VIKTOR HYGO : DERVISHI

VIKTOR HYGO

 

DERVISHI

 

Në ballë të  grupit të vogël e të rreptë të arnautëve,

Shkonte Aliu Pashai me ballin nëpër  re,

Gjithë populli përqark nderonte i tmerruar,

Përgjunjur dhe  kryet përkulur gjer në dhe.

 

Befas nga turma u ndje: “Më prit, Ali Pasha!”

Një dervish mjekërbardhë, sy të pafrikëshëm te balli

Përpara i dolli të ashprit Ali Pashë Arnautit

Dhe kalin pullali ia mbërtheu për kapistalli.

 

“S’ta  kam frikën  as ty, as të ndyrës thikës tënde
O i dërguar i shejtanit, tiran, mizor  e  qen,

Para këtyre të trëmburve e trimave tuaj të çartur

Vdes sot, por kush je ti, jam unë që  do ta them!

 

Pallatin e ke ngritur mbi  eshtra e xhenaze

Veç ti me dorën tënde sa ke vrarë, o gjakatar!
Një populli i ke vënë thikën,  por s’e di, or   lugat,

Se këtu pranë të është hapur e po të pret  një varr.

 

Shpata jote njerëzve u  shkon si kosë mbi bar...
Por shpirti do të dalë ndër çengela zinxhirësh,

Me dorë të vet Allahu   do të të varë, ore kusar,

Mu në  pemë të segjinit plot me shpirtra qafirësh. 
 …

As paratë, as dredhitë, intrigat as  kalatë,

Asgjë, o shpirtkatran nuk do të bëjë derman,

Për jetë  fantazma jote do të tmerrojë dynjanë,

Jot ëmë përse të lindi shtatë herë është bërë pishman.

 

Çifut  e faqezi, nxirre  thikën nga mylli.

Në gjoks  ma ngul, s’ta kam frikën me sua e xhins,

Kur të më dalë shpirt , në vënd të grahmës së fundit,

Një pështymë do të  ta hedh në surrat , or përbindësh.

 

“A ke më për të sharë, o dervish?” – pyeti Pashai

“S’kam më! Ja gjoksi im! Ngule thikën, shëmtirë!”

Aliu ra thellë në të thella... buzëqeshi... edhe dervishit

I dhuroi qyrkun e vet stolisur në xhevahirë

Dhe i tha lamtumirë.

 

Poetizuar në gjuhën shqipe   RIZA LAHI