ELONA ÇULIQ ka lindur në Shkodër(18.10.1986) ku dhe banon. Ajo ka studiuar fillimisht
për piano në shkollën artistike “Prenk Jakova” e më pas për gjuhë frënge në shkollën e gjuhëve të
huaja “Shejnaze Juka”. Studimet e larta në nivelin master i ka kryer për psikologji pranë UT.
Poezia është pjesë e pandashme e saj.
Vedit
Fol sonte, n’kyt natë me bark
t’mbushun me lot,
e me shpirt t’gatum n’nji telajo t’ftohtë dimni.
Fol, ngrohe largsinë me frymen tande,
zhdavarite asgjanë para se diçka me ardh e me t’harru ndër kujtime.
Ah, ti s’e din;
ose ndoshta e din
sa e vështirë asht me u gjetë ndër kujtime,
edhe at’herë kur n’përmbajtje je vetëm ti.
Rrëfenjat e tyne nuk fillojnë e nuk mbarojnë kurrë n’nji kohë,
kujtimet s’kanë pentagram.
Asigja s’më ka randu ma shumë,
as koha nuk m’ka – ma fort,
as dhimbja s’më ka kafshue ma padhimbshëm,
se sa ngerçi jot, lot i kapërdim me zor.
Asht
Buzve t’kohës e vërteta asht psherëtimë,
kurse na, fjalë e thanun me ngut.
Shkapërdahena n’hava si re t’zhubrosuna t’nji qielli që lind
veç kur shpina jonë asht përgjigja e hapave t’ngutshme
t’ndjenjës që don ma shumë se T’due!
Kam ndi që e thonë, jo pak herë e kam mendue
edhe un’ ç’ashtu se dashnia s’ka si, pse, me ke dhe kur!
Po, s’ka mendojshe, por e vërteta asht se ka,
ka si, pse, me ke dhe kur (n’pakohësi).
Nuk mundena me e ndie n’Dashni nji qenie tjetër
vetëm prej fjalës, dashnisë apo t’ndjenjave t’lamshueme
n’zemër që na i drejton hapat përballë nji pranie
që e dimë se e dona, por s’dina pse.
Dashnia i din tana pse-të, por i lyen buzve si psherëtimë.
Kjo asht Dashnia! Me mësue me puth e përpie n’zgavren
e shpirtit tonë psherëtimat e buzve t’saj.
Me ditë që syve t’përlotun flejnë e rrjedhin frikrat, jo dobësitë.
Nji që don, që zhytet n’honet e shpirtit t’nji tjetri,
që i mëson gjuhët e syve dhe shijet e buzve,
nuk ka si me kenë i dobët’. Dashnia s’asht as e dobët’,
as e fortë, as e guximshme, ajo thjesht Asht!
Dhe Na thjesht jena gjuetarë t’saj!
Gjuetarë me gjurmë toksorësh e sy hyjnish
Rrugica
Duert e diellit gatuejnë
kyt mesditë t’dalun binarsh.
N’ajrin e zhurmave t’kalimtarëve
malli fsheh sytë e thyem.
Mirë kanë ba njerzia,
i kanë sheshue tana trazimet e ditës
mbas kanateve t’mbylluna,
e t’mbulueme me perde trasha,
në t’cilat dielli vetëm përrshqet, s’depërton.
Pyes vedin a ka jetë aty brenda?
zagushia e parakohshme
freskohet n’hijen teme t’shkujdesun,
e dielli i njomë buzët e rreshkuna
me puthje t’mjegullta gërmueme
mes kujtimesh t’velun nga lodhja.
Hapat e njipasnjishëm
kafshojnë kohën,
rr’mojnë përgjigjet poshtë shollës
së këpucës,
që ka nji numër,
për t’panumërta hapa që
bajmë çdo ditë drejtë grackës.
Ndali hapin, mbaj frymën e mendoj:
- A thue ka nji numër t’fundit edhe fryma?
Du…,por s’mundem me u zhyt n’kyt çast fryme,
realiteti n’fund t’kësaj rrugice shumullohet,
jetët lindin me kambë n’diell,
e pëshpërisin shpresën e së nesërmes
Buzëve t’hanës.
I tham vedit: – Ç’rrëfim ka
me iu puthë atyne buzëve sonte?
Rrugicës po i vjen fundi,
e tash dielli po gatuhet n’flokët e mi,
avujt e dëshirave t’mesditës
dalin si tymnaja përmbi kryet tem.
Mbaj hapin, kthej kryet e përlaj tanë rrugicen me sy,
po ai zheg i heshtun,
me t’njëjtat ngjyra perdesh që mbyllin sytë e realiteteve,
me t’njëjtin diell që me nge vazhdon me gatue frymën e mesditës.
Pyetja që rri e ajërt përmbi mue: – Po unë ç’gatueva n’kyt rrugicë?
Dje deri sot.
S’ka titull për Dritën
I thatë më duket ky çast,
sikur nji diell që i kanë ra rrezet,
i janë përtha hiret,
e syve t’botës i trembet
me lakuriqsinë e vet të shëmtueme.
Më duket sikur ia ndigjoj t’rrahunat
që buçasin venave t’thame për nji fije zhurmë,
ia ndi e ia numëroj hapat
që shoqnojnë kastanjedat e sekondave,
minutave ngatërruem
kambëve, njitun duerve t’ftohta,
tretun kohësh,
si nji prag deret i harruem nga stinët.
Ia kam mbërthye frymen
n’grackën e syve,
e n’mendjen teme ia shtrydhi
deri n’marri pusin e heshtjes,
ia pi me nji frymë fjalët buzëve,
ia ngujoj t’folunen, e Heshti!
Ashtu e du, t’heshtun,
derisa t’msojnë Dritën,
derikur t’ia pushojnë rrezet bulave t’gishtave,
t’lyhet e njyhet me te,
derikur t’mi njohin sytë me erë.
Vetëm at’herë kam me e çmendë
thatinën e këtij çasti,
e kam me e lejue me hedh shishen e shpirtit tij
n’ujnat e syve t’mi.
Gota e buzëve që s’dinë me puthë
Unë jam gota jote,
herë më mbush me lumtuni,
herë më len me u mbytë
n’ujtë e idhnimit tand.
Jam gota e zemrimit,
kristal i formtë,
i ftohtë dhe i heshtun
që s’din me iu ankue a shmangë
shtërngimeve t’pamendta,
t’forta e t’dhimbta
t’humbjeve tueja.
gota jote, që netëve
t’pagzuem me mall,
vjen e shprazë n’te zbrazëtinë
tande, len sytë peng heshtjes,
e n’memecërinë e kristalit,
kërkon gjurmë buzësh,
me shpresën nji fjalë n’to me e gjetë.
gotë jam, e Zot kam vetëm
duert tueja, buzët e kohës, e duhmat e harrimit
përziem me tym cingaresh t’dredhuna.
Nuk t’i njoh sytë,
edhe pse shpesh jam mbush me dallgët
e frymës tyne,
të njoh vetëm buzët,
e megjithatë asnji puthje nuk t’a njoh,
ty, njëri me duer t’brengta,
që din vetëm me mbush e shprazë zbrazëti,
por që s’din me puthë.
Unë jam gota jote,
ruej shenjat e mëkateve tueja,
mureve t’mi t’heshtuna;
kumbojnë rrëfimet e malleve tueja
e unë t’ndi e njitun mbas duerve tueja rri,
unë, gota e buzëve që s’dinë me puthë.
Përgjithmonë
Arrna kohe jena
herë i veshena, herë na veshet
e randë,
si nji pikë vesë, prolog i dritës,
nji çarçaf mjegull që e mbeshtjellim syve
si ujtë e ftohtë t’nades
për me la andrrat
që na flenë përmbi qepalla.
Jena nji përgjithmonë që asht sot,
moment që therrmohet akrepave
e mbush honet e qiellit,
gjymton krahnorin e Hyjnores me kafshata
lutjesh, njerzish, fjala e t’cilëve fiket
heshtjes së syve.
Atje në maje, në naltësitë e akullta
të mosprekjes, por vetëm t’imagjinatës,
atje në picërrimin e syve,
horizontet kapërthehen, o i heshtun!
E ngërci i tyne na lan si pendimi
me zbrazëti që ngjitet hapave t’kalimtarëve
për me trembë frikën e vetmisë së fjalëve.
Ky çast i fundëm i “përgjithmonë”,
Diç’ rrëfen me gishtat e frymtë që m’endin lëkurës
bulëza djerse, sytha andrrash që kanë etje.
E unë ngrihem,
n’majë gishtave të flutrimit tem,
e përqafoj me gjithësinë e krahëve t’mi qiellin,
atë përjetësi që e ka jeten sa nji hap, sa nji fjalë,
sa nji shikim e nji premtim që s’flet me fjalë,
por vetëm me rrahje zemre.
