Nga Zef PERGEGA
Keto dite me mberriti ne Detroit nje tufe poezishe qe mbajne vulen e shpirtit te trazuar sinqerisht te poetit nga Kosova Flori Bruqi, tani edhe nje magjister i nuserise se lirise se tokes se tij.
Pikerisht aty ku mbaron deti fillon qielli, liria pikon gjak...me duket mua se ne kete piktakim larg njeriut, por edhe jashtenjrezores ndodh nje krim.
Fytyra blu eshte e sperkatur edhe pse mbreter te rinj e diktatore te vjeter lyejne cdo dite me ngjyrat e veta, per te fshehur cipen e zeze me te cilen mbuojne voten e sovranit, qe i ka dorezuar armet para kembeve te tyre.
Duket aty ne te padukshmen qe mund ta shohe vetem syri i poetit Flori Bruqi, keputjen naten te fillit te drejtesise nga darat e kohes vrastare pa moral e ligj qe kallashin allafranga e kane kthyer ne frak.
Ne kete piketakim te detit me qiellin, si nje marinar i pafrikshem, me floke te kripur deri ne rrenje e gjoksin gur, ku qetesohen dallget te palosura si flamujt e betejave, nje kapiten me emrin Flori Bruqi rregullon me vargje e drite busullen e detit te vet, per te ngjall shpresen e udhtimit te gjate...
Ai vete qendron ne kembe me sy te mberthyer tek bashi, tek emri i tij shqiptar, tek flamuri dhe te direku i larte, qe nuk perkulet dhe thote me te madhe.
Edhe ky qiell i huaj
Me trishton me sy vetmie
Ndonese i jep motorit fort dhe elika i rrah dallget me furi prej retines se poetit ne damaret e magjise, si korente te nenujshme shikon mbreterine e pirateve qe i eshte drejtuar bregut.
Mbi duart shikoj si me magji
Si rreshqet pika e lotit
Ajo iken ne fund te gotes
Rrokulliset si era e motit
Sepse ne breguan e tokes se tij mjerimi serish shpalos flamujt e grisur te pangjyrshem te partive, cel ekspoziten e kollareve te kuqe dhe valixheve te diplomateve pa diplome, numeron vrimat e rrypit te zi te shterngeses, ku varferimi i skajshem i shpirtit njerezor e mberthen verberimin ne shtatoret e bronxta te lirise dhe jetimet e rrugeve mbledhin premtimet neper kazanet e berllokut politik...
Dhe Poeti flet me shpresen, e cila me cilterine e saj i pergjigjet se po i soset rrapi i durimit dhe po i fiket drita e qiririt.
...Duart kullojne gjak e lot
Nga prangat e kohes vrastare pa drejtesi!
Timonjeri edhe pse ka marre plage nga plaget e kombit te tij nuk e leshon nga dora timonin e drejtimit, qe per busull mban syte e cele dhe per vela ngreh krahet e pulebardhave, qe nga bordi shikon larg regjionet e etura per pushtet. Iken nje sundimtar dhe vjen nje tjeter.
Pse keshtu me i eger, sa e sa here, se i huaji?!
Lutjet kafshohen e shuhen ne altar
Zotni, sa don, sa te ben haku i veshtire
Me prit more te bejme nje here pazar
Dhe vrava per te fundit here fjalen e lire
Keshtu duket se ndodhi padrejtesisht, kur agimeve te medha te Kosoves ngjau ajo...kapotat ushtarake te trasheve me cifla balte e granate u hodhen neper lendina per te vyshkur lulet e gjakut dhe per te ngroh karrike.
Aty trupat e vdekur veshen kostume. Dhe Flori stigmatizon ne menyre therese:
Kur trolli me nofullat e veta
Kafshonte bijet e saj
Per Kosoven biri i denje i saj Flori Bruqi eshte nje kenge e mbjelle si dege ulliri per ciftin qe ve unazen e shenjte, me bese e shprese per te ardhmen.
Gjithe kete lufte e ben per miresine e brezave qe e don mollen pakrimba dhe politikisht te mos jete shterrur vitamina.
Ai nuk ligeshtohet se koha eshte e lige, ai nuk terhiqet nga ardhja me rreziqe, ai i bashkon zerin me korin e bilbilave ne frymezime te reja. Dhe me vargjet zotim para Zotit dhe te drejtes shkruan:
Do te duhej te buciste
Emrat Ibrahim, Adem, Luan, Ramush
kenka e veshtrimeve te ndezura
Me fjalet zotim, guregdhendes mermeri
....
Ne rreshtat e medhenj
Te detit tekanjoz!
Flori Bruqi eshte nje bucete me toge gemash poetik dhe nje det kurajoz, per ti mbjelle ne ujin e kripur te tokes se vet. Kujdestar i mire i rritjes me arome mushti nga Kosova. E bekuar i qofte ora!
NE JETE KA NJEREZ QE GUXOJNE
Ne jeten e perditshme paragjykimi eshte nje psallme e zeze qe e perthyen diellin e te vertetes dhe te njohjes. Shpesh njerezit mjaftohen me kaq, duke e mpiksur aresyen ne ato fije te ngerthyera. Ne jeten e perditshme paragjykimi merret paradhenje, si nje corbe, per oreksin e poshterimit dhe nencmimit. Ne jeten e perditshme njerezit te paragjykojne jeten, familjen, shoqerine...ecjen, krehjen e flokeve, fjalen, edukaten, diturine....
Njerezit e dites, nga qe nuk jane aq te zotet ta bejne kroniken e saj, te zgjedhin te miren, te rrisin virtytin dhe te mbjellin pemen e harmonise, mundohen me te gjitha menyrat ta shpojne varken e valeve te tua qe i ke dhurate nga qielli. Ne rrejeten e mosnderimit s'ka si shkelqen asnje luspe e argjende e bashkimit!
Ne mjedisin ku jeton poeti i hojeve te kurores kosovare Flori Bruqi, sigurisht ndodhin keto dhe kane per te ndodhur, per te vetmin shkak se ai ka guxuar, ka guxuar te lundroje me anijen e ngritur me krahet dhe fantazine e tij, madje ai ka guxuar qe bash ne bashin e saj ti vere anijes emrin e tij dhe ne te dy faqet e saj mund te lexosh "Flori Bruqi" shteti Kosove. Ai ka guxuar te lundroje ne nje det te trazuar, ne nje qiell me re flake shovene e, ai si timonjer i vargjeve te lira, me nje za karakteristik e ka lidh bregun me valen dhe direkun e flamurit me fjalen.
Duke lexuar librin e fundit qe Flori ma dergoi me e-mail "Nese kam ditur te guxoj" mu kujtua nje interviste e gazetarit te CNN Lory King me aktorin e famshem Rocky Balboe. Artisti amerikan ka lujtur shume filma te sukseshem ne karrieren e tij. Edhe tani me behet se degjoi zerin e trajnerit te tij kur Rocky kishte rene pertoke ne tapetin e ringut nga grushtat e rende te kudershtarit, kur trajneri i thoshte: "Jo dhimbje, jo dhimbje!" E Rocky merrte force e grushtone perseri...
Gazetari e pyeti shpejt.
"C' ne ti Rocky ne rolin e nje boksieri?!"
"Pse nuk e kam luajtur mire!?"
"Mu duk dicka e pazakonte per ty. Aktrimi me ka pelqyer, ndaj te pyeta"
"Kam guxuar ndaj arrita suksesin!"- u pergjigj Balboe
Ne jete nuk ka vetem njerez qe paragjykojne, por me teper njerez qe guxojne. Pse te mos i ndjekim! Ata jane ne vargjet e poetit Flori Bruqi dhe ne pragjet e bozhureve te lirise...
Zef PERGEGA
Detroit, SHBA
