Poezia s
Ai është i njohur
Dhe errësirë e fortë,
Errësira shtohet si mbreti i fortë, i njohur
Unë jam giaciate gjithashtu detrat,
Valët shkrijë brenda,
Zëri që ata janë të frikësuar,
Vuaj nga klithmën nga shpirtra të vdekur,
Në vend të fshehtë ochi, qesh
Qesh.
Ndodh shpenzuar cossi...
Mendimet bëhen afocano
Shikoj yjet që janë spiunon,
Dielli fluturoj kokën mënjanë,
Shpirtrat e zezë, si uccellini giaciati, dhe fle mbi re.
Jam i vogël dritë dhe i lodhur,
Ai nuk mund të ecë më.
Ndoshta ai është duke pritur për çfarë kemi lënë pas tërmetit...
Mendja dhe i shurdhër, dollar, ai është memec
Prit se ne jemi lindur përsëri, jam i vogël dritë,
Çfarë më shumë është afër, më shumë për të humbur.
MBI DEBORE
Eshte si embelsi magjike,
Zot,sa e bukur eshte!
S'di si te shpjegoj,
gjitmone thuhet
pa te sdi te jeme.
Shume romantike.,Ajo...!
E personalizoj
Lule
Ajer
Hene
Dallge,
dallge plot mister,
lule qe s'mundem me e prek,
ne mendje nis e lexoj
s'dua te me vyshket,
ngjason me gjakun e pakendueshem,
E,ku ta ruaj...?!
Mbi debore do te qendroj
pa levizur,
ku as ajri se perqafon dot.
PAK MBETEN
Si keshtjelle rere ku dielle sdeperton,
ndjesite mendja futen ne hije.
Dhe kembet dhe shpirtrat slevizin.
Sjane shume ato cka mbeten,
vec pamjet virtuale
Mendje-Sy,
Sy te ngrire!
Qendron nje Kishe...,
Atje...!
Ku rrefehen pas perendimit,
ku rrjedh lehte lumi gjarperosh,
e ne ajer ngre buleza uji te argjente,
freskon zemrat e thateruara njerzore.
Mbetet dhe nje Velore ne lundrim,
pret ererat ti diktojne drejtimin.
Kudo mbizoteron nje oshetime qe
kurre sndallon,
e mbetet papritmas ne piken gjeografike,
ku hapsire-kohe takojne.
SA TE ARRIJE, E GEDHIRE
Ndegjoj zerin,
zerin e cjerre prej melankonise,
ashtu mbyturazi.
Vertete skuptoj asgje.
Ndegjoj rrahjet e zemres,
ajo zien,zien si ne vale.
Zbathur mbi te eci,e s'pervelohem.
Te ndalem s'dua,s'mundem,
Mjafton vec nje kujtim, ne mijera qe ishin,
udhetim nis perseri mendja,
si rob i cfilitur.
Larg o afer,
per te pare driten e fanarit ne mes territ,
atje ku dallget gumezhijne ashper,
ku dhe gjaku turbullohet.
Heshtur qendroj mbi shkembinj,shtufi,
sa te arrije ne te gedhire e te hape driten e fikur nga kohe,kohe.
Hapsira...
Eshte e te gjitheve
Dhe kur DIKUSH se njeh...
Eshte dhe imja ,kur e shoh...
Hapsire bosh...
Ndermjet yjesh plot.
KA vend tju japesh velere gjerave
Jo per ate qe vlejne.
Per ate qe ne ne to kuptojm..
VELLO QETESIE
Me hekur s'palosen kujtimet,
as dhimjet
as gezimet
as vete jetet...
Vello e arte pluhuri ndoshta dhe bie,
E heqim me pastertine e lotit me duat qe dridhen..
Ngrin zeri i zemres,tkurret
e di,
Gjithca ngelet e strukur,
Oh sa shume qe dhemb!
Tkurrja te behet binjake!
Dhe eshte pamundesi...
Rrezet e para te mengjezit te ftohte
zgjojn,
Heshtin dhe ato.
Kan frike te ngacmojne,c'ka eshte.
Perkedhelin shpojn tejpertej zemrat.
Te bukura por te trishtume,
skan me fjale,
Nje univers dashurie e paqeje,
Qendron!
Jan plot embelsi dhimje,Skuptohet.
Kerkoj te therras,Je Vetem Ti!
Mendime pa perballje,
ne ikje s'lem as hije.
Kujtimet nuk shuhen,fjalet nuk vdesin!
Sekziston nje celes hapes,mbreteron dhimshem qetesia.
Heshtja vezullon ne PERJETESI!
