Rrethi i Jetës
Ra siguresa e dritave për një moment
Që zgjati një shekull
Dhe akrepi u tërhoq në një të errët kënd
Atje ku merimanga e shpirtit
thurr pëlhurën e saj me fijet gati të padukshme të mendjes.
Në atë qetësi të shtirrur prej terri
unë njeriu nuk mund të shtrija dot këmbët.
Pashë me sytë e mija frikën si zmadhohej
kur mbështillte si foshonjën në pelena muret e zemrës
ankthi, vakumi I kohëikjes prej vetvetes mbi mure tregonte
se ajo çka nuk mbushej ishin plagët e Dëshirës që kullonin.
I mbledhur skrupull brenda vetes
Mes rrënojave të antikitetit
kishte mbetur dhe një kohë vend për Spinozën me teorinë e vet.
Me një përplasje të qerpikëve të rreshkur
ndrroja kanalin ku shihja pamjet,pasuri, pushtet. .dashuri.
Kur nga lart u dëgjua një tingëllimë monedhe
Pranova të groposeshin brenda meje të gjitha helmet.
Kjo ishte faza tjetër
Vetëm e vetëm ti të më dashuroje .
Dhe rashë në krahët e dashurisë pa ndjenja.
Nuk ishte as Parajsa e Zotit as Ferri i Aligerit
Ishte veç një vend midis fantazisë dhe realitetit
Ku secili prej nesh me gjëmbat e vet
do të shponim njeri- tjetrin.
Me gjakun që do të derdhej
do të përpunonim floririn e unazës që do na bashkojë.
.
Kaq ishte,
në fazën e fundit u mbyll rrethi.
Nuk ishte gjë tjetër veç kishte bërë masë korrenti.
Kur erdhën dritat dhe u zbardh vendi, ishte vonë.
Helmet toksike në barkun e mitrës filluan të vepronin
As Dashuria as Urrejtja mes gjakut që derdhëm nuk mjaftonin
për të jetuar në të florinjtin rreth të Zotit.
Në fillim duhej të hidheshim në vakum
pastaj pasi të nxirrnim krahë , të fluturonim.
Vdekje nuk ka ,
na paralajmëronin.
Teuta Sadiku
