Këto fjalë shqiptoheshin në vitin 1990 teksa të hasmëruarit i zgjatnin dorën e pajtimit shoqi-shoqit gjatë pajtimit të gjaqeve nëpër gjithë qytetet e fshatrat e Kosovës.
Mulla Xhevat Kryeziu do ta mirëpriste në xhaminë e Bubavecit don Lush Gjergjin. Më pas edhe mulla Xhevati do t’ia kthente nderin don Gjergjit, duke i bërë vizitë në kishë. Ishin vitet e etshme të pajtimit të gjaqeve në vitin 1990, kur të gjithë qenë mobilizuar për t’ia shtrirë dorën e pajtimit dhe klerikët e dy besimeve më të mëdha dhanë shembullin e paqes.
Kjo ishte tema e librit “Pajtimet në motin e madh 1990” të autorit Cen Desku.
Redaktori e botuesi i librit, është profesori dhe shkrimtari i ynë i njohur zt.Nazmi Rrahmani nga shtëpia botuese “Faik Konica”.
Libri ka për cak ndriçimin e pajtimit të motit të madh, një moment prej më të rëndësishmeve në historinë tonë më të re. Ky proces ishte element i parapërgatitjes për luftën e madhe çlirimtare, pasi duke i vetëdijesuar masat popullore rreth rëndësisë së pajtimit brendakombëtar u evitua një pengesë në rrugën drejt lirisë. Pengesë që u desh të evitohej edhe para luftërave të Skënderbeut apo të Lidhjes së Prizrenit. Këshilli për Pajtimin e Gjaqeve kishte në radhët e veta kosovarë të të gjitha strukturave dhe shtresave shoqërore.
Libri karakterizohet nga një shkallë e lartë shkencore dhe qasje metodologjike origjinale, i cili i dedikohet të gjithë atyre që falën gjaqe dhe lidhën besën në një kohë kur ishim “të jesh a të mos jesh”, lidhën besën për organizim e rezistencë përballë pushtuesit. Kësaj lëvizjeje i printe Anton Çetta, duke shëruar plagët si më i miri mjek dhe zgjidhur ngatërresat si më i miri gjykatës.
“Mot i Madh” ishte pranvera e madhe e kombit tonë.Ndodhi populli, ndodhi vëllazëria gjithëshqiptare, ndodhi diçka mitologjike. Rastet kur familjet e hasmëruara jo vetëm që pajtoheshin, por edhe lidhnin mes vete martesa e fejesa, na bëjnë të themi se kurrë s’kemi qarë aq shumë si popull sa në pajtimin e gjaqeve. Por, këto ishin lot gëzimi. Pa shtet, pa gjyqësi, pa polici tonën, gjysmë milion njerëz u mblodhën tek Verrat e Llukës, në kulmimin e këtij procesi, ku festuam jetën, pajtimin, vëllazërimin.
Kjo ngjarje nuk guxon të harrohet, sepse harresa është armikja tinëzare e një populli dhe të ardhmes së tij.
Pas leximin e librit të Deskut e çmoj kontributin e tij gjatë procesit të pajtimit të gjaqeve dhe se librie është një oqean, ku vetëm një notar i shkathët si Ceni do të mundë të notonte.
Flori Bruqi
Veprimatri dhe publicisti Cen Desku
Mulla Xhevat Kryeziu do ta mirëpriste në xhaminë e Bubavecit don Lush Gjergjin. Më pas edhe mulla Xhevati do t’ia kthente nderin don Gjergjit, duke i bërë vizitë në kishë. Ishin vitet e etshme të pajtimit të gjaqeve në vitin 1990, kur të gjithë qenë mobilizuar për t’ia shtrirë dorën e pajtimit dhe klerikët e dy besimeve më të mëdha dhanë shembullin e paqes.
Redaktori e botuesi i librit, është profesori dhe shkrimtari i ynë i njohur zt.Nazmi Rrahmani nga shtëpia botuese “Faik Konica”.
Libri ka për cak ndriçimin e pajtimit të motit të madh, një moment prej më të rëndësishmeve në historinë tonë më të re. Ky proces ishte element i parapërgatitjes për luftën e madhe çlirimtare, pasi duke i vetëdijesuar masat popullore rreth rëndësisë së pajtimit brendakombëtar u evitua një pengesë në rrugën drejt lirisë. Pengesë që u desh të evitohej edhe para luftërave të Skënderbeut apo të Lidhjes së Prizrenit. Këshilli për Pajtimin e Gjaqeve kishte në radhët e veta kosovarë të të gjitha strukturave dhe shtresave shoqërore.
Libri karakterizohet nga një shkallë e lartë shkencore dhe qasje metodologjike origjinale, i cili i dedikohet të gjithë atyre që falën gjaqe dhe lidhën besën në një kohë kur ishim “të jesh a të mos jesh”, lidhën besën për organizim e rezistencë përballë pushtuesit. Kësaj lëvizjeje i printe Anton Çetta, duke shëruar plagët si më i miri mjek dhe zgjidhur ngatërresat si më i miri gjykatës.
“Mot i Madh” ishte pranvera e madhe e kombit tonë.Ndodhi populli, ndodhi vëllazëria gjithëshqiptare, ndodhi diçka mitologjike. Rastet kur familjet e hasmëruara jo vetëm që pajtoheshin, por edhe lidhnin mes vete martesa e fejesa, na bëjnë të themi se kurrë s’kemi qarë aq shumë si popull sa në pajtimin e gjaqeve. Por, këto ishin lot gëzimi. Pa shtet, pa gjyqësi, pa polici tonën, gjysmë milion njerëz u mblodhën tek Verrat e Llukës, në kulmimin e këtij procesi, ku festuam jetën, pajtimin, vëllazërimin.
Kjo ngjarje nuk guxon të harrohet, sepse harresa është armikja tinëzare e një populli dhe të ardhmes së tij.
Pas leximin e librit të Deskut e çmoj kontributin e tij gjatë procesit të pajtimit të gjaqeve dhe se librie është një oqean, ku vetëm një notar i shkathët si Ceni do të mundë të notonte.
Flori Bruqi
No comments:
Post a Comment