrit tanë
Pse desh të kalonte
Vetëm një vijë
E vranë!
Fryma e tij u bë dritë
Mbi male diell u bë
Mbi vrasësit
Nuk ra asnjë rrufe!
Nekrofilia e tyre
Su mjaftua
Me këtë
Mbi të lënit
pa këmbë
dhe të vrarit
vunë hekura
se vdekuri
e i shetiten mizorisht.
Që nga ajo ditë
Do të thoja
Se krimi nuk ka
Emër tjetër,
Veç komunist!
Gjithënonë
Do të lutem për ta
Pak dritë,
Pak dritë…
Pak dritë…
Më thirre
Elit!
Më thirre
dhe po vi.
Po ku?
Po kur?
Po si?
Ti më the:
nuk dua t’ia di!
Shaloji vetëtimat
E më sill pak shi!
Humbje
Disa herë ndjehem i humbur mbërthyer në zjarre
Fjala “ dashuri” më ngjan me një kullë të rrëzuar
Të fshehur në mjegull, pa dyer dhe dritare
Pa fillim e fund si një rrugë e vetërrethuar!
Brenda syve të mi ka vdekur një kuptim
Që nuk thërret të djeshmen, as mendon për nesër
Të gjithë gjeneralët e ndjenave i nxora në lirim
Mendueshëm, duke përgaditur një kohë tjetër!
Disa herë ndjehem i humbur, i lënë në harresë
Edhe kur ndonjëra prej mikeve të mia s’më shkruan
Kam filluar t’i lutem Zotit vetëm për mendt e kresë
Duke pritur mbërritjen e një poezie të pa shkuar!
DUKE ARE NJE KRONIKE PER BOSNJEN
Syte m'i verboji nje e qare femije
Rubini tri vjec me veshtronte e gati qante!
Nje plage ne kurriz
Nje kembe e tretur
Nje vajze qe s'do te linde
Nje qytet i shembur
E cane ekranin ne mes
Dhe, une si i cmendur
U ngrita ne kembe
E thashe:
Mos! Jane njerez!...
Nje hark i pabese me goditi dhe mua
"Babi, me blij nje pushke "
-tha Rubini
E ne syte e mij u rrezua.
Jam gati ta flijoj veten
Qe kurre te mos e shoh
Tek te tjeret
Vdekjen!!!
PA SHTEPI
Xhakete e shkopsitur
Jelek pa pulla
Kishte qene
Shtepia ime!
Brenda dy aneve
dallget m'iu versulen
..............brinjeve.
"ankthe"
ME SKENDERBEUN
E pashe skenderbeun
duke ecur pa roje
ne rruget e qytetit.
Jo i zakonshem!
pa kembe ,
pa duar,
pa sy.!
Syrin e majte
ne Kruje e kish lene.
Me doren e djathte
shterngonte ne gji
Mjekren qe zbriste nga Kalaja
e lante ne Dri.
Te gjithe e pane
i pa te gjithe.
Keshilltaret nuk i ofendoji
As nuk i pershendeti!
Besimtareve te pafe
qe mbulojne krimet me lutje
nuk u foli.
partite si nje kor bretkosash
kenduan te fshehura ne minifundet
.............................e mesdites.
Askujt s'ia dha doren
Vec femijeve dhe poeteve!
Keshtu zyrtaret u zemeruan
Me syzet ulur mbi hunde
Fshehur pas perdeve te renda
protestuan!....
KOSOVE
Me magjeps fytyra jote prej debore
keto dite te nxehta qerdhori
Gjaku e ka ftohur lekuren e prekur nga dielli
ajo s'po nxihet.
Po digjet e bie ne syte e mij prej zjarri.
Dallget kane humbur ne syte e tu
madhesia e tyre globin perpine
Floket, ah floket e Kosoves
te zinj si nata
te prere rrumbullak si politika,
shpetuan nga flaka,
per t'u djegur nga pritja!
Kosove! ne gjoksin tend
jane varrosur eshtrat e enderrave te mija
Ndonese toka digjet , ato merdhine
me mendje kam ra ne gjoksin tend
pa qene asnjehere asnjehere ne Prishtine!
Tani qe te kam prane, me dridhen duart te te prek
Me duket sikur ke lindru dje e te lendoj.
Te lutem, afrohu koken te ta mbeshtes ne sup
jam i lehte e pesha ime s'te vret.
Mos me veshtro dhimbshem
nuk eshte faji im
se te dua Kosove!
Akoma s't'i kam pare kembet
dukshem duhet te jene te bardha.
Ke ecur naten e hena t'i ka lare
ke kaluar lumenj e livadhe pafund
derisa deti i ka kripur
per t'u rrezuar tek une.
Ne ndergjegjen time te rendosh gjithehere
si nje diell i madh qe digjet e digjet pa u ndale,
Vetem pse shpinen tende akoma s'e kam pare!
Kosova ime! Gjoksin ua ka vene plumbave
e s'ka kohe te mendoje
Brenda gjoksit tend, jetojne male me brenga
ne fytyren tende i lexoj
Je pjese e trupit tim
qe udheton perhere
drejt vibrimit ndjesor te gjakut
Pa njeri-tjetrin do te humbnim
ne netet e shurdheta te vitalitetit tone.
Jemi te medhenj KOSOVE!
Jetojme tek njeri-tjetri
per t'u dahsur gjithemone!!!
NATE BURGU
Ka vetem endrra te coroditura
mbeshtjelle me kater batanije
Mjekrra ritet pa e ditur kohen
Kater polic me ruajne ne nje porte
Njeri brenda, tjetri jashte
i treti siper,i katerti poshte.
Rrethuar ne tri pale tela
nata s'eshte jona.
Trokitjet e qelive me zgjojne
Brenda tyre, oh brenda tyre
vrasjet e vjedhjet bejne sikur flene
padrejtesite qeshin tek syri i deres
Une qe vuaj endrrat e ferrit
s'i perkas asnjeres.
NENA IME JETON NE NENTE PLANETE
Jam lindur prej vetetime
i terhequr nga Toka
Per t'u bere gure!
Nenen e kam ne qiell
Mbuluar nga nje re e bardhe
Ndofta blu
Perhere e perhere e perzene
per s'di se ku.
Se, nena ime ka nente planete
I pari Pjeter
I dyti Ndoc
I treti Dode
I katerti Mrike
I pesti Ton
I gjashti Gjergj
I shtati Ndreke
I teti Angje
I nenti Gon
E kam te veshtire ta di
se tani per tani
Ne cilin planet jeton!
BABAI
Babai im ka lindur prej toke
Gjyshja ime atje e ka rezidencen
e perjetshme!
E rene nga Zoti si nje meteor
I dogji 84 vitet e saj
te zeza.
Babai ne toke u dogj me nenen
per te lindur nente yje
Me emra prej kryqi.
Asnjeher nuk fluturoji
Kembet i mbajti ne ujin
e tokes se kripur
Per te mos e zene ngerci kurre
I ndertuar me konstrukt
prej dielli.
Ne mbarim te cdo viti
Ai behej me burre!
Gjyshja shnderruar ne nje lemsh prej ajri
Gjendet ne te gjitha shtepite
qe kemi ndertuar!
IKJE
Deti s'po i qeteson dallget
Hena e ka humbur udhen
Ne qiell fluturojne
vetem enderra dhe varre
Te gjitha keto
E te tjera si:
Mospasja e parave
Per te blere kepucet e udhes,
canten e shpines
Veglat e rrojes...
Veshet, tani u mesuan
me ikje!
Dje u nisen Zefi dhe Prenga
Shtjefni ne Beluna
U bashkua me te vellane
Ndoji mori gruan me femijet
Doda pret te niset vet'i peste;
Me gruan Rite, Genrin, Zartin
Dhe Dorinen, te cilet
Do ta lene Xhixhin
Te hungeroji tek porta.
Bardhi dhe Mondin
I ktheu greku
Ndersa Marku vdiq
90 vjec pa i patur
Djemte prane
Iken te gjithe , iken
Pa ua dhene e pa na e dhene doren
Ceshtje fati, thone!
Nesti pati marre kepucet e mija
Genrin, nje nate me pare e pata per mik
As ai as une s'e dinim
Se neser do te ikte
U martua angjelina
Pa vella Gjergjin, Ndreken
Dhe Gonin.
Te gjitha u bene
Ashtu si u bene
E vjeshta po qante perdite
Duke lutur Zotin te kthejne
Ullinjte po tkurren
Duke rene ne peshe
Shtepite po zhvishen
si leneshe
Hardhive po u thahet
Rrushi ne dege
Ju lutem pashe emrin e Zotit
Kthehuni o Ndreke
Ma sill Genrin o Dode
Se ndryshe me Zotin
Do te bej shamate e do te ike
Me larg se JU
I vetem me veten
C'te bej ketu?!
DITE TE THINJURA
I takoj rralle moshataret e mije
Disa prej tyre shkuan
Pa e pire nje kafe me mua
Njeri shkoji pa mushkeri
Koha e mallkuar e mori pergjysem
Tjetri kanceri e brejti
Sic bren uji gurin
Derisa deget kockore ia mori
Ndoci kishte hequr mjekren
I ngjante nje dite dimri te zhveshur
Urhder mjeku ishte!
Gimin tash nje vit e kerkoj ne telefon
Detyra i ben t'i mbajne mbyllur celularet
Me Dolfin s'u takova as me ze , se paku
Besniku me priti vjet dhe me ofroji
Ta dridhja nje cigare nga kutia e tij
M'u qejfi qe Besniku
Kish mbetur po ai!
Ditet dhe pluhuri m'i kishin marre shoket
Aq thelle sa nuk e degjojne zerin tim
Te gurte.
Te gjithe jane thinjur
(ata qe i kane floket)
Me ze frika per rralimin tone
Dhe dua te mos e di moshen time!
Ndoshta nga mosha
Ndoshta nga syte
Hapsira me duket e thinjur
Ndoshta kam rrjedhur
Qielli me duket i thinjur
Malet dhe fushat ashtu
Netet jane gjysem te erreta
................ne gri , te thinjura,
Si nje varr i embel qe te
................terheq thelle.
O perendi,
Mbylle kete humnere!
MENGJES
Zgjim i pergjumshem,
Me enderra mengjesi, me smok
Vransira te dhunshme
Dhe peme me lot
Vrapime te gjata
Kalime pa fund
Ne mengjesin me re
Frymemarrja me mund
Dikush pi nje kafe
Dhe cigaren shkund
Disa te pakrehur
Disa buzelyer
Me shume se gjysma
Shpresezberthyer
Antonime lakuriqe
Te nje bote
te zhveshur
Shpesh te merzitur
Asnjehere te qeshur
Te robotizuar
Dhe mendje ndryshur
Bejne pune qe s'i duan
Si te jene duarlidhur
Dhe krejt cfare shonin
Nuk dine ta dallojne
Bota u vjen rrotull
Njerezit veten rrotullojne
Deri dhe qielli
Dhe planetet te gjithe
Kane nje buqeqeshje fallso
Nje frike qe te dridh
Pa le kur yjet marrin teposhte
Do ndodhe ajo
Qe kurre mos ndodhte
Njeriu te bjere
Ne gjume te gjate
Mengjes te mos kete
Te mos kete as nate.
REVOLTE
Ngaterruar ngjyrat si mendja e kryetarit
Ne ca pallate laramene
Nuk di si tavanet nuk plasin
Nga revolta e llampave
Ne udhe njerez te nxire
Thua se ecin duke bertitur
Akrepat e ores 200 vjecare
Nuk merziten nga vapa
Nje minare kendon 500 vjet mbrapa
Dhe, perseri pallatet
revoltohen nga veshja e tyre laramane
Ne trotuare fytyrenxire
Qe shqyejne byreke
Me mish gomari te cale;
Revoltohen zorret, kembet, syte
Kthyer ne gjeste manjakesh
Ashtu pa fjale.
Kryetaret projetktojne
Ne mendjeshkurtesine e tyre
Se si te na hedhin hi syve.
Tek stendat e gazetave ka radhe
Blejne e nuk blejne
Shohin e nuk shohin
Stomakboshet e mij te verbuar.
Qindarkat e fundit i lene aty
Pastaj veshtrojne pallatet laramane
Te revoltuar me veten
Te ngordhur ne halle
Me mijera makina si objekte pa krye
Clirojne revolta udhesh te pluhurta
Reklamat me ca fytyra te stershitura
Aktoresh banal
Dhe ca femra, qe me te drejte
Buzeqeshjen e shesin per nje fustan
Revoltohen mes klithjesh
Qe askush s'i degjon!
Cudi! Te mos jemi te Zotet
.......................te mos shohim mbi koke
ca kerriq manjake, ca demode idiote
Qe vilezohen e mbyten
Ne kurveri politike!
Ne bejme sikur s'e dime
E duam po nuk bejme
Me shprese te pashprese
Veten genjejme
Si nuk revoltohet ZOTI
Te vere dore nje dite
Se Shqiperia eshte NJE
Nuk jane dhjete Shqiperite.
(Tirane , 2003)
Përgatiti për Agjencionin "Floripress":Flori Bruqi
Ka mbaruar studimet në Universitetin “Luigj Gurakuqi” të Shkodrës, në degën Gjuhë dhe letërsi shqipe. Ka punuar disa vite si mësues në rrethin e Lezhës, drejtues shkolle dhe kryetar i Degës së Librit për këtë rreth (mbas viteve 90-të).
Ka botuar që në moshë të re në gazetat letrare të asaj periudhe, duke fituar edhe çmime në konkurse kombëtare. Në vitin 1994 ka krijuar Shoqërinë Botuese “Kuvendi”, në qytetin e Lezhës që, deri më sot ka afro 60 tituj të botuar.
Është autor i disa librave poetik “Harrimi i vetes” “Ankthe”, “ Mungesë e hirtë”etj, librave studimor e publicistik dhe romanëve “ Dalina” e “ Polici me Kuran”.
Është përgaditës i librit voluminoz "Shqiptarët në Detroit" i disa librave studimor e publicistik si dhe botues i Revistës së përmuajshme, informative dhe kulturore "Kuvendi", e cila del në Detroit që nga muaj Maj i vitit 2001.Në internet (www.facebook.com)është editor dhe redaktor https://www.facebook.com/revistakuvendi.net
Vitet
Vitet jane vetem numra
qe na pelqen t'i themi
sa me gjate.
Jeta, sikur te kishim
lindur dje
dhe tw duhej
te shkonim sot!
Dhe vjen një çast…
( Zef Lleshit )
Dhe vjen një çast
Që frymë e fundit
Prej gjoksit del
Pa u kthyer më.
I rëndë si guri
Në fund të lumit
Nuk del një fjalë,
As dhe një zë.
Qepallat dhimbjet
I mbulojnë
E trupi prehet
në qetësi
Por afër teje
Lotët shkojnë
Si një rrebesh
I madh me shi.
Dhe ti s’i di
Dhe ti s’i ndjen
Se si qan Lili
Edhe Ela,
Si therret Bani
Duke ecur
Më prit o babi
Se unë erdha!
Dhe ti s’e di
Se t’kanë rrethuar
Aq shokë e miq
Me sytë përlotur,
Sepse kjo që të
Ndodhi ty
Të shkuarve njëherë
U ka ndodhur!
Por, ti nuk shkove
I dashur Zef
Se gjithçka kishe
E le te fmijtë
Ata na thonë
Se Zefi është
Kur ne t’i shohim
Ndonjë ditë!
Pusho i qetë
O mik i dashur
Dhe shok i mirë
Sa s’ka ku shkon
As një prej nesh
Dhe gjithë të
Gjallët
Përjetësisht
Nuk do të rrojnë!
Por ti nuk shkove
Si u desh
Na tradhëtove
I dashur Zef!
Leximi i njeriut
Kur thyhet syri mbi sytë e tij
Kur leviz gjaku shumë më shpejt
Aq herë më duket se një njeri
Është vetëm shëmbëlltyra e vet.
S’di pse unë i besoj vetes
Se çdo fytyrë mund ta lexoj
Sa dhe fshehjen e genjeshtres
As vet genjeshtra se mbuloi.
Besoj çdonjërin unë e di
Se çka në mendje dhe kur hesht
T’lexosh njeriun si njeri
Për të nuk ka asgjë të fshehtë!
Tjetër gjë se luajn role
Mbulojnë fytyrën tash e parë
Nëse në sy ti e lexove
E ke qëlluar si me zjarr.
Por ne durojmë edhe durojmë
Dhe kur flasim, dhe kur rrimë
Që në fillim ne e lexojmë
Se sa është pranë ky me njerinë!
Dhe ky, dhe kjo, dhe gjithësecili
Janë të lexueshëm gjithësesi
Mua s’më është trembur syri
Sa herë më ke lexuar ti!
Thyrje
Nuk thyhet vetëm nata,
As mendja nuk thyhet,
Dita thyhet në mesditë.
Njeriu thyhet sa here,
Miqësia s’ka dritë !
Nuk kam njohur thyrje
Më të vështirë,
Se thyrjen e miqësisë
Në mëngjes.
Sidomos, kur përsëritet
Shpesh!
Dialogu i Marës me mamin
Rubini është vëllau im
Me të se kam të njëjtën nënë
Me dorë më puth në ballin tim
Kur gjumi mua më ka zënë!
Motra ime është Monela
As me atë se kam një nënë.
Por nga e hëna te e hëna
Gjithnjë me mua është e zënë.
Për Stelen më tha babi mbrëmë
Se motër e kisha Stelen unë
Këtë as ti s’ma kishe thënë.
Kevinin nip, një v’lla më shumë!
Ti nuk e din se sa i dua
Jetojnë të gjithë ata me mua
Dhe motra Stelë që është martuar.
Ti nuk e di sa më zemron
Disa herë ta kam thënë
Kur zërin ndonjë mbrëmje çon
Me vllain tim kështu nuk bën!
Tani, ti duhet ta dish saktë
Nuk je Elinda, po je nënë
Rubini është vëlla i paktë
Monela motër më ke thënë.
Se Stela ka një burrë të mirë
Ka një Kevin dhe një Elton
Diku më larg kanë një shtëpi
Ku motra Marë i viziton!
Orakulli
Qershia më e vjetër në Mollë të Kuqe
Parashikuesja e vetme e dimrave që vinin
Fytyren e tokës ditë për ditë e rrudhte
Në brinjën bri kodrës ku erërat flinin.
Aty faleshin të moçmit të lexonin degtë
Shihnin rrudhat në lëkurën e lëmuar të saj
Nëse veriu e kish rrahur më shumë se vjet
Thonin se dimri i vështirë s’do të mbaj!
Kur rrënjët ia zbulonte ndonjë shi i rrëmbyer,
Ose kur nga perëndimi i thahej ndonjë degë
Një fat i keq fshatin do e kishte mbërthyer
Një ditë e ftohtë kerkonte njërin nga pleqtë!
Nëse një degë e vetme nga lindja ishte krisur
Pleqët filozofë thonin se e keqja kish kaluar
Në ndonjerën nga kullat dimri i harlisur
Do martonte diellin me erën e pashtruar.
Edhe për luftrat ajo u thonte atyre shumëçka
Kur panverës së ngathtë gjethet rrinin drejt
Njerëzit mund të thirreshin n’beteja t’mëdha
Pak më herët se të futeshim në vjeshtë.
Lum dimrat thonte qershia në Mollë të Kuqe
Stina e vetme për dasma, koha e vetme për nuse!
Kullat
Kullat:
Më të vjetra janë se gurët
Shtigjet:
Më të reja janë se udhët!
Gjuha:
Më e shpejtë është se zemra
Mund të thotë çka se ka brenda!
Gurët:
Më të vjetër janë se toka
U bënë tokë,
U bënë kala
Nga një kullë
Në gjoksin tonë
Historia na e la!
Fshesarët
Si vizitor i shkuar
Në kryeqytetin grek,
Më zuri syri shumë fshesarë.
Nga që isha zgjuar shpejt
M’u dha e dola në Pazar.
Dikush i tha një shokt t’vet
“ Një ky do jetë
bash sak shqiptar!”
Në vend u ndala në asfalt
Mbi disa pllaka dhimbjesh larë
Ashtu u thashë, në të vërtetë
Se unë e ju qenkna shqiptar!
M’u erren sytë, m’u bë më natë
Dhe mendt më kthyen në Shqipëri
Sa herë m’kujtohen mua fshesartë
Aq herë mallkoj çdo qeveri!
Vrasja e ushtarit
(Vrasjet e 89-tës në kufi)
Një rrufe shurdhuese
shkarkoi në shkëmb
malet u thinjën
krojet u ndalen
e mbeten pa mend!
Lisat udhëtuan veç e veç
Me vetëm një shpresë
T’i jepnin frymë
ushtarit të rënë!
Të mallkuarit
Vëllezrit tanë
Pse desh të kalonte
Vetëm një vijë
E vranë!
Fryma e tij u bë dritë
Mbi male diell u bë
Mbi vrasësit
Nuk ra asnjë rrufe!
Nekrofilia e tyre
Su mjaftua
Me këtë
Mbi të lënit
pa këmbë
dhe të vrarit
vunë hekura
se vdekuri
e i shetiten mizorisht.
Që nga ajo ditë
Do të thoja
Se krimi nuk ka
Emër tjetër,
Veç komunist!
Gjithënonë
Do të lutem për ta
Pak dritë,
Pak dritë…
Pak dritë…
Më thirre
Elit!
Më thirre
dhe po vi.
Po ku?
Po kur?
Po si?
Ti më the:
nuk dua t’ia di!
Shaloji vetëtimat
E më sill pak shi!
Humbje
Disa herë ndjehem i humbur mbërthyer në zjarre
Fjala “ dashuri” më ngjan me një kullë të rrëzuar
Të fshehur në mjegull, pa dyer dhe dritare
Pa fillim e fund si një rrugë e vetërrethuar!
Brenda syve të mi ka vdekur një kuptim
Që nuk thërret të djeshmen, as mendon për nesër
Të gjithë gjeneralët e ndjenave i nxora në lirim
Mendueshëm, duke përgaditur një kohë tjetër!
Disa herë ndjehem i humbur, i lënë në harresë
Edhe kur ndonjëra prej mikeve të mia s’më shkruan
Kam filluar t’i lutem Zotit vetëm për mendt e kresë
Duke pritur mbërritjen e një poezie të pa shkuar!
DUKE ARE NJE KRONIKE PER BOSNJEN
Syte m'i verboji nje e qare femije
Rubini tri vjec me veshtronte e gati qante!
Nje plage ne kurriz
Nje kembe e tretur
Nje vajze qe s'do te linde
Nje qytet i shembur
E cane ekranin ne mes
Dhe, une si i cmendur
U ngrita ne kembe
E thashe:
Mos! Jane njerez!...
Nje hark i pabese me goditi dhe mua
"Babi, me blij nje pushke "
-tha Rubini
E ne syte e mij u rrezua.
Jam gati ta flijoj veten
Qe kurre te mos e shoh
Tek te tjeret
Vdekjen!!!
PA SHTEPI
Xhakete e shkopsitur
Jelek pa pulla
Kishte qene
Shtepia ime!
Brenda dy aneve
dallget m'iu versulen
..............brinjeve.
"ankthe"
ME SKENDERBEUN
E pashe skenderbeun
duke ecur pa roje
ne rruget e qytetit.
Jo i zakonshem!
pa kembe ,
pa duar,
pa sy.!
Syrin e majte
ne Kruje e kish lene.
Me doren e djathte
shterngonte ne gji
Mjekren qe zbriste nga Kalaja
e lante ne Dri.
Te gjithe e pane
i pa te gjithe.
Keshilltaret nuk i ofendoji
As nuk i pershendeti!
Besimtareve te pafe
qe mbulojne krimet me lutje
nuk u foli.
partite si nje kor bretkosash
kenduan te fshehura ne minifundet
.............................e mesdites.
Askujt s'ia dha doren
Vec femijeve dhe poeteve!
Keshtu zyrtaret u zemeruan
Me syzet ulur mbi hunde
Fshehur pas perdeve te renda
protestuan!....
KOSOVE
Me magjeps fytyra jote prej debore
keto dite te nxehta qerdhori
Gjaku e ka ftohur lekuren e prekur nga dielli
ajo s'po nxihet.
Po digjet e bie ne syte e mij prej zjarri.
Dallget kane humbur ne syte e tu
madhesia e tyre globin perpine
Floket, ah floket e Kosoves
te zinj si nata
te prere rrumbullak si politika,
shpetuan nga flaka,
per t'u djegur nga pritja!
Kosove! ne gjoksin tend
jane varrosur eshtrat e enderrave te mija
Ndonese toka digjet , ato merdhine
me mendje kam ra ne gjoksin tend
pa qene asnjehere asnjehere ne Prishtine!
Tani qe te kam prane, me dridhen duart te te prek
Me duket sikur ke lindru dje e te lendoj.
Te lutem, afrohu koken te ta mbeshtes ne sup
jam i lehte e pesha ime s'te vret.
Mos me veshtro dhimbshem
nuk eshte faji im
se te dua Kosove!
Akoma s't'i kam pare kembet
dukshem duhet te jene te bardha.
Ke ecur naten e hena t'i ka lare
ke kaluar lumenj e livadhe pafund
derisa deti i ka kripur
per t'u rrezuar tek une.
Ne ndergjegjen time te rendosh gjithehere
si nje diell i madh qe digjet e digjet pa u ndale,
Vetem pse shpinen tende akoma s'e kam pare!
Kosova ime! Gjoksin ua ka vene plumbave
e s'ka kohe te mendoje
Brenda gjoksit tend, jetojne male me brenga
ne fytyren tende i lexoj
Je pjese e trupit tim
qe udheton perhere
drejt vibrimit ndjesor te gjakut
Pa njeri-tjetrin do te humbnim
ne netet e shurdheta te vitalitetit tone.
Jemi te medhenj KOSOVE!
Jetojme tek njeri-tjetri
per t'u dahsur gjithemone!!!
NATE BURGU
Ka vetem endrra te coroditura
mbeshtjelle me kater batanije
Mjekrra ritet pa e ditur kohen
Kater polic me ruajne ne nje porte
Njeri brenda, tjetri jashte
i treti siper,i katerti poshte.
Rrethuar ne tri pale tela
nata s'eshte jona.
Trokitjet e qelive me zgjojne
Brenda tyre, oh brenda tyre
vrasjet e vjedhjet bejne sikur flene
padrejtesite qeshin tek syri i deres
Une qe vuaj endrrat e ferrit
s'i perkas asnjeres.
NENA IME JETON NE NENTE PLANETE
Jam lindur prej vetetime
i terhequr nga Toka
Per t'u bere gure!
Nenen e kam ne qiell
Mbuluar nga nje re e bardhe
Ndofta blu
Perhere e perhere e perzene
per s'di se ku.
Se, nena ime ka nente planete
I pari Pjeter
I dyti Ndoc
I treti Dode
I katerti Mrike
I pesti Ton
I gjashti Gjergj
I shtati Ndreke
I teti Angje
I nenti Gon
E kam te veshtire ta di
se tani per tani
Ne cilin planet jeton!
BABAI
Babai im ka lindur prej toke
Gjyshja ime atje e ka rezidencen
e perjetshme!
E rene nga Zoti si nje meteor
I dogji 84 vitet e saj
te zeza.
Babai ne toke u dogj me nenen
per te lindur nente yje
Me emra prej kryqi.
Asnjeher nuk fluturoji
Kembet i mbajti ne ujin
e tokes se kripur
Per te mos e zene ngerci kurre
I ndertuar me konstrukt
prej dielli.
Ne mbarim te cdo viti
Ai behej me burre!
Gjyshja shnderruar ne nje lemsh prej ajri
Gjendet ne te gjitha shtepite
qe kemi ndertuar!
IKJE
Deti s'po i qeteson dallget
Hena e ka humbur udhen
Ne qiell fluturojne
vetem enderra dhe varre
Te gjitha keto
E te tjera si:
Mospasja e parave
Per te blere kepucet e udhes,
canten e shpines
Veglat e rrojes...
Veshet, tani u mesuan
me ikje!
Dje u nisen Zefi dhe Prenga
Shtjefni ne Beluna
U bashkua me te vellane
Ndoji mori gruan me femijet
Doda pret te niset vet'i peste;
Me gruan Rite, Genrin, Zartin
Dhe Dorinen, te cilet
Do ta lene Xhixhin
Te hungeroji tek porta.
Bardhi dhe Mondin
I ktheu greku
Ndersa Marku vdiq
90 vjec pa i patur
Djemte prane
Iken te gjithe , iken
Pa ua dhene e pa na e dhene doren
Ceshtje fati, thone!
Nesti pati marre kepucet e mija
Genrin, nje nate me pare e pata per mik
As ai as une s'e dinim
Se neser do te ikte
U martua angjelina
Pa vella Gjergjin, Ndreken
Dhe Gonin.
Te gjitha u bene
Ashtu si u bene
E vjeshta po qante perdite
Duke lutur Zotin te kthejne
Ullinjte po tkurren
Duke rene ne peshe
Shtepite po zhvishen
si leneshe
Hardhive po u thahet
Rrushi ne dege
Ju lutem pashe emrin e Zotit
Kthehuni o Ndreke
Ma sill Genrin o Dode
Se ndryshe me Zotin
Do te bej shamate e do te ike
Me larg se JU
I vetem me veten
C'te bej ketu?!
DITE TE THINJURA
I takoj rralle moshataret e mije
Disa prej tyre shkuan
Pa e pire nje kafe me mua
Njeri shkoji pa mushkeri
Koha e mallkuar e mori pergjysem
Tjetri kanceri e brejti
Sic bren uji gurin
Derisa deget kockore ia mori
Ndoci kishte hequr mjekren
I ngjante nje dite dimri te zhveshur
Urhder mjeku ishte!
Gimin tash nje vit e kerkoj ne telefon
Detyra i ben t'i mbajne mbyllur celularet
Me Dolfin s'u takova as me ze , se paku
Besniku me priti vjet dhe me ofroji
Ta dridhja nje cigare nga kutia e tij
M'u qejfi qe Besniku
Kish mbetur po ai!
Ditet dhe pluhuri m'i kishin marre shoket
Aq thelle sa nuk e degjojne zerin tim
Te gurte.
Te gjithe jane thinjur
(ata qe i kane floket)
Me ze frika per rralimin tone
Dhe dua te mos e di moshen time!
Ndoshta nga mosha
Ndoshta nga syte
Hapsira me duket e thinjur
Ndoshta kam rrjedhur
Qielli me duket i thinjur
Malet dhe fushat ashtu
Netet jane gjysem te erreta
................ne gri , te thinjura,
Si nje varr i embel qe te
................terheq thelle.
O perendi,
Mbylle kete humnere!
MENGJES
Zgjim i pergjumshem,
Me enderra mengjesi, me smok
Vransira te dhunshme
Dhe peme me lot
Vrapime te gjata
Kalime pa fund
Ne mengjesin me re
Frymemarrja me mund
Dikush pi nje kafe
Dhe cigaren shkund
Disa te pakrehur
Disa buzelyer
Me shume se gjysma
Shpresezberthyer
Antonime lakuriqe
Te nje bote
te zhveshur
Shpesh te merzitur
Asnjehere te qeshur
Te robotizuar
Dhe mendje ndryshur
Bejne pune qe s'i duan
Si te jene duarlidhur
Dhe krejt cfare shonin
Nuk dine ta dallojne
Bota u vjen rrotull
Njerezit veten rrotullojne
Deri dhe qielli
Dhe planetet te gjithe
Kane nje buqeqeshje fallso
Nje frike qe te dridh
Pa le kur yjet marrin teposhte
Do ndodhe ajo
Qe kurre mos ndodhte
Njeriu te bjere
Ne gjume te gjate
Mengjes te mos kete
Te mos kete as nate.
REVOLTE
Ngaterruar ngjyrat si mendja e kryetarit
Ne ca pallate laramene
Nuk di si tavanet nuk plasin
Nga revolta e llampave
Ne udhe njerez te nxire
Thua se ecin duke bertitur
Akrepat e ores 200 vjecare
Nuk merziten nga vapa
Nje minare kendon 500 vjet mbrapa
Dhe, perseri pallatet
revoltohen nga veshja e tyre laramane
Ne trotuare fytyrenxire
Qe shqyejne byreke
Me mish gomari te cale;
Revoltohen zorret, kembet, syte
Kthyer ne gjeste manjakesh
Ashtu pa fjale.
Kryetaret projetktojne
Ne mendjeshkurtesine e tyre
Se si te na hedhin hi syve.
Tek stendat e gazetave ka radhe
Blejne e nuk blejne
Shohin e nuk shohin
Stomakboshet e mij te verbuar.
Qindarkat e fundit i lene aty
Pastaj veshtrojne pallatet laramane
Te revoltuar me veten
Te ngordhur ne halle
Me mijera makina si objekte pa krye
Clirojne revolta udhesh te pluhurta
Reklamat me ca fytyra te stershitura
Aktoresh banal
Dhe ca femra, qe me te drejte
Buzeqeshjen e shesin per nje fustan
Revoltohen mes klithjesh
Qe askush s'i degjon!
Cudi! Te mos jemi te Zotet
.......................te mos shohim mbi koke
ca kerriq manjake, ca demode idiote
Qe vilezohen e mbyten
Ne kurveri politike!
Ne bejme sikur s'e dime
E duam po nuk bejme
Me shprese te pashprese
Veten genjejme
Si nuk revoltohet ZOTI
Te vere dore nje dite
Se Shqiperia eshte NJE
Nuk jane dhjete Shqiperite.
(Tirane , 2003)
Përgatiti për Agjencionin "Floripress":Flori Bruqi
No comments:
Post a Comment