Njerëzit e egër
Njerëzit e egër
s’ishin të egër si modernët e sotëm.
Bukuroshet epshndjellëse
pas shfrimit nuk i vrisnin.
Rivalit egërshan
s’ia hiqnin nga trupi kokën.
Dhe nuk përdhunonin
vogëlushët e egër të fisit.
Nuk u vinin zjarr shpellave
dhe kasolleve të tjetrit.
Grave u linin punët e lehta
përqark lëkurëve.
Nuk i linin pa fruta
dhe pa mish gjahu të vjetrit.
Nënat nuk i hidhnin
fëmijët e gjirit shkurreve.
Femrat e reja linin ç’kishin
në sytë e lakuriqësisë,
por nuk i tërbonin meshkujt
me kureshtje formale,
me dy gisht reçipeta
te sumbullat mbi sisë
dhe me një rrip të hollë
mbi foletë gjenitale.
Njerëzit e egër
nuk shkatërronin
sendet e bashkësisë,
për të pohuar tek i pari
besnikërinë e verbër.
U faleshin kafshëve
vizatuar mbi shkëmbinj,
por s’linin figurën e prijësit
në çdo perimetër.
Kishin në tru botëkuptimin
primitiv të një turme.
Por nuk lakmonin
shumë shpella me dritë.
Nuk laheshin e lyheshin,
me erëra parfumesh.
trupin e linin si kafshët pis,
por binin era njeri në shpirt.
ELEGJI PËR VDEKJEN E LULEVE
Jam ulur në stolin e heshtur të pikëllimit,
vajtoj vdekjen tuaj të trishtuar,
o lule bukurie!
Juve u fishk ngjyrat
fryma e ftohtë e dimrit,
mua më çngjyros melankolia
retinat e syve.
Ky mort i bukurisë suaj
me ylbere mes fletëve,
duke varur kryet
mbi varrin e akullt të stinës,
më trishton më tepër
se vetë zverdhja e gjetheve
që rrëmbejnë erërat
për t’i flakur skutave tinëz.
Kemi folur bashkë
fjalë të pathëna nga gjuha,
shprehje që nuk i ka
asnjë fjalor i shkruar,
mendime të frymëzuara
nga ngjyrat e purpurta,
që s’gjenden në asnjë hieroglif
për t’u deshifruar.
Brenda lulëzimit tuaj,
kishit tharmin e poezisë,
që ngjizej kudo
përmes kolorit dhe aromave,
kishit figurat krahasuese
me kulmet e bukurisë
dhe nderin për të qëndruar
në krye të dhomave.
Cili burrë i dashuruar
s’e bëri gruan të gufojë,
me dhuratën aromatike
që lëshonit ju pa gdhirë?
Cili poet vargjet e veta
me patale s’i zbukuroi
dhe s’shkoi në varr
me trëndafilat erëmirë?
Vdekja juaj e madhërishme
me vyshkjen masive,
duke venitur ngjyrat e bukurisë
në heshtjen pa gjëmë,
siç vdesin ylberet mbështjellë
me qefinin e reve në qiell,
lë tokën nën lotët e shiut
dhe me qefinin e borës nëpër këmbë.
SHIRA LOTËSH
MË TROKASIN NË SHPIRT
Nga hapësirat e njerëzve
që ndodhen në hall,
shira lotësh më trokasin
në shpirt pareshtur.
Unë i hedh në qiell
të bëhen breshër kokërrmadh,
të thyejnë tjegullat e çative
të fajtorëve të heshtur
Çative që u pikojnë strehët
çurgun e vajtimit,
nga viktimat e trafiqeve
të drogim - turpërimit...
Por çatitë ndërrojnë tjegulla
pas çdo breshërimi
dhe shtrojnë me beton
mbulesa shfajësimi.
Atëherë, kur do të shemben
çatitë e mashtrimeve,
nga tërmeti shkallmues
i të gjitha zemërimeve?...
Që shirat e lotëve
të pushojnë trokitjet në agim
dhe lastarët e diellit
të mbijnë në shpirtin tim...
MONOLOGU I NËNËS SË EMIGRANTIT
U bënë shtatë vjet
me rënie gjethesh të verdha ndër mote,
shtatë shekuj që të pres
me sytë në përgjim,
te kjo derë e pashkelur nga fryma jote
dhe nga gjurma e harruar
larg në mërgim.
Të pres te kjo derë e gozhduar
me kufomën e vetmisë brenda,
te ky prag i zi që e mbështolli
me shurdhëri nata jote e ikjes.
Yjet këputen
nga gërmadhat e reve të rënda
dhe bien mbi duart e mia
të shtrira drejt qiellit të pritjes.
Por ylli yt
nuk pikoi vështrimin e syrit
mbi përrenjtë e tharë
të rrudhave të mia.
U bënë shtatë shekuj
me trokitje vetëtimash,
duke pritur të trokasë zëri yt
te dritarja me thinja.
Por kam dëgjuar
vetëm ankthin e erërave dimërore.
që vijnë e shkojnë
me psherëtima të pikëlluara.
Derisa vetmia
më ngurtësoi rrudhjen kockore,
për të gdhendur
statujën e pritjes së nënave të harruara.
Por ti nuk erdhe
të zbutesh mallin tim gjëmëmadh.
Shumë shira breshëruan lot në sytë e mi
që u tretën nga mynxyra e dhimbjes.
nëpër mjegullat e harrimit tënd pa kufi.
Vjen gjithmonë një korb mortor,
gdhihet natën te dritarja ime e shkretuar,
ku hija jote ngjyrë molle lulëzon në oborr
dhe gjithmonë më pëshpërit
ardhjen tënde të tejvonuar.
Por tani që edhe ajri u mbush
me mungesën tënde,
ndjej se fryma më është pakësuar.
Dhe fjalët e ngrira
më janë kthyer në mermer të zbardhur,
ku mund t’i falesh kujtimit tënd në kthim.
Nëse dikur ke për të ardhur... o yll im!...
s’ishin të egër si modernët e sotëm.
Bukuroshet epshndjellëse
pas shfrimit nuk i vrisnin.
Rivalit egërshan
s’ia hiqnin nga trupi kokën.
Dhe nuk përdhunonin
vogëlushët e egër të fisit.
Nuk u vinin zjarr shpellave
dhe kasolleve të tjetrit.
Grave u linin punët e lehta
përqark lëkurëve.
Nuk i linin pa fruta
dhe pa mish gjahu të vjetrit.
Nënat nuk i hidhnin
fëmijët e gjirit shkurreve.
Femrat e reja linin ç’kishin
në sytë e lakuriqësisë,
por nuk i tërbonin meshkujt
me kureshtje formale,
me dy gisht reçipeta
te sumbullat mbi sisë
dhe me një rrip të hollë
mbi foletë gjenitale.
Njerëzit e egër
nuk shkatërronin
sendet e bashkësisë,
për të pohuar tek i pari
besnikërinë e verbër.
U faleshin kafshëve
vizatuar mbi shkëmbinj,
por s’linin figurën e prijësit
në çdo perimetër.
Kishin në tru botëkuptimin
primitiv të një turme.
Por nuk lakmonin
shumë shpella me dritë.
Nuk laheshin e lyheshin,
me erëra parfumesh.
trupin e linin si kafshët pis,
por binin era njeri në shpirt.
ELEGJI PËR VDEKJEN E LULEVE
Jam ulur në stolin e heshtur të pikëllimit,
vajtoj vdekjen tuaj të trishtuar,
o lule bukurie!
Juve u fishk ngjyrat
fryma e ftohtë e dimrit,
mua më çngjyros melankolia
retinat e syve.
Ky mort i bukurisë suaj
me ylbere mes fletëve,
duke varur kryet
mbi varrin e akullt të stinës,
më trishton më tepër
se vetë zverdhja e gjetheve
që rrëmbejnë erërat
për t’i flakur skutave tinëz.
Kemi folur bashkë
fjalë të pathëna nga gjuha,
shprehje që nuk i ka
asnjë fjalor i shkruar,
mendime të frymëzuara
nga ngjyrat e purpurta,
që s’gjenden në asnjë hieroglif
për t’u deshifruar.
Brenda lulëzimit tuaj,
kishit tharmin e poezisë,
që ngjizej kudo
përmes kolorit dhe aromave,
kishit figurat krahasuese
me kulmet e bukurisë
dhe nderin për të qëndruar
në krye të dhomave.
Cili burrë i dashuruar
s’e bëri gruan të gufojë,
me dhuratën aromatike
që lëshonit ju pa gdhirë?
Cili poet vargjet e veta
me patale s’i zbukuroi
dhe s’shkoi në varr
me trëndafilat erëmirë?
Vdekja juaj e madhërishme
me vyshkjen masive,
duke venitur ngjyrat e bukurisë
në heshtjen pa gjëmë,
siç vdesin ylberet mbështjellë
me qefinin e reve në qiell,
lë tokën nën lotët e shiut
dhe me qefinin e borës nëpër këmbë.
SHIRA LOTËSH
MË TROKASIN NË SHPIRT
Nga hapësirat e njerëzve
që ndodhen në hall,
shira lotësh më trokasin
në shpirt pareshtur.
Unë i hedh në qiell
të bëhen breshër kokërrmadh,
të thyejnë tjegullat e çative
të fajtorëve të heshtur
Çative që u pikojnë strehët
çurgun e vajtimit,
nga viktimat e trafiqeve
të drogim - turpërimit...
Por çatitë ndërrojnë tjegulla
pas çdo breshërimi
dhe shtrojnë me beton
mbulesa shfajësimi.
Atëherë, kur do të shemben
çatitë e mashtrimeve,
nga tërmeti shkallmues
i të gjitha zemërimeve?...
Që shirat e lotëve
të pushojnë trokitjet në agim
dhe lastarët e diellit
të mbijnë në shpirtin tim...
MONOLOGU I NËNËS SË EMIGRANTIT
U bënë shtatë vjet
me rënie gjethesh të verdha ndër mote,
shtatë shekuj që të pres
me sytë në përgjim,
te kjo derë e pashkelur nga fryma jote
dhe nga gjurma e harruar
larg në mërgim.
Të pres te kjo derë e gozhduar
me kufomën e vetmisë brenda,
te ky prag i zi që e mbështolli
me shurdhëri nata jote e ikjes.
Yjet këputen
nga gërmadhat e reve të rënda
dhe bien mbi duart e mia
të shtrira drejt qiellit të pritjes.
Por ylli yt
nuk pikoi vështrimin e syrit
mbi përrenjtë e tharë
të rrudhave të mia.
U bënë shtatë shekuj
me trokitje vetëtimash,
duke pritur të trokasë zëri yt
te dritarja me thinja.
Por kam dëgjuar
vetëm ankthin e erërave dimërore.
që vijnë e shkojnë
me psherëtima të pikëlluara.
Derisa vetmia
më ngurtësoi rrudhjen kockore,
për të gdhendur
statujën e pritjes së nënave të harruara.
Por ti nuk erdhe
të zbutesh mallin tim gjëmëmadh.
Shumë shira breshëruan lot në sytë e mi
që u tretën nga mynxyra e dhimbjes.
nëpër mjegullat e harrimit tënd pa kufi.
Vjen gjithmonë një korb mortor,
gdhihet natën te dritarja ime e shkretuar,
ku hija jote ngjyrë molle lulëzon në oborr
dhe gjithmonë më pëshpërit
ardhjen tënde të tejvonuar.
Por tani që edhe ajri u mbush
me mungesën tënde,
ndjej se fryma më është pakësuar.
Dhe fjalët e ngrira
më janë kthyer në mermer të zbardhur,
ku mund t’i falesh kujtimit tënd në kthim.
Nëse dikur ke për të ardhur... o yll im!...
