(Me gjuhën e fakteve)
Nga Eshref Ymeri
Këtë temë e kam trajtuar
para disa vjetësh në një analizë me titull “Shovinizmi grekomadh s’e ndërron dot as
qimen, as lëkurën (Kujtesë Dules dhe Bollanos, lakejve të shovinizmit
grekomadh)”, të
botuar në gjashtë numra të gazetës “Republika” (25 dhjetor 2008 - 06 janar 2009).
M’u desh t’i rikthehesha kësaj
teme, sepse në faqen e internetit të datës 11 dhjetor 2012 të zotit Feliks Taho,
me titull “Grekët sulmojnë televizionin që prodhoi dokumentarin proshqiptar” (është
fjala për dokumentarin “1821”), lexova edhe këtë informacion:
“Tani shqiptarët
kanë në duart e tyre atë që kërkonin për të vazhduar propagandën e tyre dhe
planet për Shqipërinë e Madhe... kjo gjë është shtyrë së fundmi edhe nga
kryeministri i tyre”.
Ky ka
qenë reagimi i qytetarëve grekë.
Unë nuk e kam parë atë dokumentar. Por, nga reagimi
i qytetarëve grekë, del e qartë se në të, me sa duket, pasqyrohen ca të vërteta
historike për të ashtuquajturin revolucion grek të vitit 1821, në të cilin
violin e parë kanë qenë kryekëput kapedanët shqiptarë. Këto të vërteta
historike qytetarëve grekë u djegin më keq se piperi në plagë, sepse përmes
tyre zbulohet falsifikimi që i është bërë historisë në Greqi dhe dalin në dritë
të diellit fakte të pamohueshme për rolin e elementit shqiptar në shkëputjen e
Greqisë nga Perandoria Otomane.
Reagimi i qytetarëve grek ma përforcoi edhe më shumë
bindjen se mbarë populli dhe kombi grek, me përjashtime fare të papërfillshme,
kanë notuar dhe vazhdojnë të notojnë në detin e urrejtjes shoviniste kundër
kombit shqiptar. Për ta argumentuar me fakte bindjen time, m’u desh t’u
rikthehesha dy veprave shkencore të drejtorit të Institutit të Historisë,
Pr.dr. Beqir Meta. Vepra e parë titullohet: “Tensioni greko-shqiptar. 1939-1949”
(Shtëpia Botuese “GEER”. Tiranë, 2002), kurse vepra e dytë mban titullin: “Shqipëria dhe Greqia. 1949-1990. Paqja e
vështirë” (Shtëpia Botuese “Koçi”. Tiranë, 2004).
Në një artikull të botuar në gazëtën “Zëri i
Popullit”, të datës 19 shtator 1957, Enver Hoxha e vinte theksin te “miqësia historike,
tradicionale”
shqiptaro-greke. Madje ai thoshte se “populli shqiptar dhe populli grek, me
gjithë pëpjekjet e atyre elementëve që përpiqen të thellojnë artificialisht
përçarjen me pretendimet absurde, kanë qenë kurdoherë miq dhe kanë luftuar
kurdoherë së bashku kundër të njëjtëve armiq” (Shqipëria dhe Greqia…, f.132).
Enver Hoxha këtu përdor
terma të përgjithme, të cilat përbëjnë stereotipa të propagandës komuniste. Nuk
njihet ndonjë rast kur grekët dhe
shqiptarët të kenë luftuar “së bashku kundër të njëjtëve armiq”. Kur shqiptarët
shprehën dëshirën të luftonin bashkërisht kundër pushtuesve italianë dhe
gjermanë gjatë Luftës II Botërore, klasa politike greke bëri gjithçka që ishte
e mundur për të mos lejuar koordinimin e veprimeve të përbashkëta, çka sqarohet
me fakte në faqet e vëllimit të parë të prof.Metës, sepse asaj i rrihte mendja
te pushtimi i Shqipërisë së Jugut. Në qoftë se Enver Hoxha e kishte fjalën për luftën e grekëve, përkrah
kapedanëve shqiptarë, kundër armikut “të
përbashkët” - Perandorisë Otomane, atëherë ai zbulonte cektësinë e gjykimit të
tij. Kapedanët shqiptarë që morën pjesë në revolucionin grek luftuan jo për të
mirën, por për të zezën e tyre. Ngjarjet
që rrodhën pas shpalljes së pavarësisë së Greqisë vërtetuan në praktikë se
armiku më i egër i kombit shqiptar nuk ishte aspak Perandoria Otomane, por
shovinizmi grekomadh, që e gjeti mishërimin e tij në të gjitha strukturat e
shtetit shovinist grek, bëmat e të cilit kunder Lëvizjes Kombëtare Shqiptare
janë të dokumentuara mirë nëpër faqet e historisë së popullit shqiptarë. Ata
kapedanët shqiptarë, që luftuan për grekët, vërtetë që ishin shumë trima,
por ishin edhe shumë pak të zgjuar, ishin shumë dritëshkurtër. Dhe
dritëshkurtësinë e tyre ata e paguan me kokën e vet dhe mbarë kombit shqiptar
një gjë e tillë do t’i kushtonte shumë shtrenjtë!
Në një deklaratë të
qeverisë shqiptare të vitit 1973, në përputhje me retorikën enveriane, thuhej
se nga territori i Shqipërisë “nuk do t’i vinte asnjë e keqe popullit vëlla
grek” (po aty, f.254). Ku e kishte gjetur këtë popullin grek qeveria shqiptare
që na e quante “vëlla”? S’kemi dëgjuar as edhe një herë të vetme që qeveria
greke ta ketë quajtur popullin shqiptar “popull vëlla”. Pse mbante një qëndrim
kaq të përulur qeveria shqiptare? Vërtetë që nga territori ynë s’do t’i vinte
ndonjë e keqe popullit “vëlla” grek, por është halli se nga territori i atij
popullit “vëlla” grek popullit shqiptar i kanë ardhur dhe po i vijnë përherë
gjëma të rënda!
Personalisht nuk e di që në
Greqi të ekzistuakan qarqe, që vepruakan kundër shqiptarëve pa dijeninë e
shtetit grek dhe të strukturave të tij. Edhe organizatat terroriste greke kanë
vepruar me dijeninë dhe nën mbrojtjen e shtetit grek kur në vitet ’80-të
filluan të vrisnin anglezë dhe amerikanë që ndodheshin me shërbim në Greqi. Le
të përmendim vetëm grupin terrorist “17 nëntori”. “Kur Papandreu erdhi në fuqi, ai e shkriu
njësinë e posaçme të policisë që merrej me hetimin e grupit terrorist “17
nëntori”. Grupi “17 nëntori” do të mbetej gjatë gjithë periudhës së fillimit të
viteve 1990 skuadra më enigmatike terroriste dhe më e pamundura për t’u
penetruar, në krejt Evropën dhe në Lindjen e Mesme” (Robert D.Kaplan. Greqia:
dashnorja e Perëndimit, gruaja e Lindjes, f.68).
Po cilat janë faktet që na
ofrohen në të dy vëllimet e prof. Metës për këtë popullin
“vëlla” grek, për këtë popullin “mik” grek, për këtë popullin “e mirë” grek,
nga gjiri i të cilit vjen e krijohet ai që quhet opinion publik grek.
1. Në notën e qeverisë
greke drejtuar Edenit më 14 dhjetor 1942 thuhej se “në qoftë se deklarata
britanike nuk do të njihte në mënyrë eksplicite të drejtat e Greqisë në “Epirin
e Veriut”, do krijohej një përshtypje e hidhur në popullin grek dhe do të dobësohej rezistenca greke” (Tensioni
greko-shqiptar…f.96). Madje në fund të notës nënvizohej se “qeveria greke e
cilësonte aq jetik problemin e “Epirit të Veriut”, saqë ajo deklaronte
botërisht se kombi grek nuk do të pranonte asnjë
zgjidhje të këtij problemi, e cila do të injoronte të drejtat e ligjshme të
Greqisë” (po aty). Pra, qeveria greke e pranonte vetë në një notë zyrtare se
populli grek dhe kombi grek ishte dhe mbetet popull dhe komb shovinist!
2. Në një takim të Mehmet
Konicës në Romë në verën e vitit 1944 me përfaqësuesin grek, ky i fundit tha se
“asnjë grek nuk ishte i dispozuar për
të lënë mënjanë të drejtat e pakontestueshme të Greqisë në këtë territor” (po
aty, f.127). Kështu, diplomati grek e pranonte me gojën e tij se të gjithë
grekët ishin shovinistë!
3. Më
1946, në Konferencën e Paqes në Paris, Caldarisi “këmbënguli në kërkesën për
aneksimin e Shqipërisë së Jugut se midis
të gjithë grekëve
ekziston një harmoni e plotë për këtë çështje” (po aty, f.272). Domethënë, edhe
vetë kryeministri grek e pranonte se të gjithë grekët ishin shovinistë!
4.
“Pretendimet territoriale kryeministri grek ia parashtroi edhe delegacionit
britanik… Sipas tij, opinioni
publik grek s’do të ishte në gjendje të qëndronte
indiferent, në qoftë se Konferenca do të përforconte pozitat e Shqipërisë
nëpërmjet Traktatit të Paqes me Italinë…” (f.273). Sipas kryeministrit grek,
del se opinioni publik grek ishte shovinist!
5.
Meqënëse Konferenca e Paqes në Paris nuk pranoi të diskutonte për pretendimet
territoriale greke ndaj Shqipërisë së Jugut, kryeministri grek, Caldaris,
“deklaroi më 2 tetor se ngjarjet në Paris kishin shkaktuar një zemërim që kuptohej qartë në popullin grek për arsye të padrejtësisë
që iu bë atij. Themistokles Sofulis, njëri nga krerët e opozitës, e vlerësoi
dështimin në Paris si një zi të
rëndë, ndërsa
lideri tjetër opozitar, ish kryeministri George Papandreu, në mënyrë solemne,
deklaroi se “zia e kombit kishte
arritur në infinit…” (po aty, f.281). S’kemi ç’bëjmë! Udhëheqësit e të dy krahëve të
politikës greke e kanë deklaruar vetë, me gojën e tyre, që populli dhe kombi grek ishin shovinistë, se i
kishte pllakosur zija e rëndë që
kishte arritur në infinit, për të vetmen arsye se nuk u qenkëshin plotësuar tekat
shoviniste në Paris!
6. “Në
prill të vitit 1946, Ndihmësatasheu Ushtarak i SHBA në Athinë, Uilliam McNeill,
i shkruante Departamentit të Shtetit: “Pavarësisht nga fakti se pretendime të
tilla duken qartë se e dëmtojnë, më tepër se sa e ndihmojnë, sigurimin e
Greqisë, pavarësisht se realitetet ndërkombëtare janë në kundërshtim me
plotësimin e këtyre pretendimeve dhe pavarësisht nga karakteri i dyshimtë i
shumë argumenteve të paraqitura, shumë, dhe
ndoshta shumica e grekëve, besojnë fort dhe në mënyrë
entuziaste se sakrificat e tyre gjatë luftës duhet dhe do të shpërblehen me
përfitime substanciale territoriale në kurriz te vendeve fqinjë… Në qoftë se
qeveritë britanike dhe ajo amerikane nuk do të mbajnë qëndrim të ngrohtë dhe
nuk do të mbështesin në mënyrë efikase pretendimet territoriale greke…, shumë, dhe ndoshta të gjithë grekët, do të ndiejnë se ata janë
tradhtuar nga Aleatët Perëndimorë” (po aty, f.501). Kurse i ngarkuari me punë i
SHBA në Athine, Karl Rankin, paralajmëronte se “do të ketë një shpërthim të ndjenjave kundër Fuqive
Perëndimore” (po
aty, f.501-502). Pra, edhe diplomatët amerikanë dëshmonin se shumë dhe ndoshta shumica, apo të gjithë grekët ishin shovinistë!
7.
Ambasadori amerikan në Athinë, McVeagh u udhëzua, “t’i transmetonte
kryeministrit Caldaris një mesazh, në të cilin thuhej se ishte jashtëzakonisht
e vështirë për qeverinë amerikane që të mbështeste pretendimet territoriale
greke në Këshillin e MPJ, pasi shumë arsye të përgjithshme diktonin që kufijtë
e Greqisë të mbeteshin ato që kishin qenë para luftës. Jo vetëm qeveria, por
edhe opinioni publik grek duhej ta kuptonte këtë
pozicion… Ambasadori amerikan u kërkoi politikanëve grekë të ushtronin të
gjithë influencën e tyre që këto vendime (për mospranimin e pretendimeve
territoriale greke ndaj Shqipërisë - E.Y.)
të pranoheshin në Greqi me minimumin e pakënaqësisë dhe të zemërimit kundër
Kombeve të Bashkuara. Me këtë rast qeveria amerikane shfaqi pakënaqësinë se, në
vend që të përgatiste opinionin
publik për
dështimin në këto çështje, shtypi dhe radioja greke, gjatë javëve të fundit, po
nxisnin sistematikisht, në shumë mënyra, opinionin publik kundër Britanisë dhe SHBA, për arsye se këto pretendime nuk
ishin realizuar” (po aty, f.514-515).
Siç del edhe nga këto porosi të Departamentit të Shtetit për ambasadorin
amerikan në Athinë, qeveria amerikane kishte krijuar bindjen se në Greqi
ekzistonte një opinion publik
grek shovinist!
8. “…më
8-9 korrik (1956 - E.Y.) ishte mbajtur në Athinë Kongresi
Ndërkombëtar Panepirot, i cili doli me thirrjen për çlirimin e “Vorio-Epirit”
duke përdorur forcën. Kongresi kishte hedhur parullën e krijimit të Frontit
Nacional për çlirimin e “Vorio-Epirit”, me pjesëmarrjen e të gjithë grekëve dhe kishte vendosur krijimin e një organi ekzekutiv
kombëtar për zbatimin e vendimeve të tij” (Shqipëria dhe Greqia… f.124). Sipas parullës së këtij Kongresi, të gjithë grekët ishin shovinistë!
9. “Në
fund të nëntorit (1956 - E.Y.)
B.Shtylla takoi Kasimatin në Nju-Jork dhe i propozoi vendosjen e marrëdhënieve
diplomatike, me anë të një komunikate fare të thjeshtë. Përfaqësuesi grek dha
një përgjigje të rezervuar dhe deklaroi se qeveria greke dëshironte
normalizimin e marrëdhënieve por
më parë duhej përgatitur psikologjikisht opinioni”
(po aty,
f.126). Diplomati grek e pranonte se në Greqi ekzistonte një opinion antishqiptar, shovinist!
10. “Pas
stabilizimit të Juntës, aty nga fundi i vitit 1968, udhëheqja shqiptare po
konstatonte disa nuanca të reja të një qëndrimi armiqësor dhe provokues ndaj
Shqipërisë. Të tilla vlerësoheshin fjalimet armiqësore dhe mbështetja e
pretendimeve për aneksimin e Shqipërisë së Jugut në ceremoninë e varrimit të
peshkopit Kotokos, në të cilën morën pjesë edhe qeveritarë grekë. Përshtypje
negative la në Tiranë edhe deklarata e zëvendëskryeministrit grek D.Patilis mbi
“vendosmërinë e grekëve për të mos hequr dorë nga
aneksimi i “Epirit të Veriut”. (po aty, f.219-220). Edhe sipas fjalëvë të këtij
politikani të lartë grek, del se grekët janë shovinistë, të gjithë, pa
përjashtim!
11. “Më 8
dhjetor 1963 ministri i jashtëm dhe zëvendëskryeministri Venizelos bëri publik
një propozim që “grekëve të “Epirit të Veriut” t’u jepej vetëqeverisja në
kuadrin e shtetit shqiptar. Nga ana tjetër, më 6 dhjetor ai i kishte deklaruar
agjencisë “Rojter” se marrëdhëniet e Greqisë me Shqipërinë janë në gjendje
negative, për arsye të shqetësimit që ka i gjithë kombi grek lidhur me të ardhmen
e vëllezërve tanë që jetojnë në këtë vend” (po aty, f.191). Po a shfaqi vallë
ndonjë shqetësim ky kombi grek edhe për vëllezërit tanë
çamë, ish-shtetas grekë, të cilët i masakroi aq barbarisht shteti shovinist
grek, apo synimet shoviniste ndaj Shqipërisë kërkon të na i shesë për
shqetësime për bashkëkombasit e tij minoritarë në vendin tonë?
12. “Studiues grekë, me të drejtë, kanë konstatuar se politika e Karamanlisit
kundrejt Shqipërisë dallonte nga politika që ndoqi ai ndaj fqinjëve të tjerë
veriorë. Ata kanë veçuar tri arsye të këtyre diferencave” (po aty, f.281). Këtu
do të mjaftohem me përmendjen e arsyes së parë, e cila ka qenë mungesa “e mbështetjes publike për një afrim me Shqipërinë
në nivelin që Greqia ishte afruar në atë kohë me shtetet e tjera ballkanike”
(po aty). Rrjedhimisht, edhe vetë studiuesit grekë e paskan pranuar se në Greqi
paska munguar një mbështetje
publike për
vendosjen e marrëdhënieve diplomatike me Greqinë për arsye të ngarkesave të
forta shoviniste në mesin e saj!
13. “Në
një informacion të ambasadës sonë në Athinë për MPJ, të datës 23 prill 1975,
thuhej: ”…qeveria greke do të vazhdojë të mbajë këtë qëndrim edhe në të
ardhmen. Ajo, sikurse grekët në
përgjithësi, e
ka të ngulitur thellë në shpirt “Vorio-Epirin”” (po aty, f.283). Më në fund,
edhe ambasada jonë në Greqi qenkësh bindur se jo vetëm qeveria greke, por edhe grekët në përgjithësi ishin shovinistë! Nuk e di
nëse arriti ta krijonte këtë bindje edhe vetë udhëheqja e lartë shqiptare,
këtu, në Tiranë!
14.
“Diplomatët shqiptarë në Athinë raportonin edhe për disa shenja të tjera
negative. Kështu, në Muzeun e Luftës të Greqisë ishte vendosur një stendë për
luftën në “Vorio-Epir” dhe për “Qeverinë Autonome” të “Vorio-Epirit”. Në
tekstet shkollore ishin futur mësime të reja për “Vorio-Epirin”, të cilat
kishin përmbajtje shoviniste” (po aty, f.286). Tani lind pyetja: këto tekste shkollore me përmbajtje shoviniste
shërbenin për edukimin me shovinizëm të bijve të popullit grek, apo të popullit
të “Zullulandit”?
15.
“Ligji i luftës me Shqipërinë nuk u hoq nga parlamenti grek, i cili ishte i
vetmi institucion kushtetues që mund ta bënte atë. Vendimi i qeverisë së
Papandreut ishte një akt, që i mungonte baza kushtetuese. Ai u shpall pa
aprovimin e presidentit Kristos Sarçetaqis dhe nuk u miratua në parlament, pasi
atje, me sa duket, ekzistonte një shumicë që e kundërshtonte këtë vendim.
Gjithashtu, edhe kisha greke, e cila kishte ndikim të madh në politikën dhe në opinionin grek, ishte kundërshtare e fortë
e heqjes së gjendjes së luftës” (po aty, f.312).
Duke
edukuar në opinionin publik grek dhe në mbarë kombin grek urrejtjen dhe
armiqësinë ndaj një kombi tjetër, siç është kombi shqiptar, kisha greke është
marrë me punët e djallit dhe vetë është shndërruar në një strehimore të
djallit! Pikërisht nga radhët e kësaj kishe shoviniste greke u komandua me
shërbim në Tiranë dhe vazhdon të qëndrojë aty deri tani, në krye të kishës
ortodokse ish-fanoliane, armiku i kombit shqiptar, Anastas Janullatosi, të
cilit Athina zyrtare i ka ngarkuar rolin e pararojës së shovinizmit grekomadh
dhe të guvernatorit të tij faktik në Shqipëri. Shqipëria është vend pa zot,
prandaj edhe Janullatosi e vazhdon i qetë misionin e vet shovinist në Tiranë.
16. Për
ngjarjet e pranverës së vitit 1981 në Prishtinë, “ndonëse Athina zyrtare heshti
kur tanket serbe shtypnin shqiptarët, dy komponentë të fuqishëm të politikës
dhe të shoqërisë greke, kisha
dhe shtypi grek, manifestuan fuqimisht përkrahjen
e tyre për shovinizmin serb” (po aty, f.314). Pra, dy leva të fuqishme të mbjelljes
dhe të ngulitjes së urrejtjes kombëtare greke për kombin shqiptar, kisha dhe shtypi grek, funksionojnë me ngarkesë
të plotë pikërisht atëherë kur opinionit publik grek i duhet thënë e vërteta.
Atëherë ky opinion publik grek, ky popull grek, ky komb grek nuk mund të mos
edukohet me ndjenja shoviniste dhe nuk mund të mos shndërrohet në opinion shovinist grek, në popull shovinist grek, në
komb shovinist grek në qëndrimin ndaj kombit shqiptar, kur ushqimin e tij
shpirtëror e helmatisin dy komponentë të fuqishëm të formimit botëkuptimor të
tij - feja dhe shtypi, ndërsa politika shtetërore, në rastin konkret, bën sikur
nuk di gjë, bën sikur hiqet mënjanë!
Nga sa u
citua më sipër rezulton se ekzistuaka me të vërtetë një opinion publik grek,
një popull grek, një komb grek, një kishë greke, një shtyp grek që shërbyekan
si taban i fuqishëm i shovinizmit grekomadh në synimet e tij për aneksimin e
Shqipërisë së Jugut dhe, në përgjithësi, në urrejtjen e tij kundër kombit
shqiptar! Siç u argumentua më lart, me fakte, vetë politikanët kryesorë grekë
dhe diplomatë të huaj e kanë pranuar me gojën e tyre se opinioni publik grek,
se populli grek, se kombi grek qenka shovinist në qëndrimin ndaj kombit
shqiptar! A thua të jetë i çmendur ky opinion publik grek, ky popull grek, ky
komb grek, ky shtyp grek? A thua të jetë e çmendur kjo kishë greke? Nuk e di!
Veçse duhet të kujtojmë fjalët e njërit nga politikanët më kryesorë grekë, si
Kostandin Karamanlisi, ish-kryeministër dhe president i Greqisë, i cili e
përshkruante vendin e vet si një “azil
i madh të çmendurish” (Robert D.Kaplan.Vepër e cituar, f.40).
Natyrshëm lind pyetja: po a
ka vallë njerëz në radhët këtij opinioni publik grek, e këtij populli grek, e
këtij kombi grek, të cilët i kundërvihen shovinizmit grekomadh në qëndrimin
ndaj kombit shqiptar? Sigurisht që edhe mund të ketë atu-këtu. Por ata,
besoj, duhet të jenë aq të paktë, saqë,
me sa duket, kanë humbur si gjilpëra në kashtën e shovinizmit grekomadh! Këtu e
disa vjet të shkuara (ka qenë viti 2004), në mjediset e hotelit “Dajti”, u
njoha rastësisht me një profesor grek të filozofisë. Në bisedë e sipër më shkoi gjuha atje ku “më dhemb dhëmbi”: te
qëndrimi që mbahet në Greqi ndaj emigrantëve shqiptarë. Profesori më tha: “Më
vjen turp për pronarët grekë që sillen
keq me shqiptarët!”.
Në
emisionin kryesor të lajmeve të TV “Top Channel” të datës 8 shtator 2004, gjatë
një “demonstrate”, të organizuar në qytetin e Selanikut (ku morën pjesë rreth 2
000 vetë) në përkrahje të emigrantëve shqiptarë, që u masakruan nga shteti
shovinist grek pas përfundimit të ndeshjes së futbollit të 4 shtatorit 2004,
një qytetar grek deklaroi para kamerës: “Qëndrimi arrogant i shtetit dhe i policisë
greke nuk është qëndrimi ynë”!!! Vini re! Demonstrata organizohej katër ditë
pas gjakosjes së rrugëve të qyteteve greke me gjak emigrantësh shqiptarë të
pafajshëm! Shteti shovinist grek atë ditë kishte nxjerrë në rrugët e qytetit ca
turma që i kishte marrë “me qira” (siç i quante me të drejtë Robert D.Kaplan
turmat që nxirrte në rrugë Andreas Papandreu në përkrahje të martesës së tij të
re me ish-stjuardesën Lian), për të larë sadopak turpin që e mbuloi, kur, faqe
botës, lëshoi policinë e ndërkryer kundër emigrantëve paqësorë shqiptarë, që i
gëzoheshin fitores nëpër rrugët e qyteteve greke. Komedi të tilla shteti
shovinist grek le t’ua shesë, përsëri, atyre grekëve që vuajnë
nga trashtina e trurit, jo shqiptarëve!
Për çështjen
çame, duket se populli dhe mbarë kombi grek, ashtu si edhe Athina zyrtare, janë
unikë dhe deklarojnë se nuk e njohin një çështje të tillë. Me këtë qëndrim,
populli dhe kombi grek, ashtu si edhe politika zyrtare, rreshtohen përkrah
shtetit nazifashist grek që masakroi barbarisht popullsinë e pafajshme çame, i
grabiti pronat dhe i vendosi në sekuestro me ligjin famëkeq të luftës.
Në
reagimin negativ të qytetarëve grekë ndaj filmit dokumentar “1821”, nuk ka asgjë
për t’u habitur. Me kundërvënien e tyre ndaj së vërtetës, qytetarët grekë
vazhdojnë kultivimin e farës së urrejtjes së pararendësve të tyre, të cilët e
mbollën dhe e rritën me shumë kujdes që në platformën e Megaliidesë së vitit
1844. Prandaj nuk është fare rastësi që një parti nazifashiste, me emrin “Agimi i Artë”, tani, në dekadën e dytë të
shek. XXI, si në asnjë vend tjetër të Evropës, gjen truall të përshtatshëm për
t’u krijuar pikërisht në radhët e popullit grek. Madje, siç bëhet e ditur në
faqet e internetit, përkrahësit e kësaj partie nazifashiste sa vijnë e po
shtohen dita-ditës.
Por,
çuditërisht, përkrah shtetit nazifashist grek të Napolon Zervës, radhiten edhe
Vangjel Dule, Kosta Barka etj., të cilët deklarojnë se janë kundër paraqitjes së
Rezolutës Çame në parlamentin shqiptar, duke i justifikuar plotësisht krimet që
u kryen kundër popullsisë së pafajshme të Çamërisë.
Parlamenti
shqiptar jo vetëm që duhet ta diskutojë dhe ta aprovojë me zjarr dhe unanimisht
atë Rezolutë, në qoftë se në ndenjëset e tij janë ulur me të vërtetë pasardhës
të denjë të Ismail Qemalit, por, pas aprovimit të saj, duhet t’i kërkojë
qeverisë shqiptare t’i ngrijë marrëdhëniet me qeverinë greke, deri në abrogimin
sa më të shpejtë të ligjit famëkeqë të luftës dhe krijimin e kushteve për
rikthimin e popullsisë çame në trojet e veta amtare.
Santa Barbara, Kaliforni
17 dhjetor 2012.
