POETËT

Riza Lahi

Unë i dalloj poetët e brezit tim
Shkojnë rrugës vetëm, porsi qënie të huaja
Me xhepat shpuar, nën mundimin e rrudhave
Të poshtëruar që nga shoqëria deri te gruaja

Shteti ynë gjen para që të paguajë ushtarë
Të ruajnë paqën nëpër botën e gjërë
Për librat e vjershatëve të mjerë
Nuk ka para as një copë për të blerë

Veç shpirti i tyre e di se si ia bëjnë
Një vëllim me lirika për të botuar
Me gjithse fatin e librit e dijnë të gjithë
Si e ardhmja e bebit që lindi i gjymtuar

As librashitëset nuk ia pranojnë
Ndonjëri – fshatar – bëhet politikan
Si lule që çel e vyshket brënda natës
T’i thotë “Ai” : “Poetët ikam xhan!”

Tër bota e sotme është kundra poetëve
Paratë, karriget, britmat i kanë kundër
Por ata shkruajnë prap dhe kjo tregon
Kjo botë njerëzish, si Noeja, e ka një lundër

Poetët përloten menjëherë
Vuajnë vetë për të mos therur dikë
Kur t’u zemërohet kjo bandë e mjerë
Uleni kokën, mos e përsëritni më!

Poetët s’kanë fuqi t’i vënë shqelmin
Atij që për jetë po zhytet nën dëborë
Ata s’kanë shpirt, nuk durojnë dot, nuk mundin
Rryshfet të marrin dhe para nën dorë

Kuptojini poetët, janë përqark
Të ndershëm, të vetmuar dhe të mjerë
Ata prap shkruajnë kjo do të thotë se bota
E ka një varkë, ndërsa rend për skëterrë