Spiun po, por kurrë njeri,
pa mëmëdhe, pa katandi.
Turiderr nuhat n’ugar,
i zgjebosur, qen, zagar.
Thur intriga n’avlëmend,
i bën gropën popullit tënd.
Gjuhënepërkë, krejt farmak,
Në shpirt e zemër nuk ke gjak.
Je meit, kufom’ e mjerë,
Spiunllëkun ke për nder.
Hije n’hije endesh kot,
dje kërmë derri, hale sot.
Vetë shëmtira e këtij dheu,
s’të qas kombi, as atdheu.
Të mallkoi nëna në djep:
Jetofsh jetën për gazep!
O mizor, more spiun,
s’lahet shpirti me sapun.
Nebih@Bunjaku
