Sejdi BERISHA u lind në vitin 1947. Që në shkollën fillore, ky fillon të shkruajë poezi, të cilat, së pari i botohen në gazetën "Flaka e Vëllazërimit" të Shkupit e pastaj, në "Pionieri" dhe në "Rilindja për fëmijë". Nga këtu zë fill edhe zhvillimi i talentit të tij edhe si shkrimtar edhe si gazetar.
Si nxënës i gjimnazit të Pejës bashkëpunon me gazetën studentore "Bota e Re", kurse që nga viti 1970 bëhet bashkëpunëtor mjaft produktiv i gazetës "Flaka e Vëllazërimit", e cila botohet në Shkup.
Në vitin 1972, punësohet në Radiotelevizionin e Prishtinës, respektivisht, në Radio-Prishtina si korrespondent nga Peja, prej nga raporton dhe informon opinionin e gjerë për ngjarjet dhe aktivitetet e gjithëmbarshme nga ky rajon: Peja, Deçani, Klina dhe nga Istogu. Në këtë detyrë, ai ishte gjithnjë deri në korrik të vitit 1990, kur policia serbe me dhunë i dëbon nga vendet e tyre të punës të gjithë punëtorët shqiptarë të RTP-së(Radiotelevizionit të Prishtinës).
Sejdi BERISHA, gjatë punës në Radio-Prishtina ka arritur titullin e Redaktorit të Kategorisë së Parë.
Në ndërkohë, pesë vite ka qenë edhe gazetar-korrespondent i Televizionit të Prishtinës, kurse pas viteve të tetëdhjeta edhe gazetar i "Rilindjes".
Ky krijues, publicist dhe kronist, në nëntor të vitit 1982 nxori numrin e parë të gazetës "Peja" dhe ishte themelues i Radio-Pejës (1981). Në vitin 1982 ishte edhe drejtor i këtij institucioni me rëndësi të veçantë informative dhe shoqërore, por duke mos u pajtuar me koncepcionet e udhëheqjes së atëhershme të Kuvendit Komunal të Pejës, nën patronazhin e të cilit ishte edhe Radio-Peja, e që një koncepcion i tillë nuk lejonte hapësirë për punë kreative, cilësore dhe profesionale, tërhiqet nga kjo detyrë dhe sërish kalon me punë në Radio-Prishtina.
Sejdi BERISHA është njëri prej punëtorëve më të mirëfilltë të kulturës në Pejë dhe më gjerë. Deri me tash ka botuar njëzetë e katër vepra nga fusha të ndryshme: poezi,eseistikë, prozë, dramë, monografi etj.
Sejdi BERISHA jeton dhe vepron në Pejë. Që nga viti 2002 është anëtar i Bordit të Teatrit Profesionist "Istref Begolli" të Pejës, është anëtar i Këshillit Artistik të Galerisë së Arteve të Qytetit në Pejë dhe Kryetar i Bordit të Qendrës për Mirëqenien e Gruas (QMG) në Pejë.
Nga Sejdi BERISHA
HOQA SHQIPONJEN NGA FLAMURI…
(Mos më qortoni, në shënimin e 100-vjetorit të pavarësisë ndoshta këto vargje nuk u ngjajnë poezive, as historisë!)
1.
Shikoja flamurin si valonte
Mendueshëm në erë
Flladi i puthitej për trup
Gjithnjë kështu
Derisa nga pëlhura e kuqe
Hoqa shqiponjën
Fluturo e lirë kah të duash
I thashë
Ajo mori krahë
Dhe u zhduk shkrepave
2.
Ngjyrën e kuqe
Nga pëlhurë e flamurit e nxora
Shko dhe gjeje qarkullimin e gjakut
I thashë
Iku si mos të kishte qenë
Kush e di se kah
Shprushte gjakun e njeriut
3.
Një ditë
Sërish shikoja flamurin si valonte
Në te
Ishte kthyer shqiponja
Edhe ngjyra e gjakut
Këtu e kemi vendin-thanë
Dhe s’lëvizim dot
Jemi shekujt duke i përcjellë
4.
Thashë
Po sa shumë janë të lidhura
Shqiponja me ngjyrën e kuqe
Atëherë
Kush mund të bëjë mëkat
Nëse përpiqet t’i ndajë këto dy madhështi
Të mbështjella me libra krenarie
Me dhembje e lumturi në gji
5.
Pëlhura
Ngjyra e kuqe dhe shqiponja
Sa herë janë copëtuar
Sa herë janë djegur
Sa herë janë futur në gji
Sa herë e kanë mbështjellë trupin e njeriut
Sa herë janë bërë grimë-grimë
Dhe sërish janë të lidhura bashkë
Çfarë dashurie është kjo
Që nuk peshohet me barrën e shekujve
As dot nuk e ndryshkin kohërat
JAM KËNGË ARBËRESHE APO VAZO E THYER…
Njëqind vjet a është një shekull…
Apo është epokë e para stinëve të tokës
Apo që nga kur merr frymë dheu im
Që nga cila kohë këndon njeriu
Po, ç’janë këto stinë të këputura
Që m’i forcojnë hallkat e bashkimit
Që m’i prarojnë zinxhirët e lumturisë
Që shndritja e tyre hapë e bashkon rrugë
Mos më gjykoni pse këndoj kështu
Sepse, tokën e shqiponjave
E kam në damarët e gjakut
Kosovën tik-takun e zemrës
Çamërinë qortim historie
Shkupin pikëtakim madhështie
Ulqinin port asqerie
Që janë djegur për tokën e dheun
Për ujin dhe tregimet e kalasë
Preshevën e kam sy që loton kah Prishtina
Kullat e Oso Kukës beden trimërie
E Bjeshkët e Nemuna kurorë legjendash
Mos më mallkoni pse jam i tillë
Pse këngën e kam zog shtegtar
Me emra poetësh
Me shkrumb në varg
E me plagë në shpirt
Këto janë stinët e këputura
Që shikimin ma hidhërojnë
Për të kënduar gjithmonë sertshëm
Duke kërkuar rrugën që e lakojnë
Jam vazo e thyer
Për fjalën e dëgjuar shqip
Jam zë i etur nga Anadollia
I cili edhe sot dhemb e tingëllon shqip
Këngë arbëreshe jam
Që ruan lashtësinë përrallore
“O e bukura e dheut, ore”
Jam zog që shtegtoj
Për ta ngjitur këngën e copëtuar
Me gjakun tim kudo në tokë
Sa larg dallohet zemërimi im
Këtu e njëqind vjet
Për të rrëfyer për stinët e shekujve
Që vitet i kanë fshehur
E tash sa punë ka për t’i zbuluar
Se eshtrat ua kanë zënë frymën
Mos më fajësoni
Pse rri pa gjumë
Ndoshta edhe kot
Se vitet edhe ashtu shkojnë
Duke lënë nga një vulë dëshmie
Derisa të bëhen edhe njëqind vjet
Edhe njëqind shekuj
Kështu merr frymë toka ime
Me krenarinë qëndresës…
Por, mos e kafshoni mollën e kuqe
Se ajo vetëm sa shumohet
E kuqëlohet më shumë
…
Asgjë nuk paskam thënë
O, vargu im
Sikur tash më doli gjumi
E, ëndrra ishte plot trishtim…
BIRO, TASH ËSHTË VJESHTË…!
Tash është vjeshtë
Duhet përgatitur për gjumë të rehatshëm
Apo për ëndrra të trishta
Vjeshtë është tash…
Babai thoshte duhet mbledhur bereqetin
Edhe drutë e dimrit për t’i siguruar
Por edhe një grimë mish pastërme
Për fëmijë e darkë mysafirësh
Tash është vjeshtë
E vërtetë është
Por tjetër vjeshtë më thonë
Atëherë s’ka gjumë
Por vetëm shikim kah shikllat e tavanit
Ka ëndrra që asnjërën s’di ta shpjegosh
As në kafenë e mëngjesit
Tash është vjeshtë, biro…
Kështu më thoshte babai im flokëthinjur
E, unë qysh atëherë
E kapja meselenë e babait
Këtij mjeshtri të stinëve
Por që tash kanë kapërcyer decenie
E stinët e shekujve imponuar m’i kanë
Biro,…
Tash është vjeshtë
E shirat mund të vërshojnë
Kurse prrojet bjeshkët i gërryejnë
Mund të bjerë edhe borë
M’u duk se isha ulur
Në cung të druve duke medituar
E, sërish babai më thotë
Nuk është mirë të ulësh në cung
Ku prehen e shkurtohen drutë…
Biro,…
Tash është vjeshtë
Sëpata mund të rrëshqasë
E nuk i dihet tehut të saj…
Haj medet…
Po kujt ia drejtoj këto vargje të rënda
Ndoshta vetvetes…
Se më të vërtetë
Tash është vjeshtë
Edhe unë i thash birit tim…
KALO MBI TRUPIN TIM
Nëse do të digjesh si kalorës kohe
Me damarët e gjakut tënd
Kalo mbi trupin tim
Nëse do për ta mos kënduar
Këtë serenatë dashurie
Merre trupin tim
E unë rrjedhën tënde të gjakut
Atëherë
Do shtohet edhe një tjetër planet
Dhe vuajtja
Në kështjellë bukurie do shndërrohet
Ndoshta, ia vlen aty për të jetuar…
MBI VIGUN E LUMIT TË FSHATIT
Atëbotë kur kaloja
Nëpër vigun e lumit të fshatit
Poshtë shikoja rrjedhën e kthjellët të ujit
Gurgullima ma kujtonte flladin dhe freskinë
Dhe ikja në anën tjetër të lumit
Duke e përdhunuar shokun e lagjes
Që e kishte ëndërr kalimin mbi vig
Tash, një ditë
Se kur nuk e di as vetë
Ktheva tek vigu i lumit
Të cilin dikur
Si rrugë dhish e kisha bërë
Aty s’kishte ngelur gjë
Vetëm një trup gështenje i kalbur kohësh
Edhe tash si atëherë
Në vetvete dhembshëm e digjte historinë
Uji i kthjellët brenda kujtesës
Me atë gurgullimën
Dhe me flladin brigjeve shpërndarë
Damarët e jetës m’i freskonte
S’kishte ngelur gjë
Pos gurëve të lumit
Dhe hedhurina kohe
Nga hidhërimi
Fryma thekshëm më iku
Thellë në zgurë
Zemra më theri
Sërish nxora frymën nga vetvetja
Shpejtë e shpejtë
Ktheva në vend vigun e dikurshëm
Kalova nëpër te
Mbi lumin me ujin e kthjellët
Duke e përqafuar gurgullimën e tij
Por, trupi gështenje
I tretur nga ecja
Sikur më doli përpara dhe më tha:
Atëherë vig kam qenë
Mbi trupin tim
Si shumë të tjerë ke kaluar
Dhe po atë moment
Si të mos kishte qenë
Ra si lis kohe i shkapërderdhur
Shikova përreth
Sa regji të mirë kisha bërë
Dikush m’i nxori lotët
E kohës, të përmallimit apo të hidhërimit
Ku ta di…
MË PËLQEJNË RRUDHAT...
Më pëlqejnë rrudhat
Se plasaritjen e tokës ma kujtojnë
Më pëlqejnë rrudhat
Se lotët më lehtë më rrëshqasin mbi to
Më pëlqejnë rrudhat
Se ma kujtojnë zemërimin e rinisë
Me pëlqejnë rrudhat
Se ma ledhatojnë kujtimin
Më pëlqejnë rrudhat
Nuk e di pse kaq shumë
Më përkëdhelin stinët
PESË VARGJE...
Rrënjë, trung, kurorë
Tokë, nënë, këngë
Lindje, liri, dashuri
Dhembje, mall, nostalgji
Atëri, madhështi, histori...
DËSHIRË
Sa shumë kam shkrumb
Plagët shpirtit për t’ia shëruar
Por,...
Asnjëherë nuk arrita
Te e fundit dëshirë
Se dhembjet e reja ngarendin
Me buzëqeshjet e poshtëruese
Sërish shpirti më akuzon
Për çfarë nuk e di
As kurrë nuk e kam ditur
O, ledhatimi im i lotit
Që kurrë nuk më kuptove
Pse shpëtim kërkoj
Nga mëkatet e njeriut
O, uji i njelmët i trupit
O, Rrasa e Zezë e gurit
Mos më thuani asgjë
KOHË E SHKUAR...
Gjithmonë i hidhëruar me ecjen
E, koha nuk më pret
Dua prapa të kthehem
Kohën e shkuar
Ta shtrydh edhe njëherë
Hidhërimin tim
Legjendë ta bëj...
E TI QAJ ME LOTIN TIM
Flokun e lagur nga shiu
Përkëdhele me lotin pranveror
Syrin e ke në piklat e shiut
Puthem njëherë se behari po ikën
Në qepallën tënde rri loti im
Mos e fshij të lutem
Le të jetë si kujtim
Përkëdhele flokun
O, shiu pranveror
Pse kështu më përmallon
Kur të gjitha janë vetëm rënkime
Pse kështu më rëndon
Me frikën tënde
Me mosbesimin tënd
Sikur të gjitha kanë ikur
E Ti s’je më afër meje
Shiu pranveror
Syrin ma përvëlon
Më shpëto të lutem
Qaj me lotin tim
Me mosbesimin tënd
Sikur s’do ngel asnjë kujtim
Të lutem qaj me lotin tim
(Nga libri "Dashuro një minutë")
EC E FLI ATËHERË...!
Shkurtër, shkurtër është
Rrugëtim i shpejtë
Shpejtë duhet jetuar
Se në një mëngjes kur zgjohem
Stina e pranverës rri tek dera
Në atë ditën tjetër
Nga gjumi kur zgjohem
Stinët kanë mbaruar
Jeta shpejtuar ka
Ec e fli atëherë
O, pezmatimi im
Me adresë të humbur
LUTJE VARGUT TIM...
...Deri në qiell
Deri atje lartë
Ku nuk ka numra
Përveç zeros
Dil vargu im
Po të lutëm në këtë mëngjes
Plotë çudira...
POR KURRË MOS MË RRËFENI...
Duke ecur nëpër histori
Edhe nëpër shkretëtirat e saj
Më thanë
Rri këtu duke shëtitur
Derisa ta zbulosh tapinë e njeriut
Për fjalën e saktë
Për buzëqeshjen pa hile
Kërkova përgjigjen
E fshehur në kripë
Më ndihmo
O, vargu im përcëllues
Derisa ta zbuloj vetveten
Derisa t’i tuboj disa grimca rërë
Farën e lumturisë për ta mbjell
Atëherë më hidhni ku të doni
Por kurrë mos më rrëfeni
Për ujin, lulet as gjelbërimin
Sepse e di
Brenda vetes kanë shkrumb
Për tapitë e djegura të tokës
KËRKOJ DHEMBJEN TIME
Është mirë nganjëherë...
Ecjen për ta ndalur
Por, pa e lënduar hapin
Pa e ndaluar këngën
Pa e mashtruar pritjen
Pa e mallkuar vdekjen
URIM
I trazova shprehjet
Asnjë nuk e gjeta
As nuk gjeta lule
Ditëlindjen për ta uruar
Nuk më përputhej asnjë fjalë
Asnjë lule
Mendimi më ngeli zvarrë
Më rrodhi vetëm fjali e thjeshtë:
Urime ditëlindja
Me fat rrugëtimi i lumturisë,
I dhembjeve dhe i përplasjeve
Që na ushqejnë
Që na lënë pa gjumë
Kështu
Ecja është më e ëmbël
Kujtimi shoqëron gjithnjë
Ndoshta edhe deri në varr
Urime...
Shëndet dhe jetë të gjatë
ZGJOHU PLAKU IM
Zgjohu, o plaku im
Me ato mustaqe hidhërake
Se në Kullë ta kemi murosur
Amanetin dhe dashurinë
Hapi sytë që përcëllojnë
Në dritare
Vulosur ta kemi buzëqeshjen
Merre fuqinë prej toke
Se sfidë i kemi bërë gjumit
Zgjohu, o plaku musteqosh
Në Kullën tënde
Ngritur e kemi Kullën tonë
Pritjen ta kemi bërë diell
Dhimben në këngë e kemi shndërruar
Zgjohu plaku im
Sofër të madhe kemi shtruar
Ashtu siç ke pasur dëshirë
SIMFONI VJESHTE
Një ditë do të kthejnë
Gjethet dhe lulet në konaqet tona
Do t’i gjejnë buzëqeshjet plot dhimb
Vrapojnë për të na treguar në ëndërr
Si dukemi tash pa gjumë
Kurorë e lisave
Erë toke kundërmon
Asgjë nuk mbetët
Pos lejlekëve shtegtarë
Mbi oxhaqet e Kullave
Edhe...
Zanat e Uliksit
Kërkojnë zërin tonë
Lulet e venitura
Presin pranverën
Simfoni vjeshte
Lulet do t’i gjejnë
Buzëqeshjet tona
KY ËSHTË AI KUJTIMI...
Tani më fjala nuk ka vlerë
Shikimi nuk vezullon
Dora mbi faqen zjarr
Nuk e zëvendëson
Puthjen që iku pa shpjegim
Ky është ai kujtimi
Zjarr në zemër
Andaj mos shkruaj më
Edhe kështu
Mund të dashurohet
Edhe kështu
Mund të ecën
Nëse ke zjarr
Eja ta kërkojmë
Puthjen e ikur
Nëpër kujtimet e humbura
Unë po e filloj
Me shkronjën e parë të alfabetit
Ti nise apo mbylle
Me shkronjën e njëzetë e gjashtë
Të gjuhës sonë
Mund të befasohemi
TË PREHEM NDONJËHERË…
Rrëzë diellit
Rri vdekja me defter
Plumbi mbi kokë
Zbrazu bashkë me vdekjen
Nuk lutem për falje
Për tokën time
Mbi vetull dielli
U rrëzua nëna mbi fëmijë
Loti i flokëverdhit e ka përvëluar
Nuk arritën as të përqafohen
Në mes tyre lule e kuqrremt
Përgjithmonë kujtim
Pesha është gjë që nuk plaket
Kur hapet toka për varre
Kënga dhe ledhatimi i nënës
Lëkurën ma bëjnë këpujë
E dëgjoj zërin atëherë:
Bir i nënës, fli i lirë
Bekimi i saj
Oshtinë në horizont
Mund të prehem ndonjëherë
Në tokën e përlarë
Edhe pse shumë herë
Kullat na i shndërruan në fantazmë
