.... kam gabuar.

Vendosa sonte te te shkruaj kete leter i dashuri im.Leter malli,leter vajtimi,leter dashurie?As vete nuk e di se si do te jete pet ty, por meqenese largesija jote me mungon,bisedat me ty me mungojne... hija jote me vjen gjithmone pas..fjalet e tua nuk me dalin prej mendjes as ne ender nuk me le te qete..duhet te kuptosh se kam gabuar.

Tani jam penduar per lutjet e tua per propozimet qe m`i beje e une refuzoja nuk te lija as te flisje.Nuk te lija as te me afrohesh.Por tani jam penduar per te gjitha.Te lutem edhe njehere te me kthehesh..

Nese kjo leter arrin ne duart e tua ,te lutem lexoje me vemendje...do ti kuptosh te gjitha fshehtesit e mija.

....I, dashuri im. Tani jemi të ndarë. Këtë nuk mund ta mohoj, por një gjë të tillë ende nuk e besojnë sytë e mi të kaltërt, të cilët edhe pse të përlotur dhe të lodhur nga nostalgia e mungesës sate ende edhe na mbetën përgjysmë përpilimet e planeve të reja për një ardhmëri të lumtur. .


Por jo. Këtë nuk e besoj. Kush e di, ndoshta edhe do të ndodhë. Dhe, nëse ndodhë, atëherë do të isha njeriu më i lumtur në botë. I dashur po i shkruaj këto vargje të shkurtra jo për të thënë se sa të kam dashur, sepse këtë e di edhe vet, apo për të ndërruar mendjen tënde, por vetëm desta të them se unë e dashura yte e dikurshëme, edhe pas gjithë asaj që më bëre ende jam gjallë dhe jetoi e vetmuar në një skaj të kësaj bote të çuditshme.

Ende unë e gjora, të dua, më shumë se çdo gjë tjetër në botë. Ti e di se unë gjithmonë t’i pranova këshillat e tua, ndërsa ti kurr nuk pranove këshillat e mia dhe pikërisht për këtë shkak në mes heshtjes sime dhe dyshimit tënd u formua hendeku i urrejtjes në të cilën pastaj u futen plumbat e gjelozisë që na vranë dashurinë.

Të lutem, si nuk pate mëshirë për lumin e madh të lotëve të mi, s’pate mëshirë as për lutjet e shumta që t’i bëra? Si e shkele premtimin që ma pate dhënë se vetëm vdekja do të na ndajë?! I dashur, të them edhe një herë — unë vuaj për ty!

Ende më përkundë hija e dorës sate në djepin e ëndrrave. Ende jetoi në shkëlqimin e syve të tu, të cilët nga një fotografi e varur në mur pa ndërprerë vështronë rënkimin e dhimbjeve të mija. Ku je, i dashur, në këtë moment, kur unë vuaj për ty? Ndoshta jeton i lumtur me dikend tjetër dhe nëse është ashtu atëherë të uroi fat, sepse unë nuk jam shpirtlig sikur je ti.

Të lutem,mos u largo, mos prish dashurinë tonë, mos ma helmo jetën!