Nga Kostaq Mizaku:Lumi i mëhallës sime

Lumi i mëhallës sime

Tërë këtë natë të gjatë të pagjumë
e mblodha shuk dhe e vura
                           në një guaskë arre
më një velëz gjetheje

e nisa ku të mundë në det,

Pa xhaketë,pa portofol
ecën serbes,serbes me duart në xhepa..
Në fund të tyre dy vrima
                             ku luajn gishtrinjtë.

Ndër ferrat buzë Moravës
ndehur shqetësimet e tua,
si rroba të bardha, të lara
                          që i valvit era.
Si mund t’i mbledhë ëngjëlli yt i mirë
ka aq shumë gjemba?!

Atje në rrëzë të malit
ku shkove e ngrite shtëpinë
nuk e dije
që rrokullisen orteqet ?

U thyen tërë xhamat e shtëpisë.
Në dhomat bosh era e Ivanit
                              kërcet dhëmbët
ndërsa pas shpine dyert
                            përplasen me vrull.

Ulesh i lodhur rrëzë një plepi ,
me sytë gjysëm të mbyllur
përpiqesh të flesh pak.
Nga supet nuk e fshin një glaskë
                                  harabeli.

Kishte kaq shumë vemje kopshti sivjet,
kaq shumë vemje,
                         dhe sa pak zogj !

Është koha të ikësh,
qielli u vrenjt dhe patjetër
                         do kemi furtuna.
Këpucët janë prapa derës,
                            kujdes nga gozhdët !

Kur të dalësh në rrugën e madhe
                              mos u huto
kape për mënge erën
është e mirë, besnike
                             si qeni i të verbrit !

Kaq e përpjetë kjo rrugë
dhe kaq e përdredhur 

                     si mund të vraposh ?!

Rri i krrusur mbi pirgjet
                                me hekurishte
Ndër ndryshqet pa fund
kërkon me gishtat që të dridhen ,
bukën e ditës

Netëve kur hëna të dalë
duke të servirur varkat
si  fruta në pjatë të argjendtë ,
mbaj një  shami me vete ,
do të të duhet për lotët.

Nganjëherë ndodh
që është më mirë të qeshësh
se sa të qash
                  kur bie në gjunjë.

Kush e mati ndonjëherë
sasinë e kripës në lotët e gazit
                      e në lotët e vajit ?
Kush e mati  ndonjëherë ?

Ajo qeramidhja në kulm të shtëpisë
prapë nis e pikon
                        pikë, pikë
                                 pa rreshtur

E shikon ?

 Sot telefoni
 nuk trokiti fare
prandaj nuk erdhën zogjtë në ballkon
të hanë thërrimet e bukës.

Është kaq e rëndë të  presësh
diçka që të ka ardhur me kohë
                       e s’të hiqet nga vetja,
dhe ti bën sikur se shikon
e gjoja del ta presësh
duke vënë pak aroma freskie
e duke kënduar një këngë rinore
 ndërsa era  t"i hedh andej , këndej
flokët tashmë të rralluar.

Nga larg kur të fryjë
                         era e perëndimit
dil e mblidhe në një thes të zbrazur
                        dhe le të të tallin
diçka në të do të mbetet.

Nga tërë fjalët e së dashurës
               mbetet vetëm fjala "të pres"
Nga tërë heshtja e nënës
               mbetet një gozhdëz
që lëviz e lëviz kudo
                 bashkë me gjakun
dhe del vetëm kur kokën mbështet
                     në prehrin e saj.


Ajo pema jeshile që zgjatet
deri tek dritaret e katit të dytë
mbrëmjeve kur e kur hedh nga një sy
në dhomën e gjumit
                          andej nga krevati.

Mbasdite , kur skuqet qielli në perëndim
dhe parku nis fërgëllohet
ti nis e mbushesh mornica .
Ke frikë mos digjet bota.

Është kaq , kaq e vogël kjo botë
sa nuk na  nxe të dyve bashkë
                                        normalisht
ndaj ngjishemi  e shtypemi  kaq shumë
                               me njëri tjetrin
sa shkrihemi e bëhemi një.

Thanë që edhe Marsi
ashtu si Hëna është ,

i shkretë , pa jetë.
Nuk të duket pak e frikshme
me kaq komshinj të vdekur
rreth e rreth
               s"të duket e frikshme?

E në u ndafshim ndonjëherë
ç’do të bëhet me këtë botë
kur të marrim me vete
                dy gjysëmbotëzat tona ?
O Zot në u ndafshim ndonjëherë !

Mjeku të tha :
"Kujdes të është zmadhuar zemra"
Me kaq shqetesime sa fute në të
                 si mos zmadhohet?

Qeni yt që ruante shtëpinë
ngordhi një mëngjes.
E morën në rrabën e plehrave .
Në  këtë botë mbushur me hajdutë
a mund t’i besosh një kyçi ?

Kur të nisesh për kthim
mos i vish këpucët
se nuk do të shkelësh në tokë
                                           do fluturosh!

E pe sa bukur perëndoi sot dielli ?
Si  fanar i ndezur u var
                         aty midis malesh
si mbi derën e një bujtine të dhemshur
                            që pret me mall

Kur të kthehesh
                   në atë grykë të ngushtë
mos harro të hedhësh në lumë
thesin me shqetësime
                                 Lumi do ta marrë
mespërmes atdheut
                     do ta çojë në det.


Deti gjërat e shtrenjta i mbledh
në bark të molusqeve
dhe ndoshta një ditë vala i nxjerr,
                           ndoshta i nxjerr…


Tërë këtë natë të gjatë të pagjumë
e mblodha shuk dhe e vura
në një guaskë arre me një velëz gjetheje
e nisa ku të mundë në det.


Po deti si e gjeti lumin e mëhallës sime?
Nga tërë këta lumenj të pafund
                         si e gjeti pikërisht atë ?
Tek rrjedh ndanë varreve të moçme
                   atë guaskë e ngjiti nëpër të !