Nje prozë prej të paharrueshmes, të talentuares Sabajeta Peposhi, e cila e shkruajti kur ajo qe nxënëse në klasën e 8-të.(Adem Avdia )
Sabajeta Peposhi
PAS APOKALIPSIT
Mbi tokën e rrënuar filloi të ngrihej një truall i ri.Qielli i ngrysur në të zi u copëtua nga ngrohtësia e diellit dhe në çdo skaj të tij reflektonte ngjyra e kaltër, ashtu siç reflektonte kaltërsia e ujërave të shumtë që ngjanin si me damarët e tokës. Një jetë e re plot gjallëri nisi të shndritte dhe begatia e saj përkundte në djepin e lumturisë atë truall të ri. Diku, pas një shkëmbi, pas një shkurreje dhe diku, atje tej, në mes të gjelbërimit të lëndinave, shfaqeshin kafshë të ndryshme.Për çudi, asnjë kafshë njerëzore nuk dukej në botën e re.
Ndoshta perëndia s’donte që edhe kjo mrekulli e porsalindur të shembej nga mëkatet e njerëzve...
Sabajeta Peposhi
PAS APOKALIPSIT
Mbi tokën e rrënuar filloi të ngrihej një truall i ri.Qielli i ngrysur në të zi u copëtua nga ngrohtësia e diellit dhe në çdo skaj të tij reflektonte ngjyra e kaltër, ashtu siç reflektonte kaltërsia e ujërave të shumtë që ngjanin si me damarët e tokës. Një jetë e re plot gjallëri nisi të shndritte dhe begatia e saj përkundte në djepin e lumturisë atë truall të ri. Diku, pas një shkëmbi, pas një shkurreje dhe diku, atje tej, në mes të gjelbërimit të lëndinave, shfaqeshin kafshë të ndryshme.Për çudi, asnjë kafshë njerëzore nuk dukej në botën e re.
Ndoshta perëndia s’donte që edhe kjo mrekulli e porsalindur të shembej nga mëkatet e njerëzve...
