ADEM ZAPLLUZHA
NË BALLË U PRINTE I MADHI ADEM
Mbi qilimin e kafshuar nga molat
I hapa letrat
I hapa hartat e të gjitha kohërave
I shpalosa edhe kujtimet
Nga rafti i vjetër
Zbrita disa lloje librash
Të grisura nga barbarët
Dhe të shqyera nga koha
Në anën e djathë të tavolinës
Vendosa Mesharin
Kurse në anën e majtë
Historinë e Skënderbeut
Nëpër dhomën e djersitur
Ndjeva trokun e kuajve të luftës
Dhe zërin kumbues të Lekës
Përjetova shijen e vdekjes dhe erën e gjakut
Dritaret u hapën krah më krah
Papandehur hynë në dhomën time
Hynë me radhë legjendat e kohërave
Në ballë u printe i Madhi Adem
NËPËR QYTET VALLËZOJNË
Kolliten njerëzit
Kolliten edhe pemët në kopsht
Rosat e egra
Sivjet nuk e pritën as vjeshtën
Ikën disi pa paralajmërim
Nëpër çati s’duken lejlekët
Ky dimër i bardhë
Zbriti një vjet para kohe
Mbase çdo ditë këtu është dimër
Pastruesit e rrugëve në grevë urie
Kurse nëpër qytet vallëzojnë
Kontejnerët e zbrazur
DYNDJET E ZOGJËVE SHTEGTARË
Nëse i humbi duart
Si mund ta mbaj flamurin e betejës
Kjo lojë e lashtë e pantomimës
Me gjasë
Qenka përzier
Me amalgamën e pasqyrës
Më ndjeni miqtë e mi
Më ndjeni për këtë dhembje
Gjymtyrët i lashë te lisat
Të çelin lule të reja për lirinë
Ta çelin ardhmërinë
Nëpër zgërbonja betejash të plagosura
Sa e sa herë i përjetuam
Dyndjet e zogjve shtegtarë
Përjetuam si në skëterrë
Gjuhët e thikave të topitura
Por ecjet i kishim të pastra
Dhe mbërrimë në cak para agimit
NA U DESHTË TË ZGJOHET FORCA
E JONË TITANIKE
Kjo lëkurë e tokës
Mbështjellë është me shtatë
Lloj dhembjesh e dënesash
Cila nënë i ndjeu në zhgjëndërr
Shtërzimet e atdheut të plagosur
Nëpër të gjitha hartat e dynjasë
I kërkuam fashat
Deshëm t’i lidhim plagët
E Gjergjit tonë
T’i lidhim në shtatin e plagosur të atdheut
Deshëm të ecim si të gjithë
Por lukunitë e zeza
Na i prenë udhët e shtigjeve
Deshën të na mbjellin frikën në shpirt
Por ja u mbollën rrapet e qëndresës
Mbi dhjetë dekada zgjati ecja e jonë
Për të mbërri në cak
Na u deshtë të derdhim shumë gjak
Na u deshtë
Të zgjohet forca jonë titanike
NUK I NDAVA SYTË NGA AJO
Për habinë time
Ëndrrat më dukeshin në qiell
Si balona të fryra
Të verdha
Ngjashëm me verdhëzën
Herë fluturonin nëpër dhomë
E herë unë fluturoja hapësirës
Por gjithsesi ëndrrat e mia
Ishin ëndrra të fryra
Balona të ngjyrosura
Me qindra lloje ngjyrash
Një ditë fluturoja mbi male
Kurse ditën tjetër
Sa të thella më dukeshin detet
Kurrë s’mund ta harroj çastin
Kur i pikturoja balonat në sytë e tu
Me të shtatë ngjyrat e ylberit
Aq e bukur dhe madhështore
Dukej nusja ime atë natë
Sa që kurrë më
Nuk i ndava sytë nga ajo
