Paraardhësit e banorëve vendas e kishin prejardhjen nga jashtë; shumica e gjuhëve evropiane dhe aziatike jugperëndimore, rrjedhin nga një gjuhë amtare parahistorike të cilën e kanë quajtur “proto-indo-evropiane”; folësit origjinalë të saj janë quajtur “proto-indo-evropianë”
S’ka shqipfolës që nuk e di se Zeus e Zot janë një. Çështja është, nga e ka origjinën?
Paraardhësit e banorëve vendas e kishin prejardhjen nga jashtë; shumica e gjuhëve evropiane dhe aziatike jugperëndimore, rrjedhin nga një gjuhë amtare parahistorike të cilën e kanë quajtur “proto-indo-evropiane”; folësit origjinalë të saj janë quajtur “proto-indo-evropianë”.
Sipas “hipotezës së Kurganit” të pranuar gjerësisht, atdheu proto-indo-evropian ndodhej në stepat e asaj që sot është Rusia Jugperëndimore. Këtu e kanë origjinën paraardhësit e largët gjuhësorë të të gjithë folësve të gjuhëve indo-evropiane.
Sidoqoftë, vlen të përmendet se Zeusi ishte sinkronizuar edhe me një perëndi minoan me emër dhe origjinë të panjohur. Shumë histori të vërtetuara në burimet klasike, si historia e gjidhënies së Zeusit në shpellën nën malin Ida e treguar nga Hesiodi dhe historia e rrëmbimit nga Zeusi të princeshës fenikase Evropa, duke marë formën e një demi, e lidhin Zeusin me ishullin e Kretës, që ishte qendra kryesore e qytetërimit Minoan; dhe me demat, të cilët janë të zakonshëm në veprat e artit dhe simbolikën Minoan
Zeus – Zot është një refleks i perëndisë qiellore të rindërtuar proto-indo-evropian *Dyeus Phatër, emri i të cilit do të thotë “Ati qiellor”; bashkëlindësit e tij në gjuhët e tjera indo-evropiane përfshijnë perëndinë kryesore të panteonit romak, Iupiter (Jupiter) dhe gjermanike Tīwaz, që është rrënja e emrit të ditës së martë (anglisht ‘tuesday’).
Kështu, Zeusi e kishte origjinën nga jashtë, por nuk ishte “import i huaj”, sepse u adhurua nga paraardhësit më të hershëm kulturorë në stepa.
Sipas “hipotezës së Kurganit” të pranuar gjerësisht, atdheu proto-indo-evropian ndodhej në stepat e asaj që sot është Rusia Jugperëndimore. Këtu e kanë origjinën paraardhësit e largët gjuhësorë të të gjithë folësve të gjuhëve indo-evropiane.
Zeus – Zot është një refleks i perëndisë qiellore të rindërtuar proto-indo-evropian *Dyeus Phatër, emri i të cilit do të thotë “Ati qiellor”; bashkëlindësit e tij në gjuhët e tjera indo-evropiane përfshijnë perëndinë kryesore të panteonit romak, Iupiter (Jupiter) dhe gjermanike Tīwaz që është rrënja e emrit të ditës së martë (anglisht ‘tuesday’)
Sidoqoftë, vlen të përmendet se Zeusi ishte sinkronizuar edhe me një perëndi minoan me emër dhe origjinë të panjohur. Shumë histori të vërtetuara në burimet klasike, si historia e gjidhënies së Zeusit në shpellën nën malin Ida e treguar nga Hesiodi, dhe historia e rrëmbimit nga Zeusi të princeshës fenikase Evropa, duke marë formën e një demi, e lidhin Zeusin me ishullin e Kretës, që ishte qendra kryesore e qytetërimit Minoan; dhe me demat, të cilët janë të zakonshëm në veprat e artit dhe simbolikën Minoan.
Një tjetër fakt interesant që duhet përmendur është se *Dyëus Phatër ishte Zoti i qiellit të ndriçuar, “i ditës”. Zeusi ishte më së shumti i lidhur edhe me stuhitë dhe vetëtimat. Kjo tregon se Zeusi klasik ishte gjithashtu i ndikuar nga perënditë e stuhisë së Lindjes së Afërt si perëndia kananite Baal dhe perëndia mesopotamiane Enlil.
