(www.sa-kra.ch)
Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA
ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE
REMZI LIMANI
Hyrje
Remzi Limani (1955) u lind në Shalë të Drenicës. Pas fillores në Prishtinë, mbaroi shkollën e artit në Pejë dhe më pastaj u diplomua në Fakultetin e Arteve, Dega e Dizajnit në Universitetin e Prishtinës.
Në krijimet artistike, kryefjalë dhe kallëzues i ka artet e bukura me intensitet të ndryshëm përmes shprehjeve artistike në fushën e dizajnit, pikturës, poezisë, prozës, eseve, aforizmave, por edhe përmes kuptimeve për artet pamore dhe muzikës artistike. Në të gjitha këto krijime, Remziu ruan baraspeshën e arsyes që arti që shtrihet gjerë e gjatë në rrafshin e vlerave kombëtare në fushën e kulturës.
Për punën e tij krijuese në fushën e arteve figurative dhe aplikative, zënë vend trembëdhjetë shpërblime e mirënjohje vendore dhe ndërkombëtare. Në vitin 1999 nga Senati i Akademisë Internacionale “Qyteti i Romës” u nominua kryetar artistik për Kosovë. Deri më tash ka të realizuara dymbëdhjetë ekspozita personale, nga të cilat dy në Itali dhe një me karakter humanitar në Namibi. Nga fusha e letërsisë ka të botuara 13 vepra. Nga këto dy romane. Libri me poezi “Tinguj të humbur” (Sonete Pierdute) i është përkthyer në gjuhën rumune, Bukuresht 2010. Po ashtu, poezia e tij është përfshi edhe në antologjinë poetike “Pagjumësia e fjalëve” (Insomnia cuvintelor) e botuar në gjuhën rumune, Bukuresht, 2010.
Aktualisht, punon në Pallatin e Rinisë, Kulturës dhe Sporteve, në Prishtinë në cilësinë e udhëheqësit të kulturës.
I VARUR NË FLOKUN E SAJ
Në sytë e Ty
Në sytë e Ty
Me bojëra akuareli
Shkrihej një peizazh i bukur
Të luta në dritë syri
Ta shkrepje një buzëqeshje
Të ma falje ngjyrën e syve
Ta pikturoja shëmtinë time
Sikur me mendje të dyzuar
Gishtin tregues e mbaje n'buzë
Lutjet me dhelka dashurie
Nuk bënin vend në gji gruaje
Të ma falje ngjyrën e syve
Ta pikturoja shëmtinë time
Sikur me mendje të dyzuar
Gishtin tregues e mbaje n'buzë
Lutjet me dhelka dashurie
Nuk bënin vend në gji gruaje
Me gjithë mendjen time të fiksuar
Varur në flokun Tënd prej argjendi
Nuk belbëzoje më asnjë fjalë
Aromën e dashurisë nuk e ndjeje
Sa e dhimbshme është bukuria
Kur nuk i shpaloset etjes së kallur
Dhe syri i varroset me këngën e zogut
VALA E NATËS
Kur nata shtrinë kofshët bardhoshe
Çdo gjë në Ty shpaloset pa fjalë
Çdo pjesë kadifeje e trupit Tënd
S`i fletë molle e këputur në vjeshtë
E pagëzuar mes gjokseve struket
Mes erës dhe Valës së çmendur
Nata mbështillej me flokun Tënd
Duke zënë në qerpikun e fjetur
Mbi buzët Tua ndalon frymën
Vala nxjerrë gjokset e natës së harlisur
Në pasqyrë rrah vithet e azdisura
Me flokun e shprishur vesh muret
Mbulon sytë e prushtë bojëvere
Vetullat e ngritura qemer mbi lum
I vë hark mallit dhe natës së zjarreve
TI JE RRËQETHJA IME
Kur e hetoj ecjen Tënde tunduese
Trupi më vishet mornica
Në bisht qerpiku syri ngritët n'këmbë
Çdo gjë në mua çohet peshë
Gjaku fishkëllon me trenin e mëngjesit
Thinjat e kohës ngritën të krekosura
Çfarëdo që shoh në Ty
Ndoshta vetëm cepin e zogut t‘krahut
Kur e hetoj ecjen Tënde tunduese
Trupi më vishet mornica
Në bisht qerpiku syri ngritët n'këmbë
Çdo gjë në mua çohet peshë
Gjaku fishkëllon me trenin e mëngjesit
Thinjat e kohës ngritën të krekosura
Çfarëdo që shoh në Ty
Ndoshta vetëm cepin e zogut t‘krahut
Apo vetëm një fragment buzëqeshjeje
Mornicat i kruajnë dhëmbët e ujkut
Çdo gjë jargitet në prehrin Tënd
Edhe sot, edhe nesër, edhe pasnesër
Koha do vishet me fustanin Tënd
Pastaj, do ta shpalosësh lulen e kërthizës
Për ta shuar urinë e ujkut plak
Mornicat i kruajnë dhëmbët e ujkut
Çdo gjë jargitet në prehrin Tënd
Edhe sot, edhe nesër, edhe pasnesër
Koha do vishet me fustanin Tënd
Pastaj, do ta shpalosësh lulen e kërthizës
Për ta shuar urinë e ujkut plak
KUR SHKUNDEN LULET
Nën hijet e heshtjes memece
Shtrydhen kujtimet dhe malli
Mes mendimesh të përgjumura
Ëndrrat flasin me gjethet e vjeshtës
Në heshtim fjalësh
Çdo gjë rri e ndryrë
Loti për ty merr udhë
Në trinë dore pikon ende i vakët
Nëpër fletat e shpirtit të lodhur
Drithërima e zërit tënd vjen e ëmbël
Nga fustani yt i bardhë
Shkunden gjithë lulet e pranverës
Dritës dhe këngës time për Ty
Gjithë petalet do i shkundë koha
Pa mëshirë për këngën e zogut
Do m`i vejnë prangat pa thënë fjalë
Do m`i vejnë prangat pa thënë fjalë
NATË E DEHUR
Dita i zbrazi gjithë gotat e verës
Nata e dehur ndaloi hapin
Gjithë gjurmët u fshinë nga udhët
Dehja përkundej s`i një fije bari
Si një gjeth i harruar vjeshte
Në degë molle luhatej mendja
Vallë...
Cilat gjurmë më sollën tek shtrati
Kush e puthi vashën i fundin
Asnjë çmenduri nuk më kujtohej
Pos një aromë gruaje
E veshur në lëkurën time