Mark Kuzhnini
Neper eren e leht ecen gjithqka por un nuk mundem
Ajo ma bart edhe shpirtin binjak qe dikur e kisha
Mua sme lun nga vendi dhe fare nuk lekundem
Ne treninin e fundit e vendosi me te bukuren qe e kisha
Si nje grumbull mizash mbas qe te ndjekin
Apo si nje llav ujqish ne mjegull qe uluroj si te qmendur
Edhe ne endrren e perkohshme te kqiat me prekin
Jam ber si moster per statuj por ende i pa gdhendur
Shporten time tani e mbushi me kujtime
Por fati mbeti i vjerrur ne at lis te that me dy deg
Vdekja ma mori me te miren qe me s’me thot zemra ime
Tani ne turren e drunjeve i pafajshmi esht tu u djeg
Arkivoli i erret bart nje te vetme qe un e deshta
Ne at dhom te ngusht ku dhe si i vdekur te nxen frymen
Fati im i vetem tani dot fillon te shendrrohet ne eshtra
Aj lajm sapo e morra ma la ne fyt pshtymen
Lotet jan ata tani qe me shoqrojn ne hijen e erret
Ku as hen as diell me dritetn e tyre me nuk bejn pun
Ne shufren e metalt si litar ka mbetur gjdogje e vjerrurr
Dhe kujtimi i dikurshem ndaj meje perdori tani dhun.
