Revista amerikane, Ann Arbor Review: International Journal of Poetry, e cila botohet në shtetin Florida, është revistë e fokusuar vetëm në publikimin e poezisë. Kjo revistë, ka një traditë disa dekadëshe dhe që nga atëherë, ka botuar poetë të shquar. Në numrin e ri të saj të pranverës, që ka dal këto ditë, në këtë revistë prestigjioze të poezisë, është prezantuar me një poezi, poeti nga Kosova Ndue Ukaj. Poeti Ukaj prezantohet në këtë revistë me poezinë, Liria e poezisë, të përkthyer anglisht nga Peter Tase.
Liria e poezisë
Engjëjt zbresin ngadalë,
Butësisht
Qetësisht
Dashurisht
Mbi shkronjat e tua t’zjarrta
Puthin dhembjet që njeh vetëm ti
Puthin dashuritë që she vetëm ti
Puthin vetmitë që prek vetëm ti
Oh-et e shpirtit dëlirë
E lumja poezi.
Pastaj ngadalë e më ngadalë
T’i përkëdhelin lotët e gurëzuar
Faqet e rrudhura aty ku atdheu
I dhembjeve përplaset me kohët
Nëpër metaforat që bërtasin…
Çirren natë e ditë pa nda
Oh, heshtin bërtasin, bërtasin heshtin
Paralelisht,
Dhe shfaqen me buzëqeshjen si diell
Mëngjeseve blu me bebëza të ngushtuara
Netëve të errëta me bubullima dridhmuese
Të thonë e bukur, të thonë mbretëreshë
Të thonë e çfarë s’të thonë.
Ti, e heshtur si vetmia
E zhurmëshume si trishtimi
Përkund dhembjen tënde të përjetshme
Misterin e pafund… sa krijimi
Ku gëzimi e dhembja përplasën si në pasqyrë
Dhe rrokullis shikimin e butë buzë në buzë
Gojë më gojë
N’ heshtje si zog grabitqarë merr
Herë dhembje e herë plandosesh n’gëzime.
Oh e lumja poezi që dashuron pakufi.
Liria e poezisë
Engjëjt zbresin ngadalë,
Butësisht
Qetësisht
Dashurisht
Mbi shkronjat e tua t’zjarrta
Puthin dhembjet që njeh vetëm ti
Puthin dashuritë që she vetëm ti
Puthin vetmitë që prek vetëm ti
Oh-et e shpirtit dëlirë
E lumja poezi.
Pastaj ngadalë e më ngadalë
T’i përkëdhelin lotët e gurëzuar
Faqet e rrudhura aty ku atdheu
I dhembjeve përplaset me kohët
Nëpër metaforat që bërtasin…
Çirren natë e ditë pa nda
Oh, heshtin bërtasin, bërtasin heshtin
Paralelisht,
Dhe shfaqen me buzëqeshjen si diell
Mëngjeseve blu me bebëza të ngushtuara
Netëve të errëta me bubullima dridhmuese
Të thonë e bukur, të thonë mbretëreshë
Të thonë e çfarë s’të thonë.
Ti, e heshtur si vetmia
E zhurmëshume si trishtimi
Përkund dhembjen tënde të përjetshme
Misterin e pafund… sa krijimi
Ku gëzimi e dhembja përplasën si në pasqyrë
Dhe rrokullis shikimin e butë buzë në buzë
Gojë më gojë
N’ heshtje si zog grabitqarë merr
Herë dhembje e herë plandosesh n’gëzime.
Oh e lumja poezi që dashuron pakufi.