Shqipe Hasani u lind më 18 dhjetor 1971 në Prishtinë. Filloren dhe shkollën e mesme, (mjekësin e përgjithshme) , si dhe fakultetin Filologjik, dega Gjuhë dhe letërsi Shqipe i mbaroi në Universitetin e Prishtinës.
Përveç dramës “QËNDISTARJA S’KA MORT”, (2011), Shqipe Hasani deri më tani ka botuar edhe këto vëllime me poezi:
1. “Shiu i vetmisë”, (1997).
2. “Qielli i varreve”, (2000).
3. “Akuareli i dhimbjes”, (2008).
4. “Premtim i lënë peng”, (2009).
Vëllimit poetik “Akuareli i dhembjes”, Lidhja e Shkrimtarëve të Kosovës i dha Çmimin e Mitingut të Poezisë, si libri më i mirë me poezi i vitit.
Etj.
Shqipe Hasani jeton në Prishtinë.
Të mërkuren e shenjtë do të më vënë
Në skenë si Kleopatren
Pse hyra në legjenden e kurorës
Pse lava sytë ëndrrat që i pash
Pse putha pa mëshirë diellin e dashurisë
Të enjtën do të më këndojë si Kleopatra.
Aq më bënë xheloze...
Se të premten e zhvirgjërimit
Do të më zgjosh me fustan të gjakut
Do të më bësh roje nën flokun e gjatë
Do të më fshehin në shtratin e trëndafiltë
Deri sa të të dua gjithë natën
E mos të nginjem.
Gjithë javën tjetër qaj dhe gjykohem
Që s’të kam njohur më parë
Me shpirtin e prushtë të Cezarit
Dikur të bëhemi fitimtarë të vjeshtës
Të pijmë verën e dasmës
Të ringjallim betejën e dashurisë
Për vitet e ikura.
HAPE PORTËN
Hape portën nënë
s’kam frikë nga profetët dhe vrastarët
reve të kuqe pashë
pikturat e masakrave
të mbuluara me perde krimi
lufta dhe eklipsi paskan mbaruar
ardhur jam nga metropolet Ilire
veshur me petkun e bardhë
simbol kam historinë e fisit
t’i puth muret e kalasë së gurit
logun e fjalës
qytetit të lashtë
kokës mbaj vellon e lirisë
merr valixhen e mallit
fshehur e mbajta arkës së vjetër
katalogun me emra të zhdukur
dosje me dëshmi
harta kampesh e burgjesh
të mbështjella me flamur
dhembjeve të shekullit
NDOSHTA JAM ROZAFA
Mos pandehni se nuk kujtoj
vuajtjen e Rozafës me trup të përgjysmuar
mbron një dashuri të mbyllur
si një kurorë qielli
kjo legjendë me mua
përballet si një hije nuri
dashurinë ma ndrydh nga pak
Çfarë përpëlitjesh ndiej
harrohem përtej fundit e nisjes
virgjëreshë i mbetem kohës boshe
kërkoj dashuri të ngushëlluar
rrëmbimet të mos ringjallen
jeta e poetëve thyhet kufijve të vrazhdë
për asgjë mos më pagëzoni mëkatare
se një ditë bëhem Rozafa
KRONIKË PËR PRAPASHTICËN
Dielli vezullon majë labirintit
Të Malësisë së djegur
Ajo e shprush historinë
Mbështjellur me kopertina vuajtjesh
Etshëm puth idealet
E lidhura qafës gjerdan
Frymon me ankth shpata harkore
Prapashtica është kështjellë
Që amshon ëndrrat e gjyshërve
Për djepa e nipër
Kishin dëshirë të kenë urë shekulli
Pleqërishten me pleqërisht
Aty ku buron Kroi i Thanës
Prapashtica jeton me gjuhën e legjendave
Me kronikën e bukurisë dhe shëmtisë
Tash gjithçka digjet në galeri kujtimesh
Malësi e djegur betejë e kuqe
Gjallë je
Gjallë
KY POPULL MJAFT DUROI
As dimri Siberian
S’mund t’i mposht murlanët
Që fryjnë mbi emrin Kosovë
Pjesë e ngjitur e pa frikë
Jam unë që gatuaj territ
U nxjerr brumin fjalëve
A ka kohë midis jetës dhe vdekjes
Që s’duroi ky gjak populli
Nuk e besoj kurrë
Evropa përgjoi mplakjen
Ëndrrave mashtruese
Simfoninë e zërit hodhi me drojë
Derisa zgjonte peshë vetveten
Varret s’mund të përmbyten
Mjaft durova mëkate.
S’mund t’i shoh fëmijët migjenianë
Mbështetur ëndrrave të statujave
Si lexojnë vargun e skamjes
Gjirit të mjerimit
Çmenduria nuk vjen nga e mira
Mbi varg vazhdova
Të pi lot në vend të ujit
Të mbyll vdekjet pas perdes së robërisë
Të gjejë dashuritë lirive të mangëta
Mes klithjes dhe kureshtjes
S’harrohet durimi as dhembja as vuajtja
Populli përballet me shpresa
PESË PLAGËT E TRUALLIT
Shumë afër lëkurës sime
Rrinë muret e vjetra
Plot ëndrra terri
Kufijve të kuq kumbon
Kënga shqiptare
Kosovës lindore
Hidhen farërat të pluhurit
Ujërat turbullohen
Bujanocit digjen ngjyrat rrugëve
Mbi qiell të Metvegjës rigon shi
Ç’mynxyrë mëngjesit të fjetur
Mjegulla e Kosovës shtrihet atje
Egërsisht hyn foleve të braktisura
Perdet e verbra shqyhen me hov
E fisi im pyet
Kush mund të hajë bukë
Me liri të ftohtë
Askush nuk vdes nga uria e cunguar
As nga hijet e bishave të zeza barbare
Loti i këngës buzë muzgut
I lidh duart popullit tim
Ushtarët e UÇPMB që i rriti nëna ime
Zgjojnë çdo fund horizonti
Presin eklipsin e diellit
Nga lindja në perëndim
Ylberit të ndezur
Ndalojnë dhembjen e shëmtuar
Kosova e lindjes është relief
Palcës së Kosovës së madhe
Trojeve të zgjuara
Thurin kurorë
Ishullit të lirë
LETËR MBI ISHUJ
Me kë të flas për romancën
Kryqëzuar një trup një shpirt
Për letrën ditëlindjes së fundit të vajzërisë
Skllavëria kryeneçe shponte
Fate me shigjeta të acarta
Mërzia ekzaltonte
Vellos së bardhë i vinte era epsh
S’pëlcitnin gjëmat oazave
Puthjet virgjinë deheshin
Kornizave artistike
Mozaiku i shpirtit çdo ditë
Derdhi nga një pikë gjak
Një zjarr fërgonte dashurinë
Në kohë zbrazëtie
Harrova se kush jam
Viteve të ikura
Vargjet lirike në dorëshkrim të Serembes
Notuan deteve tej kontinenteve
Ishujve piramidalë
Një kartolinë mbështjell hermetikisht
Me frymën e uratave në shekuj
Portreti me njëmijë metafora erotike
Kërkon dashuri
Dashuri të ngushëlluar
Kërkon dashuri
--------------------------------
Shqipe Hasani, „AKUARELI I DHEMBJES“, poezi, botoi „FLOMED“,
Prishtinë 2008, faqe 62. ISBN 978-9951-415-04-0
Shqipe Hasani, i takon brezit të shkrimtareve që u bënë kurban i proceseve politike e shoqërore nëpër të cilat kaloi vendi ynë, përkatësisht fati i saj ishte “kryqëzuar (si) një trup (e) një shpirt”, (f. 61). Si të themi, procesi i formimit intelektual është rezultat i rrethanave shoqërore e politike që kaloi vendi ynë, përkatësisht si rrjedhojë e atyre proceseve nëpër të cilat kaloi atdheu i shqipes, sepse ajo ishte “ankthi (që) kërkon poetin/ të dalë nga çelësi i enigmës”, (f. 11).
Libri i saj “AKUARELI I DHEMBJES”, plotëson më së miri nocionin e flijimit, që për fatin e mirë të saj edhe pse e ka jetuar diskriminimin institucional, ajo më në fund në këtë libër “në emër të Atdheut/ rrëfehet arbërisht”, (f. 18), dhe në anën tjetër duket se ka triumfuar. Më pas ajo e ka përjetuar edhe “vuajtjen e Rozafës me trup të përgjysmuar”, (f. 29), përkatësisht Luftën e Kosovës 1998 – 1999, jo vetëm duke e soditur atë me sytë e saj, por duke e ndjerë në palcën kurrizore krimin mizor që pat rënë mbi hapësirën tonë, e mbi të gjitha, (të paktën kështu duket përmes këtij libri), autorja ato kohë, e ato tmerre i paska mbijetuar me sukses se mbase “jeta e poetëve thyhet kufijve të vrazhdë”, (f. 29). Këtë konstatim timin e sforcon libri i saj poetik me një titull sa simpleks (lat. i thjesht) po aq përmbajtjesor siç është “AKUARELI I DHEMBJES”, i cili është konstruktuar si një metaforë që shpjegon se “asgjë nuk falet nga kjo botë”, (f. 30).
Se poetët janë racë që u japin ngjarjeve përjetim artistik duke i përshkruar deri në hollësi dramacitetet dhe tragjicitetin e ndodhur për të “zgjeruar kufirin e dashurisë”, qoftë edhe me emrin e saj, (f. 36). Poetët, janë ata të cilët edhe dhembjen e kthejnë në përjetësi, po poeteshat këtë dhembje mund ta sjellin edhe në mënyrë më përjetuese, më melankolike, ashtu siç shprehet se “krejt çka shkruaj sonte/ është vaji dhe fundi i një rrëfimi”, (f. 45), prandaj janë këtë arsye pse mendojmë se libri “AKUARELI I DHEMBJES” i Shqipe Hasanit plotëson diçka të mirë në këtë plan.
Ajo ka arritur t’i përshkruaj mirë ngjarjet e përjetuara, dhe sidomos ato që i ka përjetuar populli i saj t’i kthej në një krijim artistik siç është poezia, e cila do të kujtohet, dhe do të mbahet mend më mirë, qoftë si ngjarje e jetuar që mund të duket nga “boja – ngjyra” e jashtme, e qoftë si përjetime shpirtërore nga ana e brendshme, që përfaqësohen përmes nocionit të “dhembjes” që e karakterizon pjesën e dytë të titullit. Por poetesha mendon se “as dimri Siberian/ s’mund t’i mposht murlanet/ që fryjnë mbi emrin Kosovë”, (f. 47). Pikërisht janë ngjyrat (akuareli) që e plotësojnë më mirë përjetimin, përkatësisht dhembjen si një proces fiziologjik, me të cilat poetesha Shqipe Hasani ka ditur të ndërtoj anagramet e përjetimeve të saja, qofshin këto përjetime edhe vetëm si nocione artistike sa për ta ndërtuar poezinë e vlefshme në të cilën do të shprehet “s’harrohet durimi as dhembja as vuajtja/ populli përballet me shpresa”, (f. 47).
Pikërisht janë poezitë e përjetuar, ato që lëndës së prezantuar në librin “AKUARELI I DHEMBJES” i kanë dhënë nocionin e së mirës artistike, qoftë kjo e mirë e shprehur në mënyrë të drejtpërdrejt apo tërthorazi nëpërmes metaforave poetike me të cilat si tërësi libri është mjaft i begat: “Nuk ringjallet asgjë nga mallkimi/ borxh mbeten të rënët të gjallë”, (f. 54). Gjithsesi nga vet titulli, merret vesh se poezia e saj ka dhembje, ka përjetime të rralla, një lloj dramaciteti, dhe një lloj ankthi të pashmangshëm apo siç shprehet ajo: “Atdheu quhet fjala dhe emri yt (lexo saj)”, (f. 43).
Por vetvetiu shtrohet pyetja, nëse Shqipe Hasani e cila e paska nxjerr dhembjen në mënyrë artistike, madje duke e bërë atë publike, ajo paska qitur në pah një të vërtetë të cilën po e diskutojmë. Mua më duket se poetesha sikur e ka heq dhembjen e ndrydhur nga shpirti i saj, sikur ajo është larguar për një çast nga ankthi i së kaluarës, si përjetim më vete ngase siç thotë ajo në një varg të saj se “askush nuk vdes nga uria e cunguar/ as nga hijet e bishave të zeza barbare”, (f. 58). Ndonëse imponohet pyetja, por për një popull të tërë “plaga (a) do të gjejë udhë shërimi”, (f. 56)?
Shqipe Hasani, edhe disa temave që iu ka rikthyer për diskutim, pikërisht i gjen ato ngjarje që tmerruan jo vetëm të tashmen, por e patën tmerruar edhe fillimin e shekullit të kaluar, ku pasojat, bile të papërmirësueshme përjetohen një shekull më vonë, në të tashmen tonë qoftë përmes boshatisjeve, e qoftë përmes krimeve në shkallë kombëtare, duke prekur cep më cep hapësirën e atdheut, por ajo – poetesha, ka marrë në shqyrtim një skaj të atdheut, përkatësisht njërin nga fshatrat më tragjike të Malësisë së Gallapit, fshat ky në të cilin për disa herë janë kositur, pushkatuar e varfëruar banorët e tij, pikërisht nga bandat pushtuese të krimit e dëbimit, ashtu siç ndodhi edhe para një dekade në Luftën e Kosovës, për liri, demokraci e pavarësi.
Këtë element sa artistik po aq tragjik e gjejmë tek poezia “KRONIKË PËR PRAPASHTICËN”, e cila si krijim poetik është njëra nga poezitë më të mira jo vetëm brenda këtij libri, por njëra nga poezitë më të mira që iu kanë kushtuar krimit bizar mbi këto anë. Poezia, sjell të freskët në kujtimin tonë një ngjarje dhe një tragjedi që pat pllakosur këtë vend e këto anë rreth një shekulli më parë, ndonëse Prapashtica, siç dihet i ka përjetuar të paktën tri masakra masive të cilat kanë bërë që ky fshat malor i cili shtrihet buzë kufirit të atdheut sot të mbetet pothuajse një lloj “frymimi që lëngon me ankth nga shpata harkore”, fshat ky që “jeton me gjuhën e legjendave dhe me kronikën në mes bukurisë dhe shëmtisë”, (f. 41).
E, pikërisht ky ngjyrim e ky përjetim në librin “AKUARELI I DHEMBJES”, merr përmasat jo vetëm tragjike por më shumë të përjetësimit historik e artistik ku i japin dhembjes nuancat e një përjetimi real, qoftë aty tek poezia që cituam më lart apo edhe tek një varg poezish të tjera të kësaj natyre, nëpër të cilat ku më shumë dhe ku më pak paraqitet realiteti dhe përjetimet e dhembjes, qofshin ato si përjetime fiziologjike e qofshin si nocione poetike, përkatësisht filozofike, se mbase edhe poezitë e këtij libri janë në kuadrat të njëjtë me filozofinë qoftë si shkencë e qoftë si interpretim: “Nuk i heshtim eklipset e dhembjes/ Gjersa gjenden njerëz të zhdukur/ Heshtja një ditë më vret/ Gjuha një natë më thumbon”, (f. 12), “Tim atë ma rrahën pas burgut/ Derisa vdekja i sillej mbi kokë”, (f. 14), “Babë piramidë e dhembjes sime”, (f. 35), “Mbi qiell të Medvegjes rigon shi”, (f. 58), “E dëgjon kush klithmën time/…/Ndalem labirinteve Ilire me ditar Atdheu”, (f. 60), etj.
Te poezia e këtij libri, (në nuanca të caktuara), gjejmë mjaftë vlera të qëndrueshme, qofshin ato të aspektit estetik apo tematik që mbushullojnë suksesin e arritur të Shqipe Hasanit. Natyrisht, autorja është bërë emër i njohur jo vetëm në Kosovë, por në tërë hapësirën etnike sepse ajo me dashuri dhe përplot vullnet i këndon atdheut dhe truallit të saj fisnik, u këndon bëmave dhe sfidave të njeriut të shumtë, po më shumë u këndon arritjeve në Kosovën e saj të dashur, për të cilën do të shprehet: “Dikur vjen një melodi/ Ndoshta jehonë fyelli/…/ Një mall vërshues më zgjon/…/ Zemra ma thotë një këngë/ përsëri festojmë Kosovë”, (f. 7). Por, për të mos mbetur ky konstatim imi vetëm deklarativ po sjellim këtu edhe disa vargje e strofa për të parë se si autorja e ka ndërtuar metaforën dhe poezinë e saj: “Nënës i lidhën duart/ Të mos gatuante”, (f. 14), “Ku mbeten stinët e pafajësisë”, (f. 26), “Kokës vardiset fjalë e shenjtë/ ENDE NUK ËSHTË VONË”, (f. 33), “S’mund t’i shoh fëmijët migjenianë/ mbështetur ëndrrave të statujave”, (f. 47), “Gjallërohet fisi me tinguj të baladës”, (f. 52), “Pranverave i mëkoi engjëjt e dhembjeve”, (f. 55).
Nuk e kuptoj çfarë malli a çfarë brenge e lidh poeteshën mërgimi, por ajo temën e mërgimit, përkatësisht metaforën e mërgimit e ka mjaftë të sforcuar, ndoshta ka dike nga të afërmit në mërgim, apo nga të dashurit e saj, ka ndonjë mik a shoqe të gjeneratës, është i mërguar ndonjë i njohur a personalitet i adhuruar prej saj, por brengat e saj, në poezitë e këtij libri, qajnë edhe gurin, në kohën kur dihet, (të paktën prej se e njohë unë), ajo jeton dhe gjallërinë në Prishtinë. I gjithë ky mall, gjithë ky mallëngjim është për t’u admiruar se si ajo e ndjen dhe e përjeton këtë plagë të rëndë në shoqërinë tonë: “Shtegton qyteti pa frikë/ Kalorës i stinëve të çuditshme/ Kurorën e flokëve të gjata/ Fshihje si enigmën mes fjalëve” se “Vitet e mërguara i kaplon dhembja/ Sizifi i mbulon me gurë e djersë”, (f. 8) . Motivin për mërgimin e gjejmë më të sforcuar te poezitë: “Ankth mërgimi”, “Klithmë mërgimi”, kurse në nuanca të caktuara edhe ndërmjet vargjeve e strofave edhe nëpër ca poezi të tjera, por në poezinë e Shqipe Hasanit ka edhe simbolika të shumta me të cilat ajo ka ndërtuar metaforat dhe konceptin e saj poetik, mjaftë i pranueshëm dhe të përjetueshëm.
Një tufë poezish u kushtohen personaliteteve të njohura, qofshin ato familjare, të paqes a humanizmit, po më shumë personaliteteve të flijimit, për të cilët autorja ka respekt krijues të veçantë, pa të cilat sikur do të lëngonte nocioni i “dhembjes” që na shfaqet qysh në titullin e librit. Poezi të këtij motivi janë: “Nëse më fton zëri i nënës”, “Baladë për babanë”, “Zbrazëti kohe”, “Fjala s’ka mbarim – kushtuar dr. Agron Krasniqit”, “Në horizont amshimi – kushtuar Agim Ramadanit”, “Luftës i shëroi plagët – kushtuar prof. dr. Gani Bajraktarit” e ndonjë tjetër që i kanë dhënë vlerë librit dhe poezisë së saj, ku e ka dëshmuar mishërimin dhe përkushtimin krijues duke qenë gjithmonë falënderuese për sakrificën e tyre që ne të frymojmë më të lirë në atdheun tonë me emrin KOSOVË, në të cilën “midis Emrit e Atdheut/ (autorja?!), mbanë një LIRI të ngushtuar”, (f. 12).
Jo vetëm në këto vargje që i kemi cituar sa për të ilustruar mendimin e thënë, sa për të sforcuar këtë shënim të çiltërt, për poezinë e Shqipe Hasanit, për të cilën mendojmë se ka një vlerë e cila nga libri në libër është sforcuar dhe përpunuar, madje ajo ka krijuar individualitetin e saj krijues mjaftë të besueshëm. Këtë stërhollim lirik e plotësoj edhe dhjetëra poezi të tjera që kanë motiv lirik, madje të një lirike që ngjyrimet shkojnë edhe nga poezia erotike, të cilat brenda këtyre vargjeve të dhembjes e përjetimit sikur lë testamentin se ishte në këtë jetë për të mbetur edhe më pas prezent – gjallë: “Kur të vdes natyrshëm/ Mos m’i verboni ëndrrat/ Gjymtyrët e njoma/ Mos i hidhni zhavorrit/ Të kënetës së tharë”, (f. 9), sepse askush nuk e dëgjon “klithmën e saj”, (f. 60), e ajo sikur nuk ka “me kë të flas për romancën”, e “portreti me njëmijë metafora erotike/ kërkon dashuri/ dashuri të ngushëlluar/ kërkon dashuri…”, (f. 61).
Shqipe Hasani, vazhdimisht ngulmon në kërkimin e hapësirës së saj krijuese, e sigurt se nga libri në libër do të bëhet edhe më e pranueshme në hapësirën e letërsisë shqipe në Kosovë dhe më gjerë!…,shkruan mes tjerash studiuesi -shkrimtari Shefqet DIBRANI.
------------------------
Shqipe Hasani, “OKTETI I VAJZAVE”, poezi për fëmijë, Orfeu, Prishtinë, 2012
Shqipe Hasani, tani më e njoohur me disa vepra letrare, të botuara, si: Shiu i vetmisë, Qielli i varreve, Akuareli i dhemjes, Premtimi i lënë peng dhe dramën; Qëndisja s`ka mort, në letrat shqipe na vie edhe në letërsinë për fëmijë, me librin; “Okteti i vajzave”.
Me këtë libër, poetja sikur e sprovon veten edhe në vargun për fëmijë, duke u rikthyer e hyrë në botën e tyre. Autorja jo rastësishtë librin e fillonë me poezinë; Te varri yt kthehet pranver, kushtuar poetit të ndjerë, poetit më të dashur për fëmijë; Rifat Kukajt. Ai si për botën e fëmijëve por edhe asaj të të rriturve, përherë mbetet frymëzim i fjalës, i cili me veprën e tij la gjurmëe të thella në letrat shqipe për fëmijë. Nje ndjenjë e tillë, sikur e përcjllë edhe poeten Shqipe Hasani, e cila për mes vargut, shpalos mungesën dhe dhimbjen pëer poetin.
Vargjet që vijnë në vazhdim, përmes botës së më të vegjëlve, shpalosin atdhedashurinëe, ndjenjën e lirisë së atdheut, shkëlqimin që ka ajo deri në bekimin për mëvetësinë. Bota fëmijnore shpaloset për mes temave të ndryshme që nritë poetja, si; Goni përtaci, Shtatori, Libri i mendjes, etj.
Në kopshtin tim
U shkri bora
Nën rrezet e diellit
çoi kokën lulebora
Një lule pranë pak u hidhërua
Përse nuk bisedoni me mua?
Jam vjollca me aromë,
Që zbukuroj kurorë.
...
ç`MË THANË LULET
Temat si mërgimi, pa tjetër se e ndjejnë edhe më të vegjëlit, kur dihet se kjo plagë, është një vrragë kombëtare e cila e përcjellë kombin tonë, dhe sigurishtë se ajo depërtonë dedhe nëe botën e fëmijëve. Dhe në këtë rastë, poetja përmes poezisë; Vëllai në mërgim, prekë edhe këtë plagë.
Kënga për nënëmadhen, është poezia e cila i kushtohet Nënë Terezës. Për mes pak vargjeve, ajo paraqet shpirtin e madh të humanistes shqiptare, Nënës Tereze.
Një poezi tjetër kushtuar legjendës së lirisë shqiptare; Adem Jasharit, i cili me luftën, sakrificën deri në flijim, me gjithë familjen e tijë, e bëri historinë e Kosovës, duke mbetur shembull legjendë e si luftohet e flijohet për atdhe.
O i madh, i pahrruar,
Bir i nënës Kosovë,
Lirinë ia fale kësaj toke,
Me gjakunn burrëror
Të nderojmë Adem Jashari,
Në histori hyre me trimëri,
Nuk të harron loke Kosova,
Në gji të mban nëna Shqipëri.
KANGJELJA PËR SJELLËSIN E LIRISË
Në ciklin tjetër; Legjenda e bareshës, gjejnë venë poezitë Baresha në pranverë, Psalm për bonjakët, Zog mëngjesi, Vajza e kohës së artë, etj. Të gjitha këto poezi, bartin në vete mesazhe nga bota e më të vegjëlve, se si e shohin dhe si ndjejnë ata jetën. Poetja, pa ngarkesa dhe me fjalë të zgjedhura nga kjo botë, arrinë ti pikturoi mes vargjesh, ndjenjat e më të vegjëlve, duke ia daë me suksesë formulimit të vargjeve.
Në këtë cikël, ajo sjellë edhe një poezi për poeti po aq të dashur për fëmijë; Agim Deva, tani më të ndjer. i cili për një kohë të gjatë sa ishte gjallë, ishte bartës i kaarvanit të shkrimtarëve për fëmijë. Këtu gjejmë edhe poezitë kushtuar; Migjenit, Naimit, Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, Rozafës, Shqipërisë, etj.
Në ciklin; Kalliri i fjalës, poetesha sikur edhe më tepër thellohen në botën e f¨mijëve, përmes poezive; Hënës, Ari dhe fjala, Xixëllonjat, Fëmijët e mëgimit, etj.
Një ktet vajzash,
Në kopsht bisedojnë,
Së bashku valles,
Si t`ia fillojnë.
Bleona zemërplasur,
Përbrenda seç vlonte
Pa rroba kombëtare,
Si të vallëzonte?
...
OKTETI I VAJZAVE
Edhe cikli; Drita e vendlindjes, që mbartë në vete dhjetë poezi, duke filluar me atë; Në fshatin e babës, poezi e cili mbartë vete shum kujtime, dhimbë e mall. Pasojnë poezitë; Mali dhe duart, Mësuesja ime, Lulëkuqet e prillit, Peizazh fshati, etj.
Në ciklin e fundit; Rruga e shtëpisë sime, poetja sjellë edhe tetëmbëdhjet poezi, që i qëndrojnë shum besnik vargjeve nga ciklet e tjera dh gjuhës brenda të cilës janë ndërtuar ato. Duke fillu me poezinë; Rruga e shtëpisë time, Fëmijët dhe ylberi, Barka e rosave, Kartolinë urimi, Duke pritur dallëndyshen, Shqiponja, Te molla e kuqe, etj.
Pa u thelluar në strukturën e vargut, metaforën, dhe një zbërthim më të detajuar, i lëjmë lexuesit, ta lexoi dhe ta përceptoi nga këndi i vetë. Poetes Shqipe Hasani, i urojmë të na sjellë edhe libra të tjerë të kësaj natyre të artit të shkrimit,shkruan studiuesi-shkrimtari Gëzim Ajgeraj.
