Pas shpalljes së vendimit të
GJND-ës ka qenë e logjikshme që do të duhej të fillonin bisedimet Kosovë-Serbi.
Për të dyja palët bisedimet janë më se të nevojshme, sepse të dy palët kanë për
çka të bisedojnë. Mirëpo, megjithatë këto bisedime nuk do të mbaheshin pa trysninë
e faktorit ndërkombëtarë. Serbia nuk dëshiron të bisedoj për shkak se bisedat
do të mund të konsiderohen si njohje indirekte të shtetësisë së Kosovës. Kosova
nuk do të pranonte të bisedonte sepse nuk dinë për çka duhet biseduar dhe si
duhet biseduar e sidomos ka frikë se këto bisedime do të merrnin kahe të padëshirueshme,
do të hapen bisedimet për statusin e Kosovës.
Të dyja palët të vetëdijshëm se bisedimet po
afroheshin filluan të trumbetojnë, Kosova se këto bisedime janë teknike, duke
mos pasur idenë se për se do të bisedohet, Serbia se këto bisedime janë
politike, do të bisedohet për statusin e Kosovës.
Si që ndodhë zakonisht në Kosovë nuk u arit një
koncensuz për këto bisedime. Partitë politike dhe individët afrimin e
bisedimeve e shfrytëzuan për promovime partiake ose individuale pa ofruar ndihëm me dhënien e ndonjë udhëzimi
apo ideje, por bënë vetëm zhurmë. Pati zëra për dhe kundër bisedimeve pa e
arsyetuar se për se është për ose kundër.
Erdhi edhe momenti i bisedimeve. Pala kosovare
ishte totalisht e pa pregaditur, nuk kishte ide se për çka do të bisedohej. Kryenegociatorja,
në paraqitjet publike flet në vetën e parë duke e promovuar veten si një
politikane me përvojë njëzetvjeçare, duke shpalosur aftësitë e saja prej
“diplomateje” Sa i përket “Unit” kjo është e zakonshme kur kemi të bëjmë me
“politikan” shqiptarë. Ende pa filluar bisedimet
kryenegociatorja e bënë gafin e parë Publikisht e thotë se po e priste ardhjen
e znj. Ashton e cila do të tregonte se për se do të bisedohej. Paraqitja e këtillë
e kryenegociatores e bëri që znj. Ashton, të shtyj vizitën në Kosovë.
Duke mos pasur vullnet e as ide se për se do të
bisedohej u humb aftësia e koherencës dhe pala kosovare filloj të reagoj
momentalisht ndaj propozimeve të rendit të ditës të përcaktuar nga të tjerët
ose të hedhura në erë nga pala Serbe. Për këtë arsye nuk dimë se çka kemi në
horizont. Sepse iniciativa nuk është në anën e palës kosovare. Për këtë arsye
edhe jemi në defanzivë dhe pozitë inferiore. Një vend i varur nga jashtë e ka
të pamundur të formoj një vullnet politik të pavarur dhe të qëndrueshëm.
Serbia është e interesuar që nga këto bisedime të
dal me një rezultat në mënyrë që të plotësoj detyrën e shtëpisë i cili është si
kusht për të marrë vizën për hapjen e negociatave për stabilizim dhe asocim me
Bashkimin Evropian.
Në mjetet e informimit kryenegociatorja del me
informatën se presidentja e Kosovës dhe kryeparlamentari janë të informuar për
rrjedhën e negociatave. Në anën tjetër kryeparlamentari “ankohet” se nuk është
i informuar për platformën mbi të cilën po bëhen bisedimet dhe për rrjedhën e
bisedimeve.
Shtrohet pyetja se cila është e vërtetë. Me siguri
se e vërteta është një. Është e vërtetë se as kryenegociatorja nuk din për
rezultatin e bisedimeve. Sepse kjo nuk varet prej figurave të shahut por prej shahistëve.
Të gjithë e dinë dhe presin që të
lindë diçka, por askush nuk din se do të lind vajzë apo djalë!
Në Prizren,
më 09.06.2011 Av. Et-hem Rogova
