E dashura ime i harroi fjalët
si të mos ishin kurrë…
U dashurua me heshtjen.
Një mollë e kuqe-gjak si faqja jote
midis shpatullave më ra,-
asnjë plumb s’ka me më dhimbtë më shumë
në vdeksha pa të parë…
Sa herë mollët të piqen si kësaj dite
hidhi kokrrat udhës nga shkova,
dhe unëdo të ndiej dhimbje ku shitove,
e miro.
Në u martofsh mollë mos pastë kund në botë!…
Ti me lot do t’i qash sa herë t’i shikosh,
unë dhimbje do ndiej sa herë t’i prek, pse ta fsheh.
Dhe në diell të dytë s’të harroj, e miro!
