Nga Sokrat Habilaj
MALLI IM
Ti duhet të më lije diçka, në ikje,
Një grimcë malli, inat, a lot të trishtë.
Se shpirti nuk është thjesht degë pishe,
Ku dashuria rri ca çaste rastësisht.
Nuk ikën dashuria, nuk ikën kështu,
Por kur vdesë, në shpirt mbulohet me dhè.
Tani nëse të kujtohem unë diku,
Bëjë ç’të duash me mallin që lash atje.
Po deshe lere në harresë, tej në skaj,
Dhe kalo pranë tij, thjesht si një e huaj.
Po deshe qeshë me të, a me të qajë
Po deshe, pafajësisht, ti me të luaj.
Po deshe shkele mallin, mos të bëjë zë,
Si hiri i cigareje që sapo u shua.
A në buzët e një tjetri, tallu me të,
Duke i treguar si puthet një grua.
E në ndodhtë të ankohet, mos u trishto!
Unë vet të thash, atë mall e kam tepër.
I thuaj...po s’mund t’i thuash gjë apo jo?
Se ti s’di që unë veç tij, s’kam mall tjetër.
NËSE TË MËRZITA
Të mërzita? Ik nga unë për pak kohë.
Mbase diku tjetër do të gjesh qetësi.
Po unë, s’mund të isha ndryshe, apo jo,
Në këtë botë të mbushur gjithë mërzi.
Megjithatë, ik, madje më merr inat.
Dhe në ndjehesh mirë, këtu më mos u kthe.
Harromë fytyrën si një degë të thatë,
Në pllajën e vetmisë të mbështjell me re.
Larg meje, ti kryeneçe le të më rrish,
pa më shtrirë dorën nëse gjendesh ngushtë.
Po unë, që vij nga bota e mërzisë,
Do ta kuptoj në çast kur ke rënë në kurth.
Dhe do të vij pranë, me pamje krejt ndryshe,
Të mos më njohësh që jam ai i pari.
E dashur, kjo botë, është e mërzitshme,
Nëse të thash ik, s’ta prisha thjesht nga malli.
Kur të ndjesh të ftohtë, të dridhesh në acar,
Do të vij ngrohtësi në vatër të të ndez.
Dhe ti, duke afruar duart në zjarr,
Do të shohësh pranë teje një eskimez.
Kur nga zhegu, të përvëlohet kurmi yt,
Një grusht uji burimi, do të sjell s’largu.
E ti do të qeshësh, duke larë sytë,
Se do të shfaqet një fytyrë zezaku.
Unë nuk e di, kur të më shohësh ndryshe,
Nëse do ta shtysh tutje, ujin a zjarrin.
Kjo botë që gjithçka bëri të mërzitshme,
Nuk di a mundi ta mërzis edhe mallin?
...Po kur buzët të të tundohen për puthje,
Kë do të kërkosh ti në dallgë dashurish?
Buzët e mia, do t’i gjakos me ndukje,
Veç me fytyrë tjetër, s’të shfaqem ta dish!
