ANALOGJI PA SKAJ
Me
Trokëllimë bari të egër
Zgjonin dritaret e katundit
Në mëngjes
Kuajt e mbetur jashtë
Çative
Të liruar nga nata
Plakat e dheut, mbushnin
Shtëpitë me zjarr dhe fjolla
Tymi
Ngrohnin rrobat e vjetra
Sipër frymës së gjallë
Deri në oborrr
Ku kishin ardhur nuse
Hipur mbi kuaj
Të endur nga era
Prej shumë vjetësh
Mbetur në katund
Me hingëllima qiejsh
Prej fushës së ngrënë
Vinin kuajt
Me të zotërit e vdekur përsipër
Për të pajtuar ëndrrën.
Fundi i Tplanit
Ish
Fusha me patkonj
Metali, kopshteve të egra
Të fund Tplanit
Kërcente darja ritmin e
Vajzave të paduruara nga
Thirrja
E drurëve që çonin nën valë
Mallin e shiut në kohë
Të thatë të verës
Rrugës së mbeshtjellë nga deshirat
Shkonte era e fatit
Sipër Gushtit
Për të përcjellë nuset e ndritshme
Rrugës së fushës së vetmuar
Pa vajzat ngelte fusha, e
Krejt Bota
Binte mbi katund nata e
Ëndrrave të shuara
Kuajt e bardhë
Si për zi, në degë të shelgut
Të ngulur
Mbi varre të gjysherve
hingëllinin
Deri pamjes së mbrëmbjes
Ku fshihej
Tufa e fundit e barit
Pa zerin e saj
Ajrit të dendur të fletëve
Humbisnin kopshtet.
LAJME NGA LUFTA E KOSHARES
Vinin në Tropojë
Ushtarët e vrarë në Koshare
Tokës së paqës
Për flokësh ndezur
Shkretëtira e rrafshtë e
Syve të pashuar
Me veshtrim nga atdheu
Rilindnin
Ushtarët e vrarë në frontin e Jugut
Pamjes së Atdheut
Në Koshare të Kosovës
Ushtarët e UÇK
Të gjithë të rënë sipas radhës
Transhesë së dheut të zbuluar
Për rreth qytetit të Gjakovës
Deri
Kodrave të varreve të ngritura
Nën henë plagësh të shuara.
Dikush do të vinte të ngrinte flamurin
Për fat të shaur të njeriut
Deri në mbrëmbje
Kur radha përseritej.
NËN ZINË E KATUNDIT
Nën zinë e katundit
Vit pas viti pret verën mbi fushë
Si lëndë dhimbjesh të plasura
Nëna ime
Sipër kësaj bote, në cep të fshatit
Të lagur nga kënetat
Nën zinë e katundit
Ndez zjarr përjetë
Dhe lëshon mbi fushë bagëtinë
E zotit
Nëna ime
Si muzg i kuqërremtë bote
Fushës së egër të barit.
SHKUPI
Im gjysh me 1910
Solli eren e Alpeve mbi një flamur ere
Me shqiponjë
Të ushtrisë së Bajram Currit
Dhe një hartë të malit përtej
Ballkanit të hirtë.
Në Shkup
Me 1910 gjurmët e sistemit të
Ndarjes ishin me të renda se
Lufta e ardhshme
Kundër Perendorisë Osmane.
Im gjysh me 1910
Rindertoi imagjinatën mbi Shkup
Me një pushkë lënde të thatë
Deri në Artë
Përgjatë Camërisë
Nguli në ajr një britmë kryengritje
Të Atdheut të përcarë
Për njëqind vjetë
Forcë dashurie për rreth së panjohurës
Në robëri
Në Shkup u rindertua imazhi
I ëndërrës.
FEMIJËT E BATHORËS
Prej mengjesit, dalin qytetit
Si pendë zogjsh
Të ardhur nga mali
Me veshtrim të shiut dhe borës
Mbi fushë të thatë të pluhurit të
Periferisë së endur, në diell kodrash
Të fshehta
Të Bathores
Shtepive të duarve prej ëndërre
U vijnë pas pragjet e femijëve të pjekur
Në udhë të kontinentit
Të dyerve të hapura të erës
I japin shpresë kryeqytetit të ajrit
Levizjen e fshehtë të ëndërrës së vështrimit,
Pa muzikë shiu, pa ritëm
Shurdhit të rëndë të shtetit
Femijët e Bathores nisin cigaret për qielli
Shijen e braktisur të kujdesit.
Femijët e Bathores
Në kor drite të northit
U japin rrugëve pamjen e tymit
Dhe të zjarrit të turmës
Dy nga dy
Si pendë zogjsh mësyjnë kryeqytetin
Panairin e erës së thirrjeve
Rikthejnë
Në rrugë shpresën
Femjët e varfërisë tonë.
Pranvera e Alpeve
Pranvera e Alpeve
Pa pamjen e malit
Të celur
Del gjethja
Sa një pëllëmbë
Dushku të egër, skaj fushës
Ikin kuajt me këmbë
Bari të mbirë në pranverë të Alpeve
Pas afshit të mbrembjes deri në valë
Midis fshatit të botës së cative
Në katund të erës sipër
Kopshteve të mbjella me ëndërra
Dhe mollë duarsh
Të nënës time të lutjeve
Mbi botë
Iknin lopët e kuqe
Për dielli të mbirë
Gjethet dhe pylli i barit të hollë të
Lëndëve të jetës së pjerrët
Vajzat e dasmave prisnin vjeshtën
Me lekurë daullesh në dritare
Të diellit të stinës
Së ëndërrës.
Me
Trokëllimë bari të egër
Zgjonin dritaret e katundit
Në mëngjes
Kuajt e mbetur jashtë
Çative
Të liruar nga nata
Plakat e dheut, mbushnin
Shtëpitë me zjarr dhe fjolla
Tymi
Ngrohnin rrobat e vjetra
Sipër frymës së gjallë
Deri në oborrr
Ku kishin ardhur nuse
Hipur mbi kuaj
Të endur nga era
Prej shumë vjetësh
Mbetur në katund
Me hingëllima qiejsh
Prej fushës së ngrënë
Vinin kuajt
Me të zotërit e vdekur përsipër
Për të pajtuar ëndrrën.
Fundi i Tplanit
Ish
Fusha me patkonj
Metali, kopshteve të egra
Të fund Tplanit
Kërcente darja ritmin e
Vajzave të paduruara nga
Thirrja
E drurëve që çonin nën valë
Mallin e shiut në kohë
Të thatë të verës
Rrugës së mbeshtjellë nga deshirat
Shkonte era e fatit
Sipër Gushtit
Për të përcjellë nuset e ndritshme
Rrugës së fushës së vetmuar
Pa vajzat ngelte fusha, e
Krejt Bota
Binte mbi katund nata e
Ëndrrave të shuara
Kuajt e bardhë
Si për zi, në degë të shelgut
Të ngulur
Mbi varre të gjysherve
hingëllinin
Deri pamjes së mbrëmbjes
Ku fshihej
Tufa e fundit e barit
Pa zerin e saj
Ajrit të dendur të fletëve
Humbisnin kopshtet.
LAJME NGA LUFTA E KOSHARES
Vinin në Tropojë
Ushtarët e vrarë në Koshare
Tokës së paqës
Për flokësh ndezur
Shkretëtira e rrafshtë e
Syve të pashuar
Me veshtrim nga atdheu
Rilindnin
Ushtarët e vrarë në frontin e Jugut
Pamjes së Atdheut
Në Koshare të Kosovës
Ushtarët e UÇK
Të gjithë të rënë sipas radhës
Transhesë së dheut të zbuluar
Për rreth qytetit të Gjakovës
Deri
Kodrave të varreve të ngritura
Nën henë plagësh të shuara.
Dikush do të vinte të ngrinte flamurin
Për fat të shaur të njeriut
Deri në mbrëmbje
Kur radha përseritej.
NËN ZINË E KATUNDIT
Nën zinë e katundit
Vit pas viti pret verën mbi fushë
Si lëndë dhimbjesh të plasura
Nëna ime
Sipër kësaj bote, në cep të fshatit
Të lagur nga kënetat
Nën zinë e katundit
Ndez zjarr përjetë
Dhe lëshon mbi fushë bagëtinë
E zotit
Nëna ime
Si muzg i kuqërremtë bote
Fushës së egër të barit.
SHKUPI
Im gjysh me 1910
Solli eren e Alpeve mbi një flamur ere
Me shqiponjë
Të ushtrisë së Bajram Currit
Dhe një hartë të malit përtej
Ballkanit të hirtë.
Në Shkup
Me 1910 gjurmët e sistemit të
Ndarjes ishin me të renda se
Lufta e ardhshme
Kundër Perendorisë Osmane.
Im gjysh me 1910
Rindertoi imagjinatën mbi Shkup
Me një pushkë lënde të thatë
Deri në Artë
Përgjatë Camërisë
Nguli në ajr një britmë kryengritje
Të Atdheut të përcarë
Për njëqind vjetë
Forcë dashurie për rreth së panjohurës
Në robëri
Në Shkup u rindertua imazhi
I ëndërrës.
FEMIJËT E BATHORËS
Prej mengjesit, dalin qytetit
Si pendë zogjsh
Të ardhur nga mali
Me veshtrim të shiut dhe borës
Mbi fushë të thatë të pluhurit të
Periferisë së endur, në diell kodrash
Të fshehta
Të Bathores
Shtepive të duarve prej ëndërre
U vijnë pas pragjet e femijëve të pjekur
Në udhë të kontinentit
Të dyerve të hapura të erës
I japin shpresë kryeqytetit të ajrit
Levizjen e fshehtë të ëndërrës së vështrimit,
Pa muzikë shiu, pa ritëm
Shurdhit të rëndë të shtetit
Femijët e Bathores nisin cigaret për qielli
Shijen e braktisur të kujdesit.
Femijët e Bathores
Në kor drite të northit
U japin rrugëve pamjen e tymit
Dhe të zjarrit të turmës
Dy nga dy
Si pendë zogjsh mësyjnë kryeqytetin
Panairin e erës së thirrjeve
Rikthejnë
Në rrugë shpresën
Femjët e varfërisë tonë.
Pranvera e Alpeve
Pranvera e Alpeve
Pa pamjen e malit
Të celur
Del gjethja
Sa një pëllëmbë
Dushku të egër, skaj fushës
Ikin kuajt me këmbë
Bari të mbirë në pranverë të Alpeve
Pas afshit të mbrembjes deri në valë
Midis fshatit të botës së cative
Në katund të erës sipër
Kopshteve të mbjella me ëndërra
Dhe mollë duarsh
Të nënës time të lutjeve
Mbi botë
Iknin lopët e kuqe
Për dielli të mbirë
Gjethet dhe pylli i barit të hollë të
Lëndëve të jetës së pjerrët
Vajzat e dasmave prisnin vjeshtën
Me lekurë daullesh në dritare
Të diellit të stinës
Së ëndërrës.
