Rudina Çupi
Rudina Çupi, ka lindur në Durrës, më 17 Janar 1975. Ka mbaruar studimet e larta në degën Gjuhë-Letërsi në Tiranë. Aktualisht punon si redaktore në një shtëpi botuese. Ka shkruar librat me poezi: “Mos ma kujtoni vdekjen!”, “Shkopsitje” dhe së shpejti do të dalë në qarkullim edhe libri “®”. Shkruan edhe libra për fëmijë. Është vlerësuar me çmime nëpër konkurse letrare, si çmimi “Dritëro Agolli” për ciklin me poezi “Lugina e trëndafilit”.
Të mbajmë frymën gjallë
Në tavolinën e shtruar
ku trëndafilët lëshojnë prej lëkurës aromë
vënë mes errësirës së plotë
që më ndjell ta gjej rrugën me të prekur
ti ndeze një qiri, unë thashë: “Oh mos!”…
Pikëloi , t’u përderdh dyllli nëpër gishta
si drithërimat e mia në të gjatën e palcës
ndjesitë u përlyen , u njomën me dritë
dhe çdo gjë u përndez në të mjegulltën e natës…
Veri gishtat e mia mbi buzë si mbi shtrat
endjeji të lëndëzohen fërkueshëm me gjuhë
se gishtave u pëlqejnë të zhyten në gjalpë
e ndër ethe të kaplohen me etje e bujë…
Bëje shiun e brendshëm të vërshojë
si frymë që do në veshin tënd të fshehë ca fjalë
që rebelojnë gjak e kockë,
të ngrihen më këmbë të më përlajnë
dhe vuajnë.. vuajnë… vuajnë…
si gjunjët e mia që përdheren e s’më mbajnë
kërrusen kënaqësie mbi ty e të pushtoj
ndërkryehemi, bëhemi dry, shul e bravë
që sonte ta mbajmë mirë frymën gjallë...
Shtizat
Njerëzit mbushin fytafyt rrugën
e përplasen bërrylash tek ecin përgjatë…
Dëshirat mendojnë t’i kenë fshehur në një vend të mbuluar, të lartë
(që shpesh quajnë kokë)
sikur mbi to të jetë shkruar “Mbajini larg prej fëmijëve“ (të prapë)…
Po nuk e dinë se dëshirat njeriu i mban shkruar mbi lëkurë
por i lexon rrallë, përmendësh, nën dush,
kur dora ndjek ujin e shkumën e bardhë
kur çdo gjë përshkruan ndjesitë të vagullta që gufojnë, gëlojnë vërdallë.
Më një fërkim të gjatë i verbri njeri i lexon radhë më radhë
Pore më pore, me përkëdhelje të mbarë
Dhe fryma ngërthehet me avujt përndanë,
E aty përlarten, përngrihen mbi majë
dora e lumtur , e drojtur , merr valë
tek rrok nënsqetullat e këmbëve
e ndjen lëmshin të cdridhet, përveshur matanë
e goja, kur uji ngroh buzën e tharë
me gjuhën e tjetrit i ngjan
si dy shtiza që ndërthuren të bëjnë corap
për të veshur në kock dëshirën e marrë…
që rend, vlon e përpëlitet për shtat….
TRUPI
E ç’është turpi?
Një turrë me trungje burrash veshur me xhupa lëkurëzinj
ngulur në klubin me pamje nga rruga e lënë enkas pa pemë
i bëjnë sytë birucë dhe numërojnë si tespinj
kokët e grave që shohin vitrinat, po kurrë kafenenë....
(pupupu, një grua nuk duhet të sillet ashtu,
duhet të shohë vetëm gurët përdhe).
I tërë vendi kundërbon
oxhak drush të lagësht
përzier me duhan futur ngushtë në llullë
dhe frymë përdhosëse për të fermentuar gratë...
Sot, dashtë Zoti do të jetë një ditë me fat,
ndonjërës do i ketë ikur filli i çorapes për punë të vet
e ata, skërmitshëm do e përgojojnë parw e prapw....
Sapo të kthehen do të shajnë të zonjën e shtëpisë
që rrobat i ka nderë për turp në gardh...
“A s’e din moj e ngratë....
që çarçafët, të brendshmet nuk duhen nderë jashtë, por mbrendë...”
dhe rrobave, mustaqeve të tij, si gjithçkaje u bie era ndenjë
turp historikisht i ndenjur, i paajrosur
që burrat e mbajnë nw krerë
e gratë nën prehër...
Zhgënjimet janë burra
Pres të kalojë një burrë në jetën time...
I mban mend kukullat pesëqindëshe?
Një kukull e madhe, e shëndetshme,
ngulur këmbëhapur mbi krevatin dopio
mu në zemër të jorganit qepur me tegela si rrjetë merimange
e pambiemërt, e zbutur, veshur me rroba paje
me sytë gjithnjë gati nga dera...
Dera.... një ekran i madh ku rrotullohen sfondet:
rrugës, në bar, në punë, në TV, në chat
ku shfaqen tek e tek fytyra burrash që nuk arrijnë
kanë fatin e fluturave kur i afrohen dritës…
Nuk është aq e thjeshtë
Si të marrësh në dorë një këpucë burri në vend të filxhanit
e t’i trokasësh tjetrit në derë për t’i kërkuar farë kosi
kinse për të bërë pak muhabet…
…Dhe këpucët e tua të burrta
bërë me dorë me shumë kujdes
rrinë rrjesht, gojëhapur si zogj dallëndyshesh
me sytë nga qiejt…
thjesht sepse ti ndryshe nga të tjerat do të ndihesh
t’i duash burrat nga mesi e lart,
por mbetesh një zog i ngratë dallëndysheje
një shishe vere e patapë….
NGA LIBRI “SHKOPSITJE”
Më mungon
Më mungon,
ta hajë dreqi,
më mungon!
Shoh nervat e mia
si gjemba kaktusi,
sa herë ndeshin përballë
fytyra që s’të ngjajnë.
Degdiset tek ti truri im,
nëpër natën e çarë.
i ndjekur nga duart,
shërbëtore besnike,
që pa hartë,
kërkojnë si të mara
një thesar.
Më mungon,
dreqi ta hajw,
më mungon!
E ndjehem si kinematë,
që rrinë vetëm
shumë kohë.
Dhe si qenit
nuk i duhet busulla,
as mua s’më duhet
për të të gjetur imzot,
por këmbët ballsamosur i kam
mallkuar me ndrojë të fortë.
Formë
Ty nuk të prishin punë
lotët e mi që ndjekin rrugën e vet,
as malli që ndjehet ngushtë
në hambarët e shpirtit.
ti di veç të ikësh,
e s’të bie ndër mend,
se më le të ndihem
si unazë boshe
që i mungon gishtit.
Nuk më lejohet
Nuk më lejohet të kem ftohtë
kur jam pranë teje.
ti hyn në gjërat që bëhen vetëm.
dhe dhemb si të bukurat e shkurtra,
të pak-prekshme,
si reja.
Ti futesh
në listën e gjërave që lakohen
në romancën e një lisharësi të butë,
kur fundi zgjat duart të më prekë
në ëmbëlsitë e mia
prej gruaje të tjetërkujt.
Drithërimë nën fustan
Me buzëqeshjen fshehur
nën çadër
si drithërimë dëshire
nën fustan
më gjen ky shi
që s’vjen dot tek ti,
atje larg…
shi që më prek
me gishta të hollë dashnori
e më gudulisin
kudo dhe thellë.
dhe zhgualli i çadrës - një strehë
mëkatin fsheh gjithandej.
Vjen e papritura
Është vath
që s’rri në dy veshë,
varri im i kthyer në hi.
aty ku loti s’shkon dot në këmbë
aq më pak me taksi.
Aty ku klithjet i fton me letër,
e takohen me dashnoret-psherëtima.
diku mes barit,
shumë shpesh i virgjër,
ku shkelin
vetëm milingonat dhe errësira,
ku paqes
i vjen të plasë nga vetmia.
Unë vulos mbi gjethe,
dimëroshet e mia.
Si një palë hapa
veshur me çizme,
vjen e papritura
dhe ikën si hije.
Gratë që të kanë patur
Si libra në një raft biblioteke,
si fruta në natyrën e qetë,
tespij të numëruar një jete,
gratë që të kanë pasur ty.
Romane, ngjyra, numra
histori që s’më përkasin aspak
koha, autobus që s’ka vende të lira
ti, një fatorino koprac
pa abone a biletë,
do më lësh të zbres,
pa shpresë,
në stacionin më pas.
Mungesë
Si fëmijë,
që do t’i ndryshojë ngjyrën natës,
cigarja ime të zëvendëson ty.
Imazhin shterpë
mundohem të prek,
si kërmill bosh
i lënë vetëm
në natyrë.
Trokitje...
jo më kot,
dyert i bëra tw xhamta,
si fletë të bardha,
që presin një zhurmë qukapiku
që kushedi në ç’udhë,
klandestin,
duhet të ketë ikur.
Ëndrra ime për ty
E fshehur në fole qerpikësh
rri ëndrra ime për ty.
ti - një vezë mëndafshi,
pret të të çukisë një zgjim.
Dhe të kuptosh se errësira,
e trembur,
në vezë,
ishte e ngrohtë, e ngrohtë,
paçka se e zezë.
Ditë
Të nesërmet t’i kam rezervuar ty.
e nëse dita të humbet ndonjëherë,
ki frikë
se nuk do të jem.
do bëhem
thërrmijë ndër çarçafin tënd,
që s’e lë natën të flerë.
Shkopsis mallin
Ti je larg.
dhe unë shkopsis mallin,
që më zjarret nën lëkurë.
prek aty një lule që s’e shoh.
mimikë,
përlyer me dëshirë.
Dhimbjet e kokës
Dhimbjet e kokës nuk janë kukulla rozë.
janë hajdutë
që trullosin dhe qentë.
Të kisha veç një kokërr hënë
si me gur
do t’i grisja retë.
S’do i lija mangët
as të sharën nëpër dhëmbë,
si kapaku i fundit i librit.
Me erën
do i depiloja drurët, si këmbë,
t’i mallkoja
me të idhtën e ullirit
Pikturat e mia
Pikturat e mia moderne
lanë mjekër të gjatë si pykë.
Harrojnë që s’janë në ëndërr,
të bëjnë me mua ç’të duan.
dhe rrënjë të zënë, kudo ku ka fyt.
Pikturat e mia moderne,
funeral i ndjesive të mia,
rrethuar nga re të bardha, shterpe,
u bëhet më kot se janë mjellma,
varur në gozhdët
e mureve të gjembta,
ku gjarpri i syve i gënjen me vëmendje.
Ikje
Në atë që ikën,
jo gjithmonë është rrugë.
Ndodh që
këmbëkryq të shtrosh tentakulat,
e t’ia këpusësh me gjumë,
e të nesërmen,
të marrësh ëndrrën si shkop,
e të harrosh mbi jastëk sytë.
Pa mëshirë
Dashuritë
për të cilat s’dhashë mëshirë,
rrinë buzë rrugëve të mia të shkreta.
Rrinë,
si shitëse të vogla shkrepësesh
e mërdhijnë,
duke pritur
vështrimet e mia të zbehta.
Ndezin,
e nën flakën e djegies së vet,
shohin ëndrra.
shohin ëndrra të kaltra dhe
presin.
Mërdhijnë,
mërdhijnë gjer në ngrirje,
e ashtu këmbëzbathura vdesin,
Vdesin
buzë rrugëve të mia të shkreta.
Eja
Atë që dua të të them
e di tërë bota
ti ende jo!
Në cilën udhë të gjatë
endet zëri im? E dëgjon?
Për në zemër nuk duhet pasaportë,
ndaj fiki të gjitha dhe eja këtu
në vendin e asaj që mungon.
Tej
Po të jap lamtumirën
me organin e trishtimit.
Larg je… larg!
s’ke si e ndien instinktin brenda shpirtit,
gudulisjen e pritjes,
si vija të bardha
në shkretëtirën e ikjes.
Sytë nuk i jap me qira
Shpirtrat tanë janë kolegë nate,
që takohen në udhëkryqin e hapave të humbur.
Asgjë s’është e thënë të jetë shpresë.
Ti rri si lot
në biberonin e shpirtit,
e unë dado - ciceron i dhembjeve.
i shkruaj vetes një kartolinë dhe pres,
se përtoj ta përvesh lëkurën gjer në grykë.
Tek sillem si mickonjë e zbutur, e pirë
takoj një dreq me kapardinë dhe i them:
“A del dëshmitar për kujën time?”
ai më sheh ndër gjunjë, më hedh një çek.
dhe shkon duke kërcitur këpucët brune.
Për një femër tjetër
S’ke pse ndjehesh ngushtë
si në hapësirat mes fjalëve
si klithmë e shkelur në fyt.
Kalimtare shkoj,
duke marrë me vete formulën e zjarrit
e të të le me një pikë të dobët
si sqetull, të ngrohtë,
të të dhembë kur të jetë natë.
E nga atje ku do shkoj,
do të postoj një pako drithërimash
dhuratë.
Mall
Nën lëkurën e kthyer përmbys
zbuloj plagët rrathë-rrathë si drurë,
ku mbetur si fole dallëndyshesh
fle vezë e braktisur - një pritje premtim,
për t’u bërë shumës si dialog
me ty, që më mbete ndër duar si gjurmë.
Pres.
Edhe pse e di mirë,
që koha me të tejdukshme nuk vishet kurrë.
Mes nesh udhëton
epidemia e gjetheve të rëna, si modë,
që tokën prekin me drojë,
në parkun e pyetjeve mbetur lehonë.
Ikja jote prej shiu
Si një mëngë gjunjëthyer në lamtumirë
që i sheh gjërat tek bëhen të vogla,
gjersa rruga të bëhet e ngushtë si vijë,
e mbetur si harku që lançon shigjetën;
është ikja jote me hapa të shpejtë si prej shiu.
Shtangur si këmbë urash
që s’dinë të bëjë një hap.
ikjet ecin me hapa humnerash
nuk kthehen më pas.
Fustan i ngjitur pas saj, heshtja
ecën kaq ngadalë
me hapa komodë, pa taka, si prej hëne
e më le zbrazur
si shishja e verës përdhe.
pa dallgë.
Ikja
me një inat të vetvetishëm
s’e dëgjon edukatën,
e vjen për tek ty
si ti kesh borxh plasaritjen
e vërtitet rreth meje
për të më vënë etiketën.
Hakmarrja
Hakmarrja
qorr si një mëdyshje
më prek me duar të pista
e numëron urrejtjet me gishta
të fton në duel
të konsumosh armët
më të mprehta se mëritë.
Hakmarrja
krejt e pushtetshme,
sa një histori që niset për takim të fundit
me flokë të shpupuritur si qielli,
më merr peng një rrëqethje
e sajon me të një derë
të largët
për të mos trokitur asnjëherë.
NGA LIBRI ®
Natë dimri e ardhshme
Të dua si Zotin
që marr me vete në çdo shpërngulje!
Eja,
dënomë me ligjin e egër të tingujve,
që lakuriq tërbohen mbi natë
e shkallmojnë burgjet e mishit!
Eja,
të mbyllim sytë,
të shtojmë duart,
të ndjejmë ulërimën e shtazëve të nënlëkurshme
që janë tonat aq rrallë!
Eja,
të shtojmë në liqenin tonë të verbër
një pikë nga uji i kënaqur,
të fitojmë të drejtën të shihemi në pasqyrën
që thotë se jemi më të bukurit e botës.
Eja,
të heshtim në këmbë të njëri-tjetrit
tërë lidhje,
e të mos marrim vesh asgjë nga ato që thonë
të tjerët dhe të vjetrit.
Eja,
e jeto në zhurmën që bën shpirti
kur të sheh e përëmblet!
Intime
Syri yt më zhvesh dashurinë!
1.
Ti je pëlhura më intime,
që unë vesh vetëm para pasqyrës
dhe kundroj vende-vende lulet në lëndinën e dantelltë.
Ti - konserva ime e gjumit, mbarsur me zanore,
që kurrë nuk pate një gusht nën diell.
Më pëlqen kur marr rrugën e shtrembër,
tërë kthesa, ndër mendime.
Ti - shkarravina që ende udhëton
dhe unë - si fëmijë të adhuroj.
Se ende je i trëndafiltë, jo i bardhë
- koha për t’u parkuar në varrezat e mia tërë gjak,
të më bësh të qajnë vrull e mall.
2
Unë jam murgu yt
mbushur e veshur gjerë me errësirë
(e ngushtë më vjen martesa,
veç ëndrrat më rrinë mirë,
si sy i mbyllur me brekë
ku dikush vigjilent rri gjithmonë)
Do jem rrotull teje, kuptohet, në kishë!
Ku ti mban një kryq për të më gozhduar
para besimtarëve të rrallë,
që mbjellin Biblën në rreth
e presin prej meje të dalë gjak.
Vendi im është përdhe,
prangosur si hije pas teje,
ngatërruar e ënjtur si gurë,
dhe vetëm natën zhvishem, rrënjë pa mëngë,
të ngroh me krahët e gjata netët e tua pa hënë,
ku më lejohet të pipëtij si bufi në drurë.
Para ngërthimit
E ndjej buzëqeshjen të më hepohet,
si shpatulla jote kur i mëshoj.
Gjaku,
nga të gjitha gjërat që lëvrijnë në pipa (në pipa me gjunjë),
para ngërthimit
çurget në zjarrmi që kolmet,
lëvrin e kridhet si flakë qiriri,
ndërsa gjunjët përdheren e shndërrohen në gjarpërinj
që s’mund t’u vesh prangë, por veç lëmohen,
pa kërkuar liri,
në përpëllimë
pranë lëkurës së tyre të vagullt, pa dritë.
Uniformë femër
Sa i bukur i duket vetja shiut në shtëpinë e një merimange
plot shalë,
pa gjoks ku strehohen të (fr)ikurit.
Si bëjnë dashuri pa flirt femrat që flenë nën perçe
lëvozhguar me uniformë dimri pjesës më të mirë?!
Këto sorollas në tru
ndërkohë që ndiej gishtat të sakatohen si mashkullorë
në këpucët e mia elegante me majë
që në çdo “tak” i hap rrugës nga një sy për të më parë
si pikë e shiut hap liqenin për të hyrë;
se unë nuk dua të çaloj në të qenit grua.
Shiu tundohet:
të ngjyroset në tualetin tim të hareshëm
a të lagë atë që mbrohet!
A s’është dhe ai burrë
që do të banojë në gojët tona të poshtme, të heshtura
që s’duan kurrsesi të zënë merimangë
ndaj janë banesa të buta, të ngrohta
se nga e buta iket rrallë!
Tradhti e verdhë
I ke parë korbat që vallëzojnë
para ushqimit të ndyrë?
Si e drejta elementare e zërit për t’u ngritur në këmbë
por qetësia e spraps, je Tradhti,
që krenaria të ka vdekur mbi fytyrë!
Dremit si injorante frika e m’i dergj mëngjeset të zverdhura, pa fuqi
e më duhet të shpik muzikën rozë,
një engjëll-kloun ta ngushëlloj,
por edhe pak mish sa më të brendshëm
se skllevërit duhen sa më lakuriq, e di?
një flutur të imët që argëton në errësirë,
një peshk petashuq për të lulëzuar këtë vend-shëllirë.
... Të gjitha për ta bërë të mençur tradhtinë
e t’i pëshpërit tërë shpresë të ngrehur
se ajo ka ardhur të marrë hak mbi mërzinë.
I njohur pak kohë më parë me poezine e Rudina Çupit, hyj ndër ata që, që pas befasimit, mund të them me bindje se poezisë “femërore” shqipe i është shtuar një vlerë dhe është bërë më e pasur. Krejt ndryshe dhe kaq e sinqertë na vjen përballë një grua shpirtbukur që i rri kaq besnikërisht vetëvetes. E thellë në mendime, me një botë që “ngatërrohet” e shkumëzon poetikisht një botë ndjenjash, që duket sikur e dëgjon për herë të parë në poezinë tonë nga një grua. Dhe thua me vete: te jetë kaq “pafundme” në përjetimet e veta një femër? E dimë ndërkohë virtualisht që kështu është, por duhet ta shikosh të shkruar (dhe sa e vështirë që është kjo gjë) që ta besosh. Dhe të hutohesh. Dhe të mbash këmbët e mëndjen ndaj asaj pasurie universale që quhet grua, nënë, e dashur, motër. E tillë është poezia e Rudinës. Të ngjall së pari një mirënjohje të pakufi ndaj gruas dhe ky është një mision i vetvetijshëm i poezisë së saj. Është goxha shumë për një synim artistik. Kur kryhet kaq artistikisht. Me kaq finesë dhe me një sinqeritet original, që bëhet bash thebi i vlerës së poezisë.
Poezia e Rudinës është një poezi që ruan besnikërisht një linjë, raportin universal të dashurisë midis burrit dhe gruas, atë fuqi mitike që mban jetën njerëzore në këmbë.
Me përjetime të këtij harku ylberor vjen Rudina dhe futet në këtë qiell me një ylber të tërë ndjenjash. I bie pash më pash kësaj bote duke folë gjithmonë në vetën e parë, duke ligjëruar vetveten në gëzimin e marrtë të lindjes së dashurisë, në lojën e saj për t’u mbajtur në këmbë me të, në “vjeshtën” e saj, në tradhëtitë e saj, venitjen dhe rilindjen, në humbjen dhe pikëllimin që lë pas dashuria. Rudina ka të njëjtën violinë për të kënduar në dorë, por tingujt i ndryshojnë nga një poezi në tjetrën, sa ti lexuesi i rastit gjendesh i befasuare I lumtur nga gjithë këto gjendje. Me një sistem figurativ të beftë e thjeshtësisht të bukur, tek poezia e saj gjen figura të tilla brilante që mund të vijnë vetëm nga mendja e një gruaje kaq të talentuar:
Ah sikur ta qepja errësirën e çarë prej agut,
Sa ta shoh edhe njëherë në ëndërr
gamilen e mallit që ti tërheq nga pas!
“ Dëshirë zevzeke” nga libri “shkopsitje
Është tejet e bukur kur e mendon rikthimin e një ëndrre mbrapsht si në moviolën e një filmi. Dhe e gjitha kjo sa për të parë edhe njëherë Atë, që ecën duke tërhequr “gamilen e mallit.” Ja, kjo është poezia, një poezi që e bën fjalën të lakohet deri në përndritje emocionale. Do të kisha dëshirë të sillja këtu një grumbull të tërë shembujsh që mund të bindin këdo, se poezia e saj është një bukuri më vete, e freskët dhe e paharrueshme. Nuk besoj dhe nuk ndjej asnjë druajtje duke thënë këto fjalë admirimi të thellë. Nuk ndjej asnjë mëdyshje. Përkundrazi. Përpiqem të jem sa më sqimatar për të t’u përmbajtur në lavdërime, nga që kam frikë se mos bie në kurthin e atij pirgu të madh lavdërimesh që gjen me shumicë dhe aq pameritueshëm në faqet tona elektronike, apo në shtypin e shkruar. Në një rrafshinë kaq të gjerë poetike, ku shkruajnë me qindra dhe mijra njerëz poezi, mbetet kaq e vështirë të dallosh grurin nga egjra. Është kaq vështirë të dallohet “koka e bukur” e një poeti të vërtetë. Dhe me këtë shënim të shkurtër desha të bëja vetëm këtë gjë të vogël e të fisme. Të tregoja një poete të vërtetë, që duhet lexuar sepse na duhet dhe iduhet shpirtit tonë që nuk bën dot pa u ngopur me të bukurën. Me siguri, në këtë çaste, dikush, me të drejtë, do të thosh, po hë pra, na fol edhe për diçka që nuk shkon tek poezia e saj. E drejtë. Por ndonjëherë, kur gjen diçka kaq me vlerë, këtë e “harron” vetë dhe me dashje. Sepse ndodh si me atë të uriturin., që pasi i jep një copë bukë, e pyet në se ishte pjekur mirë apo jo buka që hëngri…Është një pyetje së paku budallaqe për të mos e quajtur cinike.
Poezia e Rudinës është e tillë, të ngop emocionalisht të bën të prilltë e të vjeshtosur në shpirt njëkohësisht. Sheh tej e tej vetveten, dashuritë e tua në të gjithat stinët, me tërë atë kobëri ndjenjash që të kanë tendosur tej e tej jetën tënde. Dhe ti s’ke kohë të vësh re se si ndodhi kjo gjë kaq e bukur . Në fund të fundit një poezi e mirë nuk spjegohet me fjalë, sepse kjo është gati e pamundur. Në fund të fundit unë jam i mrekulluar nga një poezi e tillë dhe prej mua nuk pritet të bëj kritikun. Dhe as që e synoj këtë edhe tek ky shënim. Ndoshta i gjithë kjo mbresë ishtje si ajo lutja që i bëhet një shoku kur i thua: të lutem lexoje këtë libër se është kaq i bukur. Një lutje që u bëhet vetëm miqve.
Ashtu siç mund t’i lutesha Rudinës, po ta takoja diku, pasi lexova poezitë e saj: Të lutem shkruaj! Sepse ti shkruan kaq bukur, Rudina!
Përgatiti:Flori Bruqi
