Cikël poetik nga Shqiponja Axhami

Shqiponja Axhami,lindi në Shtiqen të rrethit të Kukësit (1977). 

Ka mbaruar Universitetin e Tiranes dega Gjuhe – Letersi. 

Eshte drejtoreshe e shkolles se mesme te pergjithëshme ne Gostit - Kukës. 

Ka botuar  deri me tash 5 libra:


1.“Psheretima prane shelgut lotues”(2008)

2."E imja kjo rrugë"(poezi,2011)

3."Fantazma me fustan të kuq"(roman ,2012)

4."Vajza dhe lulekamomili"(përralla për fëmijë,2012)

5.Udha e zogjve".(poezi,2015)

ZOGJTË I DUAN NISJET

Asgjë nuk është si më parë
qyteti ka veshur rrobat prej dëbore.

Në stacione si këpucë të hedhura
pështyhen takimet e turpshme.

Fundja, çdo herë do ketë një herë tjetër.

Gjethja bie jo se mbaron një stinë
por se fillon një stinë tjetër.

Zogjtë ngarkohen me frymë
jo se i kanë frikë shirat
por se i duan nisjet.

Diku është prapë dielli.

Bleta e vesh lisin me xhaketa mjalte
kështu që dhe në pyll gjendet e ëmbla.

Unë jam edhe pse ti s’mund të jesh
asgjë dhe asnjë çast.

JAM TRËNDAFIL NË DIMËR 

Fli tani i dashur… fli qetësueshëm,

Merri ëndërrat dhe qepi në një jastëk të vogël.

Hë pra, fli se dua të kuqen e syve përgjumur nga malli!

Jam një qënie e ndërmjetme,

Më thirr trëndafil dimri,

Ngjaj vesë ngricash, asgjë s’mi prish petalet.

Për sa kohë avulli i frymës tënde në qënien time shpërndahet,

Jam trëndafil në dimër, i trembem veç këputjes.

Fli pra fli i dashur…fli qetësueshëm!

Do ti marr ëndërrat...

Do të pres pak flokë mbi to,

Që ti ruaj në rrënjët e mia…

Ah, kurrë mos e harro..

Jam një qënie e ndërmjetme, trëndafil në dimër.

Për sa kohë që fryma jote tek unë shpërndahet,

Mos harro të marrësh frymë mbi mua çdo sekondë,

Ndryshe…

Ndryshe do shkërmoqem si duhani i plakut mbi lullë.

Nëse mundesh thithe atë tym …

Merrmë me frymë...

Fli i dashur...

Fli loçka ime...fli qetësueshëm,

Unë jam trëndafili yt në dimër...

HEDH RRJETAT

Më fal i dashur...ku netëve si e marrë

Hedh rrjetat e mendimit si peshkatar i vonuar,

Më fal kafshim-puthjen ta lash në gjysëm,

Rrjetat e mia janë të vrazhdaGK

Shqiponja Axhami *

Grisin pelerinën e anijeve

Në prag fundosje.

I mëshojnë në bark lehonës

Të lind pa dhimbje,

Mbulojnë trishtueshëm

Lypsarin, që mardh rrugën

Rrufepritës mëshohem si murg

Shtëpive të fëmijës.

Kafshueshëm me lotin kapërdihem

Si verë – uthull.

Më fal, i dashur,

Që ta lashë në mes kafshim-puthjen!

Rrjetat e mia janë të vrazhda

Tek i mbledh muzgjeve të përflakura.

Shoh që mes tyre si peshk i vogël

Dihat për pak ujë, Shpresa...

Rrjetat e mia lëshohen horizonteve

Si litarë emblem,

Të asaj që quhet brishtësi e nesërme...

DUART

Mi lërë duart, zbritmi pemëve të kaltra

Të mesnatës së fundit,

Më duhen ata duar që të mbrohem..

I dua ato duar ti puth rreshkëm,

Kur buzët ngjiten heshje.

I dua ato duar,dhjetë gishtërinj

Si dhjet miq të mire

Të më dridhen flokëve të lara me djersë.

Ankthesh netve të gjata,

I dua ato duar shpata

Me njërën të pres ditën e ligë,

Me tjetrën prekshëm të rrëshqas-ujë.

Më lerë dy duar, më beso...

Kubetë e qiejve do i shpoj me to!

JAM NJË VIOLINË NË DËBORE

Unë, jam një violinë në bore!

Dihas pambarimisht që telat mos të më ngrijnë,

Gjinjtë e bardhë të dëborës varen turpshëm

Rreth gushkuqëve

Që vënë këmbët mbi tela.

E unë zë vajtoj erën

Që i shkrin të gjitha.

S’jam gjë tjetër veç një vjolinë mbi bore!

Poshtë brinjëve ndjej rrëkezën e pranverës

Që kërkon të këndojë.

Një kufi ndarës mes të ftohtit dhe të ngrohtit.

S’jam tjetër veçse një violinë mbi bore!

I dua të gjitha stinët,

Veç vjeshta më la gjethe-plagë në kraharor.

..........

S’jam tjetër përveç se një vjolinë mbi borë,

Mollëzave të tua drithërohem dhe zë këndoj!

ËNGJËLL ME PANTALLONA

Më ndjek nga pas zëri i këmborëve,

Ndjej mes duarve fërkimin e frerit të kalit.

Kokrrat e grurit më ngjiten gjoksit

Si bluzë e bekuar bukëvalë.

Eshtrën e të parëve e ngjis shpatë,

Rend kubeve të lartësive

Pa i bërë dëm kujt,

Trokun e kalit e ngjyej rrezeve

Shkërmoq mbi tokën time farën e vargut,

Dhe pres papirus ti shfletojë kalimtari i lodhur.

Ngazëllyeshëlm s’më trëmb më koncepti, Kohë.

Rëndshëm eci mbi tokën time,

Veten e ndjej ëngjëll me pantollona!

LIRIA VETVARET NË GOJË TË PISTA

Qyteti im 

dëgjoji këmbanat e ndryshkura 

është ora e lutjes 

është kohë e paqes. 

Dëgjoji 

sesi trazohen kocka pëllumbash, 

liria vetvaret në gojë të pista.

NËNËS...

E mira ime e vetmja që s,më tradhtove kurrë,

as atëherë kur s’e haja vezën e zier,

as atëherë kur shkaravitja mbi mur.

E ëmbla ime, që mi krihje flokët me kujdes

me qindra herë më pyesje: -Bijë mos të dhëmb?...

Oooo,rrezja ime që në frymën e fundit

përmende emrin tim!...

Pash sytë e mi, pse më deshe aq shumë..

Të kam rrëshqitje loti, në çdo zënkë që bëj,

të kam ngushëllim. Shenjt,

e mira plagë që në zemër më dhemb…

Të kam bërë gjithmonë dhuratën

dhe pse s’ke qen gjallë,

ia kam dhuruar me shpirt

të moshuarës në shkallë,

e di, mos lotove po qesh?

Mbaj mend njëherë,

kur isha pesë vjeçe,

të bëra një byzylik me tapa shisheje,

eeeh, sot do t’i pi ato birra të dehem e MIRA,

e t’i kaloj tapat e tyre si tespij të lutjes,

të bekimeve tua, E SHENJTA. GËZUAR!…

BABËS

Tash po me dalin para sysh

dy gishta t'zverdhuem nga cigarja

si dy gjethe të fundit të asaj vjeshte që ike

s’di se ku, në luginën e gënjeshtrave

të quajtur vdekje.

E tash po duhet me zbritë qindra herë

me m’i numrue fajet si tespije t‘këputuna

me e bind Zotin me më falë dhe një herë.

Babë, ne s’e premë arrën e madhe

as kullën e vjetër se shembëm

por unë e di, t’asht’ mërzit’ kutia e duhanit

mbet pa çelë në odën e miqve

ku filxhanet çohen si ksula e knojnë kangë dasmash.

Babë,

tash sofra jonë me gozhdë të hekuna

ka ra përmys.

Mbi të ulet noj cigane e mashtron nuset

te ua lexue dorën

edhe tepsia me gërmat e tua asht ngul në lule

duke dëshmue ernat e ftohta.

Teshat tona të grisuna

janë veshë plisave të arës

e ngjajmë si t'jemi t’kthyer.

Babë,

ti prapë shkon e vjen

nga lugina e vdekjes

me na pajtue idhnimet

me na thanë se e teprum me pije.

Lodhesh te na mbledhë

jena shpërnda si qengja, si rrunza

e ti prapë qesh me buzën t’nxime nikotine.

A s’ke pak ma shumë kohë me nejt,

ta marojm lojën e filxhanve

të kësaj jete të etshme.

Në luginën e rrejshme t’vdekjes

po çojmë ciganen mashtrueshëm

t’ua lexoje dorën djajve.

Babë

t'thirri shpesh netëve.

FESTE

Te burgosurit ,flenë

Kjo turmë e përgjakur qengjash…

…………………………………………

Të burgosurit zgjohen,fillojnë e pikturojnë

Nëpër mbështjella cigaresh ,një lule

Është festë e nënës….

Të burgosurit pëlorten

Të burgosurit shajnë

Nëpër koridoret e burgut

Silueta e një polici

penis i një sitetmi të ndyrë ,qelbet

Të burgosurit ,shurrojnë në fund të koridorit

Mbi mbishkrimin “LIgj për të gjithë”….

Të burgosurit këndojnë me zë një këngë të turpshme

Silueta e dashnoreve të ministrave bëhet e ndershme...

Të burgosurit ,pikturojnë nëpër cifla gazetash

Dy sy nëne...është festë e nënës

Palimsesti i sistemeve të vrasjeve frymon

Mbi tavernë dhjamin e tepërt ,,i lirëë

Të burgosurit turren

Të burgosurit

Klithin

Të burgosurit rendin

Dyert ndryshken

Dyert janë mbyllur

Dyert nuk hapen

Në taverna gajazja e nje sistemi

pushon mbi buzët e prostitutës trembet

Të burgosurit cmenden

Dyert mbylllen

Penisi i tyre ua bën dyerve…..

Palimsesti i krimit kthehet në vic

Ssitemi shurron shkresat

Dhe e bën kurbanin e radhës

Të burgosurit qajnë

Në një shtëpi të shëmtuar me blozë

Një poete anemike

Mashtron fëmijët ….

Marsi do jetë pa dëborë,,,,

Është festë e nënës……

Te burosurit …pikturojne dy sy nene..

--------------------------

I LARGËTI IM

Je larg, i largëti im.

Devete tona të vetmisë

lundrojne te heshtura

gjithë kjo shkretëtirë.

E mban mend pemën tonë

ku gdhendnim emrat e dashurive,

edhe stolin e vjetër, ku fshiheshim

për të parë tek puthej djaloshi Mark me Emën.

E mban mend gjysma ime kryeneçe

rrëmujën e gjithë lagjes

dhe plakun me kapotë gri

të cilit i fshihnim bastunin.

Ohh kohë e bukur

ajo urë që mbante gjithë atë dashuri.

Tani je larg

asnjë çajë në botë nuk më duket e ëmbël

asnjë muzg s’e ka harenë e dikurshme.

Tash jam vetëm

në një park të madh të një qyteti të paemër

me kapotën gri.

Kam pak urë brenda

pak plak brenda

pak rrëmujë

dhe vetëm pak, vetëm pak dashuri.

Ej, gjysma ime kryeneçe

që mbete në qytetin e gurtë,

ma gjej bastunin e plakut

t’ia vë në dorë mallit,

po shembet.

Hidhma një copë qiell shall

ta fshij këtë lot muzgu.

------------------------

SHUME DASHURI

Shumë dashuri vdesin

Të tjera lindin.

Në grinë blasfemuese

më shafqen fytyrat e tyre.

Unë nja albatros i rrjepur

preferoj të më shkelin.

PRAPË SE PRAPË

Prapë se prapë,unë matem me frymën time
që e lë tufnajë lulesh në rrugën e qethur nga fati...
në rrugën time
ku kalldrëm kam shtruar kockat e mia për së gjati…

Ju më ndiqni, ndoshta dhe më urreni
se pamfletët tuaja të tymta,kurrë si desha
në krahët e mi prej mjelme
s’u ngatërruan në mbathjet tuaja të qelbëta...

Unë qeshë i varfëri, hëngra me gishta e s’u tremba
fyerjet tuaja si makarona të pista
Unë qeshë i mallkuari, Zoti qau kur pa,
se në gjoksin tim dhe Djalli dëshirueshëm ra.
Unë qeshë poeti që vesha në vend të rrobave
koren e tokës…
e në vend të opingave lëkurën ja ngreha kohës..

Unë jam fundi dhe fillimi,
rrugën time do e shtroj me qilimat e dhimbjes
e në kambanat e fundit do lutem që tua laj gjynahet.
Unë kam lindur
për të vdekur mijëra herë,
unë kam lindur,
për tu ringjallur prapë,
unë kam lindur që dashurinë ta lë shtatzënë
e prapë se prapë s’mund të urrej askënd...

NJËQIND VJET QË S’TË KAM PARË

U bënë njëqind vjet që s’të kam parë

që s’ta kam shkuar dorën rreth qafës,

mbështillem si mjekër e thinjur rreth vetes

çdo javë njëqind vite pa ty plakem.

U bënë njëqind vite që s’të kam parë

e në mungesën që ftoh si mot i lagësht

tendos telat e kujtimeve që zbehen

si muzikante e keqe zë i bie kitarës.

NATA E BESËS

Një gur prej vorreve u çue e u nis ka kulla e shkretë

qyqja e harrueme coptoi deg’t e lisit

e pa, dhe piskati në kujë – Medet!

U ul ai gur n'buzë t'oxhakut që hi shpirti i qe ba

nxori ofshamën si tingull lahute

e klithi : - Erdha, se s’mujta ma!

E nxori dy sy të zi si terri i natës pa kthim

rrëzoi poshtë votrës dy lot gjaku

e dekës me këmishën e gjaksorit ia mbuloi sytë.

At’herë një za cinkthi i shpirtit t’babës

e bani copa llambën e varur në muret që heshtën

e në mes të votrës ku qe shtri dekja

qyqja lëshoi dy pupla të krahut, e theri veten.

Qohet pa za guri i vorreve e niset me dalë pragut

në çokë të hinit të pandezun me vite

kish lan një eshkë që ndriste në loçk të oxhakut.

Aty ku deka ish shtri me pendët e qyqes mbi krye

besa, kjo nuse e harrueme me dukat ballit

shtrydhte mbi copzat e llambës të djathtin gji.

NË FUSHË MARTOHEN ZOGJ

Hije, qetësohu

mos më dil, sa anash, duke më tallur

sa para, duke më ngushëlluar.

Dajret po bien ende

në fushë martohen zogj.

Në pyll kërmat kërkojnë ushqim perandorësh

në treg shiten koka drenushesh.

Një i marrë më pështyn mbi vargje

skeleti im i bronztë

kapërdin pikën e fundit të gjakut

Hije, qetësohu

ma gjej parcelën e mollëve

atje në kodrinën e argjendtë

ku hëna vajton dashnorët besnikë

të marrët e fundit të këtij shekulli.

Më shtro të fle me dashurinë

e të ngjiz për ty një emër.

Ti, më pas, endmu natës

duke lëshue mbi mollë trëndafila ajri

duke ngushëllue perandorët e heshtur.

RRËMUJË..

Sonte bisdeova gjate me ty nga larg,

E gjeta kohën time të copëtuar nëpër tepsiat e bukës

Ti e di, bukën e bëj vetë, të betohem, vetë,

Sepse vdes të ndjej nëpër gishta

Tek më puthin fytyrat e kallinjve…

Sonte folëm gjatë, kisha bukë,

Ka ditë që kam bukë...

E pjekim me dru,

Dhe vijne fatura të egra, këto klithma sistemesh,

Pa çka pse në kazinotë përballë deri vone kërcejnë kurvat

Në një dyzinë kometash me drita.

Pronari i kazinose eshtë në burg......ato kërcejnë,

Kërcejnë poeti im, njeriu i butë, që dhemb,

Dhemb pa faj

Që u linde në fisin tim të egër e të ashpër,

Në fisin tim të harlisur që sdi kë të dojë.

Folëm, gjatë folëm edhe për tim atë

Që vdiq heret

Duke më lënë një dyzinë me endrra të vdekura,

Për tëndin që kish shpikur sisitemin e varfërive

Me trashëgim nga ati tek biri.

Pastaj folëm per gratë, fytyra e te cilave,

Janë bërë dajre me kohë, që godasin,

Oh godasin mbi to me duar të ashpra

Dhe ti e di sa i vuaj ato goditje…

Por, murgu im i mire, po vijne oret tona

Ngakuar me besim si ciganë të egër

Që kërkojnë medomos ngjyrën e ngadhënjimit,

Vijnë, po vijnë oret tona të mbushura me shpresë

Edhe pse në mes të bisedës

Qentë lihnin e unë trembesha

Se mos ndoshta dikush po vjedh.....

E mua më beso, më dhimbesn dhe hajdutet,…

Tek vjedhin nga halli

Dhe thjesht vetëm më trembin…sa më trembin…

Folëm ne gjatë edhe per botimet, eh, botimet,

Kur kushedi sa njerëz te fisit tim skanë sonte bukë,

Dhe xhaxhai im, që vuan nga amza

Nuk i ka marre ilacet,

Dhe hija ime harbute

Mbështjellë në UN-in tim kerkon të botojë…

Ështe vdekjprurëse varfëria, besomë murgu im

Vdes dhe librat lebroza…

Tani jam e mërzitur, e mërzitur shumë

Dhe rrotullima e lavatrices po më kujton

Se nesër do kem një mal me rroba

Ku kafsha - njeri mbulon hiret me gjëra të rregullta

Pa çka se turpet janë më të shtirshme…

Folëm sonte, folëm dhe për poezinë

Ndërkohe që herë pas here më kujtoje fëmijët,

Të thashë, që i kam mbuluar mirë

Dhe flenë tani, flenë engjëjt,

Me merakun tim pranë, që po rriten,

Dhe frikën se një ditë do jem vetëm

Kurt ë ikin në jetët e tyre të ardhme papritur…

The pastaj se duhet të shkruaj më thjeshtë

Po ku ta gjej unë thjeshtëzimin e vështirë,

A sjam e përbëra më e mjerë,

E këtyre epokave pa epoka,

Se unë s’u kënaqa kurrë,

Ti e di, jetime që 9 vjeçe…

E thjeshta, dihet, është vetëm për të lumturit,

Jo për të mjerët…

Oh, sido që të jetë,

Sonte mora mundimin të shkruaj, ashtu si thua ti

Pa metaforat e mia te krisura,

Sepse të gjithë po flenë

Edhe të burgosurit flenë e ti e di që edhe ata i dua,

I kam falur....në të gjithë jetët e mia i kam falur…

Dhe ja, tani këngës sime

I erdhi koha e falenderimit për bisedën,

E gjatë si një film,

Vërtetë do isha filmi yt më i bukur,

(A se bëjmë vërtetë një film?)

Ku po të dija do luaja vetveten…

Unë që nuk di të aktroj

Dhe di vetëm të leshoj lot të kuq për njerëz të mirë,

Di të qaj, si tani që po qaj, se më dhimbsesh..

Kur më the; ka vite që nuk shkruan

Dhe se kohën tënde nuk mund të shruaje dhe aq çlirshëm…

Në fund....te dhashe fjalen

Qe do të vuaj për të shkruar më thjeshtë ..

Edhe pse orakulli im është mizor,

Që e di se nesër do kem një fat të lig,

Pasneser një më të lig e mizor,

Por unë prape do pajtoj gishtat me fytyrat e kallinjve

Nëpër bukë

Duke bere poezi drejt e me mendje ...

Nëse nesër më shtyp një makinë

Do jem e lumtur

Në se do me përmendesh në ndonjë kafene,

Kur si hije e florinjtë

Do vij duke larguar duhmen e duhanit

Dhe duke ju thënë

Se akoma jam… një kavje e lig që nuk bindet…

Tani ika…se ti, e di, koha ime copetohet,

Si koha e çdo gruaje

Nëpër tehe të një rrisku të egër....

Ika, pa ditur se cfare kam shkruajtur,

Se di vertet ..në se shkruajta ato që ndjeva,

Duke ditur vetëm se si mund të ishe kaq i thjeshtë

Se si ishe kaq i padëmshëm,,

Se si e thoje aq lehtas ,,

Sh... nuk mund t’i bej prerje asnjë poezie,

Se redaktimet janë aq torturuese ....

Natën e mirë, i mirë,

Që ndoshta sdo të të takoj kurrë

Dhe njëmijë ndoshta të tjera,

Kur u ndame me fonemat e fjalës BESIM ,

...Tani që s’di më ç’të them, se më dhemb koka

E bindur se ndoshta më dhemb nga gëzimi…

ANKTH

Si një bebe tullace

Lëviz me duar para vetes

Fus në gojë gishtat

I lag me pështymë

Kërkoj në hapësirë

Diçka që s’e njoh mirë

Përplasem në shkallët e hekurta

Të një anije që më merr poshtë

Terr por dua me doçka të prek

Ndonjë copë ndihme në fundësi

Shoh e lebetitur diçka që nxin

Mbyll sytë e virgjër prej foshnje

Ndjej afshin që më mbështjell

Dhe ndjej veten krejt të qullët

Në kraharorin tënd

Jam gjysma jote e paparë

E tek marr frymë shpesh

Ndjej veten bebe që thith

Dhe thithem në buzë

Në zemër në trup në shpirt

VAJZËS SIME

Ti je e vetmja pjesë e imja Njomëza

E papërlyeshme në skutat e hipokrizisë

Që mbajnë fllad e aromë buzëqeshjeje

Te ti kompensoj përkëdheljet e nënës

Te ti kompensoj fjalët e urta të babës

Më tremb që të dua kaq fort

Frikësohem mos të bëj dëm Njomëza

Ti je pjesa më e urtë e ditës

Ku kafshimet idiote të realitetit

Ngulin dhëmbët në mish gjak të thithin

Më fal që ta vrava vargun Njomëza

Me plumbin e muzgut tim të çmendur

Do të doja të mblidhja me mijëra flutura

T’i kopsitja pa i vrarë në qiell fjalët për ty

Por kafshueshëm më djeg në këmbë

Mokra e kohës që pjell frikën

Ndaj të lutem lexo këto vargje

Në çdo ditëlindje tënde pa ngurrim

Të dua të rritesh në paqe

Me bukë të bollshëm në dorë

Fale mos e hidh as mos e shkel

As mos e ruaj shumë sa të myket

Në pafsh helm në shpirt

Mos e vill aty ku s’duhet

Nxirre hijshëm pa vrarë askënd

Në një cep të padukshëm

Në ta zëntë rrugën kush mos klith

Klithjet janë sinonim i djallit

Thirri delet e urtësisë dhe gjykimit

Tjetrin binde për udhën tënde

Nëse ke dëshira të skajshme

Përqafoi si gjyshen me mall

Dhe mos u tremb nga to

Mjafton t’i kesh të bollshme

Veç pashë qumështin e gjirit

Në të cilin lëvrin bekimi i nënës

Pashë netët e ftohta ku dora

Më mpihej tek të përkundja

Më premto e skuqu nga fjala pa fjalë

Skuqja ka qenë ndër shekuj

Pjesa më e shenjtë e femrës

Në të kanë ngjyer pendën poetët

Para saj dhe mbretërit përkulen

Para saj burrat shkërmoqën pafuqishëm

Dhe bien bindshëm në pajtime

Më premto këtë të lutem Njomëza

Veç atëherë do ta kesh bekimin tim

Varur në vrimën e veshit

Vetëm atëherë në skutat e Parajsës a Ferrit

Nëna do të shkruaj prapë vargje

Do t’u tregoj përralla të vdekurve

Mos qaj sepse do të vij në ëndërr

Të të tregoj mahi për të qeshur

Dhe atëherë në ditëlindjen e njëqind

Do ta kuptosh se para këmbëve tuaja

Nipërit dhe mbesat do të lindin

Në tokën e merituar e të premtuar

Më premto të lutem bija ime Njomëza

Amanetin e ke në vargun tim të virgjër

Në agun tim të agsholit të jetës sonë

PËRSE

Kafshoj me uri simiten e jetës

Pa harruar se ajo ka filluar të soset.

Kafshoj me uri simiten e jetës

S’më dhemb pse ajo soset

Përderisa ma hëngrën gëzimin

Pagurët e verdha të fëmijës

Përse jam e vogël e s’mund ta ndaj

Simiten e jetës pa u sosur

Përse

LUTJE

Perëndi

Të krijova

A më krijove s’e di

Më rrit

Sepse s’e shoh

Dot udhën

Thikë e lotëve

Ma grisi shikimin

Sonte

BUBURRECI

Seç dua të jem një buburrec

Të shkërmoq në mishin e trupit

Rërën që të ka ngrirë

T’i sheshoj plagët e vjetra

Të të futem në vesh dua

Ta lëvrij shpirtin e mardhur

Në kërcefsh përpjetë nga frika

Në të rëntë burrëria

Në dalsh në oborr

Në të zëntë lemza

Në të kaptë lija

Në të rëntë zgjebja

Në të paftë xhindja

Do të mekem së qeshuri

Pasha dashurinë

Do të bëhem buburrec

Andaj të paralajmëroj

Kujdes burrërinë....

FËMIJËRIA

Të lashë fëmijëri këmbëzbathur

Me kushedi sa gjemba ngulur

Të lashë turivarur rrëzë arrës së madhe

Sonte nën këtë hënë më ra mall

Andaj shpirt këputur po kthehem

Paçka fytyrën njomëzake e kam pudrosur

Mos u çudit nëse prek çdo pemë çdo gur

Sepse shpesh jam përlotur për to

Shumë herë jam gdhirë pa gjumë

Futem në odën e miqve

Qesh me portretet e gjyshërve

Por ata më falin sonte

Zbresin serbes e në oborr

Vallen e brezave e kërcejmë

Në odën e nënës janë ende vekët

E prek në sup te gërshetat plot formë

Edhe ajo me falë sonte edhe pse ja këputa

Pa rritur atë dreq polik

Qeni i zi s’leh kur hipi fshehurazi në qershi

Ai trembshëm iku prej meje si nga ujku

Perëndi kaq të trishtë jeta më bëri

Sonte nën këtë hënë më ra mall

Andaj shpirt këputur po kthehem

Paçka fytyrën njomëzake e kam pudrosur

Të lutem fëmijëri pashë bukën e nënëlokes

Më deh me ofshamën e mallit tim

Më deh të mos e di që qeni i zi

Paska frikë prej meje si nga ujku

E teksa pres të më dehësh fëmijëri

Zbraz polikun e lotëve në gji...

KASOLLJA

M’u dhimbs kasollja

Ka vite e fshehur në kallmishte

Me gjurmë inicialesh dashnorësh

Një karficë harruar a një fjongo

Kohët e fundit qe zaptuar nga qentë

por disa peshkatarë të dehur me birra

Ia vunë flakën dëshmisë ndër vite

kurse qentë kur panë flakën

U hodhën në të të gjorët

Në gjirin e flakëve shuhet kuisja e tyre

Njerëzit gjithmonë dalin të zgjuar

Edhe pse janë të zhytur në mëkate

Marr pak hi ndër gishta nga kasollja

She shoh që vezullon dëshmi mëkati

Dhe kthehem e shkruaj

UNË JAM ATY

Unë jam në pluhurin e duhanit

Helmohem me mërzinë tënde

Ha thonjtë e gishtave

Unë jam aty në fijet e perdes

E tretur në mallin tënd

E kafshoj buzën që dridhet

Unë jam aty ku fund

As fillim s’kanë skaje

Unë jam aty thellë

Në neuronin e nervave

Kur zihesh me shokët

Të le të bindesh të qetësohesh

Unë jam në molekulën e alkoolit

Që të lëvrin në dasma

Jam te vallja poshtë shamisë

Te shakaja e gëzimi jam

Unë jam guri më i vogël i varrit tënd

Dhe do të prehen kryeneqshëm mbi të

Unë jam kudo ku prek ti

Dhe dije e mos më lërë të vetme

Në muzën time se s’të ka hije

Unë jam poashtu e bindur

Që jam një monedhë e grisur...

Që para këmbëve të tua

Pres të mos më marri era

Unë jam aty

Në çdo skutë

Ku je ti ...

NË DASMËN TIME

Në dasmën time të madhe ka vapë

Të gjithë janë ulur në vendet e veta

Lot përzier në qiell të kripur

Pinë verën e mirësisë e pajtimit

Dhe këndojnë melodinë e fyellit

Spërkatur nga aromë e verës

Ndjejnë pendimin e zënkave

Në cepin ku jam ulur

Fati më pëshpërit në vesh

Dhe ëmbëlsisht më përkëdhel

Të lutem më bëj dhëndër

Në këtë dasmë pendese

Marrë muzën menjëherë

E vesh me re të bardha

Dhe me kalin e bardhë

Ia nis Fatit mes lotëve

PERLA DHE GUACA

Me drithërimë ngjyrë afshi

Perla lëngëzon kërcënueshëm

Poshtë kapakëve të guacës

Guaca shkërmoqet mbi rërë

E dehur fillon të hapet

Atëherë ngjyrë afshi i perlës

Kërkon të dalë prej kapakëve

Të shndrijë tej diku e praruar.

Por nga dhimbja e ikjes

Shndërrohet në gur

Vetëm kur e kaplon aroma

E mishit të qafës së gruas

Djersitur salloneve të zhurmshme

Perla rri kokulur dhe e zbehur

Ndjen dhimbje për guacën

Që rrëzë detit pret ndonjë dorë

T’ia shkrijë zjarrminë me ujë...

ESHKA

Ndjej pamundësinë e fjalës

Më shtyp tramvaji i hakmarrjes

Më kullon mishi copë e mbetur

Shkoj e përplasem në mullarin e barit

Që e kam kositur me dhëmbë

Ma ndiz eshkën mik

Ta ndez cigaren e fjalës

Veç pashë besën e bukën

Kurrë mos ma fik…

PAS NJË NATE

Pas një nate memece

Ku buzëqeshjet e miqve të duken të hidhura

Më shumë se nikotina e harruar në tabaka

Pas një nate ku në plantacionet e arsyes

Farën e mirëkuptimit ke hedhur kot

Pas një nate ku rrugës shtrin lëkurën tënde

Dhe shkelin pa dhimbje borxhet

Pas një nate ku truri topth

Luan futboll me skërmitjet fodulle

Dhe në kafkë të mbetet klithma

Që përplaset në muret e dhimbjes

Pas një nate ku trupi paloset

Në tresh kurore dhe pëlqen veten

Pas një nate ku e hidhura e gojës

Definitivisht mbin në tryezat e punës

Pas një nate ku kockat dhembin

Në paragjykime dhe vakte të panjohura

Duke marrë tituj e grada kote

Dhe veshin qenie me surrat njeriu

Që vetëm dinë të hanë injorancën

Mbështjellë me letrën thithëse të parasë

Pas një nate ku kockat thyhen

Dhe dashurisht shtiren në idile

Pas një nate thjesht marr frymë

Derisa rrobë e vetes të mos më tradhtoj...

FLOKËT

Më ndjej kur rrëshqas ujshëm

E mekem dëshire për çdo ind

Më ndje kur në asnjë skutë

Nuk zë vend por shembem

Në lëkurën tënde si pëllëmbë

Më ndje kur e ngurtë akull

Thyej distancën dhe bëhem avull

Çmendurisht në çdo zgavër tënde futem

Në atë çast shpërthimi

Aty ku sytë ngjiten

Me kafshimin ekstrem

M’i pre me dhëmbë flokët

M’i mbaj poshtë jastëkut

E t’i shoh netëve të gjata

Kur ua hedh ëndrrave gërsheta

Dashuria ime

Më pas më ngop diku në eter

Veç m’i ruaj flokët shpirt

PERËNDOI DIELLI

Perëndoi edhe sot dielli

Nëse s’e ke gëzuar këtë ditë hesht

Veç nesër ndizi vetes një xixë

S’ke nevoje për impulse magnetike

Beso sepse vetja do të dehet

Kur dielli perëndon pa pishman

DERI KËTU KODET

Pas kafshimit të ethshëm

Që të lë shijen e analginës

Lëvrijnë kodet në portofolin e arsyes

Morali qindarkë që e ruajmë

Si monedhën fëmijës

Gërhet trishtueshëm prej frikës

Kollitur si njeri i mirë

Vazhdon copën e rrugës ndershëm

Edhe pse vetja ndien pështirë

Nxjerr sytë babëzitur epsheve

Atyre që ta bëjnë me shenjë

Diku tej nata puth

Dy re gjigante si për inat

MERRMI

‎Merrmi këpushat e dhimbjes

Mbyti me afshin e buzëqeshjes

Ndjej të më thërrasë toka

Lëri hallet të luajnë

Bixhozeve të arsyes

Plasshin të gjitha...

Fryma e fundit

Mund të jetë e sotmja

E tek vajton shpateve

Si zëri i lahutës kjo thirrje

Ndjej dorën e Mujit

Që ma heq shaminë

E zezë mbi krye...

Merrmi dhimbjet

Të lutem merrmi

KOSOVA

Kosovë

Për besë shumë të paskam dashtë

Ka vite që s’qaj as për baba

Por sot ti Kosovë

Ma qove peshë zemrën

Sepse po duhet të të thërras në emër

Nuk do të gërmoj shumë thellë

Në petkat e mia të lagëta

Gjaku i virgjërisë sonë është

Në petkat e lashta Arbënore

Kush do të guxojë t’i marrë erë

Pasha besën

Nga petkat e mia të nusërisë

Plumbin do ta nxjerrë

Të të mbroj me nderin tim

Kosovë ...


--------------------------------




Klubi i Poezise njofton se keto dite del nga shtypi nje liber i vecante me poezi i poetes se afirmuar Shqiponja Axhami Sh Axh, me titull Udha e Zogjve.
Ky liber me poezi te zgjedhura, qe botohen per here te pare, eshte libri i peste i autores, e cila me kete vellim, ka arrite nivel te lakmueshem artistik dhe me poezine e saj qendron me dinjitet ne sofren e poeteve - poetë.
Titulli : Udha e Zogjve
Autore : Shqiponja Axhami
Redaktor : Rexhep Shahu
Recenzent : Izet Duraku
Korrektor : Sulejman Dida
Piktura në ballinë : nga Nazmi Hoxha
Punoi ballinën & Arti grafik : BoV Desing – Blendi
Shtëpia Botuese : Klubi i Poezisë, Tiranë
e-mail : klubipoezis@yahoo.com
telefon : +355 682076965
+355682460417


--------------------------------------------------------------------

Përgatiti :Flori Bruqi