Nga Fatmir Terziu
Shtëpia ime
Nën hijen e gjetheve të shukatura të caracës,
kokërzat e vockla u bëjnë roje nderi hijeve,
varëse të ndryshkura të telave me gjëmba,
mes tyre harliset melodia,
kakofonike e shpirtit,
letargjia.
E verdha e shkuar e një bote mediokre,
tajfunet mbi të fryrën e një dërrase,
uji i gjerbës së harruar të çatisë,
njollon shpirtin e fotografisë,
të mbytur prej vetmisë. Shurdhësia
hepohet deri në pore të syrit,
miopia, verbëria e gjallë e njerëzimit,
kalbet tek puthja e malluar e një çifti,
nga suvaja e tejlagur e tavanit,
copat e kallamishtes shkulen si njolla zifti,
përtej çdo parashikimi.
Çdo gjë në këtë pamje të ngrirë,
betohet për kokë të vet,
çdo gjë mbarset si në psallmin e një bible,
të pashkruar,
nga lutjet e munguara në sofrën e shtruar.
Ti më vërtitesh e vërtitesh duke pozuar,
dashuria ime e vërtetë,
çdo gjë para teje si në celuloid grish,
bukurinë e vet.
Dehja e Londrës
Begonjëza e zbukuruar e rrugicës sime,
krihet elegante në xhamin e makinës përballë,
shpërndan aroma të uiskta,
përvjedhur majave të ngrira skoceze,
në heshtjet e veshura pas perdeve,
me bulëza të ftohta. Hija e takave
si një gjuhë e tejzgjatur lëpirëse
sheqeroset majëzave të fryra të xhunglës asfalt,
pas pickimeve zhbiruese të zogjve,
reja qaset si një elefant. Londër,
me gjasa sot do të ishte ditë me diell
qielli gjithë ditën ka krehur flokët,
begonjëzës së eshkët iu deh shpirti,
me gotën plot uiski.
Kjo është festivja londineze,
mes shakave të Zotave, lëvizjes së ajrit,
trupit të lagësht,
prej lëvizjeve të minarta të gotave,
nuk e njeh dehjen. Paleta dhe panele
shkëmbehen ngjyra-ngjyra,
leksioneve të gjata mbi pasqyra,
mëtohen përshpirtje të gjalla e praktike,
me aromën e uisktë,
prej begonjëzës sime simpatike
