S’më dëgjon askush si ofshaj për ty...(Cikël me poezi nga Valon Beqiri)

Valon Beqiri , është emër i njohur për dashamirtë e poezisë shqipe(sidomos në www.facebook.com).


Ai ka lindur në Prizren më 8 gusht 1989. Shkollën fillore e ka kryer ne shkollen “Mustafa Bakia”, klasën e IX në shkollën fillore “Lidhja e Prizrenit”, ndërsa atë të mesmen në shkollën e lartë ekonomike “Ymer Prizreni”. Vijon studimet për Juridik në Universtitetin publik të Prizrenit. Me poezi ka filluar të meret qysh në bankat e shkollës fillore, dhe atë gjithmonë e shkruan me shumë pasion dhe dashuri, që njëherit është elementi bazë për t’ju qasur kreirimit në instanca më të larta. Ka të botuar tre libra, “E Vërteta”, “Kaltërsia Hyjnore” dhe “Kështjella e imagjinatës”.

Letër asaj

Valon Beqiri

Nuk po m’zen vendi vend,
mungesa jote një ferr i gjallë,
esenca e pritjes ka mbështetje,
në një copë mishi që po t’kall.

Jam tepër keq e nuk po m’rrihet,
çdo përpjekje ma sjell vetmin e plotë,
pesha e dhimbjeve po matet leht,
milimetra mërzi për secilin lot.

Në faculet t’grisur gjej ngushllime t’shpeshta,
një milion shtrëngime për kët distanc,
e kur e zeza e shpirtit shpërthen,
si i vdekur e braktisi atë seancë.

Më ndalet fryma deri n’pikën e fundit,
i’a kthej shpinën zemrës me idhnime,
në terrin tim ajo ësht qenia e vertetë,
diçka që t’dridh, kur i thua jeta ime…

Diçka si  kjo 

Të notoja deri ka mesi i detit,
vlerën njerzore ta shes me rata,
një ndërgjegje t’plagosur në tavolin,
a më e fort një dhimbje n’kllapa.

Pretendimet na marrshin ligat,
sikur ti përgjigjeshe pyetjeve t’vetmis,
si hajdut i sjellshëm nderimet mi provu,
vetëm n’gurbet zhduken ndjenjat e shtëpis.

E godet mllefi me shufrën e halleve,
në pak bindje zhvishesh n’këmbë e kokë,
personazhet yje ecin nëpër terr,
në tepihun e kuq, aty ku djallin kanë shokë.

N’listën e jetës tradhëtia është e para,
ta humbësh rrugën në botën e përallave,
si një rrufe të pren fjala,
kur paragjykimi ka fytyrën e pallavrave.

Centat s’pikturohen n’germa

Më ka plakur kjo moshë, në qendër t’vëmendjes me probleme,
m’duhet ta urrej natën, kupto se mendimet me mbysin krejt,
plasi n’pagjumësi, mos më nënçmo, po mundohem vehten ta gjej,
edhe njëherë n’ditë mu ushqy, mjafton ta quaja jetën e drejt.

Sa herë shtirem se jam mirë, miliona ndjenja i’a varrosi jetës,
jam një element përbuzës i letrës, gjithnjë m’shajn si për okolla,
dikush m’qorton pse mësoj, me piskam ma bën jetën shkretëtirë,
asnjë cent s’pikturohet në germa, prandaj jam pasanik pa te holla.

Jam vlerë e qortimeve t’shpeshta, qu puno diçka e leje librin,
ato dreq shkrime gjuaji, a e din që nesër s’ke me pas bukë?
sdi pse hyn n’gjynah me mu, mjaft që dridhet bota ime n’çdo minutë,
a duhet ti mshoj shkelëm fakultetit, për me qit diçka n’lugë?

Nuk kanë fund këto dhimbjet e gjata, mendimet s’ja vlejn me jetu,
pasha Zotin fryma po më ndalet, shpesh e humbi vehten pa zgjidhje,
sillem qosheve të shtëpis, pres kjo heshtje rrugën t’ma tregoj,
e kam të veshtirë, lotët kur më dalin, a të duket si palidhje?

Loja e vdekjes

Këmbëkryq pranë shpuzores luaj me nikotin,
si shtrigë e natës n’filxhan shikoj fall,
me shumë naze i renditi letrat e fatit,
nji opcion i gabuar, n’çdo paralele m’kall.

N’repartin e frikës mbaj imunitet t’përsosur,
si lugat i trillimeve kërcas n’dritare të çdokujt,
ndonjëhere merrem me punët e babadimrit,
kacavirem posht oxhakut vdekje për me gjujt.

E sfidoj muzgun e vihem shitoreve të natës,
po që fshihem si një kelps për ndonji gazet,
me lexim i shpërlaj misionet me pluhur mbi,
nihem me emrin e derës “vdekja e njëzet”

I paralizuar n’sistemin e çdo qelize,
n’këthizë jam i pajisur me aparatur vdekjeprurëse,
edhe atëherë kur i përdori sjelljet e moralshme,
di ti përgjigjem edhe veprimeve ofenduese…

Ishe ti

Shpresa e vetme ku gjeja mbështetje,
këmbë e kokë i dhanun pas teje,
e kur e vërteta të thyen shpirtnisht,
si kujtim i plagosur që lyp shërim prej meje.

Kalimtarë për dy rrugë të kundërta,
sa vështrië që nuk ecëm n’të njëjtin kënd,
ata zarfa për datëlindje që i bëja për ty,
sa fort dridhesha kur shkruaja emrin tënd.

Emocionet e dhimbjes nuk të njohin fare,
ato respektojn gjendjen si një akt me peshë,
bluzën e verdhë që e patëm blerë bashkë,
në fund të raftit po vyshket pa u veshë.

Ndoshta do të kujtohem një ditë…?
vetmin ta ushqesh me një esencë barnash,
diçka që edhe vehten e kishte harruar për ty,
do t’dhemb fakti se mbete një temë e vdekur anash.

Pa ty

S’më dëgjon askush si ofshaj për ty,
pasha Zotin këtë dhimbje se kam dasht,
nën pritjen e përmallimit që më mbyt,
numëroj ditët që spo dalim bashkë.

Me ndjenjat e përbetuara zvarritem n’fletë,
e vetmja dashuri do të mbetesh ti,
këtë tregim tepric kur m’duhet ta citoj,
në njëqind kuptime më kallet shpirti.

N’podrumin e zemrës mbaj ndjenjat e prekshme,
n’rrjedhat e natës, skajshmërisht ligështohem,
mos prezenca e saj rrëzon çdo teori t’lumturis,
lehtazi… në shumë aspekte verbohem.

Po shpërthej nën emocionet e një qiriu,
mbase faqebardhë dukem në ngjyrën e vetmis,
atëherë kur mërzia më kapërcen,
më shpon diçka e brendshme si plumbi alltis.

Më mungon

Shpirtnisht si koci i qenit n’dhe,
si përtypi dot dhimbjet nëpër dhëmb,
në munges të diçkaje që e don,
të ngushtohet bota në një pëllëmbë.

Sikleti deri në palcë të shemb,
n’miliona arsye nuk gjej shpjegime,
atëherë kur lëkuar më ndrydhet,
vuajtja t’godet në qindra lakime.

Asgjë nuk matet me peshën e zemrës,
nëpër përalla luaj rolin e vdekur,
atëherë kur aktrimi ma jep mërzin,
definitivisht e vuaj ndjenjën e prekur.

I ledhatuar nga frekuencat e largësis,
të dua, më don, na mungojn këto shprehje,
e kur në qiellin blu mbyllet dera e vetme,
e shoh vehten, vetëm si një tepric mbetje.

I vdekur n’përallë

Ndershëm bien këmbanat e mëngjesit,
i trembur nga frika e dhëmbëve që shtrëngoj,
përmbahem duke u veshur me arsyen e ngushllimit,
ndjenjat më plaken kur zërin e varrit e ndëgjoj.

Shumë zhurmë, më tërheq një emocion i prekshëm,
vehtja n’mermerin e ftoht s’bashku me nji poezi,
një trëndafil i këputur nga paturpësia e tepërt,
mbi trup pushon edhe një plag e re me dhimbje gri.

Opinione t’shumta, për dikë isha i mire,
ndokujt i kisha borxh, dikush nuk fliste gjë,
të tjerë komentonin “Kismetin” si arsyetim,
të tjerë palonin këpucët posht shkallëve pa zë.

Nëna e alivanosur n’kolltuk aty në një qoshe,
të tjerë ulërinin duke i dhënë gjendjes peshë,
ca tinguj t’shëmtuar të preknin deri nën palcë,
unë, duhet t’ja kthej robat e dheut që i’a kam veshë.

Lamtumirë

Ftoht, kokëulur radhiten rreshtat,
edhe këtë poezi e godet nji trajtë,
ulet vlera dhe marr pamje tjetër,
si një punëtor që shet dhimbje n’strajcë.

Fshihem përbrenda lëkurës e përpijhem,
po që përplot mëkate mbushet fleta,
një dhurat hyjnore e nënshtruar t’ndahet,
vetëm ta shihja mirë çdo ditë vdeksha.

Ah sa e rëndë ftesa e ndarjes,
me gjunjtë e saj përplasesh n’dysheme,
instikt vrasës kjo shprehje e plagosur,
në një formë tjetër bëhesh i gjithi dhe.

Skajeve, derdhen ndjenjat e hershme,
në trotuare shoh dërrasën e vjetër,
aty ku i mësova rrugët e natës me atë,
më bëri ta gjuaj si një tregim n’letër.

.

LETER NGA MERGIMI

Trishtuar lexoj ballinën e jetës,
gërshetuar n’shpirt pa asnjërin prind,
vrapoj mendimeve si thjeshtësi e zhdukur,
m’thërret një zë i mërzitur, kthehu ku ke lind.

Dëshmoj justifikimet n’aromat e rrugëdaljes,
i prekur keq, nga ajri kam trysni,
i’e lodhur interpretoj performancat e lotëve,
edhe i’e vdekur, përgjithmon a do të kthehem n’atë shtëpi.

S’është vendi im…rrjetat e grilave m’rrisin,
kam shtëpi, para, i’e zhytur n’luksoz,
realiteti ma mson grushtin e stinëve të mallit,
eci rrethojave t’mërgimit, me një dhimbje si mbi dozë.

Ndëgjoj frazat e netëve që kërcasin shijun e syve,
angazhoj edhe klithjet, shumë shfaqje hijesh me mend,
i’e përgënjeshtruar nga maska e epsheve të jetës,
dua me u kthy, përsëri me bërtit në atë vend.

Sa shprehje me terr, të rrezatuara në ferr,
akumuloj buzëqeshje që transmetojn një frikë,
shumë pamje rikujtojn vegjëlin e transformuar,
e një breng m’thot?…si vendi yt, asnjë vend nuk t’rrit.

I ftuar n’martesën e saj

Sa vështirë…u përgadita si një ankth i përkëdhelur me një ftes me vehte,
ndonëse vuaja me shpirt, një krenari e humbur, një pallto e hekurosur mirë,
një qëllim pa vlerë, edhe një synim i bukur që përherë të fundit do ta shoh,
i gjithë trupi më dridhet, gjendja ime merr emrin e saj, po vdes çdo deshirë.

I mirëseardhur, si një analist i tradhëtis më të madhe që t’servohet përball,
si një zotëri i nderuar marr përshendetje t’shumta, e ti shpinën ma ke kthy,
e keqtrajtoj situaten e pranis time, duke u përpij n’vete, e di se do t’harroj,
më shemb zhurma e dasmorëve, sikur m’thot…hera e fundit që po e sheh me sy.

I mashtruar ngreh dolli, i dehur rrotulloj buzët e gëzimit, shpërndaj urime,
në karigën e mistershme, të shoh si një vello e bardhë, betohem se ti nuk je,
ah,alkooli mi vërshoj dhimbjet, ma mori mërzin, më bindi se jam n’dasmën time,
se t’kam humbur ty, dehja ma kishte vra dijen, s’dija se kishte marr fund për ne!

N’lëkurë vyshkem ngadalë, nuk e kuptoj se dita e nesërme botën do t’ma shemb!?
bërtisja fuqishëm, sdi nga e kisha atë forcë, mbase kërcitjet me defatore,
nuk e nihja veten, një identitet i jashtzakonshem më kishte pushtuar, çudi!!!
mirpo, shushurimat e tepërta që më shoqëronin, m’dukej sikur t’thonin,je fajtore.

Më merr malli shumë

I ngujuar n’shprehje,i kap për krahu dhimbjet me një kurajo t’plagosur,
nuk e di…nëse ndonjëherë do ti vëj emër kësaj ndërgjegje?
a bëhem skllav i mëkateve,nëse verbërisht numëroj ditët pa atë?
ku kanë ngecur ato netë? pse dukem si një rolë i nënçmuar nëpër skeçe.

Ndoshta,përgjigjen mundem ta krijoj!? vetëm kur ti përplasem vuajtjes,
atëherë do t’më rrëzohen fushat,do t’marr përgjigje si një rërë,
kur t’më shkel shputa e mërzis,definitivisht do kuptoj situatën time,
do të rënkoj…si një tingull i përvuajtur,përjetësisht i tërë.

Nuk i flas heshtjes,një filozofi e masakruar që duhet ti jap fund,
i mbyllur n’grilat e mendimeve,se kam zemrën mekanizëm të jem i sakt,
i përkulur n’qenjen time,mundohem ta spraps këtë veshje shpirtërore…
m’beso,nuk e kam leht,çdo frymarje që marr pa ty,qoft e mallkuar ifarkt.

Jam i infektuar,paragjykoj çdo keqardhje të pagjumsisë që përvëlon,
i thyer…imtësisht,mi prek pluhuri i mallit mijëra kujtime t’plota,
m’ka marr malli për ty…dua t’më besosh në plot kuptimin e fjalës,
vërtetë është t’merr t’mundohem vetë,e di se do t’vi,për mua je bota…

Jetë e mistershme…

Mirë,edhe sonte mundem të shkruaj,lirshëm hekurosi vargje,
shpeshherë deri vonë si mbylli syt,më duket si e fundit natë,
s’di nëse e nesërmja do t’më zbardhë,n’çdo frazë lëshoj pavdeksi,
nuk ndaloj si presje,edhe nëse diçka e njohur më shpon si shpat.

Nuk e kursej asnjë fjalë,n’miliona ndërgjegje kam rolin e shuplakës,
kalëroj vuajtjen n’heshtje,qetësisht gjumi ma merr jetën,
me kaq perfundon ky akt i kryer,njëkohësisht vdes për sonte,
s’është me rëndësi ky pushim!? por çka lash prapa për vetveten.

Robërohem në mendime,shpirtnisht e abuzoj vehten n’këtë seancë,
nuk shoh gjokera si mundesi t’shpëtimit,e di,i vetem si protagonist,
meritoj me m’sha,por ju lutem butësisht që mos të çmendem i hutuar,
shkronjat i shoh si formula sativa,shoqëria me substancën më të pist.

Futem n’shtrat,mbështjellem si një ambalazh që s’njeh datën e skadimit,
forca e maramendjes,më fyen me orë të tëra duke u rrotulluar si bosht,
citoj suret Kuranore…si një arsye më tepër pse i jam afruar shtratit,
po,që t’fle gjumë,ahh sa keq kur m’del ndonjë endërr,mijëra kate bie posht.

Maturant

Dëshirat e fundit më ringjallen në heshtje,
në kafazin e shpirtit, dhimbjen e plasi si ushqim,
fjalën lamtumirë tentoj ta vras si nje rrufe,
të ndahem nga shokët, shoqet, a’i thuhet kësaj mësim?

Katër vjet, secili rrugës së vet, na ktheu shpinën shkolla!?
ku është ai ditar, i cili mijëra mungesa pranonte…?
ajo klasë, aty-këtu e ajrosur me pluhurin e këmbeve tona,
ku është ajo tabel e zezë, ku shpesh shkumësi i mungonte?

Ku humbën ato skena kur ngritnim dorën vullnetarë,
ato emocione, kur belbëzonim përpara audiencës?
ato fleta të vogëla që përgaditeshin vetëm për kopjim,
ku janë ato grupe, kur filozofonim sikur njerëz të shkencës?

Sot prehem ne ngushllimet e pa kthimit,
në listën e shkolles më nuk do të ekzistoj,
mbase një pamje e natyrës dhimbje m’thot,
banga jote që të deshti, maturant të ri sot pranoj.

Mllef

Nuk të dua ty,as juve këtu,as atë,as ato,krijesen njeri jo…
po e pështy sensin e jetës,çfarë diagnoz ësht biseda me vetveten?
ti hakmerresh moshës me delikates,nuk është gjë tjetër veqse urrejtje,
problemet po vijn pa i thirr,respektoj fundin e botës,kryesisht vdekjen.

Pash Zotin plas,ose shpalli luft këtij shteti t’kalbur me aromë shekujsh,
e thirr shokun në fakultet,ai përgjigjet…nuk kam roba sot me ardhë,
gjersa e pyet përse ashtu!!!ti shpallesh vetem një aktor i skenave prekse,
një palë roba që kisha,edhe ato m’janë shlyer…ky ësht fati im i bardhë.

Hajt e mos plas,shpesh rrugën kur e shëtiti vetë,m’del psikologu i natës,
është ndërgjegjja ime e voglë,shpesh me pak dritë mundohet botën t’ma jep,
mbase i përlotur kam shumë frikë,i poshtëruar nga regjimi i xhepave t’zi,
hajt se do t’më vjen dita dhe mua,pasha Zotin lëkuren kam me ja u rrjep…

Gropo me kaci për shtatë pare,diploma jote bart mijra dyshime për punë,
aq shumë mërzitna,sa që u janë hekur ngjyrat e qosheve t’dhomes ku rri unë,
nuk e di çfarë më pret,shpesh mendoj se nuk e meritoj të dukem si i shkretë,
ju përbej në plagë,atë ditë kur t’vdes,do t’ju vizitoj të gjithve në gjumë.

O Shqipëtar…

Pash Zotin,po tkurreni si uji i predhës,
hajde bre,i’a keni nxjerr fundin!
duhet t’protestosh pse drini rrjedh ndër urë?
shpesh t’then në besë,mua vrasjet më përkundin.

Pash Zotin,leni ato thashetheme e marrt djalli,
kemi murosur pragun,motër jona është vetëm politik,
e sheh jetimin,si një tepric e mbeturinave t’zakonshme,
mos ndoshta atdheun tënd duhet ta shikosh si karig?

Pash Zotin,për ju,nënçmuese qenka ajo besëlidhje dikur,
pse u lidhë,sa pushka e baruti u transformuan në gjak,
hajt se e shihni,zërin e nënës një ditë ske me ndëgju,
mos harro,se jeta do t’sulmoj atë ditë kur t’sheh plak…

Pash Zotin,çfarë xhepa ke që fare nuk ngopesh!
a mos vallë keni veshur petkun e shpirtit të ngrirë,
s’don t’ja dish fare për tjetrin,shkele djepin shkele,
tregom si ndihesh nëse dikush të thot se…ti je i mirë?

Bushtër

Ti shprehje e skaduar që kullon të zinjt e ullirit,
mos i ngjyros muret e mija,shpirtnisht,me ty dua ti jap fund,
mos mi shkul kujtimet nga thellesia e një bregu të tretur,
mos ma falsifiko gjumin e ëndërruar,më dhemb që t’kam humb.

S’dua ti paloj ato dhimbje kate-kate që më ngjanin n’statuj,
je poshtëruar nga koha,si një bushtër lakmitare ty të vuaj,
shtrigë e natës që m’bëri llom nga obori i saj i pa shtruar,
e njohur si një ambasadore e ndjenjave për të huaj…

Moj e bukur e hieroglifeve,predikove gjuhën e përbuzjeve,
krenarin ma vrave,edhe heshtjen ma stopove ti moj femër,
u mrekullova për mrekullin tënde që ish mrekullia e tetë,
hyn n’gjynah të përmendesh ti,mos i rafsh dikujt n’zemër…

Qorap e lënë anash,me pantallona të grisura nga amoraliteti,
e pikturuar nga hija e puseve më të thella të muzgut të zi,
asgjë nuk ka mbet për ty,as oqeanit ujë pët të pastëruar,
e katandis çdo veprim,edhe emocionet e vdekjes të kanë zili…! 

(Përgatiti për botim :Flori Bruqi)