Unë eca deri në fund
Nuk di
A ishte fundi i errësirës
Apo ai i dritës
Por megjithatë ishte fundi
Kur desha të eci edhe pak
Para meje dolën milingonat
Një ushtri e përsosur luftëtarësh
Në një lafet prej shiu
Bartnin flokët e mbretëreshës
Binte edhe dëborë
Tani më nuk më kujtohet
Por shakullina i barte trupat e prerë të rrapeve
Barte çdo gjë
Që shkulej nga përgjumja e tokës
Frynte edhe një furtunë uji
Deti gati sa nuk ishte çmendur
Mbeta pa kapelën time të vjetër
Ia zgjata dorën molit
I cili luftonte me egërsinë e dallgëve
ISHTE KOHA E PËRSHTATSHME
Kjo tokë një ditë
Do thahet si lëkura e ime
Të çarat e dheut do dalin si sfinksat nga rëra
Në mundesh mos më beso
Por unë i përjetove këto ekzaltime
Kur binte shiu i hirtë i vjeshtës
Ishte koha e përshtatshme
Për këputjen e meteorëve
Dielli me xhelozi shikonte ylberin duke Pluskuar tej mjegullave
Në portretin e kulumbrive
Kishte zënë myshku
Dita fshihej pas një gjetheje të venitur
Nuk kuptova se si fishket gjelbërimi
Nga syri i dritës fluturoi një korb
Dhe dyqind vjet s’i ndali krakëllimat
KUR SHKOJNË SHIRAT
Këtu në qytetin tim
Lulet s’vdesin rastësisht
As vazot nuk thyhen
Vetëm portreti i mjegullave
Rri varur në degët e qiellit
Kur shkojnë shirat
Asnjë dallëndyshe nuk kthehet
Në atdheun tim
Dalin nuset te portat
T’i presin burrat e gjymtuar nga luftërat
Presin me vjet të tëra
Kur shakullin lotët nga rrënjët e barit
Çurgon një lloj eliksiri
Sa ora shërohen plagët e kuajve
Në mëgojëzat e fushëbetejës
