Cikël poetik nga Rexhep Shahu:Lis i vetëm në fushë

 

 

SI KUAJ TË ZI NISUR PËR LUFTË

 

Si kuaj të zi nisur për luftë

Turfullojnë e rendin radhë e pa radhë

Kalorësit u kanë mbetë s'dihet se ku

Jelet u janë zbardhë.

 

Bregun synojnë dallgët e çmendura

Si në çdo luftë ku s’fitohet gjë

Përplasen në shkëmbinj e zalle

Shuhen e treten pa zë.

 

Me veten e kanë dhe e bëjnë stuhinë

Si njerzit që fundin harrojnë

Dhe rendin ta shalojnë lavdinë

E në fund në zalle shterrojnë.

  

TI JE PREJ UJI

Ti je prej uji se nuk të mbaj në duar

Më derdhesh në poret e lëkurës e sërish dua

Të derdhesh sërish e sërish.

Të pi si tokë e kallur nga etja,

ngopem një cast,

Mbush të çarat e thara të shpirtit

Dhe pas pak, prapë dua se prapë digjem,

E prapë pi e s’ngopem me ty.

 

Ti je prej ajri… Më përkëdhel edhe kur s’të shoh,

Kur kam ftohtë më ngroh,

Më mbush mushkëritë sa herë kam nevojë,

Më ledhaton flokët me dorë të padukshme,

Më ter djersët se mos ftohem,

Më flladit shpirtin kur më kallet zjarrmisë.

 

Duket se je prej drite, je drita vetë

Je dielli, hëna, ylli

Që hyn në sytë e mi e u jep dritë

Gjithë gjërave dhe botës që më rrethon

Gjithë gjërave dhe botës që kam në veten time,

Udhëve nga shkoj, të mos thej qafën në honet e hiçit

Tek ec mbi tokë, nëpër ëndërr a kur shtroj retë nën këmbë

Edhe hijes e natës time i jep dritë, ta shoh vetë e ta shohësh ti

Skutave ku ikën të natojë që të mos shihet,

Udhëve nga ecën që të mos e shkelin.

 

Duket je prej ëndrre, prej ëndrre je

Se vjen pa u ndjerë e më derdhësh kur dua,

Pa të parë edhe pse të thërras

Më hyn mes krahëve të hapur që të presin,

Mbështetesh në gjoksin tim që digjet, më puth lehtë

Më mbështjell për beli se e din që dua,

Më gudulis dhe hidhem përpjetë.

Po, po, prej ëndrre je, prej ëndrre

Se ta ndjej frymën që ma lëshon në fytyrë edhe pse je larg 

Ta ndjej aromën e trupit mbi gjithë aromat e luleve,

Të ndjej ngjeshë për trupi kurdo,

Kudo ndjehem i mbështjellë me ty,

Si i zhytur në diell, det a Dri,

Më bëhet se ec dhe jetoj jetën brenda syrit tënd

Ndjej çdo çast trokun e hapit tënd në ritmin tim të nxituar

Në udhët e jetës që m’i ke paqtuar

Në tokën ku mbij e në qiellin ku hedh shtat

Ndjej lëngun e buzëve që s’di të teret në mua…

*  *  *

Ranë gjethet,

ulërimat e tyre ngjethëse

i pashë e dëgjova

ditë e natë në mua.

MË HUMBI VETJA

 

Më humbi vetja, dheu i zi e përpiu

det i pangimë, ëndrra të pangime

në hijen time vetja u mbyt.

S’lashë vend që e rreh dielli pa e lypë

as hije e skuta të errëta të botës e të vetes

pa hy s’lashë...

I kreha retë me gishta edhe ëndrrat po e po

yll pa pyetur s’lashë në qiejt e pafund,

s’lashë dyshim timin pa e pyetur për veten time

thërras sot pa zë me piskamë në breg të detit

thërras kot veten, brenda vetes thërras,

cfarë humbtë mos u gjettë kurrë, mërmërin deti a

thërret dikush zëngjirur brenda meje,

e unë s’e shoh kush thërret,

deti u step më keq se unë i shtangtë

prej dhimbjes sime, turfulloi si kalë i zi plot plagë

me kalorësin të vrarë mbi shpinë

u ndal, më pa e më tha,

mëqe e dashke kaq shumë veten,

lype lype se një ditë do ta gjesh

të ngrime bri ndonjë ferre…

*   *   *

Mbeta me drapër në dorë…

Bari i shpresës mbin

Edhe në majë të shkëmbit.

PA KRYE

 

Gjithkush në vetvete është varr i padukshëm

Që rreket të kalbë fajet e tij

Por faji në varr është si në serë

Veç rritet e rritet në shëmti.

 

Gjithkush në vetvete është i varur

Nga pak në çengelin e fajit të vet

Askush me vetveten s’është në paqe të plotë

Askund, në asnjë botë s’je n’harmoni t’vërtetë.

Askush s’qëndron dot kollaj para vetes

E sidomos para vetes në gjumë

Është njësoj si ta lash të vërtetën

Në të vjellat e botës që rrjedhin si lumë.

1998

*  *  *

Ti do të ikësh drejt pranverës,

Dimrin do ta lësh tek unë,

Por ngricat brenda syve tu do mbeten

Si copat e akullit në lumë…

JEMI TË GJITHË VETËM

 

Jemi të gjithë vetëm në këtë botë

Dhe kemi nevojë për dikë tjetër

Kush ndryshe bën e thotë

Gënjen të gjallë e të vdekur.

 

Shpesh vetmia na bëhet parajsë

Udhëkryqet kanë marramendje

Kërkojmë një palë sy, një sup, një krah

S’i gjejmë e drejtë vetmisë rendim me ëndje.

Jemi të gjithë vetëm në këtë botë

Drurë prej rrufeje shitur,

Pas syve që s’i gjejmë dot më,

Rendim mashtruar…

2000

RËNJË E PADUKSHME

Ëndërr që jeton kur nata është tretë
Diell që përvëlon kur vera ka ikë
Rrënjë të padukshme që s'më shkulen kurrë
Dorë që m'i mbyll qëpallat kur të kam pranë
Dhe më zgjon sa herë që s'je
Era dhe ajri që më duhet të thith
Pamja që më duhet për sytë
Lulja dhe kopshti që s'janë më
Ku rri e kundroj ikjen e mosardhjen tënde
Gjurmët që le në tokë, në ajër, në lëkurën time
Ku rri e kundroj ditën pa ty
Ditën pa sy...

QIELLI DIMËROR

 

Qielli dimëror lotonte në Paris

Grija bëhej më gri

Mijëra njerëz në Shën Elize

S’më hynin në sy.

 

Ecja mes tyre i pavënë re

Njerzia në punë të vet

Në dhjetra fytyra më bëhet se je

Mashtrim i shkretë.

Këtu në Paris është gri

Dhe ëndrra më bëhet e hirtë

Ti atje buzë detit të largët

Sheh rërën që lahet.

 

Në Paris një javë pa ty

Ish e gjatë, ish një jetë

Dhe Paris bukuria

Pa ty ish i shkretë.

  

Këtu në Paris loton shi

Ti lahesh me diell në ato anë

Nata e Parisit më përpin

Në tingujt e bardhë.

              

*   *   *

Larg më je sot, kaq larg

Të shoh me sytë e mendjes,

Buzët e puthjes s’të mbërrijnë

Veç krahët e zemrës.